05 Δεκεμβρίου 2012

Το αρχαιότερο γραπτό κείμενο, 7254 ετών, βρέθηκε στην Καστοριά!


Μια συγκλονιστική αποκάλυψη έκρυβε η λίμνη της Καστοριάς, συγκεκριμένα το παλιότερο οργανωμένο γραπτό κείμενο που βρέθηκε στη γη της Ευρώπης και χρονολογείται πριν από 7.254 χρόνια! 


Είναι μια ξύλινη πινακίδα με άγνωστο μήνυμα χαραγμένο από ένα νεολιθικό ψαρά ή έμπορο λιμναίου προϊστορικού οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς, γραμμένο δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τα γραπτά ευρήματα των Σουμερίων και τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τις κρητομυκηναϊκές πήλινες πινακίδες της γραμμικής γραφής.
Η ανακοίνωση της ανακάλυψης του ευρήματος έγινε από τον καθηγητή της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ κ. Γιώργο Χουρμουζιάδη,
Η ξύλινη πινακίδα με την επιγραφή, αποκαλύφθηκε στη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας και χρονολογήθηκε επακριβώς με τη μέθοδο του άνθρακα-14 στον "Δημόκριτο", στο έτος 5260 π.Χ., δηλαδή στο τέλος της μέσης νεολιθικής περιόδου!
Όπως αντιλαμβάνεστε το εν λόγω εύρημα, γνωστό και ως "Πινακίδα του Δισπηλιού", ανατρέπει όλες τις "επίσημες" θεωρίες περί καταγωγής της γραφής από την Μεσοποτομία ή την Μέση Ανατολή και επιβεβαιώνουν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, ότι οι πρόγονοι μας, οι προϊστορικοί κάτοικοι της Ελλάδας, που αποκαλούμε Πελασγούς, είναι οι εφευρέτες της γραφής.

Όπως μπορείτε να δείτε και τα ίδια τα γράμματα της πινακίδας δείχνουν ότι από αυτά προήλθε το ελληνικό αλφάβητο και όχι φυσικά από τους Φοίνικες, όπως έγραψε μόνο ο Ηρόδοτος από όλους τους αρχαίους συγγραφείς και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η επιστημονική κοινότητα αποδέχτηκε τον ισχυρισμό ενός ενάντια σε όλους τους άλλους που είχαν αντίθετη άποψη και υποστήριζαν ότι το αλφάβητο όχι μόνο είναι ελληνικής προέλευσης, αλλά και ως εφευρέτες του αναφέρονται οι Έλληνες ήρωες Λίνος, Παλαμήδης κ.ά. 
(πηγη:http://athensmagazine.gr/portal/weird/28554)

14 Νοεμβρίου 2012

Δημήτρης Χαντζίνας...

ένα έργο του μεγάλου ζωγράφου Δημήτρη Χαντζίνα .....προσωπικά εγώ όπως και πολλοί άλλοι τον κατατάσσω στους μεγάλους Έλληνες ζωγράφους αν και δεν είναι τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό....το συγκεκριμένο έργο είναι απο τα σπανιότερα του αφού αγαπούσε πολύ τις θαλασσογραφίες και τα τοπία με σπίτια...

13 Νοεμβρίου 2012

Σε δημοπρασία επιστολές του Καραϊσκάκη!


Επτά επιστολές του Γεώργιου Καραϊσκάκη θα δημοπρατηθούν από τον οίκο «Π. Βέργος» την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου. 



 Πρόκειται για επτά επιστολές που απευθύνονται στην επιτροπή των Ψαριανών προσφύγων της Αίγινας, μια επιστολή προς τη Διοίκηση της Ελλάδος και μια προς τον 'Αγγλο στρατηγό Ρίτσαρντ Τσέρτς. 

Σε μια από τις επιστολές προς τους Ψαριανούς ο Καραϊσκάκης περιγράφει τη μάχη της Αράχωβας που μόλις είχε ολοκληρωθεί με νικηφόρα για τους Έλληνες έκβαση (24 Νοεμβρίου 1826), γράφοντας μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της Ελληνικής Επανάστασης: «... εις τας 18 του παρόντος εφθάσαμεν ενταύθα, επολεμήσαμεν την αυτήν ημέραν, περίπου 5 ώρες, και αφού εφονεύσαμεν αρκετούς, τους περιωρίσαμεν εις ένα τσουγκρί (βραχώδη πλαγιά), χωρίς ψωμί, χωρίς νερόν, και χωρίς να έχουν κανένα φυσέκι, ούτω λοιπόν έμειναν πολιορκημένοι επτά ημέρας, και σήμερον προς τας 10 ώρας της ημέρας έκαμαν γιουρούσι. Όθεν αφού επιάσαμεν τας προσδιορισμένας θέσεις εφονεύσαμεν περίπου χιλίους τριακοσίους, εφονεύσαμεν τον Κιαχαγιάμπεην, τον Μουστάμπεην, τον Καργιοφίλμπεην, τον αδελφόν του Μπανούση Σέβρανη, καθώς με δεύτερον κατόπιν θέλω σας στείλει τα κεφάλια τους, επιάσαμεν και ζωντανούς μερικούς σημαντικούς. Εθησαύρισαν όλοι εξίσου οι Έλληνες από λάφυρα, χρήματα, ασημένια άρματα, χρυσά φορέματα και περίπου χίλια άλογα...».

Στην επιστολή προς τη Διοίκηση διαφαίνεται η πικρία του ήρωα για τον παραμερισμό του (4 Μαρτίου 1826), ενώ η επιστολή προς τον Τσέρτς είναι μια από τις τελευταίες που έστειλε (18 Απριλίου 1827), αφού 5 μέρες αργότερα θα πέθαινε μετά από τραυματισμό του στο πεδίο της μάχης.

Ας σημειωθεί ότι οι επιστολές του Καραϊσκάκη είναι εξαιρετικά σπάνιες, ελάχιστες δε έχουν βγει μέχρι σήμερα σε δημοπρασία.

Σέργιος Μπουλγκάκοφ- Ο Καρλ Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος...


Ο Κάρλος Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος
(η σχέση του με την θρησκεία του ανθρωποθεού του Λ. Φόϊερμπαχ)*


<…>Και κατά τον αναστοχασμό της θρησκευτικής φύσης του σύγχρονου σοσιαλισμού η σκέψη άθελα της σταματάει στο ερώτημα τίνος το πνεύμα έβαλε μια τόσο βαθιά σφραγίδα στο σοσιαλιστικό κίνημα της σύγχρονης εποχής, ώστε αμέσως να μεταφερθεί από το πλήθος των πνευματικών του πατέρων, στον Κάρολο Μαρξ. Ποιος είναι; Τι εκπροσωπεί κατά την θρησκευτική του φύση; Ποιον θεό διακονούσε σε όλη του τη ζωή; Ποια αγάπη και ποιο μίσος φώτιζαν την ψυχή αυτού του ανθρώπου; <…>


<…> Το να δοθεί μια συγκεκριμένη και οριστική απάντηση σ’ αυτό το βασικό και καθοριστικό ερώτημα ήταν και μια προσωπική ανάγκη του συγγραφέα, κατά την διάρκεια πολλών ετών όπου βρισκόταν υπό την ισχυρή επίδραση του Μαρξ, και  ο οποίος αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην αφομοίωση και την εξέλιξη της ιδέας του και που τόσο δύσκολα και βασανιστικά, στη συνέχεια, απελευθερώθηκε από την ύπνωση αυτής της επιρροής. Θέλει να δώσει ένα οριστικό τέλος, για τελευταία φορά να ελέγξει τον εαυτό του και, φεύγοντας για πάντα από το προηγούμενο ενδιαίτημα, να κοιτάξει με ψυχρό και κριτικό βλέμμα το αντικείμενο της νεανικής παράφορης έλξης.[1] <…>

<…>Δυστυχώς, κατά την προσπάθεια χαρακτηρισμού της προσωπικότητας του Μαρξ και της ιστορίας της ζωής του, βρισκόμαστε απέναντι στην πλήρη, σχεδόν, απουσία κάθε είδους επίσημου υλικού. Απουσιάζουν σχεδόν και οι περιγραφές της προσωπικότητάς του, οι οποίες θα είχαν γίνει από έναν λεπτό και ικανό παρατηρητή, ο οποίος δεν θα αποσκοπούσε να γράψει ένα σοσιαλδημοκρατικό «βίο αγίου» (όπως είναι τα απομνημονεύματα του Λαφάργκ και του Λίμπκνεχτ).  Γι’ αυτό και στην περιγραφή του Μαρξ μοιραία μένει ελεύθερο το πεδίο του υποκειμενισμού. Αν κρίνουμε τον Μαρξ από τα δημοσιευμένα του έργα, η ψυχή του γενικά ήταν πολύ πιο προσιτή στα στοιχειά της οργής, του μίσους, της εκδίκησης, παρά, είναι αλήθεια,  στα αντίθετα συναισθήματα, ορισμένες φορές της ιερής οργής, συχνά όμως κάθε άλλο παρά ιερής. Αξίζει κάθε συμπάθειας και σεβασμού ο Μαρξ όταν κεραυνοβολεί την σκληρότητα των καπιταλιστών και του καπιταλισμού, τον άσπλαχνο χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας, αλλά πως μπορεί να γίνει διαφορετικά αντιληπτό το γεγονός ότι ταυτόχρονα, μαζί με αυτούς τους κεραυνούς, συναντάς την υπεροψία και τις γεμάτες κακία επιθέσεις σ’ εκείνους που δε συμφωνούν μαζί του, όποιος κι αν ήταν αυτός, είτε ο Λασσάλ[2], είτε ο Μακ Κούλοχ[3], είτε ο Χέρτσεν[4], ή ο Μαλτουέ, ο Προυντόν ή ο Σενιόρ. Ο Μαρξ ασυνήθιστα εύκολα άρχιζε την πολεμική και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι γενικά η πολεμική αυτή κάθε άλλο παρά γοητευτική είναι, όσο κι αν προσπαθούν να το απορρίψουν αυτό. Ο Μαρξ έγραψε τρία ολόκληρα βιβλία πολεμικής (δίχως καν να αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες), και τα έργα αυτά σήμερα είναι πολύ δύσκολο να τα διαβάσει κανείς, και όχι μόνο γιατί η πολεμική εν γένει προκαλεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον μεταξύ των συγγραφέων, παρά μεταξύ των αναγνωστών. Το ένα από τα βιβλία αυτά στρέφεται εναντίον του Φοχτ και βρίθει κουτσομπολιών για τους εμιγκρέδες και αλληλοκατηγοριών για τις πλέον ευτελείς πράξεις, μεταξύ των οποίων και η κατάδοση των αντιπάλων · το δεύτερο βιβλίο στρέφεται εναντίον του πρώην φίλου του Μαρξ, Μπρούνο Μπάουερ, εξαιτίας, δήθεν, της αποβολής του οποίου από το πανεπιστήμιο του Βερολίνου, ο ίδιος απέρριψε κάθε σκέψης ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας. Το βιβλίο αυτό βρίθει προσβολών και δίχως να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος έχει ένα παντελώς βέβηλο τίτλο («Η αγία οικογένεια») · τέλος, το τρίτο βιβλίο, το πιο γνωστό και πολύτιμο βιβλίο στρέφεται κατά του Προυντόν, το ύφος του όμως δεν αντιστοιχεί ούτε στο θέμα του, ούτε στις πρόσφατες σχέσεις του Μαρξ με τον ίδιο τον Προυντόν. Για να μην αναφερθούμε καν στο πλήθος αυτών των πολεμικών αναφορών, με τις οποίες είναι δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς, ακόμη και στην εποχή της μέγιστης γοητείας που ασκούσε ο Μαρξ, στις υποσημειώσεις του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου», ούτε στο πλήθος των κανονιοβολισμών κατά των σπουργιτιών, τους περιττούς σαρκασμούς και τις απλές χυδαιότητες (γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαν να ερμηνευτούν οι υποσημειώσεις για τον Μάλθους και τον προτεσταντικό κλήρο και την υπερβολική του τάση στην τεκνοποιία, σελ 516 – 518 της ρωσικής μετάφρασης υπό τη διεύθυνση του Στρουβέ). Οι αναμνήσεις ορισμένων εκ των συγχρόνων του, οι οποίοι ανήκουν σε κύκλους ουδέτερους, οι οποίες συμπίπτουν ως προς την παράξενη αυτή εντύπωση που προκαλεί, σκιαγραφούν τον Μαρξ ως προσωπικότητα με αυτοπεποίθηση, αυταρχική, η οποία δεν ανέχεται να του φέρνει κανείς αντιρρήσεις (αρκεί να θυμηθούμε τον αγώνα του Μαρξ κατά του Μπακούνιν*στην Διεθνή και γενικά την ιστορία της διάσπασής της). Είναι, άλλωστε, γνωστή η τόσο γλαφυρή  περιγραφή του Μαρξ από τον Χέρτσεν, ο οποίος δεν είχε γνωριστεί προσωπικά με τον Μαρξ. (Στη νέα, νόμιμη, έκδοση των έργων του Χέρτσεν, βλέπε: τόμος 3ος «Περασμένα και Σκέψεις», κεφάλαιο «Οι Γερμανοί στην εξορία». Στο σημείο αυτό ο Χέρτσεν διηγείται πως ο Μαρξ κατηγορούσε τον Μπακούνιν ως κατάσκοπο, ενώ εκείνος ήταν φυλακισμένος και δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, καθώς και μια σειρά αποπειρών να ρίξει την σκιά των κατηγοριών και κατά του ίδιου του Χέρτσεν, τον οποίο, επίσης, ο ίδιος ο Μαρξ δεν γνώριζε προσωπικά). «Δημοκρατικός δικτάτορας» - έτσι χαρακτηρίζει τον Μάρξ ο Άννενκοφ (στα γνωστά του απομνημονεύματα). Και ο χαρακτηρισμός αυτός μας φαίνεται ότι δίκαια εκφράζει την κοινή εντύπωση για τον Μάρξ[5], για εκείνη την ανυπόμονη και αυταρχική αυτοπεποίθηση, η οποία διαποτίζει όλα όσα χαρακτηρίζουν την προσωπικότητά του. <…>



