Μην κοιτάς την πράξη που κάνει ένας άνθρωπος,αλλά προς τα πού κατευθύνεται.....

ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

YOU THE LIVING / DU LEVANDE

του Ρόι Άντερσον

Υπόθεση: Το «You The Living» αναφέρεται στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αφορά το μεγαλείο και την αθλιότητά της, την χαρά και την λύπη της, την αυτοπεποίθηση και τις αγωνίες της. Μια ύπαρξη για την οποία θέλουμε να γελάσουμε ή να κλάψουμε. Η ταινία είναι απλά μια τραγική κωμωδία ή μια κωμική τραγωδία για εμάς.

Κυκλοφορία: 18/10/2007
Περισσότερα για την ταινία
Ένας ξεχωριστός δημιουργός, μ’ένα μοναδικό όραμα. Πριν μερικά χρόνια τα «Τραγούδια Από τον Δεύτερο Όροφο», μας συγκλόνισαν με την αλληγορική τους αλήθεια. Ένας πραγματικός μουσουργός της εικόνας, από την Σουηδία. Κυρίες και κύριοι ο Ρόι Άντερσον.
«Να είστε ευγνώνομονες εσείς οι ζωντανοί, μέσα στη ζεστή αγκαλιά της αγάπης, πριν σας ακουμπήσει το μοιραίο άγγιγμα της Λήθης.»
ΓΙΟΧΑΝ ΒΟΛΦΑΝΓΚ ΦΟΝ ΓΚΑΙΤΕ - ΡΩΜΑΪΚΕΣ ΕΛΕΓΕΙΕΣ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΪ ΑΝΤΕΡΣΟΝ
Σε μια παλιά ισλανδική ποιητική συλλογή που ονομάζεται «The Poetic Edda» ενυπάρχει μια χαρακτηριστική παροιμία που λέει: «Ο άνθρωπος είναι ανθρώπου τέρψη». Συμφωνώ με αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι μόνος πάνω στη γη, αλλά εξαρτάται από άλλους. Παρ’όλα αυτά εάν ο άνθρωπος δίνει χαρά σε άλλους, επίσης γίνεται υπεύθυνος για τα δικά του προβλήματα και βάσανα. Αυτό είναι εξίσου σημαντικό και για τις σπουδαίες στιγμές της ιστορίας, όπως και για τις ασήμαντες της καθημερινότητας. Ο άνθρωπος σαγηνεύεται από τον εαυτό του: έτσι μεταφράζω αυτό το μεστό κομμάτι χιλίων χρόνων σοφίας και το προσαρμόζω ως τέχνασμα στη ταινία. Η ταινία απαρτίζεται από μια σειρά ταμπλό, που απεικονίζουν την ανθρώπινη κατάσταση. Οι χαρακτήρες εκπροσωπούν την πολύπλευρη πραγματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντιμετωπίζουν μεγάλα και μικρά προβλήματα, που κυμαίνονται από καθημερινά ζητήματα επιβίωσης, μέχρι μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Ελπίζω ότι το «Υou The Living» θα δώσει στο κοινό την εντύπωση, πως παρακολουθεί στιγμές της δικής του ύπαρξης. Η μελέτη μου πάνω στην γοητεία του ανθρώπου από τον άνθρωπο ρίχνει φως στο φιλοσοφικό υπόστρωμα της ταινίας μου. Το συμβατικό σινεμά συχνά αγνοεί αυτές τις αξίες και πριμοδοτεί την απλή αφήγηση μιας ιστορίας, που είναι συνυφασμένη με την συμβατική δραματουργία. Πρόθεσή μου δεν είναι να καταδικάσω αυτού του είδους το σινεμά, αντίθετα θα ήθελα να εξελιχθεί η κινηματογραφική γλώσσα, έτσι ώστε να γίνει λιγότερο προβλέψιμη. Η ταινία μου σπάει την κλασσική αφηγηματική δομή, με σκοπό να αναπτύξει ένα μωσαϊκό πεπρωμένων.

ΡΟΪ ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Για το Αντικείμενο και το Χιούμορ.
«Πως ξοδεύουμε το χρόνο μας στη Γη; Δείχνω παραδείγματα ανθρώπινης συμπεριφοράς και ελπίζω το αποτέλεσμα να είναι χιουμοριστικό. Όμως οι εξιστορήσεις μου είναι το ίδιο λυπηρές, γιατί η ίδια η ζωή είναι το ίδιο τραγική διότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Προς το τέλος της ζωής μας μπορεί να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας. Το φιλμ δεν θέλει να κάνει τους θεατές να νιώθουν ένοχοι, απλά τους προσκαλεί να αναρωτηθούν πως θα περάσουμε τον προσωπικό μας χρόνο. Το τελευταίο μου φιλμ «Τραγούδια Από τον Δεύτερο Όροφο», επιχειρηματολογούσε πάνω σ’ένα σοβαρό θέμα: την ιστορική και συλλογική ενοχή. Αυτή η ταινία μου διαπραγματεύεται πιο απτά ερωτήματα όπως: πως συμπεριφερόμαστε στους άλλους. Η ταινία διαθέτει 50 αλλόκοτες σκηνές με χαρακτήρες που επαναλαμβάνονται συχνά σε μπουρλέσκ καταστάσεις. Το «Υou The Living»αποτελεί μια φάρσα για την ανθρώπινη κατάσταση. Το χιούμορ μας σώζει από την πολυπλοκότητα της ζωής».

