27 Αυγούστου 2012

Ρωσικές ταινίες ....



Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το παλιό οικογενειακό άλμπουμ διαδέχονται αργά η μία την άλλη: Στην οθόνη οι τελευταίες σκηνές από την κινηματογραφική ταινία του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ, «Η επιστροφή». Το κοινό στην αίθουσα έχει σηκωθεί και χειροκροτεί όρθιο δεκαπέντε λεπτά (!).
Οι ρωσικές ταινίες κατακτούν τον παγκόσμιο κινηματογράφο
Η φωτογραφία από την τελευταία ταινία του Ζβιαγκίντσεφ "Ελένα". Πηγή: kinopoisk.ru
Έτσι ολοκληρώθηκε η πρεμιέρα της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του ρώσου σκηνοθέτη, Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ, στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2003, όπου το φιλμ απέσπασε τον «Χρυσό Λέοντα». Ο Ζβιαγκίντσεφ ξεκίνησε την καριέρα του σαν ηθοποιός. Αποφοιτώντας από το τμήμα υποκριτικής της Σχολής Θεάτρου στη γενέτειρά του το Νοβοσιμπίρσκ, και στη συνέχεια στη Μόσχα, έπαιξε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες.

Εγκαταλείποντας το επάγγελμα του ηθοποιού, άρχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους. Το 2003 βγήκε στις οθόνες η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Η επιστροφή». Η ταινία συμμετείχε στον κυρίως διαγωνισμό του Φεστιβάλ Βενετίας, όπου όχι μόνο κατέκτησε το βασικό βραβείο, αλλά και το βραβείο «Χρυσός Λέοντας του Μέλλοντος» για το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο, με την εξής κριτική: «Εκλεκτή ταινία για την αγάπη, την απώλεια και την ενηλικίωση». Το φιλμ κέρδισε επίσης 28 βραβεία σε παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ και προβλήθηκε σε 73 χώρες. Μεταξύ αυτών στο Ιράν και την Κίνα, στις οποίες προβάλλονται κατά κανόνα μόνο εγχώριες ταινίες.  

«Η επιστροφή» είναι μια τραγική αλληγορική ταινία για δυο αδέλφια έφηβους, στη ζωή των οποίων μπαίνει απροσδόκητα ο πατέρας τους. Η εμφάνιση του περίεργου ξένου, τον οποίο γνωρίζουν μόνο από φωτογραφίες, φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή τους. Ο πατέρας αποσπά τα παιδιά από τη συνηθισμένη καθημερινότητά τους στην ήσυχη και οικεία πόλη, και τα μεταφέρει σε ένα ερημικό νησί όπου και εκτυλίσσονται τα τραγικά γεγονότα της ταινίας.




Ανάμεσα σε Ταρκόφσκι και Αντονιόνι.

«Η επιστροφή» γνώρισε μοναδική επιτυχία. Το ντεμπούτο του παντελώς άγνωστου σκηνοθέτη δεν κέρδισε μόνο τον «Χρυσό Λέοντα» στη Βενετία, αλλά ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο. Περιείχε αυτή τη μυστικιστική, σχεδόν θρησκευτική αντίληψη της ζωής και της φύσης, η οποία είχε σχεδόν εξαφανιστεί από την κουλτούρα μας μετά το θάνατο του Ταρκόφσκι. Ως γνωστόν, η πρώτη νίκη ρωσικής ταινίας στη Βενετία, ήταν με την «Παιδική ηλικία του Ιβάν» του Ταρκόφσκι, το 1962.

Ύστερα από την κυκλοφορία της «Επιστροφής», ο Ζβιαγκίντσεφ άρχισε να θεωρείται ο σκηνοθέτης που κατάφερε να παρατείνει και στον 21ο αιώνα το «νόημα του Ταρκόφσκι». Ο ίδιος ο Ζβιαγκίντσεφ σε συνέντευξή του στη «Ροσσίσκαγια Γκαζέτα» είπε: «Ένας Ρώσος σκηνοθέτης είναι αδύνατο να μην αισθάνεται την επίδραση του Ταρκόφσκι. Είδα για πρώτη φορά τις ταινίες του όταν ήμουν 18 και έκτοτε παρέμεινα δέσμιος αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Μαζί με αυτόν, σημαντικότατοι για μένα είναι και οι Μπρεσόν, Μπέργκμαν, Κουροσάβα». Την πιο σημαντική επίδραση όμως, δέχτηκε από τον Αντονιόνι. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ζβιαγκίντσεφ:«Όταν παρακολούθησα την “Περιπέτεια” του Αντονιόνι ένιωσα κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Και από τότε η ταινία αυτή κατέχει πάντα την πρώτη θέση στις προτιμήσεις μου».

Η σχέση με τον Θεό.

Η αλληγορία είναι πολύ σημαντικός τρόπος έκφρασης για τον σκηνοθέτη. Την χρησιμοποιεί και στην επόμενη ταινία του «Εξορία», η οποία βγήκε το 2007 και κατέκτησε θριαμβευτικά τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τον καλύτερο ανδρικό ρόλο. Η προσοχή εστιάζεται ξανά στη διαλυμένη οικογένεια. «Ενώ στην πρώτη ταινία η προσοχή του θεατή επικεντρωνόταν στις σχέσεις του πατέρα με τους γιούς, στο νέο φιλμ ανταγωνιστές είναι ο σύζυγος και η σύζυγος. Αυτός και αυτή. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία που παρουσιάζεται με νέο τρόπο. Η φύση των σχέσεων μεταξύ άνδρα και γυναίκας, το εύθραυστο της αγάπης, το στοιχείο του τραγικού που ξεπροβάλλει μέσα από την παρεξήγηση, την απόρριψη, την αδυναμία να συγχωρέσεις». Αυτό είναι το σχόλιο της κριτικού, Αλιόνα Ντούσκα, στον ιστότοπο «Tatianin Den».

Το θέμα της οικογένειας είναι σημαντικό για τον σκηνοθέτη όχι σε καθημερινό, αλλά περισσότερο σε μεταφυσικό επίπεδο. «Οι καθημερινές πτυχές δεν ήταν για μένα το βασικό», αναφέρει ο Ζβιαγκίντσεφ σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα «Chastnyi Correspondent».«Σημαντικότερη είναι μια άλλη οπτική. Όσο και αν αυτό ηχεί κάπως σοβαρό, πρόκειται για τις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό. Όχι με τα μέλη της οικογένειας. Να τι είναι για μένα καθοριστικό στην “Επιστροφή” και στην “Εξορία”. Όχι η οικογένεια σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο, αλλά η οικογένεια υπό μια διαφορετική έννοια...».

Ο Ζβιαγκίντσεφ επιχειρεί να ξεφύγει από το επίκαιρο, να απαλείψει τα σύνορα του χρόνου και του χώρου. Δεν έχουν σημασία ο τόπος και ο χρόνος που εκτυλίσσονται τα γεγονότα στην ταινία, το σημαντικό είναι, όπως αναφέρει ο κριτικός Αντρέι Πλαχόφ, ο «μυθολογικός μικρόκοσμος, στον οποίο είναι αποδεκτές οι παρακινδυνευμένες γενικεύσεις και οι συμβολισμοί».

«Δράμα κουζίνας»;

Στην τρίτη κατά σειρά ταινία «Ελένα» που βγήκε στις οθόνες το 2011 ο Ζβιαγκίντσεφ θέτει ξανά ως κεντρική ιδέα της αφήγησης τη σύγκρουση μέσα στην οικογένεια. Εκεί, παραθέτει την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, το οποίο εκφράζει διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Πέτρα του σκανδάλου εδώ είναι ο τραγικός έρωτας και η έλλειψη κατανόησης, όχι τα χρήματα. Στην Ευρώπη το είδος της ταινίας κατατάχτηκε στα «Δράματα της κουζίνας», καθώς τα περισσότερα γεγονότα εκτυλίσσονται συγκεκριμένα στην κουζίνα όπου όλοι κάθονται, τρώνε, πίνουν και συζητούν. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μιλώντας στο ραδιόφωνο «Svoboda» εκφράζει την πίστη ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα «Δράμα της κουζίνας»: «Δεν μου αρέσει πολύ να τίθενται αυστηρά πλαίσια στα είδη, επειδή νομίζω ότι αυτό που κάνουμε, και αναφέρομαι στη δημιουργική ομάδα μας, είναι μια φυγή από κάποιο πρότυπο ή προκαθορισμένο σχήμα».

