Το θέατρο στο Βυζάντιο...

εδώ υπάρχει ένα κατατοπιστικό κέιμενο για όσους αναρωτιούνται αν υπήρχε θέατρο στο Βυζάντιο...

http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/255.pdf

Σκηνοθεσια....

Μία ή δύο φορές βρέθηκα με φοιτητές, σε αμερικάνικα κυρίως πανεπιστήμια, προκειμένου να απαντήσω σε ερωτήσεις σχετικά με τις ταινίες μου. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι, προφανώς, οι ταινίες μου δεν έμοιαζαν με ό,τι τους είχαν διδάξει οι καθηγητές τους. Μπορούσα να καταλάβω ότι ένιωθαν χαμένοι και μπερδεμένοι, όχι εξαιτίας της πολυπλοκότητας των απαντήσεων μου, αλλά εξαιτίας της απλότητας τους. Είχαν φανταστεί ότι θα τους αποκάλυπτα όλους τους εξειδεικευμένους κανόνες. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχουν είτε πάρα πολλοί είτε πάρα πολύ λίγοι. Και ξέρω εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι μπορείς να κάνεις μια καλή ταινία σπάζοντας όλους τους κανόνες. Θυμάμαι ότι όταν γύρισα την πρώτη μου ταινία, είχα τόσο πολλά προβλήματα, ώστε αναγκάστηκα να γυρίσω την ίδια σκηνή πολλές φορές στο διάστημα ενός ολόκληρου χρόνου. Ως αποτέλεσμα, στην αρχή της σκηνής η ηθοποιός είχε κοντά μαλλιά, στην επόμενη είχε λίγο πιο μακριά και στην τρίτη λήψη πολύ μακριά. Όταν το παρατήρησα στη διάρκεια του μοντάζ, νόμιζα ότι το κοινό θα αντιδρούσε άσχημα, γιατί πήγαινε κόντρα στο βασικότερο κανόνα, δηλαδή το ρακόρ. Όμως δεν πρόσεξε κανείς τίποτα. Αυτό ήταν για μένα ένα σπουδαίο μάθημα, επειδή κατάλαβα ότι, τελικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα τεχνικά λάθη, αν η ταινία έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία με αυθεντική οπτική γωνία. Οπότε, η συμβουλή μου σε οποιονδήποτε θέλει να κάνει ταινίες είναι να τις κάνει, ακόμα κι αν δεν ξέρει πώς. Θα μάθει καθώς τις κάνει, με τον πιο έντονο και τον πιο φυσικό τρόπο.
Βέβαια, η ουσία είναι να έχεις κάτι να πεις. Το πρόβλημα με τη νεότερη γενιά είναι ότι έχουν μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου η εικόνα είναι πανταχού παρούσα και παντοδύναμη. Από πολύ μικρή ηλικία γαλουχούνται με μουσικά βίντεο και διαφημίσεις. Αυτά τα είδη δε μ’ αρέσουν και τόσο, αλλά η εφευρετικότητα των εικόνων τους είναι αδιαμφισβήτητη. Έτσι, οι νεαροί δημιουργοί σήμερα έχουν μια κουλτούρα και μια γνώση της εικόνας πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα είχαν είκοσι χρόνια πριν. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, προσεγγίζουν τον κινηματογράφο δίνοντας έμφαση στη φόρμα και όχι στο περιεχόμενο και πιστεύω ότι αυτό μπορεί μακροπρόθεσμα να αποδειχθεί επιβλαβές. Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι η τεχνική είναι μια ψευδαίσθηση. Προσωπικά, ξέρω ότι όσα περισσότερα μαθαίνω τόσο λιγότερο θέλω να χρησιμοποιώ αυτά που μαθαίνω. Είναι σχεδόν σαν εμπόδιο, έτσι ολοένα και περισσότερο σκοπεύω στην απλότητα. Ουσιαστικά χρησιμοποιώ μόνο φακούς με πολύ μικρό ή πολύ μακρύ βάθος πεδίου και σπάνια κινώ την κάμερα. Έχω φτάσει στο σημείο όπου σχεδόν αναγκάζομαι να γράψω ένα κείμενο ώστε να δικαιολογήσω το ελάχιστο τράβελιγκ!



ΜΗ ΔΑΝΕΙΖΕΣΑΙ – ΚΛΕΨΕ!

Μπορεί επίσης κάποιος ως ένα βαθμό να μάθει κινηματογράφο βλέποντας ταινίες. Ενδέχεται όμως να πέσει στην παγίδα του hommage (αντιγραφή τιμής ένεκεν). Βλέπουμε, για παράδειγμα, πώς ορισμένοι κινηματογραφιστές γυρίζουν μία σκηνή και μετά μερικοί προσπαθούν να την αντιγράψουν στις δικές τους ταινίες. Εάν κάποιος το κάνει αυτό μονάχα ως πράξη σεβασμού, δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Ο μόνος λόγος για να το κάνει είναι εάν μέσα από την ταινία ενός άλλου βρει τη λύση σε κάποιο δικό του πρόβλημα. Τότε αυτή η επιρροή αποτελεί πια ένα ζωντανό στοιχείο στην ταινία του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πρώτη προσέγγιση —τιμητική εκδήλωση— είναι δάνειο, ενώ η δεύτερη κλοπή. Για μένα όμως μόνο η κλοπή δικαιολογείται. Αν είναι απαραίτητη, δεν πρέπει να διστάσεις. Όλοι οι σκηνοθέτες κλέβουν.





ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ
http://camerastyloonline.wordpress.com/