<…>Χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα των δικτατορικών προσωπικοτήτων είναι η άμεση και δίχως περιττές ευγένειες σχέση προς την ανθρώπινη ατομικότητα, οι άνθρωποι είναι για τις προσωπικότητες αυτές κάτι σαν αλγεβρικά σημεία, τα οποία προορίζονται ως μέσα για τον ένα ή τον άλλο στόχο ή αντικείμενο, έστω και υψηλών αισθημάτων, για την λίγο ή πολύ ενεργητική, έστω και την πιο καλοπροαίρετη, επίδραση. Στο πεδίο της θεωρίας η ιδιαιτερότητα αυτή εκφράζεται με την ανεπάρκεια της προσοχής προς την συγκεκριμένη, ζωντανή ανθρώπινη προσωπικότητα, με άλλα λόγια, με την αγνόηση των προβλημάτων της ατομικότητας. Αυτή η θεωρητική περιφρόνηση της προσωπικότητας, ο παραμερισμός του προβλήματος της προσωπικότητας υπό το πρόσχημα της κοινωνιολογικής ερμηνείας της ιστορίας είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική και για τον Μαρξ. Για εκείνον το πρόβλημα της προσωπικότητας, τον απόλυτα άτμητο πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας, η οποία αποτελεί κορυφαία ολοκλήρωση της ουσίας της, δεν υπάρχει. Ο Μαρξ – στοχαστής, εδώ άθελα του υποτάσσεται στον Μαρξ – άνθρωπο και διαλύει την προσωπικότητα μέσα στην κοινωνιολογία οριστικά, δηλαδή όχι μόνο εκείνο που όντως διαλύεται μέσα σε αυτή, αλλά και εκείνο που κάθε άλλο μπορεί να διαλυθεί, και η ιδιαιτερότητα αυτή, μεταξύ των άλλων, τον βοήθησε στην οικοδόμηση των τολμηρών και γενικευμένων θεωριών της «οικονομικής αντίληψης της ιστορίας», όπου στην προσωπικότητα και στην προσωπική δημιουργία ψέλνονται επικήδειοι ύμνοι. Τον Μαρξ δεν τον εξέπληξε, δεν του προκάλεσε την παραμικρή εντύπωση η εξέγερση του Στίρνερ, ο οποίος ήταν σύγχρονός του και ο οποίος εντυπωσίασε τόσο πολύ τον δάσκαλο του Μαρξ Φόιερμπαχ. Αγνόησε μάλιστα με επιτυχία, δίχως καμία ορατή επίπτωση πάνω του, τον πανίσχυρο ηθικό ατομικισμό του Καντ και του Φίχτε, με την ανάσα τον οποίων ήταν διαποτισμένη η ατμόσφαιρα της Γερμανίας την δεκαετία του ’30 (όπως γίνεται αισθητή αυτή η ανάσα ακόμη και στον Λασσάλ!). Πολύ δε περισσότερο για τον Μαρξ ήταν αδύνατη η διαβρωτική κριτική του «υπόγειου ανθρώπου» του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος μεταξύ των άλλων δικαιωμάτων υπερασπίζεται το φυσικό δικαίωμα στην … ανοησία και την ιδιοτροπία, έστω και λόγο της «προσωπικής ανόητης βούλησης για καλοπέραση». Σε αυτόν δεν υπήρχε η παραμικρή προαίσθηση του εξεγερμένου ατομικισμού του μελλοντικού Νίτσε, όταν περιχαράκωνε την ζωή και την ιστορία στα σπασμένα πλευρά του κοινωνιολογικού κορσέ. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις του Μαρξ οι άνθρωποι στοιβάζονται σε κοινωνιολογικές ομάδες, ενώ οι ομάδες αυτές αξιωματικά και νομοτελειακά σχηματίζουν ευθείες γεωμετρικές φιγούρες, λες και εκτός από αυτή την ευθεία κίνηση των κοινωνιολογικών στοιχείων στην ιστορία δεν συμβαίνει τίποτα άλλο, και αυτή η κατάργηση του προβλήματος και του ενδιαφέροντος για την προσωπικότητα, η εξαιρετική αφαίρεση είναι το βασικό χαρακτηριστικό του μαρξισμού και είναι τόσο ταιριαστή με την αυταρχική, κυριαρχική ψυχοσύνθεση του δημιουργού αυτού του συστήματος. Από τα απομνημονεύματα της κόρης του Μαρξ (Ελεωνόρας) πληροφορούμαστε ότι ο Μαρξ αγαπούσε την ποίηση του Σαίξπηρ και συχνά την διάβαζε. Δεν μπορούμε, φυσικά, να αμφισβητήσουμε την αλήθεια αυτών των μαρτυριών, είναι δυνατές κάθε είδους ιδιομορφίες του γούστου, ωστόσο, αναζητώντας τα ίχνη αυτής της έλξης και της έμπρακτης επίδρασης που άσκησε ο Σαίξπηρ στον Μαρξ, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ότι στα έργα του τελευταίου, μια τέτοια επίδραση δεν ανιχνεύεται. Και δεν είναι εκπληκτικό, γιατί απλά είναι αδύνατον θα φανταστούμε άλλο τόσο ξένο και αντίθετο για τον μαρξισμό συνολικά στοιχείο, από τον κόσμο της ποίησης του Σαίξπηρ, στην οποία η τραγωδία της προσωπικής ψυχής και το ανεξερεύνητο της μοίρας είναι το επίκεντρό της. Είναι αλήθεια, νομίζω, ότι το σχεδόν μοναδικό ίχνος του Σαίξπηρ, το οποίο βρίσκουμε στον Μαρξ, είναι το απόσπασμα από τον «Τίμωνα τον Αθηναίο» για τον χρυσό και στη συνέχεια την τόσο ταιριαστή για οικονομικό δοκίμιο αναφορά στον Σάιλοκ, μόνο που αυτός ο επιφανειακός χαρακτήρας αυτών των αναφορών απλά επιβεβαιώνει την σκέψη μας ότι ο Μαρξ δεν είχε καμιά βαθύτερη εσωτερική επαφή με τον Σαίξπηρ και η μουσική των ψυχών τους κάθε άλλο παρά ενώνεται, παρά προκαλεί μια τρομερή αναντιστοιχία. Ο Μαρξ, ανεξάρτητα από την θυελλώδη ζωή του, ανήκει σ’ εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι ξένοι προς κάθε τραγωδία, οι οποίοι εσωτερικά είναι ήρεμοι και κάθε άλλο παρά μοιάζουν με τις μορφές των ταραγμένων ψυχών του Σαίξπηρ. Τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και της κοσμοθεωρίας του Μαρξ που αναφέραμε, η αγνόηση εκ μέρους του των προβλημάτων του ατομικού και του συγκεκριμένου, σε σημαντικό βαθμό προκαθορίζουν και την γενικότερη θρησκευτική μου μορφή, προαποφασίζουν την σχετική του απάθεια για το θρησκευτικό ζήτημα, αφού αυτό είναι πριν απ’ όλα πρόβλημα ατομικό. Αυτό είναι το ζήτημα περί των αξιών της ζωής μου, της προσωπικότητάς μου, των δεινώνμου, της σχέσης προς τον Θεό της ατομικής ανθρώπινης ψυχής, πρόβλημα της ατομικής, και όχι απλά κοινωνιολογικής της, σωτηρίας. Εκείνη η μοναδική εν είδει, αναντικατάστατη, απολύτως ανεπανάληπτη προσωπικότητα, η οποία μόνο μια φορά, κάποια στιγμή, εμφανίστηκε στην ιστορία, διεκδικεί την αιωνιότητα, το απόλυτο, την μη εφήμερη σημασία, την οποία μπορεί να υποσχεθεί μόνο η θρησκεία, ο ζων «Θεός των ζωντανών» της θρησκείας, και όχι ο νεκρός θεός της κοινωνιολογίας. Και αυτό – πότε δίχως την θρησκεία και έξω από την θρησκεία ανεπίλυτο, και μάλιστα απλά αδιανόητο πρόβλημα είναι που προσδίδει στην θρησκευτική συνείδηση, στην θρησκευτική αμφιβολία και γενικά στα θρησκευτικά βιώματα εκείνη την ένταση, την κάψα και τον πόνο. Στο σημείο αυτό, αν θέλετε, έχουμε εκείνον τον ατομικιστικό εγωισμό, ύψιστης όμως μορφής και όχι εμπειρικής αυταρέσκειας, εκείνη την ύψιστη πνευματική δίψα, εκείνη την ύψιστη επιβεβαίωση του Εγώ, εκείνο τον άγιο εγωισμό, ο οποίος διατάζει την καταστροφή της ψυχής σου ώστε να σωθεί, την καταστροφή του εμπειρικού, του σαρκικού και του βασανιστικού ώστε να σωθεί το πνευματικό, το αόρατο και το άσαρκο. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά βάσανο της ατομικότητας, είναι το αίνιγμα περί ανθρώπου και ανθρωπότητας, για το ότι σε αυτά υπάρχει το μοναδικά υπαρκτό και αιώνιο, περί της ζώσας ψυχής, η οποία συνοδεύει την σκέψη για όλες τις καμπές, δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να αποκοιμηθεί θρησκευτικά, από αυτήν, όπως από τον σπόρο των φυτών, μεγαλώνουν οι θρησκευτικές διδασκαλίες και οι φιλοσοφικές θεωρίες, και τίθεται το ερώτημα αν αυτή η ανάγκη και η ικανότητα στην «αναζήτηση του επέκεινα» δεν είναι η προφανής μαρτυρία της καταγωγής του ανθρώπου όχι από τον κόσμο τούτο! <…>

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης © 

(από http://samizdatproject.blogspot.gr/2012/11/blog-post_5721.html)

09 Νοεμβρίου 2012

Μυταράς: "Θα γίνουμε τα σκουπίδια της Ευρώπης"




Ο Έλληνας εικαστικός καλλιτέχνης και ακαδημαϊκός, Δημήτρης Μυταράς, μέσω μίας επιστολής που στέλνει στα ΜΜΕ, κάνει έκκληση στους βουλευτές να σώσουν την παρακμάζουσα παιδεία της χώρας.
Ο ίδιος προτείνει τη δημιουργία νόμου, ο οποίος να καθορίζει με ακρίβεια τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ενώ παράλληλα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας ότι αν η παιδεία συνεχίσει την ίδια πορεία, θα καταντήσουμε "τα σκουπίδια της Ευρώπης". 


Η επιστολή του Δημήτρη Μυταρά:
"Είναι γεγονός γνωστό σε όλους ότι τα πανεπιστήμια μας είναι υποβαθμισμένα διεθνώς χωρίς ελπίδα ανάκαμψης. Τα προβλήματα από ότι έχω διαπιστώσει είναι κυρίως δύο:
To ένα είναι τα συμφέροντα των καθηγητών οι οποίοι εξελίσσονται με δικά τους κριτήρια ψηφίζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς αξιολογήσεις, και δεύτερο τα συμφέροντα των κομμάτων τα οποία ψαρεύουν ψηφοφόρους μέσα από φοιτητές και μαθητές.
Επειδή έζησα 40 χρόνια σαν δάσκαλος στην ΑΣΚΤ, στους χώρους του Πολυτεχνείου, πιστεύω ότι το πρόβλημα πρέπει να τεθεί υπ' όψιν της Βουλής και μετά από μελέτη να ψηφιστεί νόμος, ο οποίος θα καθορίζει με ακρίβεια τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Ας μελετηθούν οι ήδη υπάρχοντες τρόποι λειτουργίας των μεγάλων ιδρυμάτων της Ευρώπης και της Αμερικής και να εφαρμοστεί ένας νόμος αυστηρός ο οποίος να καθορίζει τις υποχρεώσεις φοιτητών και δασκάλων. Είναι αδιανόητο οι καθηγητές να εξελίσσονται χωρίς σύστημα αξιολόγησης.
Είναι αδιανόητο παγκοσμίως με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου να διακόπτουν τα μαθήματα επ' αόριστον και να δημιουργούνται τεράστια κενά στη διδασκαλία.
Είναι αδιανόητο να γίνεται κατάληψη με πλήθος κλοπές και βιαιοπραγίες εναντίον του εκπαιδευτικού προσωπικού και κάθε είδους ποινικά αδικήματα, όπως ξυλοδαρμοί καθηγητών και έλεγχος των φοιτητικών συλλόγων, με κομματικές εντολές. Αν συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο σε λίγο θα έχουμε καταντήσει τα σκουπίδια της Ευρώπης.
Η νομοθετική εξουσία, που είναι η Βουλή, να αναθέσει σε μια πανεπιστημιακή Επιτροπή, έξω από κομματικά κριτήρια και υποχωρήσεις, να συντάξει ένα νόμο που να εγγυάται τη σωστή λειτουργία και τη σωστή εξέλιξη των εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Πιστεύουμε ότι η Βουλή των Ελλήνων έχει υποχρέωση να σώσει σε αυτή τη δύσκολη φάση την παιδεία που είναι το μέλλον των νέων ανθρώπων διότι κάποια στιγμή θα υποχρεωθούμε να σκουπίσουμε τις αυλές της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφού δεν θα βρίσκουμε πουθενά δουλειά, όπως γίνεται τώρα με τους εξαθλιωμένους μετανάστες.
Έλληνες Βουλευτές σώστε τα παιδιά μας, διότι το κόστος θα είναι τεράστιο αν δεν βιαστούμε. Η Βουλή των Ελλήνων να σώσει την Παιδεία. Ψηφίστε νόμο για τη λειτουργία της σε όλα τα επίπεδα. Συμβουλευτείτε τα μεγάλα ξένα πανεπιστήμια και οργανώστε τα δικά μας. Το μεγάλο συμφέρον και το μέλλον είναι η παιδεία", καταλήγει η επιστολή. 