Η ταινία συγκέντρωσε ένα μεγάλο αριθμό από τιμητικές διακρίσεις, ρωσικές και διεθνείς. Μεταξύ αυτών, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής «Ένα κάποιο βλέμμα» του προγράμματος του διαγωνισμού  στις Κάννες το 2011, και το ξεχωριστό βραβείο για καλύτερου Ευρωπαϊκού σεναρίου στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου στις ΗΠΑ.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Novyie Izvestia» ο Ζβιαγκίντσεφ δηλώνει: «Οι ταινίες τέχνης, όσο αρνητική ή θαυμάσια και αν είναι η δημιουργία, είναι αναγκαίες στον θεατή για την προσωπική του αφύπνιση από την αιχμαλωσία του άσκοπου και παράλογου το οποίο βιώνουμε». Για αυτό και τις ταινίες του σκηνοθέτη χαρακτηρίζει ένας αργός ρυθμός που συμπίπτει σχεδόν με τον πραγματικό χρόνο. Κάτι που οδηγεί στην περισυλλογή του θεατή και στην επιθυμία του να κοιτάξει μέσα στον εαυτό του.

Πλούσιες σε συμβολισμούς και σημάδια που ενώνονται μέσα από λεπτομέρειες, δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ  συγκρίνονται με το κινηματογραφικό έργο του Ταρκόφσκι, διότι στους καιρούς μας, στους οποίους θριαμβεύει η μαζική κουλτούρα, είναι αυτές οι ταινίες ακριβώς που φυλάσσουν τα ιδεώδη του αληθινού δημιουργικού κινηματογράφου.  

21 Αυγούστου 2012

10 Αυγούστου 2012

Οι 10 µεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα το 2011


Η αρχαία ιστορία γράφτηκε σε διάρκεια αιώνων, η αναζήτηση όµως των τεκµηρίων της δεν είναι κάτι που ακολουθεί χρονολογική σειρά ούτε κατευθύνεται από τις βουλές των επιστηµόνων, που άλλοτε µπορεί να πασχίζουν επί χρόνια για ένα εύρηµα χωρίς επιτυχία, άλλοτε – τύχη αγαθή – να το ανακαλύπτουν και άλλοτε να είναι ένα απρόσµενο αλλά σπουδαίο γεγονός.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η οικονοµική δυσπραγία στενεύει τα περιθώρια της αρχαιολογικής έρευνας, άρα και των αποτελεσµάτων, κάτι που δεν είναι κρυφό ότι συµβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αλλά παρά τους περιορισµούς αυτούς σηµαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις υπήρξαν σε όλη τη χώρα µε ευρήµατα που θα µπορούσαν να στηρίξουν ολόκληρα µουσεία. Ενα έργο τεράστιο σε πλούτο και σηµασία, που διευρύνει τη γνώση του παρελθόντος αλλάζοντας σε κάποιες περιπτώσεις και τα ως τώρα ισχύοντα. Η Ελλάδα είναι πρώτη στον τοµέα αυτόν και η απόδειξη ακολουθεί.
Η επιλογή των δέκα σηµαντικών ανακαλύψεων που παρουσιάζει «Το Βήµα» θα µπορούσε κάλλιστα να διευρυνθεί σε 20 ή και περισσότερα, γι’ αυτό και η κατάταξη δεν έχει γίνει µε σειρά σπουδαιότητας. Αυτό θα το κάνει η µελέτη τους και ο χρόνος. 


