Λόγοι επικήδειοι στην κηδεία της Ρεγγίνης Καλούτση.

  

Σήμερα σας παραθέτω ένα σπάνιο βιβλίο (ίσως το ένα από τα δύο που σώζεται ή το μοναδικό) με τους επικήδειους λόγους στην κηδεία της Ρεγγίνης Καλούτση, μιας κυρίας της υψηλής κοινωνίας που έζησε στα Κύθηρα τον 19ο αιώνα και βοηθούσε τους ανθρώπους είτε μέσα από τις επιστημονικές της γνώσεις ως ψυχολόγος, είτε με ελεημοσύνες. Ο πρώτος επικήδειος είναι του σχολάρχη Ιωάννη Κασιμάτη (υπάρχει γραμμένο το όνομα του στο εξώφυλλο πάνω δεξιά οπότε κατα πάσα πιθανότητα είχε δοθεί κάποτε σε αυτόν το συγκεκριμένο αντίτυπο) και ακολουθούν άλλοι δύο. Ο θάνατός της συνέβη ξαφνικά τις ημέρες των Χριστουγέννων του 1896 και το βιβλίο εκδόθηκε την επόμενη χρονιά, το 1897. Επειδή ένα αντίτυπο του βιβλίου που αποτελείται από κείμενο 14 σελίδων υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Σπυρίδωνος Βαρυπάτη στην Αθήνα, εικάζω ότι σε αυτόν οφείλεται η έκδοση του αλλά είναι άγνωστο αν διασώζεται ακόμη για αυτό και αποφάσισα να το δημοσιεύσω για να συμβάλω στις πληροφορίες για την τοπική ιστορία των Κυθήρων και να διευκολύνω την έρευνα των ιστορικών του μελλοντος.

 

Φωτογραφίες από τον φωτογράφο Πέτρο Μωραϊτη

Ο Πέτρος Μωραϊτης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες φωτογράφους του 19ου αιώνα. 

 

 

 

Μία εξαιρετική προσωπογραφία του Εμμανουήλ Ζαϊρη βρέθηκε πρόσφατα να πωλείται σε παλαιοπωλείο της Αθήνας.

 Μία ελαιογραφία σε καμβά βρέθηκε να πωλείται πρόσφατα σε παλαιοπωλείο της Αθήνας και απεικονίζει μία γυναίκα του μόχθου. Ο ζωγράφος Εμμανουήλ Ζαϊρης είναι από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες του τέλους του 19ου αιώνα και του πρώτου μισού του 20ου και σπούδασε τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό στη σχολή του Μονάχου του 19ου αιώνα με δάσκαλο τον Νικόλαο Γύζη. Αν και κινήθηκε κυρίως προς τον ιμπρεσιονισμό κατα τη διάρκεια της καριέρας του, το συγκεκριμένο έργο τηρεί τις αρχές του ακαδημαϊκού ρεαλισμού και για αυτό το λόγο θα έλεγα ότι είναι σπάνιο και πιθανόν προσδιορίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα. Περιέχει και συμβολικά στοιχεία αφού στο κάτω μέρος του έργου εμφανίζονται φλόγες να ξεπηδούν από τα σπλάχνα της χαροκαμμένης γυναίκας. Οι φλόγες δεν αποτυπώνονται με το γνωστό κοκκινοπορτοκαλί χρώμα αλλά σε έναν πιο ουδέτερο χρωματισμό, κάτι που μας μιλάει για το παρελθόν της, τα βιώματα της και τις δυσκολίες της ζωής. Το βλέμμα της ηλικιωμένης κατευθύνεται δίπλα από τον θεατή, κρατώντας την ψυχολογική απόσταση που προκαλούν τα βάσανα της ζωής. Κατα κάποιο τρόπο δείχνει να αποφεύγει την επαφή και κοιτάζει κατάματα το χρόνο πίσω της.

Ο Rubens μας αποκαλύπτει ποιός ήταν θαμμένος στην Αμφίπολη.

Ο τύμβος της Αμφίπολης ερευνάται αργά αργά από τους αρχαιολόγους αλλά ακόμα δεν έχουν κάποια σαφή εικόνα για το ποιός μπορεί να ήτνα θαμμένος μέσα στο ταφικό μνημείο. Επανέρχομαι λοιπόν ως συνέχεια σε ένα παλαιότερο άρθρο μου για να σας θυμίσω ότι εντελώς τυχαία την περίοδο που ανακαλύψθηκε ο τύμβος Καστά, σε μια περιήγηση μου στα έργα του Ρούμπενς, παρατήρησα ότι ένα έργο του με τίτλο ''Αλέξανδρος και Ρωξάνη'' φαίνεται να αναδεικνύει μέσα από συμβολισμούς μια ολόκληρη αρχαία γνώση ξεχασμένη στις ημέρες μας. Πιο συγκεκριμένα,φαίνεται να αναφέρεται στην ταφή της Ρωξάνης,γυναίκας του Αλέξανδρου,και μάλιστα με σημαντικές λεπτομέρειες ως προς τον τόπο ταφής της. Παρατηρήστε η Ρωξάνη στο έργο του Ρούμπενς δεν φοράει το στέμμα αλλά ο Αλέξανδρος της το αφαιρεί που είναι συμβολισμός του θανάτου μιας βασίλισσας και το πόδι της τοποθετείται προσεκτικά πάνω σε ένα οκτάκτινο αστέρι (σύμβολο των Μακεδόνων) που στο εσωτερικό του φέρει ένα σκουρόχρωμο σχεδόν κυκλικό σύμβολο (το σχήμα του τύμβου άραγε;). Παρατηρώντας τον χάρτη της περιοχής στο google map και το σημείο που βρίσκεται ο τύμβος,διαπίστωσα με έκπληξη ότι το χαλί στο οποίο πατάει η βασίλισσα είναι αποτύπωση του χάρτη της περιοχής και το σημείο που βρίσκεται το οκτάκτινο αστέρι συμπίπτει ακριβώς με το σημείο που βρίσκεται στον χάρτη ο τύμβος! Νομίζω ο Ρουμπενς είχε βαθιά γνώση του αρχαίου κόσμου και πληροφορίες που στο πέρασμα των αιώνων ξεχάστηκαν αλλά πιθανόν να υπάρχουν κάποια γραπτά κείμενα με τέτοιες πληροφορίες με τις οποίες ήρθε σε επαφή κατα τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιταλία. Άλλωστε οι Ενετοί σταυροφόροι λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη και αμύθητοι θησαυροί και γνώσεις πέρασαν στα χέρια τους κατα την περίοδο της σταυροφορίας και πολλά γραπτά αφαιρέθηκαν από τους Βυζαντινούς. Εν κατακλείδι,είναι νομίζω ξεκάθαρο ότι ο Ρούμπενς μας οδηγεί απευθείας στον τάφο της Ρωξάνης,μας λέει που βρίσκεται με καταπληκτική ακρίβεια και μας αποκαλύπτει και το ποια είναι θαμμένη μέσα στον τάφο. Η αλήθεια είναι ότι έχω εντοπίσει κι άλλους μυστικούς χάρτες σε έργα σπουδαίων καλλιτεχνών που αποκαλύπτουν τοποθεσίες στον Ελληνικό χώρο αλλά για αυτά θα επανέλθω σε άλλο άρθρο μου.