Καλό ταξίδι Νίκο.....

Αγρός με πράσινα στάρια στην Οβερ (Vincent Van Gogh)...

(Green Wheat Fields, Auvers) Αγρός με πράσινα στάρια στην Οβερ λέγεται το έργο του Βινσεντ Βαν Γκογκ που παρουσιάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Ουάσινγκτον και που μέχρι σήμερα είχε εκτεθεί μόνο μία φορά για το κοινό.

Γιατί δεν χαμογελούν οι Ρώσοι;

  Ιωσήφ Στέρνιν, πρόεδρος του τμήματος γενικής γλωσσολογίας και υφολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Βορόνεζ.

Οι ρώσοι, σύμφωνα με τους ξένους, είναι ψυχροί, σκυθρωποί, αγέλαστοι. Εντούτοις, η έλλειψη χαμόγελου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ψυχρότητα. Αποχαρακτηρίζοντας τα «μυστικά» της ρωσικής επικοινωνίας, σας παρουσιάζουμε δέκα από τις πιο χαρακτηριστικές εθνικές ιδιαιτερότητες του ρωσικού χαμόγελου.

Το ρωσικό χαμόγελο αποτελεί μια μεγάλη εθνική πρωτοτυπία. Έχει κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο. Στην πραγματικότητα, εκφράζει εντελώς διαφορετικά, αν όχι αντίθετα, συναισθήματα και λειτουργίες απ’ ό,τι μας δείχνει ένα χαμόγελο σε άλλες χώρες. Οι ρώσοι, σύμφωνα με τους ξένους, είναι ψυχροί, σκυθρωποί, αγέλαστοι. Εντούτοις, η έλλειψη χαμόγελου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ψυχρότητα.

Στη Ρωσία υπάρχει το φαινόμενο της «αγέλαστης επικοινωνίας», που εκφράζει μια από τις πιο ζωντανές εθνικές ιδιαιτερότητες της ρωσικής μη-λεκτικής συμπεριφοράς και της ρωσικής επικοινωνίας ευρύτερα.

Αποχαρακτηρίζοντας τα «μυστικά» της ρωσικής επικοινωνίας, σας παρουσιάζουμε δέκα από τις πιο χαρακτηριστικές εθνικές ιδιαιτερότητες του ρωσικού χαμόγελου.

1. Το ρωσικό χαμόγελο εκφράζεται συνήθως μόνο με τα χείλη και περιστασιακά, χαμογελώντας,  γίνεται ελαφρώς ορατή η επάνω σειρά των δοντιών. Το χαμόγελο με επιδεικτικά ανοικτό το στόμα, με όλα τα δόντια να φαίνονται σε κοινή θέα, θεωρείται χυδαίο. Το χαμόγελο αυτό θεωρείται γκριμάτσα και ονομάζεται «χαμόγελο του αλόγου».

2. Το χαμόγελο, στο ρωσικό κώδικα επικοινωνίας, δεν αποτελεί ένδειξη ευγένειας. Το συνεχές ευγενικό χαμόγελο στα ρωσικά ονομάζεται «υπηρεσιακό χαμόγελο» και θεωρείται ένα κακό σημάδι για τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Εκφράζει την ανειλικρίνεια του συγκεκριμένου προσώπου, τον «κλειστό» του χαρακτήρα του, την απροθυμία να δείξει τα πραγματικά του συναισθήματα.

3. Στη ρωσική επικοινωνία, δεν είναι αποδεκτό να χαμογελάς σε αγνώστους. Το χαμόγελο στη ρωσική επικοινωνία, απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που γνωρίζεις. Αυτός είναι ο λόγος που οι πωλήτριες δεν χαμογελούν στους πελάτες – απλά, δεν τους γνωρίζουν. Σε γνωστούς πελάτες, οι πωλήτριες θα χαμογελάσουν.

4. Στους ρώσους, δεν συνηθίζεται να ανταποκρίνονται αυτόματα με χαμόγελο στο χαμόγελο. Το χαμόγελο από ένα γνωστό πρόσωπο, θα συνοδεύεται πάντα από την ίδια αντίδραση – με χαμόγελο. Περισσότερο, θεωρείται σαν μια πρόσκληση για επικοινωνία, για να ξεκινήσει η κουβέντα …

5. Το χαμόγελο για τους ρώσους, αποτελεί ένα σήμα για την προσωπική του άποψη απέναντι σε εκείνον που απευθύνεται. Το ρωσικό χαμόγελο, δείχνει ότι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνεται η έκφραση, αντιμετωπίζεται με μια προσωπική συμπάθεια από αυτό που χαμογελά. Έτσι, οι ρώσοι, χαμογελούν μόνο στους γνωστούς τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μετά από ένα χαμόγελο σε έναν άγνωστο άνθρωπο, μπορεί να ακολουθήσει η αντίδραση: «Γνωριζόμαστε;»

