ο παράδεισος ξεπροβάλλει μέσα από το αχνό φώς του σκοταδιού,μαύρα φώτα επιβάλλουν την σιωπή τους στο πουθενά και το τίποτα...
κι όμως,τα σταφύλια ωριμάζουν κανονικά,τα ζώα ψάχνουν για τροφή και τα πουλιά ψιθυρίζουν κάτι γνώριμους παλιούς σκοπούς που τους έμαθαν την εποχή του κλαδέματος.
Δεν ξέρω αν ο κυρ-θάνος θα περάσει και σήμερα από το ίδιο μέρος,ακούω όμως τα παιδιά που παίζοντας το ίδιο παιχνίδι,στο ίδιο μέρος κάθε φορά,τον περιμένουν να περάσει για να τον περιγελάσουν.....
μου φαίνεται περίεργο να κοροϊδεύουν κάθε φορά το ίδιο πρόσωπο......
λές και το κάνουν επίτηδες να ζητάνε κάθε φορά από τον κυρ-θάνο να τους παίξει στη φλογέρα το φύσημα του ανέμου!
Ξέρετε,εκείνο τον γνωστό σκοπό που ακούγοντας τον ξεχνάς αυτούς που σε περιμένουν και ελπίζεις κάποτε να τους συναντήσεις πάλι.....
δεν βαριέσαι θα πουν κάποιοι,παιδιά είναι .....αν ξεχαστούν θα έρθουν οι γονείς τους να τα μαζέψουν....
οσο η καρδιά τους πλανιέται μονάχη είναι ακόμη παιδιά,και τα παιδιά δεν χάνονται....μόλις όμως αρχίσουν να ψάχνουν για το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού τους......ο κίνδυνος είναι μεγάλος.......φεύγουν για το δικό τους ταξίδι,μα κανένα δεν ξέρει πόσο μακρύ θα είναι.........
ξέρουν όμως τον προορισμό τους........μέσα στην ψυχή που κουβαλάει κάθε παιδί είναι γραμμένο με θαλασσινή αρμύρα το λιμάνι που θα πιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου