Το πρώτο βιβλίο ιστορίας στην ελεύθερη Ελλάδα το 1856.

 Το πρώτο βιβλίο ιστορίας που εκδόθηκε στην Ελλάδα και που αφορά την περίοδο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1821 εκδόθηκε από τον Σπυρίδωνα Βελίνη το 1856 και επανεκδόθηκε το 1871 συμπληρωμένο με περισσότερα στοιχεία. Ο Σπυρίδων Βελίνης ήταν γιός του Ιερολοχίτη και προσωπικού φίλου του Αλέξανδρου Υψηλάντη Γεωργίου Βελίνη. Ο Σπυρίδων Βελίνης ήταν συγγραφέας,δικαστής,δικηγόρος και ποιητής. Για την έκδοση του βίβλιου και επειδή το κόστος εκείνη την εποχή ήταν υψηλό αναγκάσθηκε να κάνει έρανο και είχε βεβαίως την στήριξη των Υψηλάντηδων.

Μία σπάνια φωτογραφία με το μοντέλο του Τσαρούχη!

Κατάφερα να αλιεύσω από το διαδύκτιο για ακόμη μία φορά κάτι που νομίζω ότι αξίζει μιας δημοσίευσης για ιστορικοκαλλιτεχνικούς λόγους,και εννοώ την πραγματική μορφή του άνδρα που χρησιμοποιούσε ο Γιάννης Τσαρούχης για τα έργα του,πώς σας φαίνεται; Δεν μοιάζει; .Είναι μια φωτογραφία ασπρόμαυρη και όπως μπορώ να διακρίνω πίσω του βρίσκονται έργα του ζωγράφου σκεπασμένα με μουσαμά,προφανώς η φωτογραφία τραβήχτηκε στο ατελιέ του.

Η γλώσσα του σώματος που επαναλαμβάνεται ή αντιγράφετε από τους καλλιτέχνες μέσα στους αιώνες.

Παραθέτω εδώ δύο στασεις σώματος που επαναλήφθηκαν ή αντιγράφηκαν απο την Αναγέννηση έως σήμερα. 

Το πρώτο είναι ουσιαστικά μια αναφορά στο έργο του Leonardo Da Vinci ''Salvador Mundi'' και μετά ακολουθεί μια άλλη επαναλαμβανόμενη στάση σώματος σε γυναικεία μορφή. Θα μου πείτε,ποιό είναι το ενδιαφέρον σε όλο αυτό; Μα νομίζω το ενδιαφέρον είναι ότι μοιάζει σαν να υπαρχει με αυτό τον τρόπο μια επικοινωνία των καλλιτεχνών που έζησαν σε διαφορετικές εποχές. 

 

                                                 Emile Vernet Lecomte (Γάλλος ζωγράφος 19th)

 

   

σε συλλογή στις Η.Π.Α. 

  

σε συλλογή στην Ευρώπη

                                    

  

στη συλλογή μουσείου της Ουκρανίας

του ζωγράφου Scotti Mikhail (Ιταλορώσου του 19ου αιώνα)

   

Leon Francois Commere (Γάλλος ζωγράφος,19-20ος αιώνας)

Aπό τα λίγα που βρηκα σε μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδύκτιο ανακάλυψα κάτι ενδιαφέρον όσον αφορά τα γυναικεία προρτραίτα,το πρώτο είναι Γαλλικό,το δεύτερο Ιταλικό.το τρίτο Αμερικάνικο,το τέταρτο μάλλον Ιταλικό που βρέθηκε στην Ουκρανία,το έκτο από ρώσο ζωγράφο και το τελευταίο γυναικείο επίσης Γάλλικο κατα πάσα πιθανότητα.Η γλώσσα του σώματος είναι τελικά παγκόσμια...

Προσωπογραφία του Αθανάσιου Διάκου από τον Φώτη Κόντογλου.

 Ένα έργο σε ξύλο με αυγοτέμπερα και χρυσό που απεικονίζει τον Αθανάσιο Διάκο μας θυμίζει για ακόμη μια φορά την ιστορία της πατρίδας μας.Το συγκεκριμένο έργο παρουσιάζει τον ήρωα της επανάστασης με τη μορφή που γνωρίζουμε στην Βυζαντινή αγιογραφία ως το πρόσωπο του Χριστού,προφανώς ο καλλιτέχνης θέλησε να παραλληλίσει τα βασανιστήρια που υπέστη από τους Τούρκους με τα βασανιστήρια και την θανάτωση του Ιησού.Βρίσκει αντιστοιχίες στην πορεία προς το θάνατο των δύο προσώπων,άλλωστε ο Διάκος υπηρέτησε την πίστη του με προσήλωση.

O 'Αμλετ του Σαίξπηρ σε μετάφραση του Δημητρίου Βικέλα.

Ο 'Αμλετ μεταφράστηκε πολλές φορές από πολύ σημαντικούς ανθρώπους στα Ελληνικά και η πρώτη μετάφραση χρονολογείται στο 1858 από τον Ιωάννη Περβάνογλου με τίτλο ''Τραγωδία του Άγγλου Σαιξπήρου,ενστίχως μεταφρασθείσα υπό Ιωάννου Π. Περβάνογλου''. Η απόδοση στα Ελληνικά έγινε σε γλώσσα αρχαϊζουσα. Η δεύτερη μετάφραση που έγινε τον 19ο αιώνα και η πρώτη σε γλώσσα κατανοητή για τον απλό λαό ήταν το Δημητρίου Βικέλα το 1882 και ακολούθησε ο Ιάκωβος Πολυλάς το 1889. Η μετάφραση του 1882 του Δημητριου Βικέλα αν και είναι εξαιρετικά σημαντική έχει μια εμμονή στον δεκαπεντασύλλαβο που πιθανόν να δυσκολεύει την θεατρική ερμηνεία,παρ'όλα αυτά την έκανε επανέκδοση λίγο αργότερα με σημαντικές διορθώσεις από τον εκδοτικό οίκο των Γουλιέλμου Μπαρτ και Κάρολου Βιλμπεργ. Οι φωτογραφίες που σας παρουσιάζω στο άρθρο είναι από την διορθωμένη έκδοση που μου είναι άγνωστο πότε ακριβώς εκδόθηκε αλλά υποθέτω ότι έγινε ανάμεσα στα έτη 1883 και 1887,δηλαδή λίγο πρίν την απόδοση από τον Ιάκωβο Πολυλά.