James Blunt...ένας καλλιτέχνης με εξαιρετικές ερμηνείες αλλά και μια προσωπική ιστορία που δεν είναι τόσο γνωστή.Ο Blunt την εποχή του πολέμου στο Κόσοβο της πρώην Γιουγκοσλαβίας υπηρετούσε στον Αγγλικό στρατό ως αξιωματικός των καταδρομέων.....την ίδια περίοδο οι Ρώσοι επίλεκτοι είχαν μπεί στο αεροδρόμιο της περιοχής και είχαν πάρει θέσεις,κάτι που δεν άρεσε καθόλου στην Αγγλική κυβέρνηση που αποφάσισε να καταλάβει το στρατόπεδο με κάθε τρόπο.Η διαταγή για επίθεση στους Ρώσους έφτασε και έτυχε ο κλήρος στον Blunt, ως αξιωματικός της ομάδας που ήταν στην περιοχή, να επιτεθεί....όταν του είπαν τί πρέπει να κάνει, πάγωσε στην ιδέα ότι απο αυτόν θα ξεκινήσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και αρνήθηκε να εκτελέσει τη διαταγή......μετά από αυτό οδηγήθηκε στο στρατοδικείο όπου αφού εξήγησε στος δικαστές ποιό θα ήταν το τίμημα της επίθεσης για την ανθρωπότητα..αθωώθηκε.
Λίγα χρόνια αργότερα έγινε παγκοσμίως γνωστός,όχι για το ότι γλύτωσε την ανθρωπότητα απο μια καταστροφή αλλά για τα τραγούδια του....
.jpg)
.jpg)
Ύστερα από τα τέσσερα περίπου χρόνια , όσα χωρίζουν την τελευταία του έκθεση από τη σημερινή , ο κ. Μιχ. Δόρις Παπαγεωργίου παρουσιάζει μία νέα σειρά ελαιογραφιών , «pastels»και «sanguiries» στην αίθουσα της « Έλπα» . Ο ζωγράφος , γνήσιος Αθηναίος ,μένει χρόνια τώρα στο Παρίσι . Κ΄ είναι πολύ ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ευθύς εξ ΄ αρχής πως δεν υπάρχει στην τέχνη του καμία προσπάθεια προσανατολισμού προς τεχνοτροπίες ξένες προς τον ιδιότυπο χαρακτήρα του ταλάντου του, καμμιά διάθεση επιδείξεως νεωτεριστικών επιδιώξεων από κείνες , που κατακτούν τους ανίδεους και τους αφιλοσόφητους . Βέβαια , η εργασία του κ . Παπαγεωργίου είναι μία εκδήλωση προωδευμένη , που μαρτυρεί καλλιεργημένο γούστο και πλούσια , κατασταλαγμένη καλαισθησία . Μα υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά ανάμεσα σε τούτο και στο απεγνωσμένο κυνήγι των χτυπητών και θεατρικών αποτελεσμάτων , που συναντούμε τόσο συχνά σε άλλες εκθέσεις . Πραύνει τον θεατή η παρουσία της εσωτερικής σκέψεως , που διακρίνεται τόσο καθαρά σε κάθε σύνθεση του ζωγράφου τούτου . Υπάρχει παντού ένας στοχασμός , μία περισυλλογή , που και στα πιο ανήσυχα και κινημένα θέματα δίνει ένα είδος διακρίσεως και περιωπής . Ο κ . Παπαγεωργίου ξεκίνησε από βαρειές και σκοτεινές συλλήψεις μα είναι φανερό πια , πως προχωρεί με γενναία βήματα προς την κατάκτηση της αιθρίας και μάλιστα της ελληνικής αιθρίας , που είναι ένα δύσκολο αγώνισμα για κάθε ζωγράφο . Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ενδιαφέροντος προσελκύουν στη σημερινή του έκθεση οι ελαιογραφίες του , οι εμπνευσμένες από το ελληνικό τοπίο . Μαλακοί , πλαστικοί όγκοι , σκούροι και γυμνοί , στέκονται μπροστά σε γαλάζια κι αέρινα βάθη , σε θάλασσες και σε ωκεανούς . Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίον ο κ. Παπαγεωργίου αποδίνει τη διαφάνεια και το φως του ελληνικού γαλάζιου . Ένας τρόπος , που προδίνει και αίσθηση και νόηση . Στα βουνά του δεν υπάρχει τραχύτης, ξεκομμένα μυτερά περιγράμματα , σκληρά σχεδιαγράμματα οι πλαστικοί όγκοι αναδιπλώνονται με μία σεμνή μαλακότητα , χωρίς υπερβολική ζέστα , μα και χωρίς την ψυχρή διανοητικότητα , που δίνει η καθαρά εγκεφαλική προεργασία . Ο ζωγράφος φαίνεται να κατέχεται από το συναίσθημα της γης του κι όταν αντιθέτει τις μάζες των βουνών προς τα γαλάζια βάθη , τούτο το κάνει χωρίς οξύτητα . Υπάρχει μια μυστική ανταπόκριση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο στοιχείο , ανάμεσα στο χώμα και στην πέτρα από τη μία μεριά στο νερό και στον αέρα και στο φως από την άλλη. Δεν είναι, βέβαια, ένας αψεγάδιαστος φωτιστής . Μα ξέρει να δίνη την ώρα με την διάθεσή της και τη διάθεση τούτη να την μεταγγίζη και στην ψυχή του θεάτρου , πλουτισμένη με μία λεπτότητα , που είναι ολότελα ατομικό γνώρισμά του . Από την άποψη τούτη συνθέσεις , καθώς τα «Σπίτια στα Τουρκοβούνια» του αριθμού 37 ,το «Τοπίο από τον Ασπρόπυργο» του αριθμού 45 , τα «Σπίτια στον Υμητό» του αριθμού 40 ,ο « Συνοικισμός του Υμητού» του αριθμού 41 , η «Οδος Τριπόδων της Πλάκας» του αριθμού 47, «Άποψη από τον Κορυδαλλό» του αριθμολυ 49, η «Άιγινα από τον Υμητό» του αριθμού 50, κι η «Σαλαμίνα από το Δαφνί» του αριθμού 52, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Παλαιότερα από τούτα έργα , δουλεμένα σε μία προγενέστερη κάπως περίοδο της καλλιτεχνικής εξελίξεως του ζωγράφου, είναι εκείνα, όπου οι σκούροι τόνοι και τα απλά σχήματα, τα συμπαγή και τα στερεά κυριαρχούν αποκλειστικότερα. Μιλώ για τα «Κυπαρίσσια» του αριθμού 26, «Ναυτικά γυμνάσια με τρικυμία» του αριθμού 31, και την «Αμαζόνα στο δάσος» του αριθμού 36 .Στα έργα τούτα , όπως άλλως τε και σ΄ ολόκληρη την παραγωγή του κ. Παπαγεωργίου, παρουσιάζεται καθαρά, σαν γνωρίσματα εξαιρετικά χαρακτηριστικό, η απλότης . Ο ζωγράφος χρησιμοποιεί τα μέσα της εκφράσεως του χωρίς γυμνάσματα γύρο αμφίβολης αξίας επιδιώξεις , χωρίς τεχνάσματα και χωρίς ματαιόσπουδη λεπτολογία. Ο αγώνας του στρέφεται ολόκληρος γύρο από την κατάκτηση του χαρακτηριστικού σημείου, του σημείου εκείνου που εκφράζει πληρέστερα και εσωτερικότερα το αντικείμενο. Δεν έχει παρά να Στάθη κανείς αντίκρυ στο «Άσπρο άλογο» του αριθμού 29, ένα πίνακα πραγματικά εξαιρετικό, για να το καταλάβη. Με το ίδιο αίσθημα είνε δουλεμένες κ ‘ <<Οι δύο Τσιγγάνες>> του αριθμού 5, κ’ η <<Λαμπάδα>> του αριθμού 23.Αξιόπιστη είνε ακόμα κ’ στενή συνοχή , που υπάρχει ανάμεσα στα θέματα, που δουλεύει ο κ. Παπαγεωργίου. Προχωρεί από θέμα σ θέμα με βήμα μετρημένο. Έτσι πολλές συνθέσεις του έχουν τον χαρακτήρα μιας διαδοχικής και ολοένα πληρέστερης αποδόσεως του ίδιου θέματος. Τα άλογά του, οι τύποι του ιπποδρομίου, μπαλαρίνες και τζόκευ, τα εξαίρετα λουλούδια του, τα γυμνά του, τα δέντρα του και τα βουνά του,αυτά τα σπίτια ακόμα δείχνουν φανερά, πως ο ζωγράφος τάπιασε και τα ξανάπιασε στα χέρια του με την ακοίμητη φροντίδα να τα κατακτήση τελειωτικά. Οι σπουδές του πάνοω στο ανθρώπινο κορμί μαρτυρούν μια ιδιαίτερη αισθητικότητα, που με τον καιρό θα ωριμάση περισσότερο.
.jpg)