6. Οι ρώσοι δεν συνηθίζουν να χαμογελάνε στη διάρκεια της εργασίας τους, ή κατά την εκτέλεση των υπηρεσιακών τους καθηκόντων. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι δεν χαμογελούν γιατί είναι απασχολημένοι με σοβαρά θέματα. Οι πωλητές στα μαγαζιά, οι σερβιτόροι, επίσης. Είναι ασυνήθιστο για δεις μαθητές να χαμογελούν στην τάξη. Οι ρώσοι ενήλικες διδάσκουν τα παιδιά τους να μην χαζογελάνε, να είναι σοβαρά στο σχολείο και όταν μιλάνε με ενήλικες. Μία από τις πιο κοινές παρατηρήσεις ενός δασκάλου σε ρωσικό σχολείο είναι: «Τι γελάς, γράφε».

7. Το ρωσικό χαμόγελο θεωρείται σαν μια αληθινή έκφραση της καλής διάθεσης ή, ότι η προδιάθεση προς το συνομιλητή πρέπει να είναι ειλικρινής.

Στη ρωσική επικοινωνιακή συνείδηση, ​​υπάρχει ένας κανόνας: Το χαμόγελο θα πρέπει να είναι μια ειλικρινής αντανάκλαση μιας καλής διάθεση και καλή στάσης. Για να χαμογελάσει κάποιος, θα πρέπει πραγματικά να συμπαθεί τον συνομιλητή του ή να έχει τη δεδομένη στιγμή υπέροχη διάθεση.

8. Το χαμόγελο του ρώσου πρέπει να έχει κάποια αιτία, που θα πρέπει να είναι γνωστή στο περιβάλλον του. Αν ένας ρώσος δεν καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο χαμογελάει ο συνομιλητής του, ανησυχεί και ψάχνει να βρει την αιτία που προκάλεσε το χαμόγελο. 

9. Το χαμόγελο, θα πρέπει να ταιριάζει με το περιβάλλον, να είναι σχετικό με τη δεδομένη κατάσταση.  Δεν είναι αποδεκτό να χαμογελά κανείς σε μια έντονη, αγχωτική κατάσταση, ή αν δίπλα υπάρχουν άνθρωποι που είναι γνωστό ότι πάσχουν από μια σοβαρή κατάθλιψη, ή κάποιος είναι άρρωστος, ή έχει προσωπικά προβλήματα, κλπ.8. Το χαμόγελο του ρώσου πρέπει να έχει κάποια αιτία, που θα πρέπει να είναι γνωστή στο περιβάλλον του. Αν ένας ρώσος δεν καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο χαμογελάει ο συνομιλητής του, ανησυχεί και ψάχνει να βρει την αιτία που προκάλεσε το χαμόγελο.

10. Για τους ρώσους, παρατηρείται μια ακαθόριστη διάκριση μεταξύ χαμόγελου και γέλιου. Στην πράξη, συχνά το ένα εξομοιώνεται με το άλλο.

Σε γενικές γραμμές, οι ρώσοι λένε συχνά στους ανθρώπους που χαμογελάνε: «Δεν καταλαβαίνω, ποιό είναι εδώ το αστείο!».

Η ειλικρίνεια και η διαφάνεια, είναι χαρακτηριστικά της ρωσικής επικοινωνιακής κουλτούρας. Η συλλογικότητα, ο «κολεκτιβισμός» της καθημερινής ζωής του απλού ρώσου, προϋποθέτει ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο, ότι δεν θα πρέπει να κρατάμε κάποια ειδικά  μυστικά από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Από αυτή την ιδιαιτερότητα του ρωσικού πολιτισμικού χαρακτήρα, αναδεικνύεται η επιθυμία και η συνήθεια να μην μένουν κρυφά τα συναισθήματα και η διάθεση.

«Γιατί γελάς;»

Η καθημερινή ζωή του ρώσου, ήταν για πολλούς αιώνες ένας ανηλεής αγώνας για την επιβίωση. Η ζωή των απλών ανθρώπων ήταν εξαιρετικά σκληρή και η ανησυχία είχε παγιωθεί σαν μια κανονιστική διακωμώδηση της ρωσικής καθημερινότητας. Το χαμόγελο υπό αυτές τις συνθήκες, αντανακλά την εξαίρεση στον κανόνα: Την ευημερία, τον πλούτο, την καλή διάθεση. Και όλα αυτά μπορεί να τα διαθέτουν μόνο λίγοι και σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Και αφού όλα είναι φανερά, μπορεί να προκαλέσουν ερωτήματα, φθόνο ακόμη και εχθρότητα: «Γιατί γελάς;»

Άγνωστα μυστικά της τέχνης του Πικάσο που φανερώνει η τεχνολογία....

   

Ο Πικάσο είχε μερικά καλά κρυμμένα μυστικά που σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποκαλύπτονται και αλλάζουν τον τρόπο που τον βλέπαμε.....δεν ήταν απλώς ένας ακόμη ζωγράφος που απλά πρωτοπόρισε στην εποχή του πατώντας πάνω στις πρωτοποριακές ιδέες του Σεζάν.Καταφέρνει να μας εκπλήσσει ακόμα και σήμερα με τις αποκαλύψεις που κάνει πια η τεχνολογία,όπως η χρήση χρωμάτων για το σπίτι,οι μυστικές αόρατες υπογραφές,τα κρυμμένα σύμβολα στα έργα του,οι καλά κρυμμένες λέξεις που ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν και που μεταφέρουν εκτός από την ένδειξη γνησιότητας του έργου,μυνήματα στις επόμενες γενιές... 

δείτε μια μικρή συραφή αρθρων που ανίχνευσα στο διαδύκτιο..... 

1.Ο Πικάσο ζωγράφιζε με χρώματα που χρησιμοποιούνται στις βαφές σπιτιών!

 Ο Πάμπλο Πικάσο ήταν αντισυμβατικός μέχρι και στα χρώματα που χρησιμοποιούσε: η εξέταση ενός πίνακα με ακτίνες-Χ υψηλής ενέργειας επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι ο συνιδρυτής του κυβισμού χρησιμοποιούσε χρώμα για τοίχους, πιθανώς για να δώσει στα έργα του μια γυαλιστερή υφή που κρύβει τα ίχνη του πινέλου. Την ανακάλυψη έκαναν ερευνητές του αμερικανικού Εθνικού Εργαστηρίου Argonne στο Ίλινοϊ, οι οποίοι δανείστηκαν τον πίνακα Η Κόκκινη Πολυθρόνα του 1931 από το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.

Για την εξέταση του πίνακα χρησιμοποιήθηκε ένα μικροσκόπιο «σκληρών ακτίνων-Χ», δηλαδή ακτίνων-Χ υψηλής ενέργειας που παράγονται σε έναν ογκώδη επιταχυντή και εστιάζονται στο δείγμα. Η τεχνική αυτή, την οποία μπορούν να εφαρμόζουν ελάχιστα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο, επιτρέπει τη μικροσκοπική εξέταση του δείγματος με ανάλυση 30 νανομέτρων (ένα φύλλο χαρτί έχει πάχος γύρω στα 100.000 νανόμετρα).

Η ανάλυση αποκάλυψε ότι τα σωματίδια χρωστικών στον πίνακα ταιριάζουν απόλυτα με τη χημική σύσταση των προϊόντων της Ripolin, της πρώτης μάρκας χρωμάτων για οικιακή χρήση. Επιπλέον, η μελέτη των προσμείξεων που βρέθηκαν στο χρώμα επέτρεψαν στους ερευνητές να προσδιορίσουν ακόμα και την περιοχή όπου παράχθηκε η συγκεκριμένη παρτίδα μπογιάς.

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Applied Physics A: Materials Science & Processing, επιβεβαιώνει για πρώτη φορά τις υποψίες των ιστορικών τέχνης, οι οποίοι είχαν διατυπώσει την άποψη ότι ο Πικάσο είχε στραφεί στην ασυνήθιστη αυτή τεχνοτροπία. Σε αντίθεση με τα λάδια που χρησιμοποιούνται στις ελαιογραφίες, τα χρώματα οικιακής χρήσης στεγνώνουν πιο γρήγορα και κρύβουν τα ίχνη του πινέλου, αν αφήνουν άλλα ίχνη όπως μικροσκοπικές ρωγμές και σταγόνες μπογιάς. Πολλοί ιστορικοί της τέχνης πιστεύουν ότι το εφέ που διάλεξε ο Πικάσο θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί με συμβατικά χρώματα ζωγραφικής. 

2. Fingerprinting works of art was a technique that Picasso sometimes employed. 

In 1914, the French criminologist, Alphonse Bertillon, proposed that artists fingerprint their work in order to prevent the fraud. An article about this appeared in Le Matin under the title 'Bertillonage, on ne trouquera plus les d'oeuvres d'art,' in which a number of famous artists, including Rodin, were said to have ascribed to the system. A cutting of the article later appeared in Juan Gris' cubist painting, 'Figure Seated In A Cafe'.

At this time Gris and Picasso were in close communication, therefore it seems probable that Picasso learned about fingerprinting at around this time.

Jean Gluck, a former secretary of Picasso, responsible for cataloguing the artist's work, claimed in 1994, that there were a number of Picasso drawings signed with a fingerprint. John Richardson stated that Picasso never signed that way and like a number of historians close to the Picasso estate, he dismisses the fingerprint as evidence.

Εδώ ένα άγνωστο σχέδιο του Πικάσο που δωρηθήκε από τον ίδιο σε ένα ρώσο συλλέκτη από την Αγία Πετρούπολη:

παρακάτω ακολουθεί μια λιθογραφία (paloma et claude) την οποία έφτιαξε με τα δακτυλικά του αποτυπώματα! 

ακολουθεί ένα σχέδιο που βγήκε σε κλήρωση έναντι 100 δολαρίων από τον εγγονό του καλλιτέχνη..

......

παρόλο που οι επιστήμονες μόλις πρόσφατα κατάφεραν να μιλήσουν με βεβαιότητα για την χρήση της ριπολίνης απο τον Πικάσο,ένας δικος μας..ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας αποκαλύπτει πρίν πολλά χρόνια την ριπολίνη στα έργα του Πικάσο....στην παρακάτω επιστολή,προς το τέλος της,λέει καθαρά ότι είδε έργο του από το συγκεκριμένο υλικό:

Ἐπιστολὴ Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα πρὸς Δ. Πικιώνη

Χατζηκυριάκος-Γκίκας Νίκος

19 Ἰουλίου 52

Ἀγαπητὲ Μίμη,

Δὲν ἔλαβα ἀκόμη ἀπάντησή σου, συνεχίζω ὅμως τὴ φυλλάδα ποὺ ἄρχισα νὰ σοῦ γράφω.

Χτὲς πῆγα σὲ μιὰ μεγάλη ἔκθεση τοῦ Rouault στὸ Musée d'Art Moderne — 6 σάλες σὺν 2 διάδρομοι, σὺν τὶς σκάλες ἑνὸς πατώματος, σὺν τὰ πλατύσκαλα.

Ἀρχίζει μὲ μεγάλα ἀντίγραφα ἀπὸ τὸν Gustave Moreau, πολὺ καλὰ φτιαγμένα, τῶν ἐτῶν 1890. Ὕστερα μεγάλες ὑδατογραφίες, aquarelles καὶ gouaches μὲ τὸ θέμα les filles, ὡραῖες, στὴν τεχνική του Cézanne, μὲ bleu γραμμές, bleu demi-teintes, ρὸζ φῶτα, καὶ μὲ τὴν προσθήκη μαύρων γραμμῶν. Αἰσθητικῶς ἀπαράδεκτα εἶναι αὐτά, ἀλλὰ τεχνικῶς ἄρτια. Ὕστερα ἔρχεται ἡ σειρὰ les juges, caricatures πολὺ ἀντιαισθητικές, καμωμένες μὲ λάδι ποὺ εἶναι βαρύτερο καὶ πιὸ μουντὸ ἀπὸ τὶς aquarelles (1906). Ἕπονται Χριστοί, σταυρώσεις, πιὸ ἐνδιαφέροντες, καὶ ἡ σειρὰ τῶν μεγάλων clowns σὰν ταπισερί, ὅπου ζωγραφίζει καὶ μία μπορντούρα γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, φαρδιὰ καὶ ὡραία, μὲ πράσινα ἢ κόκκινα. Ὕστερα μία ποικιλία ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα, μιὰ époque de transition,(1) καὶ gravures, μερικὲς ὡραῖες, 2 πολὺ ὡραῖες, πολὺ φίνες tapisseries, καὶ δύο θαυμάσια vitraux, τὰ ὡραιότερα ποὺ εἶδα. Θὰ ἤθελα νὰ μάθω πῶς ἔγιναν, γιατί ἔχουν ἐλάχιστες ἀποχρώσεις ἄλλοτε πρὸς τὸ μώβ, ἄλλοτε πρὸς τὸ πράσινο ἢ λαδὶ κ.τ.λ. Κατόπιν πάλι gravures καὶ émaux de Limoges, καὶ ὕστερα 2 τελευταῖες αἴθουσες μὲ τὰ καινούργια ἔργα, μερικὰ τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαίσια (κεφάλια, Μαγδαληνές, Χριστοί, Πόρνες, clowns). Ἐδῶ ζωγραφίζει καὶ ὁλόκληρο τὸ κάδρο, τὴν κορνίζα, καὶ μὲ ἕναν τρόπο ἐλεύθερο, δεξιὰ λ.χ. βάζοντας κόκκινο, ἀριστερὰ πράσινο ἢ gris, ἢ κάνοντας μία πλευρὰ σὲ 2-3 ἀποχρώσεις, χωρὶς κανένα τελείωμα, χωρὶς προσοχή, τελείως ἀκατάστατα.

Ἔτσι τὸ ἔργο μοιάζει νὰ προεκτείνεται ὡς τὴν ἄκρη τῆς κορνίζας. Ἔχει καὶ μιὰ λαϊκότητα ποὺ θυμίζει ἂς ποῦμε Θεόφιλο.

Αὐτή ἡ ἔκθεσις μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, δεδομένου ὅτι ποτὲ δὲν μοῦ ἄρεσε ἐξαιρετικὰ ὁ Rouault (δὲν εἶχα δεῖ καὶ ποτὲ πολλὰ ἔργα του). Καταλήγω νὰ πῶ ὅτι εἶναι ὁ μεγαλύτερος coloriste, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ χαίρεται πραγματικὰ τὸ χρῶμα. Σὰν τεχνικὴ εἶναι πολὺ περίεργη. Αὐτὰ τὰ ἔργα εἶναι σχεδὸν ἀνάγλυφα, ὁλόκληρο ἕνα μέτωπο ἢ ἕνα μάγουλο εἶναι παχὺ ὥσαμε 6 χιλιοστά. Ἔχει καὶ τοπία μὲ βιβλικὰ θέματα λιγότερο καλά. Βέβαια εἶναι μία τέχνη ὄχι ἀπόλυτα ὡραία καὶ ποὺ δύσκολα θὰ στεκόταν δίπλα σὲ κάτι ἑλληνικό, ἀλλὰ περιέργως πώς, μερικὰ ἔργα φθάνουν κοντὰ στὰ κοπτικὰ ὑφάσματα, ὅταν τὸ σχέδιο εἶναι ἀρκετὰ καθαρὸ καὶ τὸ χρῶμα πολὺ ἔντονο, λόγω μιᾶς ἁπλουστεύσεως τῶν κυρίων σχημάτων, μιᾶς εὐαισθησίας διάχυτης καὶ ἑνὸς παλμοῦ, ποὺ λ.χ. σπανίζουν σὲ ἀνάλογα ἔργα τοῦ Matisse, ποὺ εἶναι πάντα ξηρὰ καὶ σκληρὰ ἐν συγκρίσει, καὶ ποὺ ὡς μορφὲς δὲν φθάνουν σχεδὸν ποτὲ ὥς τὴν τυποποίηση, καὶ ποὺ ἔχουν ἐπιπροσθέτως ἐκεῖνο τὸν ἀφόρητο γαλλισμὸ τῆς grâce τοῦ 18ου αἰῶνος. Στὸν Rouault εἶναι, ἔκδηλες οἱ ἐπιρροὲς τοῦ Greco, Rembrandt κ.τ.λ. Μιὰ μορφὴ Χριστοῦ εἶναι παρμένη ὁλόκληρη ἀπὸ τὸν Greco. Ἔπειτα ἔχει ἐκεῖνο ποὺ ἐγὼ τοῦ δίνω μεγάλη σημασία: ὅτι ἀποδίδει τὸ θέμα του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγαμε καὶ στὴν Ἰταλία, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ θρησκευτικοῦ περιεχομένου ἔργα, οὔτε θρησκευτικὰ εἶναι οὔτε περιεχόμενο ἔχουν. Ἐδῶ ὑπάρχει περιεχόμενο καὶ ὑπάρχει θρησκευτικότης, καὶ θέμα.

Φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι νεωτερίζει καὶ καινοτομεῖ. Εἶναι ἁπλῶς μιὰ νέα version παλαιῶν τρόπων. Καί, στὸ τέλος, ἀπὸ ὅλη τὴν ἔκθεση λίγα ἔργα, καμιὰ 15αριά, εἶναι πρώτης τάξεως.