1. Ξύλινο ειδώλιο 2.500 χρόνων

Ειδώλιο γυναίκας που κατασκευάστηκε από ξύλο πριν από 2.500 χρόνια αλλά έφθασε ατόφιο ως σήµερα έφεραν στο φως οι αρχαιολόγοι στο ιερό της Αρτέµιδος στη Βραυρώνα. Το εύρηµα είναι εντυπωσιακό, δεδοµένου ότι το ξύλο σπανιότατα διατηρείται µέσα στον χρόνο, αν και η περιοχή της Βραυρώνας λόγω του υγρού εδάφους της συντελεί σε αυτό. Η ανακάλυψη έγινε κατά τις εργασίες κατασκευής αποστραγγιστικού φρέατος στον αρχαιολογικό χώρο, όπου εντοπίστηκε άγνωστος αποθέτης του ιερού. Μαζί µε την πεπλοφόρο µορφή µε την περίτεχνη, βοστρυχωτή κόµµωση αποκαλύφθηκαν δύο ξύλινες σόλες υποδηµάτων µε τη διακόσµησή τους από εγχάρακτα µοτίβα, ξύλινα τµήµατα αγγείων, όπως επίσης δύο χάλκινα κάτοπτρα και άλλα αντικείµενα, όλα του 5ου αιώνα π.Χ.

2. Μινωική ιερογλυφική γραφή στον Βρύσινα

Μια τετράπλευρη σφραγίδα από βαθυκόκκινο ίασπη που φέρει χαραγµένα επάνω της σηµεία της µινωικής ιερογλυφικής γραφής αποτελεί το µοναδικό ως τώρα εύρηµα της αρχαιότερης γραφής των Μινωιτών στη ∆υτική Κρήτη. Η σφραγίδα βρέθηκε σε µινωικό «ιερό κορυφής» του όρους Βρύσινα σε υψόµετρο 858 µέτρων και µαζί της περισσότερα από 800 ανθρωπόµορφα ειδώλια και πολλά άλλα αναθήµατα που χρονολογούνται στην Παλαιοανακτορική περίοδο (1900-1700 π.Χ.) ως την αρχή της Νεοανακτορικής (1700-1500 π.Χ.).
Η ανασκαφή συνεχίζεται, ήδη όµως οι αρχαιολόγοι κυρία Ιρις Τζαχίλη και Ελένη Παπαδοπούλου θεωρούν ότι ο Βρύσινας είναι το σηµαντικότερο ιερό κορυφής για τη ∆υτική Κρήτη.

3. Μαυροπηγή Εορδαίας: Άνθρωποι και ζώα μαζί στο θάνατο

Άνθρωποι που τάφηκαν µε τα ζώα τους ολόγυρά τους! Το εύρηµα προήλθε από τη Μαυροπηγή της Εορδαίας, όπου αποκαλύφθηκε µικρό νεκροταφείο του 6ου αιώνα π.Χ. µε ενταφιασµούς 11 ανθρώπων και 16 ζώων – άλογα, σκύλοι, βοοειδή και ένας χοίρος – τα οποία είχαν τοποθετηθεί περιµετρικά των ανθρώπινων ταφών. Η ιδιαιτερότητα του νεκροταφείου, όπως είπε η ανασκαφέας δρ Γεωργία Καραµήτρου-Μεντεσίδη, συνίσταται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται στην περιοχή της Κοζάνης και των Γρεβενών αυτό το έθιµο.
Οι άνδρες είχαν ταφεί µε τα σιδερένια τους µαχαίρια και αιχµές δοράτων, ενώ τρεις γυναίκες έφεραν χάλκινα σκουλαρίκια, καθώς και χάλκινα βραχιόλια στους βραχίονες αλλά και στα κάτω άκρα.

4. Θεός ή αυτοκράτορας;

Μαρµάρινο, σε µέγεθος λίγο µεγαλύτερο από το φυσικό, το άγαλµα που αποκαλύφθηκε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ενώ γίνονταν εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο του µνηµείου έρχεται από τους αυτοκρατορικούς ρωµαϊκούς χρόνους για να επιβεβαιώσει την ισχύ και την αξία της κλασικής πλαστικής παράδοσης µέσα στους αιώνες. Πρόκειται για ένα εξαιρετικής ποιότητας αντίγραφο έργου του 4ου αιώνα π.Χ. από το εργαστήρι του µεγάλου αργείου γλύπτη Πολύκλειτου το οποίο παρίστανε τον θεό Ερµή και αγαπήθηκε τόσο που να επαναληφθεί αργότερα από πολλούς καλλιτέχνες. Εικάζεται µάλιστα ότι φιλοτεχνήθηκε πιθανόν τον 2ο αιώνα µ.Χ. , όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επισκέφθηκε την Επίδαυρο