(από http://news247.gr/eidiseis/politiki/politiki-krisi/mytaras_tha_ginoyme_ta_skoypidia_ths_eyrwphs.2002782.html)

03 Νοεμβρίου 2012

18 Οκτωβρίου 2012

Η Ανθρώπινη παρουσία σε μια εικόνα αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας...


Έχετε φανταστεί τι θα συνέβαινε αν διάσημα έργα τέχνης ''άδειαζαν'' ξαφνικά, αφήνοντας τη ζωγραφική επιφάνεια ορφανή από τα πρόσωπα που κάποτε την τελειοποιούσαν; 







Απάντηση στο ερώτημα προσπάθησε να δώσει ο Ούγγρος καλλιτέχνης Bence Hajdu, ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνολογίας αφαίρεσε όλες τις υποβλητικές παρουσίες από γνωστούς πίνακες ζωγραφικής.
Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ταυτόχρονα ζοφερό και συναρπαστικό, καθώς μας εντάσσει στη σκέψη του καλλιτέχνη, ακολουθώντας νοητά τα δικά του βήματα κατά την εξέλιξη της καλλιτεχνικής του εμπειρίας.
Άδεια δωμάτια, τόποι χωρίς ανθρώπινη παρουσία και σκηνικά ''νεκρά'' μας αποκαλύπτουν τι θα έβλεπαν τα μάτια του ζωγράφου πριν εξελίξει το έργο του στην ολότητά του.
Ο θεατής έχει την ευκαιρία να επικεντρώσει την προσοχή του στο σκηνικό, τη γεωμετρία του χώρου και την ατμόσφαιρα του κάθε δωματίου, κάτι που δε θα γινόταν με τόση ευκολία, όταν οι ''πρωταγωνιστές'' ήταν παρόντες.
Οι άλλοτε έντονες εικόνες, οι γεμάτες ένταση πάθος και συναίσθημα παραχωρούν τη θέση τους στη γαλήνη, την ηρεμία, την απλότητα και την ακινησία. Εκεί όπου ο ανθρώπινος παράγοντας χάνεται και ο καμβάς παίρνει ζωή μόνο μέσα από τα χρώματα του περιβάλλοντα χώρου.
''Σε ένα από τα μαθήματα της Σχολής Καλών Τεχνών μας ζητήθηκε να επισημάνουμε την προοπτική και τις γραμμές του ορίζοντα κάποιων έργων'' δηλώνει ο Bence Hajdu και συμπληρώνει: ''Νόμισα πως δε θα είχε ενδιαφέρον και έτσι αποφάσισα να διαγράψω όλους τους χαρακτήρες και να εξετάσω πώς ο ζωγράφος δημιούργησε την προοπτική των έργων.''
Το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, καθώς τα διάσημα έργα δεν έχασαν καθόλου από το καλλιτεχνικό τους ενδιαφέρον. Αντίθετα μέσα από αυτό ο θεατής μπορεί να αποκτήσει μία πιο κριτική ματιά, εισερχόμενος σε μία νέα λογική επεξεργασίας και ανάλυσης. 

13 Οκτωβρίου 2012

John Ruskin ...



«Ο Θεός αναθέτει σε κάθε ένα από τα πλάσματά του μία αποστολή, που αν την εκτελέσουν με εντιμότητα, αν φερθούν όπως αρμόζει στον άνθρωπο και ακολουθήσουν με πίστη το φως που είναι μέσα τους, απομακρύνοντας κάθε τι που μπορεί να το σβήσει ή να το παγώσει, τότε σίγουρα αυτό θα λάμψει έμπροσθεν των ανθρώπων με τον καθορισμένο τρόπο και στον ανάλογο βαθμό, και θα είναι διαρκής και ιερή υπηρεσία. Υπάρχουν άπειρες βαθμίδες λάμψης, αλλά ακόμα και ο πιο αδύναμος ανάμεσά μας έχει ένα χάρισμα, το οποίο όσο κι αν φαίνεται ασήμαντο, είναι κάτι που ταιριάζει μόνο σ' αυτόν, και αν το χρησιμοποιήσει άξια, θα είναι επίσης δώρο και για τους συνανθρώπους του εσαεί.»

(John Ruskin, Modern Painter)


16 Σεπτεμβρίου 2012

400,000 πάπυροι θα διαβαστούν με τη βοήθεια της τεχνολογίας!



Βρέθηκαν 400.000 κομμάτια παπύρων γραμμένα από τους προγόνους μας και που με μια καινούργια μέθοδο μπορούν να διαβαστούν . 

H έγκυρη βρετανική εφημερίδα Independent σε ένα άρθρο της έγραψε... "Eureka! Εκπληκτική ανακάλυψη αποκαλύπτει τα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων" .
Χιλιάδες χειρόγραφα που έως τώρα δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε και που περιέχουν σπουδαία κείμενα της κλασσικής φιλολογίας τώρα μπορούν να διαβαστούν για πρώτη φορά με μια τεχνολογία που πιστεύεται ότι θα ξεκλειδώσει τα μυστικά των αρχαίων ελλήνων .
Μεταξύ των άλλων θησαυρών που έχουν ήδη ανακαλυφθεί από μια ομάδα επιστημόνων του Παν/μίου της Οξφόρδης υπάρχουν και άγνωστα έως τώρα έργα κλασσικών γιγάντων όπως ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Ησίοδος.

Αόρατη με το κοινό φώς, η ξεβαμμένη μελάνη γίνεται καθαρά ορατή κάτω από υπέρυθρο φώς, με τεχνικές ανάλογες με την επισκόπηση από δορυφόρους.
Τα κείμενα της Οξφόρδης αποτελούν μέρος ενός μεγάλου αριθμού παπύρων που βρέθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα σε έναν αρχαίο σκουπιδότοπο της ελληνο-αιγυπτιακής πόλης του Οξυρύγχου.
Απομένουν χιλιάδες κείμενα να διαβαστούν μέσα στην επόμενη δεκαετία, περιλαμβανομένων έργων του Οβιδίου και του Αισχύλου.
Υπάρχουν περίπου 400,000 κομμάτια παπύρων φυλαγμένα σε 800 κιβώτια στην Βιβλιοθήκη Sackler της Οξφόρδης και αποτελούν το μεγαλύτερο όγκο κλασσικών ελλήνων χειρογράφων του κόσμου.
Οι ακαδημαϊκοί χαιρέτησαν με ενθουσιασμό την νέα ανακάλυψη η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση κατά 20% των σωζόμενων ελληνικών έργων.
Μέσα στα έως τώρα άγνωστα κείμενα που κατόρθωσαν να διαβάσουν με την τεχνική αυτή, περιλαμβάνονται τμήματα της χαμένης από καιρό τραγωδίας «Επίγονοι» του Σοφοκλή, μέρος μιας χαμένης νουβέλας του έλληνα συγγραφέα Λουκιανού του 2ου αιώνα, άγνωστο κείμενο του Ευριπίδη, μυθολογική ποίηση του ποιητή Παρθένιου του 1ου αι. π.Χ, έργο του Ησίοδου του 7ου αι., και ένα επικό ποίημα του Αρχίλοχου, ενός διαδόχου του 7ου αι. του Ομήρου, που περιγράφει γεγονότα που οδήγησαν στον Τρωικό πόλεμο.
«Είναι τα πιο φανταστικά νέα.
Υπάρχουν δύο πράγματα εδώ. Το πρώτο είναι πόσο φοβερά επηρέαζαν τις επιστήμες και τις τέχνες οι Έλληνες. Το δεύτερο είναι πόσο λίγα από τα γραπτά τους σώζονται » λένε οι άγγλοι επιστήμονες.

27 Αυγούστου 2012

Ρωσικές ταινίες ....



Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το παλιό οικογενειακό άλμπουμ διαδέχονται αργά η μία την άλλη: Στην οθόνη οι τελευταίες σκηνές από την κινηματογραφική ταινία του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ, «Η επιστροφή». Το κοινό στην αίθουσα έχει σηκωθεί και χειροκροτεί όρθιο δεκαπέντε λεπτά (!).
Οι ρωσικές ταινίες κατακτούν τον παγκόσμιο κινηματογράφο
Η φωτογραφία από την τελευταία ταινία του Ζβιαγκίντσεφ "Ελένα". Πηγή: kinopoisk.ru
Έτσι ολοκληρώθηκε η πρεμιέρα της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του ρώσου σκηνοθέτη, Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ, στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2003, όπου το φιλμ απέσπασε τον «Χρυσό Λέοντα». Ο Ζβιαγκίντσεφ ξεκίνησε την καριέρα του σαν ηθοποιός. Αποφοιτώντας από το τμήμα υποκριτικής της Σχολής Θεάτρου στη γενέτειρά του το Νοβοσιμπίρσκ, και στη συνέχεια στη Μόσχα, έπαιξε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες.

Εγκαταλείποντας το επάγγελμα του ηθοποιού, άρχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους. Το 2003 βγήκε στις οθόνες η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Η επιστροφή». Η ταινία συμμετείχε στον κυρίως διαγωνισμό του Φεστιβάλ Βενετίας, όπου όχι μόνο κατέκτησε το βασικό βραβείο, αλλά και το βραβείο «Χρυσός Λέοντας του Μέλλοντος» για το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο, με την εξής κριτική: «Εκλεκτή ταινία για την αγάπη, την απώλεια και την ενηλικίωση». Το φιλμ κέρδισε επίσης 28 βραβεία σε παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ και προβλήθηκε σε 73 χώρες. Μεταξύ αυτών στο Ιράν και την Κίνα, στις οποίες προβάλλονται κατά κανόνα μόνο εγχώριες ταινίες.  

«Η επιστροφή» είναι μια τραγική αλληγορική ταινία για δυο αδέλφια έφηβους, στη ζωή των οποίων μπαίνει απροσδόκητα ο πατέρας τους. Η εμφάνιση του περίεργου ξένου, τον οποίο γνωρίζουν μόνο από φωτογραφίες, φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή τους. Ο πατέρας αποσπά τα παιδιά από τη συνηθισμένη καθημερινότητά τους στην ήσυχη και οικεία πόλη, και τα μεταφέρει σε ένα ερημικό νησί όπου και εκτυλίσσονται τα τραγικά γεγονότα της ταινίας.




Ανάμεσα σε Ταρκόφσκι και Αντονιόνι.

«Η επιστροφή» γνώρισε μοναδική επιτυχία. Το ντεμπούτο του παντελώς άγνωστου σκηνοθέτη δεν κέρδισε μόνο τον «Χρυσό Λέοντα» στη Βενετία, αλλά ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο. Περιείχε αυτή τη μυστικιστική, σχεδόν θρησκευτική αντίληψη της ζωής και της φύσης, η οποία είχε σχεδόν εξαφανιστεί από την κουλτούρα μας μετά το θάνατο του Ταρκόφσκι. Ως γνωστόν, η πρώτη νίκη ρωσικής ταινίας στη Βενετία, ήταν με την «Παιδική ηλικία του Ιβάν» του Ταρκόφσκι, το 1962.

Ύστερα από την κυκλοφορία της «Επιστροφής», ο Ζβιαγκίντσεφ άρχισε να θεωρείται ο σκηνοθέτης που κατάφερε να παρατείνει και στον 21ο αιώνα το «νόημα του Ταρκόφσκι». Ο ίδιος ο Ζβιαγκίντσεφ σε συνέντευξή του στη «Ροσσίσκαγια Γκαζέτα» είπε: «Ένας Ρώσος σκηνοθέτης είναι αδύνατο να μην αισθάνεται την επίδραση του Ταρκόφσκι. Είδα για πρώτη φορά τις ταινίες του όταν ήμουν 18 και έκτοτε παρέμεινα δέσμιος αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Μαζί με αυτόν, σημαντικότατοι για μένα είναι και οι Μπρεσόν, Μπέργκμαν, Κουροσάβα». Την πιο σημαντική επίδραση όμως, δέχτηκε από τον Αντονιόνι. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ζβιαγκίντσεφ:«Όταν παρακολούθησα την “Περιπέτεια” του Αντονιόνι ένιωσα κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Και από τότε η ταινία αυτή κατέχει πάντα την πρώτη θέση στις προτιμήσεις μου».

Η σχέση με τον Θεό.

Η αλληγορία είναι πολύ σημαντικός τρόπος έκφρασης για τον σκηνοθέτη. Την χρησιμοποιεί και στην επόμενη ταινία του «Εξορία», η οποία βγήκε το 2007 και κατέκτησε θριαμβευτικά τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τον καλύτερο ανδρικό ρόλο. Η προσοχή εστιάζεται ξανά στη διαλυμένη οικογένεια. «Ενώ στην πρώτη ταινία η προσοχή του θεατή επικεντρωνόταν στις σχέσεις του πατέρα με τους γιούς, στο νέο φιλμ ανταγωνιστές είναι ο σύζυγος και η σύζυγος. Αυτός και αυτή. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία που παρουσιάζεται με νέο τρόπο. Η φύση των σχέσεων μεταξύ άνδρα και γυναίκας, το εύθραυστο της αγάπης, το στοιχείο του τραγικού που ξεπροβάλλει μέσα από την παρεξήγηση, την απόρριψη, την αδυναμία να συγχωρέσεις». Αυτό είναι το σχόλιο της κριτικού, Αλιόνα Ντούσκα, στον ιστότοπο «Tatianin Den».

Το θέμα της οικογένειας είναι σημαντικό για τον σκηνοθέτη όχι σε καθημερινό, αλλά περισσότερο σε μεταφυσικό επίπεδο. «Οι καθημερινές πτυχές δεν ήταν για μένα το βασικό», αναφέρει ο Ζβιαγκίντσεφ σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα «Chastnyi Correspondent».«Σημαντικότερη είναι μια άλλη οπτική. Όσο και αν αυτό ηχεί κάπως σοβαρό, πρόκειται για τις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό. Όχι με τα μέλη της οικογένειας. Να τι είναι για μένα καθοριστικό στην “Επιστροφή” και στην “Εξορία”. Όχι η οικογένεια σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο, αλλά η οικογένεια υπό μια διαφορετική έννοια...».

Ο Ζβιαγκίντσεφ επιχειρεί να ξεφύγει από το επίκαιρο, να απαλείψει τα σύνορα του χρόνου και του χώρου. Δεν έχουν σημασία ο τόπος και ο χρόνος που εκτυλίσσονται τα γεγονότα στην ταινία, το σημαντικό είναι, όπως αναφέρει ο κριτικός Αντρέι Πλαχόφ, ο «μυθολογικός μικρόκοσμος, στον οποίο είναι αποδεκτές οι παρακινδυνευμένες γενικεύσεις και οι συμβολισμοί».

«Δράμα κουζίνας»;

Στην τρίτη κατά σειρά ταινία «Ελένα» που βγήκε στις οθόνες το 2011 ο Ζβιαγκίντσεφ θέτει ξανά ως κεντρική ιδέα της αφήγησης τη σύγκρουση μέσα στην οικογένεια. Εκεί, παραθέτει την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, το οποίο εκφράζει διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Πέτρα του σκανδάλου εδώ είναι ο τραγικός έρωτας και η έλλειψη κατανόησης, όχι τα χρήματα. Στην Ευρώπη το είδος της ταινίας κατατάχτηκε στα «Δράματα της κουζίνας», καθώς τα περισσότερα γεγονότα εκτυλίσσονται συγκεκριμένα στην κουζίνα όπου όλοι κάθονται, τρώνε, πίνουν και συζητούν. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μιλώντας στο ραδιόφωνο «Svoboda» εκφράζει την πίστη ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα «Δράμα της κουζίνας»: «Δεν μου αρέσει πολύ να τίθενται αυστηρά πλαίσια στα είδη, επειδή νομίζω ότι αυτό που κάνουμε, και αναφέρομαι στη δημιουργική ομάδα μας, είναι μια φυγή από κάποιο πρότυπο ή προκαθορισμένο σχήμα».

Η ταινία συγκέντρωσε ένα μεγάλο αριθμό από τιμητικές διακρίσεις, ρωσικές και διεθνείς. Μεταξύ αυτών, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής «Ένα κάποιο βλέμμα» του προγράμματος του διαγωνισμού  στις Κάννες το 2011, και το ξεχωριστό βραβείο για καλύτερου Ευρωπαϊκού σεναρίου στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου στις ΗΠΑ.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Novyie Izvestia» ο Ζβιαγκίντσεφ δηλώνει: «Οι ταινίες τέχνης, όσο αρνητική ή θαυμάσια και αν είναι η δημιουργία, είναι αναγκαίες στον θεατή για την προσωπική του αφύπνιση από την αιχμαλωσία του άσκοπου και παράλογου το οποίο βιώνουμε». Για αυτό και τις ταινίες του σκηνοθέτη χαρακτηρίζει ένας αργός ρυθμός που συμπίπτει σχεδόν με τον πραγματικό χρόνο. Κάτι που οδηγεί στην περισυλλογή του θεατή και στην επιθυμία του να κοιτάξει μέσα στον εαυτό του.

Πλούσιες σε συμβολισμούς και σημάδια που ενώνονται μέσα από λεπτομέρειες, δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ  συγκρίνονται με το κινηματογραφικό έργο του Ταρκόφσκι, διότι στους καιρούς μας, στους οποίους θριαμβεύει η μαζική κουλτούρα, είναι αυτές οι ταινίες ακριβώς που φυλάσσουν τα ιδεώδη του αληθινού δημιουργικού κινηματογράφου.  

21 Αυγούστου 2012

10 Αυγούστου 2012

Οι 10 µεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα το 2011


Η αρχαία ιστορία γράφτηκε σε διάρκεια αιώνων, η αναζήτηση όµως των τεκµηρίων της δεν είναι κάτι που ακολουθεί χρονολογική σειρά ούτε κατευθύνεται από τις βουλές των επιστηµόνων, που άλλοτε µπορεί να πασχίζουν επί χρόνια για ένα εύρηµα χωρίς επιτυχία, άλλοτε – τύχη αγαθή – να το ανακαλύπτουν και άλλοτε να είναι ένα απρόσµενο αλλά σπουδαίο γεγονός.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η οικονοµική δυσπραγία στενεύει τα περιθώρια της αρχαιολογικής έρευνας, άρα και των αποτελεσµάτων, κάτι που δεν είναι κρυφό ότι συµβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αλλά παρά τους περιορισµούς αυτούς σηµαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις υπήρξαν σε όλη τη χώρα µε ευρήµατα που θα µπορούσαν να στηρίξουν ολόκληρα µουσεία. Ενα έργο τεράστιο σε πλούτο και σηµασία, που διευρύνει τη γνώση του παρελθόντος αλλάζοντας σε κάποιες περιπτώσεις και τα ως τώρα ισχύοντα. Η Ελλάδα είναι πρώτη στον τοµέα αυτόν και η απόδειξη ακολουθεί.
Η επιλογή των δέκα σηµαντικών ανακαλύψεων που παρουσιάζει «Το Βήµα» θα µπορούσε κάλλιστα να διευρυνθεί σε 20 ή και περισσότερα, γι’ αυτό και η κατάταξη δεν έχει γίνει µε σειρά σπουδαιότητας. Αυτό θα το κάνει η µελέτη τους και ο χρόνος. 


1. Ξύλινο ειδώλιο 2.500 χρόνων

Ειδώλιο γυναίκας που κατασκευάστηκε από ξύλο πριν από 2.500 χρόνια αλλά έφθασε ατόφιο ως σήµερα έφεραν στο φως οι αρχαιολόγοι στο ιερό της Αρτέµιδος στη Βραυρώνα. Το εύρηµα είναι εντυπωσιακό, δεδοµένου ότι το ξύλο σπανιότατα διατηρείται µέσα στον χρόνο, αν και η περιοχή της Βραυρώνας λόγω του υγρού εδάφους της συντελεί σε αυτό. Η ανακάλυψη έγινε κατά τις εργασίες κατασκευής αποστραγγιστικού φρέατος στον αρχαιολογικό χώρο, όπου εντοπίστηκε άγνωστος αποθέτης του ιερού. Μαζί µε την πεπλοφόρο µορφή µε την περίτεχνη, βοστρυχωτή κόµµωση αποκαλύφθηκαν δύο ξύλινες σόλες υποδηµάτων µε τη διακόσµησή τους από εγχάρακτα µοτίβα, ξύλινα τµήµατα αγγείων, όπως επίσης δύο χάλκινα κάτοπτρα και άλλα αντικείµενα, όλα του 5ου αιώνα π.Χ.

2. Μινωική ιερογλυφική γραφή στον Βρύσινα

Μια τετράπλευρη σφραγίδα από βαθυκόκκινο ίασπη που φέρει χαραγµένα επάνω της σηµεία της µινωικής ιερογλυφικής γραφής αποτελεί το µοναδικό ως τώρα εύρηµα της αρχαιότερης γραφής των Μινωιτών στη ∆υτική Κρήτη. Η σφραγίδα βρέθηκε σε µινωικό «ιερό κορυφής» του όρους Βρύσινα σε υψόµετρο 858 µέτρων και µαζί της περισσότερα από 800 ανθρωπόµορφα ειδώλια και πολλά άλλα αναθήµατα που χρονολογούνται στην Παλαιοανακτορική περίοδο (1900-1700 π.Χ.) ως την αρχή της Νεοανακτορικής (1700-1500 π.Χ.).
Η ανασκαφή συνεχίζεται, ήδη όµως οι αρχαιολόγοι κυρία Ιρις Τζαχίλη και Ελένη Παπαδοπούλου θεωρούν ότι ο Βρύσινας είναι το σηµαντικότερο ιερό κορυφής για τη ∆υτική Κρήτη.

3. Μαυροπηγή Εορδαίας: Άνθρωποι και ζώα μαζί στο θάνατο

Άνθρωποι που τάφηκαν µε τα ζώα τους ολόγυρά τους! Το εύρηµα προήλθε από τη Μαυροπηγή της Εορδαίας, όπου αποκαλύφθηκε µικρό νεκροταφείο του 6ου αιώνα π.Χ. µε ενταφιασµούς 11 ανθρώπων και 16 ζώων – άλογα, σκύλοι, βοοειδή και ένας χοίρος – τα οποία είχαν τοποθετηθεί περιµετρικά των ανθρώπινων ταφών. Η ιδιαιτερότητα του νεκροταφείου, όπως είπε η ανασκαφέας δρ Γεωργία Καραµήτρου-Μεντεσίδη, συνίσταται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται στην περιοχή της Κοζάνης και των Γρεβενών αυτό το έθιµο.
Οι άνδρες είχαν ταφεί µε τα σιδερένια τους µαχαίρια και αιχµές δοράτων, ενώ τρεις γυναίκες έφεραν χάλκινα σκουλαρίκια, καθώς και χάλκινα βραχιόλια στους βραχίονες αλλά και στα κάτω άκρα.

4. Θεός ή αυτοκράτορας;

Μαρµάρινο, σε µέγεθος λίγο µεγαλύτερο από το φυσικό, το άγαλµα που αποκαλύφθηκε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ενώ γίνονταν εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο του µνηµείου έρχεται από τους αυτοκρατορικούς ρωµαϊκούς χρόνους για να επιβεβαιώσει την ισχύ και την αξία της κλασικής πλαστικής παράδοσης µέσα στους αιώνες. Πρόκειται για ένα εξαιρετικής ποιότητας αντίγραφο έργου του 4ου αιώνα π.Χ. από το εργαστήρι του µεγάλου αργείου γλύπτη Πολύκλειτου το οποίο παρίστανε τον θεό Ερµή και αγαπήθηκε τόσο που να επαναληφθεί αργότερα από πολλούς καλλιτέχνες. Εικάζεται µάλιστα ότι φιλοτεχνήθηκε πιθανόν τον 2ο αιώνα µ.Χ. , όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επισκέφθηκε την Επίδαυρο

5. Ίκλαινα Μεσσηνίας: Η αρχαιότερη ευρωπαϊκή επιγραφή

Είναι η αρχαιότερη επιγραφή που έχει βρεθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος και είναι ελληνική. Πρόκειται για την επιγραφή µιας πήλινης πινακίδας σε Γραµµική Β που γράφηκε πριν από 3.500 χρόνια και βρέθηκε στην Ίκλαινα της Μεσσηνίας από τον αρχαιολόγο κ. Μιχάλη Κοσµόπουλο, ο οποίος ανασκάπτει ένα µυκηναϊκό µέγαρο µε πελώριους αναληµµατικούς τοίχους, τοιχογραφίες και αποχετευτικό σύστηµα. Η χρονολόγηση της πινακίδας πολύ πριν από τις ως τώρα γνωστές αλλάζει πολλά δεδοµένα στη γνώση µας για τη χρήση της Γραµµικής Β αλλά και για την εξάπλωση της γραφής.