Αὐτὴ ἡ παρατήρησις μὲ ἄγει εἰς τὸ νὰ τὴν γενικεύσω. Παρατηρῶ δηλαδὴ ὅτι ἡ ἐποχή μας δὲν κάνει ἐπιλογὴ ἀλλὰ φύρδην μίγδην δέχεται ἢ ἀπορρίπτει ἀνθρώπους ἢ ἐποχές. Ἔλειψε ὁ τύπος τοῦ connaisseur, ποὺ ἄλλοτε ἔβλεπε διάφορες ποιότητες μεταξὺ ἔργων τοῦ ἰδίου τεχνίτη καὶ τῆς ἰδίας ἐποχῆς, καὶ ἀξιολογοῦσε, σύμφωνα μὲ κάποιους νόμους. Ἴσως αὐτὸς νὰ περιέπιπτε σὲ κάποια στενότητα ἀντιλήψεως καὶ νὰ ἔφερε τὴν σημερινὴ ἀντίθετη στάση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρον πέσαμε στὸ ἄλλο. Οὔτε ὑπάρχει πιὰ ἡ ἔννοια τοῦ chef-d'oeuvre γιὰ τὸ ὁποῖον δικαίως ἐπαίρετο ὁ κατασκευάσας.

Τοῦτα ὅλα δείχνουν ὅτι δίδεται ἡ μεγαλυτέρα σημασία στὴν αὐθόρμητη ἢ μὴ ἔκφραση, στὴν σύλληψη κάποιων ἀπόρρητων σχέσεων, στὴν δημιουργία ἑνὸς πλαστικοῦ συμπλέγματος, ὅπως-ὅπως, καὶ πάση θυσία —πράγμα ὀρθὸν κατ' ἀρχήν, καὶ ποὺ δίνει στὴν μοντέρνα τέχνη ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον της καὶ τὴ ζωτικότητά της— ἀλλὰ καὶ ποὺ δημιουργεῖ παρεξηγήσεις — μιὰ οἱαδήποτε ἀνοησία μπορεῖ νὰ διεκδικήσει τὴν πρώτη θέση ἀνάμεσα σὲ γνήσια καὶ σημαντικὰ ἔργα. Ἔτσι στὸ Λοῦβρο λ.χ. πωλοῦν «μεταξὺ ἄλλων» καὶ ἔγχρωμες φωτογραφίες τῶν ἔργων τοῦ Magnelli! Πρᾶγμα πού μοῦ φάνηκε σκανδαλῶδες εἰς τὸ ἔπακρον. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ Ἰταλὸς ποὺ εἶχε μία μικρὴ αἴθουσα δική του στὴν Biennale καὶ ποὺ κάνει κάτι σχήματα σὰν κομμένα χαρτιὰ πολύχρωμα κολλημένα σ' ἕνα φόντο. Ὡς ἄνθρωπος σημειωτέον εἶναι λίαν συμπαθής. Μὲ κάλεσε καὶ φάγαμε καὶ μοῦ 'δειξε τὰ ἔργα του.(2) Ἔχει καὶ μιὰ ὡραία κολεξιὸν ἀπὸ nègres.

Δεύτερη σπουδαία ἔκθεσις εἶναι τοῦ Braque.(3) Αὐτὸς εἶναι toniste Ὄχι coloriste. Μεταχειρίζεται μὲ μαεστρία ἕνα εἶδος γενικοῦ chiaro-scuro, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς φωτοσκιάσεως ἀλλὰ τῆς γενικῆς tonalité τοῦ ταμπλώ Τῆς οἰκονομίας τοῦτ' ἔστιν τῶν λευκῶν καὶ τῶν μαύρων, καὶ κυρίως τῶν γκρίζων. Τὰ τελευταῖα του ἔργα ἔχουν μεγάλο λυρισμὸ μὲ τὰ πιὸ κοινὰ ἀντικείμενα (ἀκόμη καὶ καλοσχεδιασμένοι ἠλεκτρικοὶ λαμπτῆρες) καὶ μιὰ τεχνικὴ προσπάθεια νὰ ἀποδοθοῦν τὰ μακρινὰ πλάνα (τοπία) καὶ ταυτοχρόνως νὰ εἶναι στὸ πρῶτο ἐπίπεδο (πρᾶγμα ποὺ τὸ κατορθώνει σχετικά). Σὲ ἄλλο ἔργο ζωγραφίζει τὴ βροχή. Ταυτοχρόνως, καὶ ὅταν δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὸ Baroque, εἶναι ὁ πιὸ «Ἕλλην» ζωγράφος.(4) Τοῦ τὸ εἶπα. Πῆγα καὶ τὸν εἶδα στὸ atelier του. Διατείνεται ὅτι ἡ Γαλλία εἶναι ἡ πιὸ «ἑλληνική» χώρα τῆς Δύσεως, θρεμμένη μὲ ἑλληνικὰ ἔργα. Ὁμολογῶ ὅτι κάθε ἄλλο βλέπω. To atelier του εἶναι δυτικομεσημβρινό, ὅπως καὶ τὰ δύο ἄλλα atelier ποὺ ἔχτισε τελευταίως στὴν Varengeville, στὴν Νορμανδία, καὶ κανονίζει τὸ φῶς μὲ μεγάλα ἄσπρα πανιά, ὅπως οἱ φωτογράφοι. Καὶ αὐτὸς ἀποδίδει τὸ θέμα του ἐντάξει. Ἔχει στὴν ἔκθεσή του ἕνα ἔργο(5) ὅπου ὅλος ὁ πίνακας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕναν μπάγκο περιβολιοῦ, μπροστὰ στὸν ὁποῖο βρίσκεται ἕνα στρογγυλὸ τραπεζάκι σιδερένιο μὲ κάτι ἀντικείμενα ἀπάνω, καὶ γύρω-γύρω φυλλώματα, καὶ φῶτα ποὺ πέφτουν ἀνάμεσα, ἐντελῶς ἐκπληκτικὸ στὴν ἀκρίβεια τοῦ συναισθήματος καὶ στὸν πλοῦτο τῆς τεχνικῆς, γιατί αὐτὰ τὰ φῶτα καὶ αὐτὰ τὰ φυλλώματα εἶναι πινελιὲς ἀπὸ ὅλα τὰ χρώματα ριγμένες ἡ μιὰ ἀπάνω στὴν ἄλλη, τυχαῖα, ὅπως ὅταν δοκιμάζει κανεὶς τὰ χρώματα στὸ πλάι τοῦ χαρτιοῦ ὅπου ζωγραφίζει.

Γιὰ τοὺς νέους ζωγράφους, τοὺς σημερινούς, τοὺς «abstraits», λέει ὅτι εἶναι διακοσμηταὶ καὶ ὄχι plasticiens. Γιὰ τὸν Picasso ὅτι il n'est pas grec. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖς σὲ λίγη ὥρα νὰ τὸν κάνεις νὰ πεῖ πράγματα θετικά, γιατί δὲν εἶναι ἄνθρωπος ποὺ μιλάει εὔκολα.

Ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς ὁ Picasso εἶναι πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρων. Ἀλλὰ τώρα εἶναι στὸ Midi(6) καὶ δὲν τὸν εἶδα. Εἶχε μιὰ ἔκθεση δική του, ἕνα εἶδος μικρῆς rétrospective, μὲ τὸν τίτλο Picasso inspire son époque.(7) Εἶχα πράγματι τὴν ἐντύπωση ὅτι κατὰ κάποιον τρόπο σβήνει ὅλα τὰ ἄλλα, τόσο μεγάλη εἶναι ἡ explosivité του. Ἔτσι δικαιολογεῖται ἀπόλυτα αὐτὸς ὁ prétentieux τίτλος τῆς ἐκθέσεώς του. Μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἔχει πολλὰ ἔργα raté καὶ ὅτι καὶ τὰ καλύτερά του δὲν στεροῦνται ἐλαττωμάτων. Ἐν τούτοις καὶ παρ' ὅλα ταῦτα εἶναι πάντα τόσο ἀπροσδόκητα τόσο foncièrement original μὲ τὴν βαθιὰ σημασία τῆς λέξεως, δηλαδὴ τόσο βαθύτατα ἀληθινὰ ὥστε καταντοῦν fascinants δηλαδὴ proprement magiques.

Νομίζω ὅτι καὶ ὡς ἄνθρωπος εἶναι τὸ ἴδιο. Μοῦ ἔλεγε ἕνας Ἰσπανὸς γλύπτης(8) ποὺ τὸν ξέρει καλὰ ὅτι πολλὲς φορὲς ἒτυχε νὰ πέσει στὴν ἀγκαλιὰ του κλαίγοντας σὲ μαύρη ἀπελπισία, λέγοντας ὅτι δὲν ἔκανε τίποτα καὶ πότε θὰ προφτάσει νὰ κάνει; Τὸ ἴδιο δὲ λέει καὶ στὴ Μάτση(9) (πρώην Κα Ἐμπειρίκου καὶ νῦν Vilato — εἶναι δὲ ὁ Vilato ἀνιψιὸς τοῦ Picasso) ὅτι καὶ ἐκείνη τὸν εἶδε σὲ παρόμοιες κρίσεις, ἑπομένως εἶναι ἀλήθεια. Ἔχει δὲ μείνει, καὶ τώρα ποὺ εἶναι πιὰ γέρος, τὸ ἴδιο ἁπλὸς καὶ direct στὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ πράγματα. Αὐτὸ ἄλλωστε νομίζω ὅτι εἶναι καὶ ἡ μεγάλη του ἀξία. Τίποτα δὲν παρεμβαίνει ἀνάμεσα στὴν ἄμεση ἐντύπωση (ποὺ φυσικὰ προϋποτίθεται ἔντονη καὶ πρωτότυπη) καὶ στὸ χέρι ποὺ τὴν ἐκτελεῖ. Ἐν τούτοις ἔβλεπα ἕνα μικρὸ σχέδιο μὲ μολύβι πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, μοιάζει καμωμένο μὲ μεγάλη εὐκολία, πόσα σβησίματα ἔχει — τόσα πολλὰ ὥστε θὰ πρέπει, ἂν χρονομετροῦσε κανεὶς τὴν ἐκτέλεση, νὰ χρειάστηκε πολλὲς ὧρες γιὰ νὰ τὸ κάνει. Τὸ ἴδιο παρατηρεῖται στὸ μεγάλο ἔργο Guernica. Ἔχει ἀλλάξει βασικὰ τουλάχιστο τέσσερεις φορές. Τοῦτο ἔρχεται εἰς ἀντίφασιν μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγα παραπάνω. Ἴσως ὅμως νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ συνέχισις τοῦ αὐθορμητισμοῦ διὰ μέσου τῆς ἀλλαγῆς.

Ὡς πρὸς ἐμὲ δὲν τὸν παρομοιάζω μὲ ἄλλον παρὰ μόνον μὲ τὸν Δαίδαλον —τὸν πατέρα τῶν τεχνῶν— ποὺ πρῶτος τὶς ἀνακάλυψε, ἔτσι κι αὐτὸς ἀνακάλυψε ἕνα ἄλλο εἶδος τέχνης. Ψυχολογικὰ ἴσως καὶ πιὸ σημαντικῆς ἢ θεμιτῆς. Ἔχει δὲ ἕνα ἀνοιχτό, ἀεικίνητο καὶ ξύπνιο μάτι (τὸν ἔβλεπα πρὸ καιροῦ σὲ ἕνα θέατρο) ποὺ τὸν κάνει νὰ μοιάζει περισσότερο μὲ ἕναν πολὺ κοινὸ καὶ πολὺ ἔξυπνο λαϊκὸ ἄνθρωπο (ἢ ἕνα ἔξυπνο ζῶο) παρὰ μὲ τίποτα ἄλλο. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀνήκουστη περιφρόνησή του πρὸς τὴν τεχνικὴ καὶ τὴν ματιέρα. Ἐδῶ ἡ ματιέρα εἶναι πραγματικὰ συνώνυμος μὲ τὴν ὕλη. Καὶ τὴν βιάζει συνεχῶς εἰς τὸ νὰ κάνει πράγματα ποὺ ἐκείνη δὲν ἐπιδέχεται. Εἶναι ἕνα πορτραῖτο (;) στὸ Musée d'Art Moderne καμωμένο μὲ ripolin ποὺ ἔτρεξε παντοῦ καὶ εἶναι γεμάτο ἀπὸ ρυτίδες, κοιλιές, δάκρυα, αὐλάκια, καὶ ὅμως εἶναι περίφημο. (Τὰ χείλια εἶναι καμωμένα μὲ bleu cobalt ἀνοιχτὸ ἀντὶ γιὰ κόκκινο.)(10)

11 Σεπτ. 52

Σοῦ στέλνω ἐπιτέλους αὐτὸ τὸ ἀτελείωτο γράμμα, γιατί ἔτσι ὅπως πάει μπορεῖ νὰ μὴν τελειώσει ποτέ. Ἐν τῶ μεταξὺ ἔλαβα καὶ τὸ γράμμα σου καὶ σὲ εὐχαριστῶ. Δὲν προφταίνω νὰ σοῦ ἀπαντήσω σ' αὐτὰ ποὺ γράφεις — θέλουν καιρὸ καὶ ἡσυχία. Ἔχω κάνει 5 ἔργα ἀρκετὰ μεγάλα. Ἄρχισε κρύο καὶ ἄσχημος καιρός. Χρειαζόμουνα ἀκόμη ἕνα χρόνο ἐδῶ.

Χαιρετισμοὺς στὴν Ἀλεξάνδρα, τὰ παιδιὰ καὶ ὅλους.

Νίκος

Εἶναι ἐδῶ ὁ Συμεών(11) καὶ χάρηκα ποὺ τὸν εἶδα. 

σημείωση: εκτός από τον Pablo Piccaso την ριπολίνη χρησιμοποίησαν επίσης ο Ελβετός αρχιτέκτονας-ζωγράφος Le Corbusier και ο Γάλλος Francis Picabia.