5. Ίκλαινα Μεσσηνίας: Η αρχαιότερη ευρωπαϊκή επιγραφή

Είναι η αρχαιότερη επιγραφή που έχει βρεθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος και είναι ελληνική. Πρόκειται για την επιγραφή µιας πήλινης πινακίδας σε Γραµµική Β που γράφηκε πριν από 3.500 χρόνια και βρέθηκε στην Ίκλαινα της Μεσσηνίας από τον αρχαιολόγο κ. Μιχάλη Κοσµόπουλο, ο οποίος ανασκάπτει ένα µυκηναϊκό µέγαρο µε πελώριους αναληµµατικούς τοίχους, τοιχογραφίες και αποχετευτικό σύστηµα. Η χρονολόγηση της πινακίδας πολύ πριν από τις ως τώρα γνωστές αλλάζει πολλά δεδοµένα στη γνώση µας για τη χρήση της Γραµµικής Β αλλά και για την εξάπλωση της γραφής.

6. Ελεύθερνα: Το «μάτι του Τουταγχαµών»

Ενα µικρό, χρυσό αντικείµενο που αναπαριστά ένα ανθρώπινο µάτι πανοµοιότυπο µε αυτό της χρυσής, νεκρικής µάσκας του Τουταγχαµών βρέθηκε µέσα σε ταφικό πίθο στη νεκρόπολη της Αρχαίας Ελεύθερνας στην Κρήτη. Σε φυσικό µέγεθος και µε το χαρακτηριστικό «αιγυπτιακό µπλε» ολόγυρά του, φορούνταν ως επιθωράκιο κόσµηµα (pectoral) από µία εκ των τριών γυναικών του οικογενειακού τάφου του 8ου-7ου αιώνα π.Χ., όπως είπε ο ανασκαφέας, καθηγητής κ. Νίκος Σταµπολί δης. Αλλά και το ένδυµα της γυναίκας ήταν καταστόλιστο από χρυσά ελάσµατα, ενώ στον ίδιο πίθο υπήρχε µαζί µε άλλα αντικείµενα και µια µεγάλη χάντρα από ορεία κρύσταλλο µε χαραγµένο πλοίο µε τετράγωνο πανί σαν αυτά που ταξίδευαν στον Νείλο.

7. Οι «Ομηρικές ταφές» στη Χλόη Βελεστίνου

Θολωτοί, οικογενειακοί τάφοι που χρησιµοποιήθηκαν για πολλές γενιές (από τον 10ο ως τον 8ο αιώνα π.Χ.) ήρθαν στο φως στην περιοχή της Χλόης Βελεστίνου µε πλούσια κτερίσµατα αλλά ακόµη και ορισµένους από τους νεκρούς στη θέση τους. Κοσµή µατα και άλλα αντικείµενα, όπως τριχολαβίδες και τσιµπιδάκια για καλλωπισµό, όπλα (σιδερένια ξίφη µε λαβές από αλάβαστρο, µαχαιρίδια και εγχειρίδια), χάλκινες φιάλες, που χρησίµευαν ως αγγεία πόσης, συνόδευαν τους νεκρούς, όπως είπε η αρχαιολόγος κυρία Αργυρούλα ∆ουλγέρη-Ιντζεσίλογλου. Αυτοί οι κυκλικοί τάφοι αποτελούν τµήµα του µεγάλου νεκροταφείου των αρχαίων Φερρών και, καθώς σήµερα πλέον βρίσκονται δίπλα στη νέα Εθνική oδό, έξι από αυτούς θα γίνουν επισκέψιµοι.

8. Ο χάλκινος Μινωίτης από τη Ζώμινθο

Χάλκινο ειδώλιο στην τελετουργική «στάση του αποσκοπείν», που χρονολογείται στο 1600 π.Χ., σφραγίδες, κοσµήµατα, τελετουργικά αγγεία, όπλα, χρυσό έλασµα (1700 π.Χ.) µε χαραγµένο επάνω του µινωικό πλοίο βρίσκονται µεταξύ των ευρηµάτων της ανασκαφής στη Ζώµινθο του Ψηλορείτη. Αυτό το ιδιότυπο µινωικό κέντρο πάνω στα βουνά, που δεν ήταν απλώς ένας σταθµός προς το Ιδαίο Αντρο ούτε µόνον ο προµηθευτής της Κνωσού σε µαλλί και άλλα ζωικά προϊόντα και που όµοιό του δεν έχει ανασκαφεί ως τώρα στην Κρήτη, ανοίγει νέους δρόµους για την έρευνα και τη µελέτη της διάρθρωσης του µινωικού κόσµου, όπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Εφη Σαπουνά-Σακελλαράκη .