6. Ελεύθερνα: Το «μάτι του Τουταγχαµών»

Ενα µικρό, χρυσό αντικείµενο που αναπαριστά ένα ανθρώπινο µάτι πανοµοιότυπο µε αυτό της χρυσής, νεκρικής µάσκας του Τουταγχαµών βρέθηκε µέσα σε ταφικό πίθο στη νεκρόπολη της Αρχαίας Ελεύθερνας στην Κρήτη. Σε φυσικό µέγεθος και µε το χαρακτηριστικό «αιγυπτιακό µπλε» ολόγυρά του, φορούνταν ως επιθωράκιο κόσµηµα (pectoral) από µία εκ των τριών γυναικών του οικογενειακού τάφου του 8ου-7ου αιώνα π.Χ., όπως είπε ο ανασκαφέας, καθηγητής κ. Νίκος Σταµπολί δης. Αλλά και το ένδυµα της γυναίκας ήταν καταστόλιστο από χρυσά ελάσµατα, ενώ στον ίδιο πίθο υπήρχε µαζί µε άλλα αντικείµενα και µια µεγάλη χάντρα από ορεία κρύσταλλο µε χαραγµένο πλοίο µε τετράγωνο πανί σαν αυτά που ταξίδευαν στον Νείλο.

7. Οι «Ομηρικές ταφές» στη Χλόη Βελεστίνου

Θολωτοί, οικογενειακοί τάφοι που χρησιµοποιήθηκαν για πολλές γενιές (από τον 10ο ως τον 8ο αιώνα π.Χ.) ήρθαν στο φως στην περιοχή της Χλόης Βελεστίνου µε πλούσια κτερίσµατα αλλά ακόµη και ορισµένους από τους νεκρούς στη θέση τους. Κοσµή µατα και άλλα αντικείµενα, όπως τριχολαβίδες και τσιµπιδάκια για καλλωπισµό, όπλα (σιδερένια ξίφη µε λαβές από αλάβαστρο, µαχαιρίδια και εγχειρίδια), χάλκινες φιάλες, που χρησίµευαν ως αγγεία πόσης, συνόδευαν τους νεκρούς, όπως είπε η αρχαιολόγος κυρία Αργυρούλα ∆ουλγέρη-Ιντζεσίλογλου. Αυτοί οι κυκλικοί τάφοι αποτελούν τµήµα του µεγάλου νεκροταφείου των αρχαίων Φερρών και, καθώς σήµερα πλέον βρίσκονται δίπλα στη νέα Εθνική oδό, έξι από αυτούς θα γίνουν επισκέψιµοι.

8. Ο χάλκινος Μινωίτης από τη Ζώμινθο

Χάλκινο ειδώλιο στην τελετουργική «στάση του αποσκοπείν», που χρονολογείται στο 1600 π.Χ., σφραγίδες, κοσµήµατα, τελετουργικά αγγεία, όπλα, χρυσό έλασµα (1700 π.Χ.) µε χαραγµένο επάνω του µινωικό πλοίο βρίσκονται µεταξύ των ευρηµάτων της ανασκαφής στη Ζώµινθο του Ψηλορείτη. Αυτό το ιδιότυπο µινωικό κέντρο πάνω στα βουνά, που δεν ήταν απλώς ένας σταθµός προς το Ιδαίο Αντρο ούτε µόνον ο προµηθευτής της Κνωσού σε µαλλί και άλλα ζωικά προϊόντα και που όµοιό του δεν έχει ανασκαφεί ως τώρα στην Κρήτη, ανοίγει νέους δρόµους για την έρευνα και τη µελέτη της διάρθρωσης του µινωικού κόσµου, όπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Εφη Σαπουνά-Σακελλαράκη .

9. Δεσποτικό: Ένα νησί γεμάτο Κούρους

Κούροι σµιλεµένοι σε παριανό µάρµαρο έρχονται στο φως κατά τµήµατα – κυριολεκτικώς – στο ιερό του Απόλλωνα που βρίσκεται στην έρηµη σήµερα νησίδα ∆εσποτικό κοντά στην Αντίπαρο. Κατεστραµµένοι (άγνωστο για ποιον λόγο) ή τεµαχισµένοι επίτηδες προκειµένου να χρησιµοποιηθούν ως δοµικά στοιχεία σε εποχές µεταγενέστερες της Αρχαϊκής, οπότε φιλοτεχνήθηκαν, βρέθηκαν από τον αρχαιολόγο κ. Γιάννο Κουράγιο άλλοτε στο κατώφλι θύρας, άλλοτε εντοιχισµένοι σε τοίχο κτιρίου του ιερού και άλλοτε «χτισµένοι» στον περίβολο ενός σύγχρονου µαντριού! Περί τα 60 τµήµατα γλυπτών έχουν εντοπισθεί ως τώρα και µεταξύ τους πέντε κεφαλές Κούρων, µία Κόρης, περισσότεροι από δέκα κορµοί και περί τις 30 βάσεις για γλυπτά.

10. Ο μεγαλύτερος ναός της Κρήτης

Ο µεγαλύτερος ίσως σε µέγεθος αρχαίος ναός στην Κρήτη εντοπίστηκε στην κορυφή του λόφου Κεφάλα στην περιοχή των Γουρνών. Σύµφωνα µε τον αρχαιολόγο κ. Νίκο Παναγιωτάκη, ο ναός ήταν αφιερωµένος στην Αρτέµιδα Σκοπελίτιδα και είχε διαστάσεις 52Χ19,60 µέτρα. Σήµερα σώζονται ελάχιστα κατάλοιπα, κατά τον ίδιο όµως υποδεικνύουν την ύπαρξη σπουδαίου λατρευτικού κέντρου που ήταν άγνωστο ως τώρα από τις αρχαίες πηγές (αν και ο Παυσανίας αναφέρει κάποιο ιερό αφιερωµένο στην Αρτεµη). Το ιερό ανήκε πιθανώς στη Χερσόνησο, που η στενή σχέση της µε τη θεά Αρτεµη µαρτυρείται από διάφορες πηγές. 

06 Αυγούστου 2012

Πώς ο ελληνικός πολιτισμός στήριξε τους κρατούμενους του Απαρτχάιντ...


Στο πλαίσιο αυτής της διακρατικότητας το NEWS247 φιλοξενεί το άρθρο της Πριγκίπισσας Ειρήνης, για την επίσκεψη της στη Νότια Αφρική πριν από λίγα χρόνια, όπου συναντήθηκε με τον Νέλσον Μαντέλα, αλλά και με Αφρικανούς κρατούμενους του Απαρτχάιντ και μας διηγείται τι της είχαν πει για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.
Η Πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας και Δανίας είναι η δευτερότοκη κόρη, (τριτότοκο τέκνο) του Βασιλέως Παύλου και της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Γεννήθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, στις 11 Μαΐου 1942. Νονός της ήταν ο Στρατηγός Σμάτς, Πρόεδρος της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης. Απόφοιτη του Σάλεμ στη Γερμανία, ακολούθησε καριέρα πιανίστριας δίπλα στη διάσημη πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ. Αργότερα ολοκλήρωσε σπουδές στην αρχαιολογία.
Από τις 6 Μαρτίου 1964 έως τις 10 Ιουλίου 1965 (ημερομηνία γέννησης της ανεψιάς της Αλεξίας της Ελλάδας) διετέλεσε Διάδοχος του Ελληνικού Θρόνου και Αρχηγός των Ελληνίδων Οδηγών (ΣΕΟ). Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ακολούθησε στην εξορία τον αδελφό της Βασιλιά Κωνσταντίνο μετά το αποτυχημένο Αντικίνημά του εναντίον της Δικτατορίας. Μετά την κατάργηση της μοναρχίας στην Ελλάδα το 1974, αφού έζησε προσωρινά στην Ινδία, ζει μόνιμα στην Ισπανία, κοντά στην αδελφή της Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας και τ΄ ανίψια της. Από το 1993 και μετά επισκέπτεται συχνότερα την Ελλάδα.

Διαβάστε το άρθρο της:
Πριν λίγα χρόνια πήγα με τους συνεργάτες μας στο νησί όπου είχαν φυλακίσει τον πρώην Πρόεδρο Nelson Mandela και τους συντρόφους του (συνεργάτες ) στην Νότια Αφρική.
Στο καράβι ένας ηλικιωμένος Αφρικανός μας ρώτησε τι εθνικότητας είμαστε. "Είμαστε  Έλληνες ” του είπαμε. Τότε σηκώθηκε και είπε
" Greeks ?"  Του απαντήσαμε ,ναι. Μας πλησίασε  και μας αγκάλιασε έναν έναν. Βλέποντας την έκπληξη  και την χαρά μας  μας εξήγησε ότι ήταν πρώην φυλακισμένος σε αυτό το νησί με τον Nelson Mandela.
Εκείνο που τους στήριξε στη φυλακή όλα αυτά τα χρόνια “τουλάχιστον 27 "ήταν ο ελληνικός πολιτισμός. Μας διηγήθηκε ότι οι φυλακισμένοι εκεί έκαναν αμέτρητες απεργίες πείνας και διαπραγματεύσεις με τις αρχές ώσπου να αποκτήσουν βιβλία.
Διαβάζοντας τα βιβλία αυτά έμαθαν για τους Έλληνες ,την ιστορία τους,την  φιλοσοφία τους και πολλά άλλα .
Ο ευγενέστατος κύριος ,ο φίλος του N.Mandela , ήταν ο περίφημος Walter Sisulu .Μας είπε την απίστευτη ιστορία για την μελέτη των Ελλήνων . Οι λευκοί φύλακες ήταν και εκείνοι φτωχοί ,κανένας ευκατάστατος  λευκός δεν γινόταν δεσμοφύλακας “ μαύρων τρομοκρατών”.
Συσπειρώθηκαν λοιπόν οι κρατούμενοι με τους φυλακές  τους για να εγγραφούν στο ανοικτό Πανεπιστήμιο. Το αφάνταστο  είναι ότι μαζί περνούσαν τις εξετάσεις για τα ελληνικά. Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στον άνθρωπο, την ψυχή του,την υγεία του, την φιλοσοφία ,τους αγώνες ,την δόξα ,τα κατορθώματα και άλλα πολλά.
Ο άνθρωπος, δεν το βάζει κάτω και ξεπερνάει τις δύσκολες καταστάσεις και ότι κακό και αν του συμβαίνει. Όλα αυτά τα μάθανε οι λευκοί φύλακες και οι μαύροι κρατούμενοι. Ταυτιζόντουσαν με τα πρόσωπα  που μελετούσαν (και βρήκαν ότι οι αρχές ήταν ίδιες  με τις δικές τους, διότι οι αρχές και τα ιδανικά που ανέγνωσαν στον ελληνικό πολιτισμό υπάρχουν και στον Αφρικανικό.( Έχουν μια μυθολογία πολύπλοκη με ήρωες ,όπως εμείς.).
Είμαστε λαοί με μεγάλη ιστορία. Ακόμη και τώρα δεν παύει να αξίζει η μελέτη της ιστορίας με τους ήρωες της γιατί μας εμπνέει. Όταν μας ταπεινώνουν μπορούμε να αντλούμε δύναμη από τους ήρωες μας. Αυτό έκαναν οι φυλακισμένοι Αφρικανοί. Αν κάποιοι Έλληνες προκάλεσαν άθελά τους τόσο ενθουσιασμό σε ένα σύγχρονο ήρωα της  Αφρικής ,κάτι πάει καλά.

25 Ιουλίου 2012

22 Ιουνίου 2012

11 Ιουνίου 2012

Αρχαία Ελληνική γλώττα....






Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.


Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».


Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.


Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).


Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.


Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας.


Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».


Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του.


Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.


Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά.


Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία..


Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).


Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε.


Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.


Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…


Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα. Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.


Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.


Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.


«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.


Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.




(από http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=44290&Itemid=169)

31 Μαΐου 2012

29 Μαΐου 2012

Ο Αριθμός της φύσης...





                     

Ο Πυθαγόρας πρώτος παρατήρησε ότι τα φυτά και τα ζώα δεν μεγαλώνουν τυχαία, αλλά σύμφωνα με ακριβείς μαθηματικούς κανόνες. Δεν είναι τυχαία δηλαδή τα όμορφα σχέδια των λουλουδιών. Οι αρχαίοι Έλληνες βρήκαν ότι τα σχέδια των λουλουδιών βασίζονται σε γεωμετρική αναλογία. Επίσης η ακολουθία κάνει την εμφάνισή της στη διάταξη των φύλων γύρω από το μίσχο. Εμφανίζεται ακόμα και στην ανάπτυξη των βελόνων αρκετών ειδών ελάτου, καθώς επίσης και στη διάταξη των πετάλων στις μαργαρίτες και τα ηλιοτρόπια. Μερικά κωνοφόρα δένδρα παρουσιάζουν τη σειρά αριθμών στη δομή της επιφάνειας των κορμών τους, ενώ τα φοινικόδεντρα στους δακτυλίους των κορμών τους.
Με τις πράξεις που έκανε ο Ιταλός μαθηματικός Fibonacci, ο οποίος ήταν πολύ γνωστός στην εποχή του και αναγνωρίζεται και σήμερα, βρήκε ότι το κλειδί της ομορφιάς είναι η αναλογία 1 προς 1,618, ο αριθμός Φ. Για παράδειγμα, η σχέση από το πάτωμα ως τον ομφαλό και από εκεί στο κεφάλι θα είναι 1 προς Φ, αν οι αναλογίες είναι ιδανικές. Επίσης, το πλάτος του στόματος είναι Φ φορές το πλάτος της μύτης. Ο Χρυσός αριθμός θεωρούταν από τους αρχαίους Έλληνες ως η θεϊκή αναλογία όπου η εφαρμογή του σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα και κατασκευές οδηγούσε σε «άριστα» και «ωραία» αποτελέσματα.

ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ Φ:
Το Φ στην αρχιτεκτονική

Η πρόσοψη του Παρθενώνα αποτελεί ένα παράδειγμα χρήσης της χρυσής τομής(Φ) στην αρχιτεκτονική. Δεν είναι γνωστό όμως αν οι αναλογίες δόθηκαν διαισθητικά ή με γνώση του αριθμού Φ. Ο τριγωνισμός, μια άλλη μέθοδος συγκρότησης ρυθμικών καμβάδων με βάση ορισμένα προνομιούχα τρίγωνα, γνώρισε τη μεγαλύτερη διάδοσή του τον περασμένο αιώνα. Αυτά είναι: (1)το πυθαγόρειο, δηλαδή το ορθογώνιο με σχέση πλευρών 3:4:5, (2) το αιγυπτιακό, δηλαδή το ισοσκελές με αναλογία βάσης προς ύψος 8:5, (3) το ισοσκελές με γωνία κορυφής 36 μοίρες, που αποτελεί τη μονάδα του κανονικού δεκαγώνου, και έχει σχέση πλευράς προς βάση Φ (1,618, ο γνωστός χρυσός αριθμός) και τέλος (4) το ισόπλευρο, που αποτελεί τη μονάδα του εξαγώνου. Τέτοιες μεθόδους επαλήθευσης συναντά κανείς στα αρχιτεκτονικά έργα του μοντέρνου κινήματος, Le Corbusier, Bauhaus κλπ.
Το Φ στην τέχνη
Αργότερα ο Leonardo Da Vinci ζωγράφισε το πρόσωπο της Mona Lisa ώστε αυτό να χωράει τέλεια σε ένα χρυσό ορθογώνιο και δόμησε τον υπόλοιπο πίνακα γύρω από το πρόσωπο χωρίζοντάς τον επίσης σε χρυσά ορθογώνια. Ο Mozart διαίρεσε μεγάλο αριθμό από τις σονάτες του σε δύο μέρη, η χρονική αναλογία των οποίων αντιστοιχεί στη χρυσή τομή, τον αριθμό φ, αν και υπάρχει σημαντική διχογνωμία για το κατά πόσο αυτό έγινε σκόπιμα.
Το Φ στη Γεωμετρία των Fractals
Ένας καλλιτέχνης του 15ου αιώνα που παρήγαγε ένα fractal αντικείμενο. Θεωρούμε ένα κανονικό πεντάγωνο και στην κάθε πλευρά του ας προσαρτήσουμε από άλλο ένα ίδιο κανονικό πεντάγωνο. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργούνται μέσα έξι νέα πεντάγωνα στα οποία εφαρμόζοντας την ίδια διαδικασία λαμβάνουμε ένα fractal απίστευτο για την εποχή του. Από υπολογισμούς μπορούμε να δούμε ότι ο λόγος των πλευρών κάθε ισοσκελούς τριγώνου βρίσκεται στη χρυσή τομή.
Το Φ στη Βίβλο του Ισλάμ

Η λέξη Κοράνι, πιο σωστά στα Αραβικά Κουράν - Qur'an, προέρχεται από το ρήμα κάρα'α - qara'a που σημαίνει, απαγγέλλω κι αποτελείται από 114 κεφάλαια (Σούρα). Ο αριθμός 114 είναι διαιρετέος με το 19, ήτοι 19*6=114. Το 114 προκύπτει από τη διαίρεση του κύκλου με το π, ήτοι 360/π, όπου π=3,14159 και το 19 εκτός του ότι είναι ο Μετωνικός Αριθμός, προκύπτει επίσης σαν δεκαπλάσιο του π/Φ, όπου Φ=1,618034


Το Φ στον άνθρωπο
Το ανθρώπινο σώμα έχει δομηθεί και αναπτύσσεται σε αναλογίες Φ. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές «ανατολίτικες θρησκείες» και κινήματα στα πλαίσια της διδασκαλίας τους για διαλογισμό και την «αυτοσυγκέντρωση και στο λεγόμενο «γιόγκα» η στάση του ανθρώπινου σώματος γίνεται κατά αυτό τον τρόπο έτσι ώστε τα «κεντρικά - κομβικά» σημεία του σώματος να βρίσκονται σε αναλογίες Φ. Αν θέλει κανείς να δει ένα χρυσό ορθογώνιο αρκεί να κοιτάξει μια πιστωτική κάρτα το σχήμα της οποίας είναι ακριβώς αυτό. Τέλος υπάρχουν καταγραφές που μιλούν για την ύπαρξη του Φ στην δομή του DNA.
(απο http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_100166_21/10/2006_168848)