Οπτικό Στυλ
«Μ’ενδιαφέρουν απόλυτα οι σκηνές που διαθέτουν αυστηρή λιτότητα, κινηματογραφημένες σε γενικό πλάνο, από μια μοναδική γωνία λήψης και μια λήψη. Υπάρχουν ελάχιστες κινήσεις της κάμερας στη ταινία. Το να κινηματογραφήσεις σε γενικό πλάνο απαιτεί ένα υψηλό επίπεδο ωριμότητας για τον σκηνοθέτη. Δουλεύοντας κατ’αυτό τον τρόπο, μου επιτρέπεται να εντοπίσω τους χαρακτήρες στον «κόσμο που κατοικούν» και σε ότι τους περιβάλει, δίχως να τους ισοπεδώσω. Δεν κάνω ποτέ close-ups, διότι καταλαβαίνω περισσότερα για τους ανθρώπους παρακολουθώντας τους. Μ’αρέσει να χαρτογραφώ το ζωτικό χώρο τους και το περιβάλλον που επέλεξαν να έχουν».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Roy Andersson γεννήθηκε στο Γκέτεμποργκ το 1943. Η πρώτη του μεγάλου μήκους «A Swedish Love Stori», κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1970. Η δεύτερή του ταινία με τίτλο «Gilliap» παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Κανών το 1976 στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Το 1975 ξεκίνησε να φτιάχνει μια σειρά από παράξενα αλλά πολύ πετυχημένα διαφημιστικά, κερδίζοντας συνολικά 8 Χρυσά Λιοντάρια στις Κάνες. Το 1981 ίδρυσε το « Studio 24», με στόχο να κάνει παραγωγή τις ταινίες του, απόλυτα ελεύθερος.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ:
YOU THE LIVING (2007)
SONGS FROM THE SECOND FLOOR (2000)
WORLD OF GLORY (1991)
SOMETHING HAPPENED (1987)
GILLIAP (1975)
A SWEDISH LOVE STORY (1970)


--------------------------------------------------------------------------------

Επίσημο Site : http://www.royandersson.com/dulevande/

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σκηνοθεσία: Ρόι Άντερσον
Σενάριο: Ρόι Άντερσον
Παραγωγοί: Περνίλα Σάντστρομ-Roy Andersson Filmproduktion
Ηθοποιοί: Τζέσικα Λούνμπεργκ, Ελισαμπέτ Χελάντερ, Μπιόρν Ένγκλουντ, Λέιφ Λάρσον, Όλι Όλσον
Μοντάζ: Άνα Μάρτα Βάερν
Μουσική: Ρόμπερτ Χέφτερ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γκούσταβ Ντάνιελσον
Χώρα παραγωγής: Σουηδία, Γερμανία, Γαλλία, Δανία, Νορβηγία
Χρονολογία παραγωγής: 2007
Γλώσσα: Σουηδικά
Διάρκεια: 94'
Εικόνα: Έγχρωμη
Είδος: Κοινωνική
Ήχος: DOLBY
Διανομή: AMAFILMS

Ναυπήγησε έναν αρχαίο στόλο στο σαλόνι του!

Τριήρεις, γαλέρες και φρεγάτες μήκους 1,5 μέτρου!


ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στέφανος Κρίκκης skrik@dolnet.gr


Το ξύλο πεύκου βουτήχτηκε στο βραστό νερό για να γίνει εύκαμπτο και να πλαισιώσει τον σκελετό του πλοίου. Μετά τοποθετήθηκαν ένα ένα τα 170 δερμάτινα καθίσματα πάνω στα οποία κάθονταν οι κωπηλάτες, έτσι ακριβώς όπως τους είχε στήσει ο Θεμιστοκλής στ΄ ανοιχτά της Σαλαμίνας. Έπειτα από 27 μήνες, μπήκε η τελευταία πινελιά στο έμβολο.

Ήταν το πιο δύσκολο καράβι που είχε φτιάξει ο Βαγγέλης Γρυπιώτης. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο ένα ισπανικό γαλιόνι, με τα μεγάλα του πανιά, τους θυρεούς στα καραβόπανα και τα επιβλητικά επίστεγα. Αλλά ήθελε την πιο λεπτομερή δουλειά. Θα έπρεπε αυτός που θα την κοίταζε απο κοντά, να μπορούσε να διακρίνει στα αμπάρια της τους πάγκους των κωπηλατών, τους μικρούς αμφορείς με το νερωμένο κρασί που έπινε το πλήρωμα για να έχει ενέργεια, τα πιθάρια με τις προμήθειες, τα δερμάτινα μαξιλαράκια στις θέσεις για να διευκολύνουν την ομοιόμορφη κίνηση των 170 κουπιών. Δύσκολη υπόθεση η μικροναυπηγική. Οι αληθινές τριήρεις που κατασκευάζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς το 480 π.Χ., σίγουρα δεν χρειάζονταν 27 μήνες μέχρι την καθέλκυσή τους. Ούτε βέβαια είχαν μήκος 1,5 μέτρο...

Όμως για τον 50χρονο Βαγγέλη Γρυπιώτη, από τη Νίκαια, η κατασκευή αρχαίων και μεσαιωνικών πολεμικών πλοίων, κωπήλατων και ιστιοφόρων, είναι ένα έργο ζωής, που δεν του απέφερε ποτέ χρήματα. Κι ας του είχαν ζητήσει την τριήρη για 100.000 ευρώ. Την οικογένειά του τη ζει από ένα γυμναστήριο που έχει στον Κορυδαλλό, στο οποίο όμως σπάνια πηγαίνει πια γιατί πρέπει να διαβάζει ακόμη: βιβλία, αρχαίες πηγές, κάθε περιγραφή πλοίου που μπορεί να υπάρχει σε οποιοδήποτε σύγγραμμα. «Έτσι άρχισα πριν από 20 χρόνια, με μόνο κίνητρο την αγάπη για τη θάλασσα που κληρονόμησα από τους Μικρασιάτες γονείς μου». Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το χέρι του έπιανε. Όμως δεν έφτανε αυτό. Η αναπαράσταση ενός πλοίου ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση.



Εισάγει τα υλικά!

Και έτσι άρχισε να φέρνει ξύλα από το εξωτερικό: πεύκα, καρυδιές, δρύες κέδρους, τικ. Υλικά πρωτογενή, σαν κι εκείνα που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή βυζαντινών δρομώνων, ισπανικών και αγγλικών γαλιονιών, ρωμαϊκών γαλερών, φρεγατών. Τα ζέσταινε στον ατμό δουλεύοντας 25 ώρες την εβδομάδα για ένα και δύο χρόνια.

Τα έκανε εύπλαστα για να έχει το πλοίο το κυρτό κοίλωμα, τα έκοβε ένα ένα με πριόνι, τα έβαφε, τα βερνίκωνε, τα γυάλιζε. Αγόραζε καραβόπανα για να φτιάξει τα πανιά όπως έκαναν οι ναυπηγοί τον 16ο αιώνα και αγόραζε ακόμη και τα λινάρια για να φτιάξει τα σκοινιά όπως έκαναν οι Άγγλοι ναυτικοί. Εκείνοι τα κέρωναν και τα πίσσωναν για να αποκτούν ελαστικότητα ανάλογα με το κρύο ή τη ζέστη που επικρατούσε στις εσχατιές των ωκεανών, το ίδιο έκανε και ο Βαγγέλης Γρυπιώτης- ακόμα και για ένα σκοινάκι 10 εκατοστών. «Δεν χρειάζεται να το δεις για να καταλάβεις ότι είναι λινάρι. Το μυρίζεις...».

Στα 20 αυτά χρόνια, ο Βαγγέλης Γρυπιώτης έφτιαξε 13 πλοία και τώρα ετοιμάζει δύο ακόμα. Η αξία για την κατασκευή κάθε πλοίου ξεπερνά τα 2.500 ευρώ. Απόσβεση, ο θαυμασμός του κόσμου που επισκέπτεται δωρεάν τους δημοτικούς χώρους όπου τα εκθέτει.


Σημασία στη λεπτομέρεια

ΓΙΑ ΤΟΝ Βαγγέλη Γρυπιώτη, η μαεστρία ενός πλοίου, ακόμα και αν έχει μέγεθος ενός ή ενάμισι μέτρου, δεν είναι να το φτιάξεις ώστε να δείχνει όμορφο και επιβλητικό απ΄ έξω. Είναι να μπορέσεις να το αναπαραστήσεις και στο εσωτερικό του όπως ήταν στην πραγματικότητα. Στη γαλεάσσα που έφτιαξε ο 50χρονος τεχνίτης, τη μεγάλη δηλαδή τρικάταρτη γαλέρα που εμφανίστηκε στις θάλασσες τον 16ο αιώνα και πρωταγωνίστησε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να διακρίνει σκύβοντας από πάνω της, ακόμη και τους χάρτες που ήταν τοποθετημένοι πάνω στο τραπέζι της καμπίνας του καπετάνιου: χάρτες ενός εκατοστού! Αλλά και πιο πέρα, σε μια ρωμαϊκή γαλέρα, μπορεί κανείς να διακρίνει τις γαλαρίες, τον χώρο που φυλάσσονταν οι προμήθειες, ή τις κουκέτες που κοιμόταν το πλήρωμα σε μια φρεγάτα, το βαρύ καταδρομικό του 18ου αιώνα, που ήταν εξοπλισμένο με 38 έως 60 πυροβόλα και μετέφερε από 500 έως 600 άνδρες.

...........

μερικες φορες αναρωτιεμαι αν τελικα ο θανατος ειναι πιο γλυκος απο τη ζωη......
οταν η ζωη γινεται πιο σκληρη απο το θανατο.....τοτε ο θανατος μοιαζει σαν μια φυγη....