9. Δεσποτικό: Ένα νησί γεμάτο Κούρους

Κούροι σµιλεµένοι σε παριανό µάρµαρο έρχονται στο φως κατά τµήµατα – κυριολεκτικώς – στο ιερό του Απόλλωνα που βρίσκεται στην έρηµη σήµερα νησίδα ∆εσποτικό κοντά στην Αντίπαρο. Κατεστραµµένοι (άγνωστο για ποιον λόγο) ή τεµαχισµένοι επίτηδες προκειµένου να χρησιµοποιηθούν ως δοµικά στοιχεία σε εποχές µεταγενέστερες της Αρχαϊκής, οπότε φιλοτεχνήθηκαν, βρέθηκαν από τον αρχαιολόγο κ. Γιάννο Κουράγιο άλλοτε στο κατώφλι θύρας, άλλοτε εντοιχισµένοι σε τοίχο κτιρίου του ιερού και άλλοτε «χτισµένοι» στον περίβολο ενός σύγχρονου µαντριού! Περί τα 60 τµήµατα γλυπτών έχουν εντοπισθεί ως τώρα και µεταξύ τους πέντε κεφαλές Κούρων, µία Κόρης, περισσότεροι από δέκα κορµοί και περί τις 30 βάσεις για γλυπτά.

10. Ο μεγαλύτερος ναός της Κρήτης

Ο µεγαλύτερος ίσως σε µέγεθος αρχαίος ναός στην Κρήτη εντοπίστηκε στην κορυφή του λόφου Κεφάλα στην περιοχή των Γουρνών. Σύµφωνα µε τον αρχαιολόγο κ. Νίκο Παναγιωτάκη, ο ναός ήταν αφιερωµένος στην Αρτέµιδα Σκοπελίτιδα και είχε διαστάσεις 52Χ19,60 µέτρα. Σήµερα σώζονται ελάχιστα κατάλοιπα, κατά τον ίδιο όµως υποδεικνύουν την ύπαρξη σπουδαίου λατρευτικού κέντρου που ήταν άγνωστο ως τώρα από τις αρχαίες πηγές (αν και ο Παυσανίας αναφέρει κάποιο ιερό αφιερωµένο στην Αρτεµη). Το ιερό ανήκε πιθανώς στη Χερσόνησο, που η στενή σχέση της µε τη θεά Αρτεµη µαρτυρείται από διάφορες πηγές. 

06 Αυγούστου 2012

Πώς ο ελληνικός πολιτισμός στήριξε τους κρατούμενους του Απαρτχάιντ...


Στο πλαίσιο αυτής της διακρατικότητας το NEWS247 φιλοξενεί το άρθρο της Πριγκίπισσας Ειρήνης, για την επίσκεψη της στη Νότια Αφρική πριν από λίγα χρόνια, όπου συναντήθηκε με τον Νέλσον Μαντέλα, αλλά και με Αφρικανούς κρατούμενους του Απαρτχάιντ και μας διηγείται τι της είχαν πει για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.
Η Πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας και Δανίας είναι η δευτερότοκη κόρη, (τριτότοκο τέκνο) του Βασιλέως Παύλου και της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Γεννήθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, στις 11 Μαΐου 1942. Νονός της ήταν ο Στρατηγός Σμάτς, Πρόεδρος της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης. Απόφοιτη του Σάλεμ στη Γερμανία, ακολούθησε καριέρα πιανίστριας δίπλα στη διάσημη πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ. Αργότερα ολοκλήρωσε σπουδές στην αρχαιολογία.
Από τις 6 Μαρτίου 1964 έως τις 10 Ιουλίου 1965 (ημερομηνία γέννησης της ανεψιάς της Αλεξίας της Ελλάδας) διετέλεσε Διάδοχος του Ελληνικού Θρόνου και Αρχηγός των Ελληνίδων Οδηγών (ΣΕΟ). Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ακολούθησε στην εξορία τον αδελφό της Βασιλιά Κωνσταντίνο μετά το αποτυχημένο Αντικίνημά του εναντίον της Δικτατορίας. Μετά την κατάργηση της μοναρχίας στην Ελλάδα το 1974, αφού έζησε προσωρινά στην Ινδία, ζει μόνιμα στην Ισπανία, κοντά στην αδελφή της Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας και τ΄ ανίψια της. Από το 1993 και μετά επισκέπτεται συχνότερα την Ελλάδα.

Διαβάστε το άρθρο της:
Πριν λίγα χρόνια πήγα με τους συνεργάτες μας στο νησί όπου είχαν φυλακίσει τον πρώην Πρόεδρο Nelson Mandela και τους συντρόφους του (συνεργάτες ) στην Νότια Αφρική.
Στο καράβι ένας ηλικιωμένος Αφρικανός μας ρώτησε τι εθνικότητας είμαστε. "Είμαστε  Έλληνες ” του είπαμε. Τότε σηκώθηκε και είπε
" Greeks ?"  Του απαντήσαμε ,ναι. Μας πλησίασε  και μας αγκάλιασε έναν έναν. Βλέποντας την έκπληξη  και την χαρά μας  μας εξήγησε ότι ήταν πρώην φυλακισμένος σε αυτό το νησί με τον Nelson Mandela.
Εκείνο που τους στήριξε στη φυλακή όλα αυτά τα χρόνια “τουλάχιστον 27 "ήταν ο ελληνικός πολιτισμός. Μας διηγήθηκε ότι οι φυλακισμένοι εκεί έκαναν αμέτρητες απεργίες πείνας και διαπραγματεύσεις με τις αρχές ώσπου να αποκτήσουν βιβλία.
Διαβάζοντας τα βιβλία αυτά έμαθαν για τους Έλληνες ,την ιστορία τους,την  φιλοσοφία τους και πολλά άλλα .
Ο ευγενέστατος κύριος ,ο φίλος του N.Mandela , ήταν ο περίφημος Walter Sisulu .Μας είπε την απίστευτη ιστορία για την μελέτη των Ελλήνων . Οι λευκοί φύλακες ήταν και εκείνοι φτωχοί ,κανένας ευκατάστατος  λευκός δεν γινόταν δεσμοφύλακας “ μαύρων τρομοκρατών”.
Συσπειρώθηκαν λοιπόν οι κρατούμενοι με τους φυλακές  τους για να εγγραφούν στο ανοικτό Πανεπιστήμιο. Το αφάνταστο  είναι ότι μαζί περνούσαν τις εξετάσεις για τα ελληνικά. Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στον άνθρωπο, την ψυχή του,την υγεία του, την φιλοσοφία ,τους αγώνες ,την δόξα ,τα κατορθώματα και άλλα πολλά.
Ο άνθρωπος, δεν το βάζει κάτω και ξεπερνάει τις δύσκολες καταστάσεις και ότι κακό και αν του συμβαίνει. Όλα αυτά τα μάθανε οι λευκοί φύλακες και οι μαύροι κρατούμενοι. Ταυτιζόντουσαν με τα πρόσωπα  που μελετούσαν (και βρήκαν ότι οι αρχές ήταν ίδιες  με τις δικές τους, διότι οι αρχές και τα ιδανικά που ανέγνωσαν στον ελληνικό πολιτισμό υπάρχουν και στον Αφρικανικό.( Έχουν μια μυθολογία πολύπλοκη με ήρωες ,όπως εμείς.).
Είμαστε λαοί με μεγάλη ιστορία. Ακόμη και τώρα δεν παύει να αξίζει η μελέτη της ιστορίας με τους ήρωες της γιατί μας εμπνέει. Όταν μας ταπεινώνουν μπορούμε να αντλούμε δύναμη από τους ήρωες μας. Αυτό έκαναν οι φυλακισμένοι Αφρικανοί. Αν κάποιοι Έλληνες προκάλεσαν άθελά τους τόσο ενθουσιασμό σε ένα σύγχρονο ήρωα της  Αφρικής ,κάτι πάει καλά.