Τριήρεις, γαλέρες και φρεγάτες μήκους 1,5 μέτρου!
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στέφανος Κρίκκης skrik@dolnet.gr
Το ξύλο πεύκου βουτήχτηκε στο βραστό νερό για να γίνει εύκαμπτο και να πλαισιώσει τον σκελετό του πλοίου. Μετά τοποθετήθηκαν ένα ένα τα 170 δερμάτινα καθίσματα πάνω στα οποία κάθονταν οι κωπηλάτες, έτσι ακριβώς όπως τους είχε στήσει ο Θεμιστοκλής στ΄ ανοιχτά της Σαλαμίνας. Έπειτα από 27 μήνες, μπήκε η τελευταία πινελιά στο έμβολο.
Ήταν το πιο δύσκολο καράβι που είχε φτιάξει ο Βαγγέλης Γρυπιώτης. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο ένα ισπανικό γαλιόνι, με τα μεγάλα του πανιά, τους θυρεούς στα καραβόπανα και τα επιβλητικά επίστεγα. Αλλά ήθελε την πιο λεπτομερή δουλειά. Θα έπρεπε αυτός που θα την κοίταζε απο κοντά, να μπορούσε να διακρίνει στα αμπάρια της τους πάγκους των κωπηλατών, τους μικρούς αμφορείς με το νερωμένο κρασί που έπινε το πλήρωμα για να έχει ενέργεια, τα πιθάρια με τις προμήθειες, τα δερμάτινα μαξιλαράκια στις θέσεις για να διευκολύνουν την ομοιόμορφη κίνηση των 170 κουπιών. Δύσκολη υπόθεση η μικροναυπηγική. Οι αληθινές τριήρεις που κατασκευάζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς το 480 π.Χ., σίγουρα δεν χρειάζονταν 27 μήνες μέχρι την καθέλκυσή τους. Ούτε βέβαια είχαν μήκος 1,5 μέτρο...
Όμως για τον 50χρονο Βαγγέλη Γρυπιώτη, από τη Νίκαια, η κατασκευή αρχαίων και μεσαιωνικών πολεμικών πλοίων, κωπήλατων και ιστιοφόρων, είναι ένα έργο ζωής, που δεν του απέφερε ποτέ χρήματα. Κι ας του είχαν ζητήσει την τριήρη για 100.000 ευρώ. Την οικογένειά του τη ζει από ένα γυμναστήριο που έχει στον Κορυδαλλό, στο οποίο όμως σπάνια πηγαίνει πια γιατί πρέπει να διαβάζει ακόμη: βιβλία, αρχαίες πηγές, κάθε περιγραφή πλοίου που μπορεί να υπάρχει σε οποιοδήποτε σύγγραμμα. «Έτσι άρχισα πριν από 20 χρόνια, με μόνο κίνητρο την αγάπη για τη θάλασσα που κληρονόμησα από τους Μικρασιάτες γονείς μου». Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το χέρι του έπιανε. Όμως δεν έφτανε αυτό. Η αναπαράσταση ενός πλοίου ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση.
Εισάγει τα υλικά!
Και έτσι άρχισε να φέρνει ξύλα από το εξωτερικό: πεύκα, καρυδιές, δρύες κέδρους, τικ. Υλικά πρωτογενή, σαν κι εκείνα που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή βυζαντινών δρομώνων, ισπανικών και αγγλικών γαλιονιών, ρωμαϊκών γαλερών, φρεγατών. Τα ζέσταινε στον ατμό δουλεύοντας 25 ώρες την εβδομάδα για ένα και δύο χρόνια.
Τα έκανε εύπλαστα για να έχει το πλοίο το κυρτό κοίλωμα, τα έκοβε ένα ένα με πριόνι, τα έβαφε, τα βερνίκωνε, τα γυάλιζε. Αγόραζε καραβόπανα για να φτιάξει τα πανιά όπως έκαναν οι ναυπηγοί τον 16ο αιώνα και αγόραζε ακόμη και τα λινάρια για να φτιάξει τα σκοινιά όπως έκαναν οι Άγγλοι ναυτικοί. Εκείνοι τα κέρωναν και τα πίσσωναν για να αποκτούν ελαστικότητα ανάλογα με το κρύο ή τη ζέστη που επικρατούσε στις εσχατιές των ωκεανών, το ίδιο έκανε και ο Βαγγέλης Γρυπιώτης- ακόμα και για ένα σκοινάκι 10 εκατοστών. «Δεν χρειάζεται να το δεις για να καταλάβεις ότι είναι λινάρι. Το μυρίζεις...».
Στα 20 αυτά χρόνια, ο Βαγγέλης Γρυπιώτης έφτιαξε 13 πλοία και τώρα ετοιμάζει δύο ακόμα. Η αξία για την κατασκευή κάθε πλοίου ξεπερνά τα 2.500 ευρώ. Απόσβεση, ο θαυμασμός του κόσμου που επισκέπτεται δωρεάν τους δημοτικούς χώρους όπου τα εκθέτει.
Σημασία στη λεπτομέρεια
ΓΙΑ ΤΟΝ Βαγγέλη Γρυπιώτη, η μαεστρία ενός πλοίου, ακόμα και αν έχει μέγεθος ενός ή ενάμισι μέτρου, δεν είναι να το φτιάξεις ώστε να δείχνει όμορφο και επιβλητικό απ΄ έξω. Είναι να μπορέσεις να το αναπαραστήσεις και στο εσωτερικό του όπως ήταν στην πραγματικότητα. Στη γαλεάσσα που έφτιαξε ο 50χρονος τεχνίτης, τη μεγάλη δηλαδή τρικάταρτη γαλέρα που εμφανίστηκε στις θάλασσες τον 16ο αιώνα και πρωταγωνίστησε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να διακρίνει σκύβοντας από πάνω της, ακόμη και τους χάρτες που ήταν τοποθετημένοι πάνω στο τραπέζι της καμπίνας του καπετάνιου: χάρτες ενός εκατοστού! Αλλά και πιο πέρα, σε μια ρωμαϊκή γαλέρα, μπορεί κανείς να διακρίνει τις γαλαρίες, τον χώρο που φυλάσσονταν οι προμήθειες, ή τις κουκέτες που κοιμόταν το πλήρωμα σε μια φρεγάτα, το βαρύ καταδρομικό του 18ου αιώνα, που ήταν εξοπλισμένο με 38 έως 60 πυροβόλα και μετέφερε από 500 έως 600 άνδρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου