Ήλιος θεός......(Βασίλης Σκουλάς)

Η μουσική του Πλάτωνα...

Μυστικό κώδικα σε κείμενα του Πλάτωνα, υποστηρίζει ότι ανακάλυψε ο ερευνητής στο Κέντρο Ιστορίας της Επιστήμης, Τεχνολογίας και Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, δρ Τζέι Κένεντυ.

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του καθηγητή, ο Πλάτων ήταν οπαδός της θεωρίας του Πυθαγόρα ότι οι πλανήτες και τα αστέρια παράγουν μια μη ακουστή μουσική, την περίφημη "αρμονία των σφαιρών".


"Οι μυστικοί κώδικες του Πλάτωνα, τελικά υπάρχουν!"

Βαδίζοντας στα χνάρια του, έναν αιώνα μετά ο Πλάτων χρησιμοποιούσε μια μυστική διάταξη των συμβόλων, έναν "πλατωνικό κώδικα", προκειμένου να δώσει στα κείμενά του μια μουσική δομή! Αυτόν ακριβώς τον "κώδικα" υποστηρίζει ότι "έσπασε" ο δρ. Κένεντυ ανακαλύπτοντας τα κρυφά μηνύματα στα έργα του μεγάλου έλληνα φιλοσόφου.
"Οι μυστικοί κώδικες του Πλάτωνα, δεν είναι κάτι νέο", εξηγεί ο καθηγητής. " Στην αρχαιότητα, πολλοί από τους οπαδούς του υποστήριζαν ότι τα βιβλία του περιείχαν κι άλλα επίπεδα εννοιών και μυστικούς κώδικες, αλλά αυτό είχε αμφισβητηθεί και τελικά απορριφθεί από τους σύγχρονους μελετητές. Κι όμως εγώ έσπασα τον κωδικό. Έχω πλέον αποδείξεις ότι τα βιβλία περιέχουν κώδικες και σύμβολα και ότι η διαλεύκανση αυτών αποκαλύπτει την κρυμμένη φιλοσοφία του Πλάτωνα".



Το μυστικό του σύμπαντος, μέσα από την αρμονία!

Ο δρ Κέννεντυ, αφιέρωσε τα τελευταία πέντε χρόνια μελετώντας τα περίπου 30 βιβλία του έλληνα φιλοσόφου. Τα συμπεράσματά του, άκρως εντυπωσιακά, αφού κατάφερε να ανακαλύψει τις καλά κρυμμένες δώδεκα νότες της μουσικής κλίμακας!

Ο λόγος που ο Πλάτων προχώρησε στη δημιουργία του κώδικα, ήταν μάλλον για να τον προστεύσει! "Η παρουσία και η φύση των κρυφών κωδίκων σημαίνουν ότι ο Πλάτωνας είχε 2.000 χρόνια πριν από τη γέννηση της σύγχρονης επιστήμης, συλλάβει το μήνυμα ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από τα μαθηματικά και τη λογική και όχι από τους θεούς!", λέει ο καθηγητής!

Ο Πλάτων, έζησε μία ζωή "στην κόψη του ξυραφιού", ενοχλώντας πολλούς με τις ιδέες και τις πράξεις του! Η κωδικοποίηση των απόψεών του, ήταν μάλλον ο μόνος τρόπος για να τις κληροδοτήσει στις επόμενες γενεές!

Η προσπάθεια για αποκάλυψη της κρυφής γνώσης του, μόλις ξεκίνησε! Όπως λέει ο δρ Κένεντυ : "Υπάρχουν 2.000 σελίδες γεμάτες από κρυμμένα μηνύματα σε κάθε λέξη. Θεωρώ ότι οι σημαντικότερες απόψεις αυτού του κορυφαίου φιλοσόφου, μας περιμένουν να τις φέρουμε στο φως! Είμαστε μόνο στην αρχή κάτι πολύ σπουδαίου

(από pyles.tv)

Οι προσεγγίσεις του θανάτου.....

Η προσέγγιση του θέματος «θάνατος» από διαφορετικές τοποθετήσεις: «Η θρησκεία και ο θάνατος», «Η τέχνη και ο θάνατος», «Η φιλοσοφία και ο θάνατος», μας καταδεικνύει εμμέσως πλην σαφώς ότι, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ο θάνατος δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Το ίδιο το γεγονός της ποικιλότροπης προσέγγισής του, το αναδεικνύει σε γεγονός σημασίας και νοήματος, άρα, ως φαινόμενο ερμηνείας.


Πεθαίνουμε μόνοι μας. Καθένας ζει το δικό του θάνατο. Ήδη από τότε που τα παιδιά επιτρέπονταν να βρίσκονται στο δωμάτιο του θνήσκοντος μαζί με όλους τους άλλους, ιερείς, επισκέπτες, υπηρέτες –ως συνιστώσες σημασίας άραγε;– ο Pascal σημείωνε: «πεθαίνουμε μόνοι». Είναι αυτό το «μόνοι» που καταδεικνύει το προσωπικό γεγονός της ερμηνείας του καθενός για το θάνατο, από την άρνησή του ως την αφιέρωση σε αυτόν όλου του γεγονότος της ζωής: θρησκευτικώς, πολιτισμικώς, ψυχαναγκαστικώς…

Το ψυχικό σύστημα εν μέρει αγνοεί τον θάνατο. Στο ασυνείδητο δεν υπάρχει εγγραφή θανάτου. Ο θάνατος αφορά το Eγώ, είναι ο θάνατος του Eγώ, αφορά τη ναρκισσιστική του διάσταση ως αιωνίως παρόντος, παντοδύναμου, ελεγκτού. Αυτό το Eγώ, το διαμορφωμένο και συγκροτημένο απ' όλες, κυρίως, τις πρώιμες συνιστώσες βιωμάτων, φαντασιώσεων, επιθυμιών, ματαιώσεων, τη χρήση των λέξεων, όχι μόνο θα βιώσει τον θάνατο τελείως προσωπικά σε επίπεδο ατόμου, αλλά επίσης σε επίπεδο κουλτούρας. Ο θάνατος, λοιπόν, ως φαινόμενο ερμηνείας, μας παραδίδεται επίσης από τη θρησκεία, τη μαγεία, τον πόλεμο, το έγκλημα πάθους, την αυτοκτονία, το στρατόπεδο συγκέντρωσης, «τόπο όπου η τέχνη σταματά», λέει ο Adorno.



Ο θάνατος και η γλώσσα



Ο θάνατος είναι αμίλητος. Αν αναρωτηθούμε «τι είναι θάνατος» θα βρεθούμε σε αμηχανία, εάν δεν καταφύγουμε σε μεταφορές. Αυτό το τόσο άμεσο γεγονός της ζωής καταδεικνύει ακριβώς την έλλειψη λέξεων. Και πράγματι, ενώ η λέξη «θάνατος» τείνει να προσδιορίσει αυτό που δεν είναι ζωή, εν τούτοις αδυνατεί, επειδή ο θάνατος ως απόλυτη ετερότητα, δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από το συμβολικό, δηλαδή από το δίκτυο των σημαινόντων, άρα των λέξεων.
Όλη η γλώσσα αναφέρεται στη ζωή –αλλά και όλη η ζωή στη γλώσσα– φτιάχτηκε για τη ζωή, είναι η ζωή. Υπάρχει εκ των πραγμάτων αδυναμία της γλώσσας να μιλήσει για το θάνατο. Δεν της ανήκει.



«Ο κόσμος μας σταματά εκεί που σταματούν οι λέξεις μας», έλεγε ο Wittgenstein.

Ωστόσο, χωρίς το θάνατο η κλήτευση του συμβολικού δεν θα ήταν δυνατή, θα ανατρέπονταν όλα: ο χρόνος, η γλώσσα, η πράξη, η σκέψη. Εάν εκ του θανάτου η ζωή, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το θέμα της ανάστασης. Εκ του θανάτου η ζωή, ως ζωή των λέξεων, είναι ανάσταση στις λέξεις, είναι ανάσταση λέξεων.

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι αν η αθανασία διέρχεται διά του ονόματος, το ίδιο ισχύει ή μάλλον αυτό καταρχάς ισχύει και στο ίδιο το γεγονός της ζωής του βιολογικού σώματος ως φορέα του υποκειμένου. Ένα σώμα εν ζωή είναι ήδη νεκρό, ένας άνθρωπος είναι ήδη νεκρός αν δεν υπάρχει ο 'Αλλος ως προς τον οποίον υπάρχει διά και εξ ονόματός του. Κάποιος που δεν ζητείται από κανέναν, που δεν υπάρχει για κανέναν είναι ήδη νεκρός –κυριολεκτικά, «η ζωή εν τάφω»– όχι μόνον συμβολικά.



Η επιθυμία, η πληρότητα, ο θάνατος



«Αυτός που γνώρισε την ομορφιά, αυτός αξίζει να πεθάνει», λέει ο Τόμας Μαν στο Θάνατος στη Βενετία. Ο θάνατος της επιθυμίας επέρχεται όταν επέρχεται η πραγματοποίησή της. Η τελείωση ενός αγάλματος είναι ο θάνατος της επιθυμίας του καλλιτέχνη. Μήπως όλα αποσκοπούν σ' ένα σταμάτημα του χρόνου όταν υπάρχει η ευτυχία; Ο έρωτας; Η εκπλήρωση μεγάλων επιθυμιών ή μικρών μεταφορών μεγάλων σχεδίων;

Στους ηθικολογικούς πίνακες της πρώιμης Αναγέννησης ο θάνατος επέρχεται ή έπεται ως τιμωρία ή επακόλουθο της νεότητας, της ευρωστίας, της ομορφιάς. Ωσάν, δηλαδή, οι άνθρωποι να «χρωστιούνται» στο θάνατο, αφού όλοι τόλμησαν κάποτε να είναι νέοι και ωραίοι. Παραθέτω ενδεικτικά τον πίνακα του Baldung Οι ηλικίες και ο θάνατος. Στον πίνακα του Holbein οι Πρεσβευτές μέσα στη δόξα και την οπλισμένη πληρότητα έναντι παντός κακού, ο θάνατος είναι σε πρώτο πλάνο, μόνο που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Ο θάνατος γίνεται ένα ηθικό γεγονός επί του οποίου, κατ' αρχάς έχουν λόγο οι θρησκείες ως οι κατ' εξοχήν ηθικοί κώδικες της ανθρωπότητας. Η πτώση του ναρκισσισμού που πρεσβεύουν, η ταπείνωση, ως η πρώτη αρετή του ανθρώπου, δεν είναι παρά η ανθρωπολογική διάσταση της συνοχής της ομάδας όπου, όλοι εντέλλονται να αφήσουν το ναρκισσισμό εκτός, για την επιβίωση της κοινότητας, εις το όνομα του πατρός που τους αγαπά όλους το ίδιο, δηλαδή τους ανταμείβει εκείνος ναρκισσιστικά και τους τιμωρεί εξίσου.

Η άκρα ταπείνωση, το «Ίδε ο 'Ανθρωπος» είναι θυσία που διέρχεται μέσω του κακοποιημένου σώματος και της παράδοσής του στο θάνατο. Όπως σε όλες τις θρησκείες είναι το σώμα το φερέφωνο του ναρκισσισμού και γι' αυτό οφείλει να πεθάνει, γι' αυτό είναι θνητό. Η εξαφάνισή του είναι το προσδοκώμενο μέσω της άσκησης, της νηστείας κ.λπ. Και βέβαια, η αναμονή του ίδιου του θανάτου ως βέβαιη· εξαφάνιση του σαρκίου, εκτός ορισμένων αγίων που το είχαν εξαφανίσει από πριν και γι' αυτό το διατηρούν μετά.
Ίχνη ερωτισμού στο θάνατο ως συνάδοντα ναρκισσιστικά στοιχεία διαφαίνονται ήδη τον 16ο αιώνα και στην baroque λογοτεχνία. Ο θάνατος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σ' έναν τάφο, μας προσφέρει πολλαπλές αναγνώσεις: ο θάνατος ως υπέρτατη ναρκισσιστική πράξη αυτοκτονίας, τίποτα λιγότερο. Ο θάνατος ως υπέρτατη πραγματοποίηση επιθυμίας, η οποία παραμένει εσαεί. Ο θάνατος ως προσβολή στο ναρκισσισμό επειδή πραγματοποιήθηκε η επιθυμία. Ο θάνατος ως απόγνωση στη μη πραγματοποιημένη επιθυμία.

Συνεχίζεται με τον De Sade που εδραιώνει το δίπολο «έρωτας-θάνατος», όπως αυτό φτάνει στις μέρες μας με όλη τη σημειολογία του μαύρου και την υπόσχεση του παράδεισου της ετερότητας, μέσω της υπόσχεσης του απόλυτου.

Τον 19ο όμως αιώνα, μεσούντος του ρομαντισμού, ο θάνατος συνδιαλέγεται πλήρως με τον έρωτα, αναπόσπαστα εκφρασμένος στο λόγο του ανθρώπου. Ας θυμηθούμε τον Δουμά, την ιταλική όπερα, την Κάρμεν των Μεριμέ και Μπιζέ που τραγουδά «τι πιο μεγάλη ευτυχία απ' το να πεθαίνεις απ' το χέρι εκείνου που αγαπάς!».

Και βέβαια να υπενθυμίσουμε εδώ τον Freud όπου η εισαγωγή τής «ενόρμησης του θανάτου» και η σχέση της με τον έρωτα και τη ζωή γίνεται ο πιστότερος σύντροφος στην εξέλιξη της ψυχαναλυτικής σκέψης και όχι μόνον.

Συγχρονικότητα.........

Αυτές τις ημέρες μελετούσα επισταμένα το σύμβολο του ψαριού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Κανείς δε γνώριζε για την έρευνά μου ακόμη. Σήμερα για γεύμα είχαμε ψάρι. Ένας φίλος μου ανέφερε το έθιμο με το απριλιάτικο ψάρι. Το πρωί παρατήρησα τυχαία μια επιγραφή που έλεγε «Est homo totus medius piscis ab imo». Το απόγευμα ένας ασθενής μου έδειξε κάποιες πολύ όμορφες εικόνες ψαριών που είχε ζωγραφίσει. Το βράδυ μου έδειξαν ένα κέντημα που απεικόνιζε ιχθυόμορφα τέρατα. Μια ασθενής μου διηγήθηκε ένα όνειρό της, στο οποίο καθόταν στην όχθη μιας λίμνης και ένα ψάρι κολύμπησε μέχρι τα πόδια της. Άκουσα στο ραδιόφωνο μια διαφήμιση για ψαροκονσέρβες, τη στιγμή που έβλεπα την ίδια διαφήμιση σε ένα περιοδικό. Γνώρισα έναν κηπουρό, ο οποίος είχε στο μπράτσο του ένα τατουάζ με μια γοργόνα. Ένα αυτοκίνητο με ψάρια, έμεινε από λάστιχο στο δρόμο μπροστά στο σπίτι. Είδα μια γάτα που κρατούσε ένα ψάρι στο στόμα της. Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει...

Το παραπάνω είναι παρμένο από το προσωπικό ημερολόγιο του Ελβετού ψυχίατρου Carl Gustav Jung (1875-1961), ένα περιστατικό που αποτέλεσε έναυσμα για τις έρευνες που έκανε στο προς το τέλος της ζωής του, των οποίων τα αποτελέσματα τον οδήγησαν τη δημιουργία της έννοιας της συγχρονικότητας (ή συγχρονότητας, ή συγχρονιστικότητας, όπως έχουν αποδοθεί στα ελληνικά). Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί και η ώθηση που δέχτηκε και από φυσικούς όπως τον Αινστάιν, το Μπορ και τον Παουλί για να κάνει λεπτομερέστερες έρευνες.

Η συγχρονικότητα, χονδρικά, είναι οι εξήγηση σε αυτό που ονομάζουμε «σύμπτωση». Όταν λέμε σύμπτωση όμως, δεν εννοούμε όλες τις συμπτώσεις, αλλά αυτές που μας φαίνονται περίεργες - που ενδεχομένως να κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα. Στη συγχρονικότητα, έχουμε να κάνουμε με αλληλουχίες γεγονότων οι οποίες έχουν μια μη-αιτιατή συνδετική βάση, σε συνδυασμό με σημεία-κόμβους της μνήμης [1]. Δεν είναι φιλοσοφική θεωρία, αλλά μια εμπειρική έννοια, σύμφωνα με τον Jung. Τί εννοούμε όμως όταν αναφερόμαστε σε «αλληλουχίες γεγονότων με μη-αιτιατή συνδετική βάση»;

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η λέξη «συγχρονικότητα», μια λέξη ελληνικής προέλευσης, περιέχει την έννοια του χρόνου. Ας φανταστούμε λοιπόν το χρόνο ως μια ευθεία γραμμή. Στο μήκος αυτής της ευθείας, τοποθετούμε τελείες-σημεία που συμβολίζουν κάποια γεγονότα. Οι περιπτώσεις όπου αυτά τα σημεία «συγχρονίζονται», ταιριάζουν μεταξύ τους χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός συνδετικός κρίκος (κάποια φανερή αιτία), αποτελούν συγχρονικότητες.


Ένα παράδειγμα συγχρονικότητας, εκτός από αυτό στο ημερολόγιο του Γιούνγκ, μπορεί να θεωρηθεί το εξής περιστατικό: Ένα μήνα πριν την απόβαση στη Νορμανδία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η βρετανική εφημερίδα “Daily Telegraph” στο καθημερινό της σταυρόλεξο χρησιμοποίησε πέντε λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιούνταν στα σχέδια της απόβασης. Ο συντάκτης του σταυρόλεξου ανακρίθηκε αργότερα, αλλά δεν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες...

Προυποθέσεις για να χαρακτηρίσουμε ένα γεγονός ως συγχρονικό, είναι:

~ Να απασχολούμαστε από κάποια σκέψη ή όνειρο που είδαμε, από ένα πρόβλημα ή ακόμη και από μια κουβέντα που κάναμε.

~ Ξαφνικά συμβαίνει κάτι απρόοπτο, το οποίο όμως σχετίζεται άμεσα με αυτό που μας απασχολεί.

~ Αυτό που συμβαίνει μοιάζει να μας περνά ένα μήνυμα, δηλ. μας συμπληρώνει ή επιβεβαιώνει ή και απαντά σε αυτό που μας απασχολούσε.

~ Επιπροσθέτως, απουσιάζει ο συνδετικός κρίκος αίτιου-αιτιατού μεταξύ των συμβάντων, δηλ. το ένα δεν έχει προκαλέσει το άλλο.

~ Μας αφήνει μια αίσθηση ότι αυτή η σύμπτωση είχε κάποιο νόημα που συνέβη (μας πέρασε το μήνυμα)

~ Η απόσταση και ο συγχρονισμός δεν έχουν άμεση σημασία. Μπορεί να πρόκειται για γεγονότα που συμβαίνουν ταυτόχρονα κάπου κοντά ή και για κάτι που συμβαίνει πολύ αργότερα αλλού.

Ο Jung εντοπίζει τρεις μορφές συγχρονικότητας:

1) τη σύμπτωση ενός ψυχικού φαινομένου με ένα αντίστοιχο αντικειμενικό συμβάν, η οποία γίνεται αντιληπτή ταυτόχρονα.

2) τη σύμπτωση μιας υποκειμενικής κατάστασης με ένα όραμα ή όνειρο, που μετατρέπεται σε μια αντανάκλαση ενός συγχρονισμού, αντικειμενικού γεγονότος που συμβαίνει ταυτόχρονα αλλά σε απόσταση. Όμως σε κάθε περίπτωση η σχέση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ανοίγεται με αυτού του είδους την αιτία.

3) Η ίδια σύμπτωση της περίπτωσης 2, μόνο που το συμβάν γίνεται στο μέλλον, και αναπαριστάται στο παρόν μόνο από κάποιο αντίστοιχο όραμα ή όνειρο.

Μερικοί προτείνουν και μια τέταρτη μορφή κατά την οποία λέξεις ή/και ονόματα (κανονικά, αναγραμματισμένα ή και ομόηχα) μοιάζει να ταιριάζουν σε ιστορικά ή και καθημερινά γεγονότα. Στην 3η περίπτωση θέτονται οι βάσεις των προφητειών (ή των προφητικών ονείρων - γεγονός που στηρίζουν τα εκατομμύρια μαρτυριών σε όλο τον κόσμο), του Ι-Ching κ.α.


Σε έρευνα που έγινε για τις συμπτώσεις, το 84% των ερωτηθέντων απάντησαν θετικά στο αν έχουν βιώσει ποτέ εμπειρίες - συμπτώσεις οι οποίες περιείχαν κάποιο νόημα. Παρ’ολ’αυτά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν αποτελούν όλες οι συμπτώσεις έκφραση της συγχρονικότητας, καθώς δεν έχουν όλες να επιδείξουν κάποιο νόημα, όπως συμβαίνει με τη συγχρονικότητα. Εδώ βέβαια θα πρέπει να αναφερθεί και το ψυχολογικό όριο του πέμπτου γεγονότος. Το 90% των ανθρώπων που αποδίδουν γεγονότα σε τυχαίες-απλές συμπτώσεις έχουν συνδυάσει μεταξύ τους μέχρι και τέσσερα γεγονότα. Στην εμφάνιση όμως ενός πέμπτου σχετικού γεγονότος, το ποσοστό πέφτει στο 30%, ενώ το υπόλοιπο 70% πλέον πείθεται ότι οι συμπτώσεις περιέχουν κάποιο νόημα. Η ύπαρξη του πέμπτου γεγονότος έχει γίνει και αντικείμενο στατιστικής παρατήρησης των κοινωνικών επιστημών, καταλήγωντας στο συμπέρασμα ότι μετά το πέμπτο γεγονός, οι συμπτώσεις (πιθανολογικά) είναι πέρα του τυχαίου.

Ο Jung, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα τις σκέψεις του για τη μη-αιτιότητα και τη συγχρονικότητα, αναφέρει:

«Η συγχρονικότητα δίνει πρόσβαση στα αρχέτυπα, τα οποία βρίσκονται στο συλλογικό ασυνείδητο, και χαρακτηρίζονται από την πάγκοινη προδιάθεση, που είναι εγκεφαλική και όχι από βιωματικές βάσεις. Παρόμοια με τα «είδη» του Πλάτωνα, τα αρχέτυπα δεν προέρχονται από τον κόσμο των αισθήσεων, υπάρχουν ανεξάρτητα από τις αισθήσεις και είναι άμεσα αναγνωρίσιμα νοητικά...»

Ας το πάρουμε όμως σιγά-σιγά... Σύμφωνα με τον Jung, υπάρχουν μέσα στο ασυνείδητο συγκεκριμένοι τρόποι σκέψης, οι οποίοι είναι κοινοί σε όλα τα είδη των ανθρώπων και αντιπροσωπεύουν τα λεγόμενα αρχέτυπα. Τα αρχέτυπα ποτέ δεν γίνονται συνειδητά, αλλά μπορούν να εμφανίζονται μέσα στη συνείδηση κάποιου, με αρχετυπικές μορφές οι οποίες συμβολίζουν η καθεμία ενστικτώδεις συμπεριφορές ή τάσεις, σε επαναλαμβανόμενες ανθρώπινες περιστάσεις. Αυτά τα τμήματα της ασυνείδητης προσωπικότητας έχουν τη δυνατότητα με κάποιον τρόπο να διασχίζουν ελεύθερα το χωροχρόνο. Σύμφωνα μάλιστα με τη θεωρία των «ψυχικών κατασκευασμάτων» του Jung, τα ασυνείδητα πεδία της προσωπικότητας κινούμενα ελεύθερα στο χωροχρόνο, προσκομίζουν γνώση από γεγονότα που συμβαίνουν αλλού, είτε εγκόσμια, είτε μη-εγκόσμια (με την έννοια του διαφορετικού χωροχρόνου).

Τα αρχέτυπα αυτά λοιπόν, οικοδομούν ένα κοσμικό πεδίο (διαφορετικό από αυτό του χωροχρόνου) το οποίο για μας αποτελεί ένα είδος «μεσολαμβάνουσας» γνώσης. Μια αντανάκλαση αυτού του πεδίου είναι και η συγχρονικότητα. Όσον αφορά την εμφάνιση των αρχέτυπων, ο Jung πίστευε ότι είναι αυθόρμητη, επιρρεπής ειδικά σε καιρούς κρίσης. Το βίωμα μιας κρίσης δηλαδή, μπορεί να προκαλέσει το άνοιγμα μιας «πύλης» στη συνείδηση κάποιου, προς μια κρυμμένη αλήθεια μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο. Αν μου επιτρέπεται να θέσω το παραπάνω «άνοιγμα» πιο λαϊκά, ο Jung θεωρούσε ότι η συγχρονικότητα αποκαλύπτει τις συνδέσεις μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού κόσμου.

Συνεχίζοντας λοιπόν με τις σκέψεις του Jung:

«Αν οι φυσικοί νόμοι ήταν απόλυτες αλήθειες, δε θα είχαν εξαιρέσεις. Η αιτιότητα είναι μονάχα μια στατιστική αλήθεια, που ισχύει μόνο κατά μέσο όρο, αφήνοντας περιθώρια για πολλές εξαιρέσεις που μπορούν να βιωθούν από κάποιον, δηλαδή είναι πραγματικές. Θεωρώ τα συγχρονιστικά συμβάντα σαν μη-αιτιατές εξαιρέσεις, που είναι σχετικά ανεξάρτητες από το χώρο και το χρόνο. Επιβάλλουν τη σχετικότητα στο χωροχρόνο, σε σημείο που το γεγονός το οποίο δεν έχει συμβεί ακόμη, γίνεται αντιληπτό στο παρόν. Αν ο χωροχρόνος είναι σχετικός, η αιτιότητα χάνει την αξία και τη σημασία της, αφού η γνωστή διαδοχή αιτίας και αποτελέσματος απορρίπτεται ή γίνεται τελείως σχετική...



...Η συμβατική πειραματική μέθοδος έρευνας στοχεύει στη δημιουργία ή την παρατήρηση κανονικών γεγονότων που μπορούν να επαναληφθούν. Συνεπώς, τα μοναδικά ή σπάνια αποτελέσματα εξαιρούνται από τον κανόνα της επιστήμης. Κάθε απάντηση επηρεάζεται από το είδος της ερώτησης που γίνεται, και το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα νόθο προϊόν. Δηλαδή όλοι πειραματίζονται πάνω σε πράγματα που ξέρουν ότι θα καταλήξουν εκεί που θέλουν, κι αν δε γίνει αυτό, τότε θεωρούν ότι απέτυχαν. Αυτή είναι η επιστημονική λογική που έχει αποκλείσει μέχρι σήμερα τη δημιουργία μιας μη-αιτιατής συνδετικής αρχής. Η συγχρονικότητα δίνει τον απαραίτητο χώρο στις εξαιρέσεις για να λειτουργήσουν μέσα σε ένα πείραμα, από το οποίο πρέπει να βγάλουμε ελεύθερα συμπεράσματα...»


Έχει παρατηρηθεί ότι μερικές φορές η συγχρονικότητα παίζει και εξισορροπητικό ρόλο σε περιστατικά και καταστάσεις, όπου τις «διορθώνει» διατηρώντας την ισορροπία τύχης/ατυχίας. Είναι όμως έτσι; Ο Κορνήλιος Αγρίππας στο σύγγραμμα De Occulta Philosophia, αναφέρει:

«Το ρεύμα της αλληλουχίας των γεγονότων, μπορεί να καθοδηγηθεί από την Ανώτερη Θέληση έτσι ώστε τα γεγονότα να συνταιριαστούν προσφέροντας προσωπικές αποκαλύψεις. Οι περισσότεροι τα αποκαλούν δώρα της Τύχης ή προσφορές της Μοίρας. Αυτό που ονομάζουμε Θεία Πρόνοια, το οποίο παρεμβαίνει σε κάποιο σημερινό γεγονός, είναι εξαρτημένο από αυτό που συνέβη χτες, χωρίς να είναι απαραίτητο να έχει συμβεί στο ίδιο άτομο, αφού όλες οι προσωπικές ιστορίες συνδέονται με τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις τους. Η παρατήρηση τέτοιων περιστατικών, μπορεί να οδηγήσει σε μια χαρτογράφηση των κινήσεων του ρεύματος της Ανώτερης Θέλησης, καθώς αυτή επιδρά πάνω στα ανθρώπινα πεπρωμένα...»

Λέξεις όπως Ανώτερη Θέληση, Θεία Πρόνοια κτλ, αν δεχτούμε ότι όντως επιδρούν «πάνω στα ανθρώπινα πεπρωμένα», τότε υποδηλώνεται μια ενότητα ύλης και ψυχής κάτω από τη λειτουργία μιας συμπαντικής δύναμης. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως μερικές από τις σκέψεις/αντιλήψεις του Jung, όπως η ενότητα των πάντων, ήταν προϊόν έμπνευσης από τη φιλοσοφία ανατολικών θρησκειών. Μήπως λοιπόν η συγχρονικότητα είναι εδώ για να μας καταστήσει γνωστό ότι το σύμπαν λειτουργεί «ρολόι»;

Όπως πάντα βέβαια, υπάρχουν και οι προσγειωμένες απόψεις περί τυχαίων συμπτώσεων από την πλευρά των σκεπτικιστών. Αυτοί δηλαδή που υποστηρίζουν ότι ακόμη και οι πιο απίθανες συμπτώσεις είναι πιθανές, και ότι η συγχρονικότητα δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Και στατιστικά, δεν μπορεί να πει κάποιος ότι έχουν άδικο, καθώς όταν λέμε τη φράση «ούτε μια στο εκατομμύριο» για ένα γεγονός, μας διαφεύγει ότι -σύμφωνα με αυτό το νούμερο- μπορεί να συμβεί το ίδιο γεγονός σε άλλα 10 άτομα, μόνο στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, ακόμη και οι πιο απίθανες συμπτώσεις στατιστικά είναι πιθανές. Εξάλλου, συνήθως προσέχουμε περισσότερο τα περιστατικά που σχετίζονται με συμπτώσεις, παρά αυτά που δεν σχετίζονται. Θα μας κάνει εντύπωση, ας πούμε, αν κάνοντας μια βόλτα συναντήσουμε 3 φίλους. Πόσες όμως είναι οι φορές που δε θα συναντήσουμε κανέναν;!

Άλλο ένα «γερό χαρτί» των σκεπτικιστών είναι μια «ιδιοτροπία» του ανθρώπινου μηχανισμού αντίληψης, όσον αφορά την αποθήκευση των πληροφοριών. Το μάτι μας, ως γνωστόν, βλέπει περισσότερα απ’όσα συνειδητοποιούμε ότι βλέπουμε, ενώ όλα όσα είδαμε καταχωρούνται από τον εγκέφαλο στη μνήμη [1]. Αν κάποια στιγμή δεχτούμε κάποιο ερέθισμα (π.χ. αν δούμε κάτι) και το επεξεργαστούμε, τότε είναι πολύ πιθανόν να ανασυρθούν πληροφορίες όπου ήταν καταχωρημένες στη μνήμη μας αλλά δε θυμόμασταν γιατί «το είχαμε δει μεν, αλλά δεν το είχαμε αντιληφθεί». Σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε «μα πώς μπορεί να το ήξερα αυτό;», γεγονός που συχνά μας κάνει να πιστεύουμε σε «θαύματα».

Υπάρχουν όμως και οι «μαύρες» συμπτώσεις, όπου κάτι πηγαίνει στραβά και το αποκαλούμε ατυχία. Ακόμα και οι υπερβολικοί (αλλά πάντα διασκεδαστικοί) νόμοι του Μέρφυ θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάποιες στιγμές επιβεβαιώνονται. «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει» λέει ο πρώτος νόμος του Μέρφυ. Πώς όμως αυτές οι ατυχίες μοιάζουν τόσο συντονισμένες μερικές φορές, που μας κάνουν να χαμογελάμε νευρικά και να απορούμε γιατί είμαστε τόσο άτυχοι;!...

Μερικοί υποστηρίζουν ότι οι ατυχίες προέρχονται από τους ίδιους μας τους φόβους, οι οποίοι φόβοι τροφοδοτούν αυτό που ο Jung ονόμασε «συλλογικό ασυνείδητο» [2]. Ο Ιωβ, στην Παλαιά Διαθήκη, αναφέρει «Επειδή εκείνο που φοβόμουν μου συνέβη κι εκείνο που με τρόμαζε ήρθε πάνω μου...». Γι’αυτό άλλωστε και προσπαθούμε να σκεπτόμαστε θετικά και να είμαστε γενικά αισιόδοξοι στη ζωή μας (με μέτρο πάντα), έτσι ώστε τελικά να γίνουμε κύριοι της μοίρας μας, φροντίζοντας την ευτυχή έκβαση των καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η συγχρονικότητα είναι άλλο ένα εργαλείο που εφηύρε ο άνθρωπος ( ή ανακάλυψε; ) για να προσεγγίσει το κάτι παραπάνω από αυτά που αντιλαμβάνεται καθημερινά με τις αισθήσεις του. Άλλωστε, η συγχρονικότητα δεν απορρίπτει κάποια άλλη ερμηνεία πέρα από την «καθαρή τύχη/ατυχία» και ίσως να αποτελεί και ένας λίθος στη γεφύρωση της επιστήμης και της ψυχολογίας με την παραψυχολογία και τη θρησκεία. Ίσως να αποτελεί ένα ακόμη σκαλοπάτι που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος, προς την κατανόηση του σύμπαντος που μας περιβάλλει, ενός «νοήματος» που ανέκαθεν προσπαθούσε να προσεγγίσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.



Οι police στο τραγούδι τους synchronicity (μουσική/στίχοι του Sting) μεταξύ άλλων λένε:

A connecting principle

Linked to the invisible

Almost imperceptible

Something inexpressible

Science unsusceptible

Logic so inflexible

Causally connectable

Yet nothing is invincible



(Μια συνδετική αρχή

Δεμένη με το αόρατο

Σχεδόν ανεπαίσθητο

Κάτι το ανείπωτο

Επιστήμη ανεπίδεκτη

Λογική τόσο άκαμπτη

Εξαρτημένη από την αιτιότητα

Κι όμως τίποτα δεν είναι ανίκητο)

(από http://www.artofwise.gr/html/categories_content/epistimes/sigxronikotita.html )

Καθημερινές στιγμές ζωής.....

Η θεωρία του χάους στον κινηματογράφο......

Ένας ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Κορνέλ, μελέτησε προσεχτικά περισσότερες από 150 ταινίες των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, αναζητώντας τι είναι αυτό που ουσιαστικά μπορεί να εξασφαλίσει μια εμπορική επιτυχία.

Το συμπέρασμά του; Η επιτυχία ή η αποτυχία μιας ταινίας, μπορεί φαινομενικά να μοιάζει απρόβλεπτη, όμως στην πραγματικότητα ακολουθεί τη "θεωρία του χάους"!

Αν ο δημιουργός καθορίσει σωστά τις αρχικές συνθήκες , τότε θεωρητικά μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη της ταινίας. Ο James Cutting είναι κατηγορηματικός: "Οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως είναι η επιλογή ηθοποιών. Και όμως ένα όνομα όπως Brat Pitt ή Johhny Depp δεν φέρνει την άνοιξη! Το μυστικό βρίσκεται στην θεωρία του χάους!".



Η επιτυχία μιας ταινίας είναι ζήτημα μαθηματικών!


"Υπάρχουν στιγμές κατά τη διάρκεια μιας συναρπαστικής ταινίας που αναρωτιέμαι για ποιο λόγο την βλέπω. Παρόλο που απορώ, συνεχίζω να παρακολουθώ δίχως να χάσω σκηνή και μάλιστα σκέπτομαι ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στην οθόνη, επειδή υπάρχει μια συγκεκριμένη ροή που με παρασύρει. Συμβαίνει σε όλους μας, έτσι δεν είναι; Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω οτι είναι καθαρά ζήτημα μαθηματικών και όχι συναισθημάτων. Απογοητευτήκατε; " συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι αποστασιοποιήθηκε από τον παράγοντα των ερεθισμάτων και χρησιμοποίησε την σύγχρονη έρευνα αντίληψης με βάση αποκλειστικά τη λογική.



Η θεωρία του χάους, πίσω από το Χόλυγουντ!


Ο Cutting υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καμία φόρμουλα αισθητικής ή οτιδήποτε θα μπορούσε να καθορίσει το κατά πόσο οι άνθρωποι αφιερώνουν την προσοχή τους στην υπόθεση. Η χρυσή συνταγή έχει ανακαλυφθεί και ονομάζεται μαθηματική ακρίβεια ακόμα και στον κινηματογράφο. "Όπως υπάρχει στη ζωγραφική, στην τέχνη, την οικονομία, τη ζωή!", υποστηρίζει.
Αυτό που κυρίως εξέτασαν οι ερευνητές, ήταν αν υπάρχουν στις ταινίες επαναλαμβανόμενα μοτίβα για να αποσπαστεί η προσοχή! Συγκεκριμένα, αναζήτησαν ένα μοτίβο που ονομάζεται διακύμανση 1 / f διακύμανσης. Το 1 / f είναι μια έννοια από τη θεωρία του χάους και αυτό σημαίνει ένα μοτίβο της προσοχής, που εμφανίζεται φυσικά στο ανθρώπινο μυαλό. Είναι ένας ρυθμός που εμφανίζεται στη φύση, στη μουσική, στη μηχανική, οικονομικά, και αλλού. Με λίγα λόγια, είναι σταθερά συνδεδεμένο με το σύμπαν!

"Ο παράγοντας 1/f ουσιαστικά σκιαγραφεί το ποσοστό ενδιαφέροντος που εκδηλώνουμε κάθε φορά. Άρα μιλάμε για στατιστικά δεδομένα. Οι αναλογίες αφορούν τον αριθμό των εγκλημάτων, των πυροβολισμών, των ερωτικών σκηνών, των διάσημων ηθοποιών...

Πόσους πυροβολισμούς πρέπει να βάλεις, ανά πόσα λεπτά της ώρας, ανάλογα πόσες θα είναι οι σκηνές ταχύτητας κλπ. Δηλαδή για να δημιουργήσει ένας παραγωγός την ταινία που θα "σπάσει" τα ταμεία , όπως συνηθίζουμε να λέμε, θα πρέπει να λάβει υπόψη του σοβαρά όλες εκείνες τις λεπτομέρεις και μη που θα κάνουν τη διαφορά.".



Ποιές ταινίες είχαν τη σωσή διακύμανση 1/f

Στη μελέτη , η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Επιστήμη της Ψυχολογίας" (Psychological Science), οι καθηγητές Cutting, DeLong and Nothlefer διαπίστωσαν ότι όλες οι ταινίες που ξεχώρισαν κατά καιρούς δημιουργήθηκαν με βάση τον ρυθμό αυτό.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα το 2000 η "Καταιγίδα", το 1955 ο "Επαναστάτης χωρίς αιτία", το αριστούργημα του Χίτσοκ "39 Βήματα".

"Εμείς από τη πλευρά της επιστήμης προτείνουμε στην κινηματογραφική Μέκκα και σε όσους προσπαθούν με μια ταινία που δημιουργούν, να καταπλήξουν τα πλήθη, να ασχοληθούν με τις ταινίες περισσότερο. Θα πρέπει να υπάρξει μια εξέλιξη με βάση τον παράγοντα αυτό και οι αναλογίες καλό θα ήταν να εστιάζονται στην γρήγορη πλοκή , στο πολιτισμό, στις ανθρώπινες αντιδράσεις. Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά για όλα όσα μας συμβαίνουν, ρόλο διαδραματίζει η θεωρία του χάους. Αυτή υποβάλλει τις συνισταμένες ακόμα και στο ξακουστό Hollywood".


(από pyles.tv)

ο πάπυρος του Δερβενίου......

....είναι το αρχαιότερο βιβλίο που έχει βρεθεί μέχρι τώρα στην Ευρώπη!

Απόδοση Ανδρεά Τσάκαλη

ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ



Για τους συνετούς θα τραγουδήσω -στους βέβηλους

κλείστε τις θύρες-

του παντοκράτορα Διός, του άνακτα, τα έξοχα έργα,

όσα με τις συμβουλές της μέλαινας Νυκτός εκτέλεσε,



και των νεώτερων μακάριων το γένος, θεών παντοτινών

που απ' τον Δία γεννήθηκαν τον ισχυρό βασιλέα.

Γιατί ο Δίας απ' τον πατέρα του έχοντας θεία εξουσία,

στα χέρια έμελλε να πάρει ένδοξο σκήπτρο.

Και τα εξήγησε πολύ καλά όλα όσα απ' το άδυτο η θεά του είπε,



η μάντισσα όλων. Νύκτα που με αμβροσία τρέφει τους θεούς.

Αυτή του τα φανέρωσε όλα όσα ήταν θεμιτό να γίνουν, καθώς

βασίλευε στο όμορφο παλάτι του χιονοσκέπαστου Ολύμπου.

Κι αφού ο Ζεύς απ' τη θεά άκουσε τους χρησμούς τους άρρητους,

έλαβε δύναμη στα χέρια και του θεού καταβρόχθισε το λαμπρό



φαλλό, του θεού που πρώτος στον αιθέρα πρόβαλε.

Εκείνος βέβαια γέννησε τη Γαία και τον πλατύ Ουρανό

ενώ η πελώρια Γαία τον Κρόνο έκανε που μεγάλο κακό έπραξε

στον Ουρανό Ευφρονίδη, που πρώτιστος βασίλευσε.

Απ' αυτόν έπειτα ο Κρόνος κι ύστερα ο συνετός Δίας,



κατέχοντας σοφία και βασιλική τιμή ανάμεσα στους μακάριους.

Και τότε λοιπόν του θεού καταβρόχθισε, όπως ήταν θεμιτό,

το φαλλό του Πρωτογόνου βασιλιά. Και εξαιτίας αυτού, όλοι

οι αθάνατοι γεννήθηκαν, θεοί μακάριοι και θεές και

ποταμοί κι όμορφες πηγές και όλα τα άλλα, όσα τότε έγιναν,



ενώ ο ίδιος είναι μονογενής. Βασιλέας των όλων είναι τώρα,

μα κι έπειτα θα είναι. Ο Ζεύς πρώτος γεννήθηκε, ο Ζεύς

ο ύστατος Αστραποβρόντης. Ο Ζεύς είναι η κεφαλή,

ο Ζεύς η μέση, απ' τον Δία όλα πλάστηκαν. Ο Δίας ο ίδιος

ορίζει το τέλος όλων η κραταιή μοίρα είναι ο Δίας. Ο Ζεύς



είναι βασιλιάς, ο αστραποβρόντης Δίας είναι ο άρχοντας όλων.

Γιατί αφού τα έκρυβε όλα, στο χαρωπό φως

πάλι απ' την ιερή καρδιά έβγαλε, εκπληρώνοντας δύσκολα έργα.

Και πρώτη βέβαια απ' τους θεούς στη χρυσή Αφροδίτη,

τη χαρωπή Ουρανία, έφτιαξε θρόνο



κι αμέσως έπειτα στην Αρμονία και στην εράσμια Πειθώ.

Τη γη έφτιαξε και τον πλατύ Ουρανό ψηλά

και τη δύναμη έδωσε του μεγάλου Ωκεανού που ρέει πλατιά

και βάθυνε τις ρίζες του αργυροστρόβιλου Αχελώου.

Έφτιαξε κι άλλη γη απέραντη, που Σελήνη



οι αθάνατοι ονομάζουν και Μήνη οι κάτοικοι της γης,

που πολλά βουνά έχει, πολλές πόλεις και πολλά μέλαθρα

και στη μέση είναι, σε ίση απόσταση από όλα,

που και ανθρώπους πολλούς φωτίζει στην απέραντη γη.

Μα και το μέγα ήλιο έφτιαξε, πολύ ωφέλιμο για τους θνητούς,



και τα λαμπρά άστρα με τα οποία ο ουρανός στεφανώνεται.



Ορφικό Κείμενο





Ο πάπυρος αυτός βρέθηκε λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο Δερβένι. Ο πάπυρος βρισκόταν μέσα σε υπόλειμμα νεκρικής πυράς. Επειδή ήταν καμμένος, συντηρήθηκε από ειδικούς επιστήμονες για αρκετά χρόνια. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο βιβλίο: “ Ορφικά Κείμενα Άπαντα “ εκδόσεις “Πύρινος Κόσμος” (Αθήνα 1999). Η απόδοση του κειμένου στα νέα Ελληνικά έγινε από τον Ανδρέα Τσάκαλη.



Είναι ένα παράξενο κείμενο καθώς θα διαβάσατε, που προφανώς περιέχει κωδικοποιημένη γνώση και δεν είναι ολόκληρο. Άγνωστο είναι αν έχουν σωθεί και άλλα τμήματά του. Κάτω από αυτό το κείμενο υπάρχουν δύο ακατανόητοι στίχοι οι οποίοι προφανώς είναι νόθοι και εμβόλιμοι.



Οι στίχοι είναι οι εξής:



Και όλα αυτά επινόησε κι έφτιαξε ο σοφός Δίας,

γιατί ερωτικά ήθελε με τη μητέρα του να σμίξει

Γερνάνε ποτέ οι σκιές;

Από τον Κώστα Ζουγρή Ο πιο πιστός σύντροφος κάθε ανθρώπου είναι αναμφισβήτητα ...η σκιά του, που δεν την αποχωρίζεται ποτέ. Παράλληλα, σε αντίθεση με τον καθρέφτη που δεν λέει ποτέ ψέματα, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, η σκιά μέχρι τα βαθιά γεράματα σε ξεγελάει και σου δίνει μια σταθερή εικόνα του εαυτού σου, η οποία διαφέρει ελάχιστα από αυτήν που έχει κάποιος έφηβος.

Αρκετές είναι οι διαφορετικές έννοιες για τη σκιά που χρησιμοποιούμε στο καθημερινό λεξιλόγιό μας. «Μου έγινε σκιά», εννοώντας ότι δεν με αποχωρίζεται και συνέχεια με ακολουθεί. «Σκίασε τις σχέσεις μας», για μία όχι επιθυμητή εξέλιξη σχέσεων. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός συνδύασε το σκιάζω με το φοβίζω στον εθνικό μας ύμνο. Η «σκιώδης κυβέρνηση» δημιουργείται συχνά από την εκάστοτε αντιπολίτευση προκειμένου να ελέγχει τη λειτουργία τής κάθε κυβέρνησης.

«Εχει γίνει σκιά του παλιού του εαυτού» λέμε συχνά για κάποιον που έχει αρρωστήσει.

Το καλοκαίρι βέβαια αξιοποιούμε με τον καλύτερο τρόπο τη σκοτεινή περιοχή που σχηματίζεται στη μία πλευρά ενός αντικειμένου όταν μία φωτεινή πηγή, όπως είναι ο Ηλιος, το φωτίζει από την άλλη πλευρά.

Η σκιά σε λαογραφικές δοξασίες έχει άυλη υπόσταση, ως υπερφυσικό ον, φάντασμα, αερικό, καθώς και ως μεταθανάτια επιβίωση ανθρώπου ή της ψυχής του. Ολα αυτά προέρχονται από την έλλειψη ικανότητας ερμηνείας του φαινομένου της σκιάς, κάτω βέβαια από την κυριαρχία του φόβου και ίσως της μοναξιάς στη διάρκεια της νύχτας, εξού και το ρήμα σκιάζομαι (=φοβάμαι). Ο Μέγας Αλέξανδρος, προκειμένου να εκπαιδεύσει το άγριο άλογό του, τον Βουκεφάλα, το γύριζε προς τον Ηλιο για να μη βλέπει τη σκιά του τη στιγμή που το ίππευε και να σκιάζεται!

Τα μόνα αστρονομικά σώματα που μπορούν να παράγουν σκιές που να είναι ορατές στη Γη, είναι ο Ηλιος, η Σελήνη και, κάτω από προϋποθέσεις, οι πλανήτες Ερμής και Αφροδίτη.


Για πολλές θρησκείες η σκιά παρομοιάζεται με φάντασμα και είναι κι ένας τρόπος για να δείχνει ο Θεός την παρουσία του. Οι ανατολικές θρησκείες δίνουν μεγάλη σημασία στο φωτοστέφανο και θέλουν να πιστοποιήσουν με αυτό την παρουσία του Θεού.

Στον κινηματογράφο ο Ανθρωπος-σκιά είχε παρουσία σε μία σειρά από πετυχημένες ταινίες στη δεκαετία του '30 και επανήλθε και στο τέλος του περασμένου αιώνα. Το 1926 ο Lon Chaney ήταν πρωταγωνιστής στο Shadows και το 1959 καλλιτεχνική επιτυχία για τον John Cassavetes ήταν οι Σκιές.

Στη μουσική αρκετά τραγούδια χρησιμοποιούν, με διάφορες αιτίες, τη λέξη σκιά και γνωρίζουν επιτυχία. Ο Σωκράτης Μάλαμας για το άλμπουμ του Παραμύθια, που κυκλοφόρησε το 1991, έγραψε, για τη φωνή της Μελίνας Κανά, το Κυνηγάω τη σκιά μου:
Κυνηγάω τη σκιά μου κι όσο ψάχνω μακριά μου, σε χάνω, είσαι εικόνα που σβήνει στο κενό και μ' αφήνει να ψάχνω πιο κάτω. Ο ίδιος τραγουδά στα Ξωτικά:

Σε ποια σκιά τα μάτια σου θολώνουν μικρό πουλί σ' αγάπησα πολύ, τα βήματα στα κύματα βουλιάζουν, να 'σουν εδώ να σε βρει η ανατολή. Το 2002 ο Σωκράτης θα επανέλθει με τη σκιά στο άλμπουμ Ενα.

Ο Νότης Σφακιανάκης έχει τακτική σχέση με τις σκιές και τις χρησιμοποιεί συχνά σε τραγούδια του όπως το Ενα γράμμα που έγραψε ο Γιώργος Μουκίδης:

Επεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές, μέσα σε κρύα πρωινά και σ' εκδρομές,
έπεσα χθες μες στου μυαλού μου τις σκιές κι εσύ μου έγνεφες και μου 'λεγες μηv κλαις:

Στο Οι σκιές, σε μουσική Αλέκου Χρυσοβέργη και στίχους Σπύρου Γιατρά, τραγουδά:

Δεν είσαι εσύ το καλοκαίρι πια για μένα, είσαι σιωπή, ντροπή και όνειρα καμένα,
δεν θα σου δώσω εγώ το σώμα μου ξανά, να συμπληρώνεις τα δικά σου τα κενά.
Οι σκιές δεν αγαπάνε γιατί δεν έχουνε ψυχή, οι σκιές δεν αγαπάνε, μια σκιά ήσουν κι εσύ.

Ο Κώστας Λειβαδάς έγραψε για το Πώς θα πεθάνω εγώ για σένα, που τραγούδησε ο Γιάννης Κότσιρας Ποια σκιά κυνηγάει, το μυαλό μου; Μακριά, μακριά, πού το στέλνει. Μες στο ίδιο κελί η καρδιά, μια στιγμή κυνηγάει να πιστέψει.

Είμαι σκιά που γυρνά τραγουδά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, σε μουσική δική του και στίχους του Θανάση Βούτσινου: Είμαι σκιά που γυρνά, στη λογική σου αλλάζω σειρά,
στις άδειες ώρες σου βάζω φωτιά, τον πόθο η νύχτα ξυπνά. Είμαι σκιά που γυρνά.

Σε μία από τις διασκευές που έκανε η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε τραγούδι των Night Ark, σε στίχους του Μιχάλη Γκανά, με τίτλο Σκιές και χρώματα, τραγουδά: Είναι σπίτια που έχασα και ποτέ δεν τα ξέχασα, ένα σχήμα που μπόρεσα -σώμα μου- κι άλλα που δεν χώρεσα. Είναι κάτι στον άνεμο, μυστικό και παράνομο, που τρελαίνει τα σώματα -πόνα τα- με σκιές και χρώματα.

Η Δήμητρα Γαλάνη, σε μουσική των Βασίλη Τσιτσάνη και Βλάχου και σε στίχους του Κώστα Βίρβου, τραγούδησε το Η σκιά μου και εγώ: Η σκιά μου κι εγώ κάθε βράδυ πικρό σε ζητάμε, και ρωτάμε αν ζεις αν σε είδε κανείς και πονάμε,
μες στον ύπνο να 'ρθεις όνειρό μου γλυκό σε προσμένω κι απ' αγάπη τρελή να σε σφίξω αγκαλιά περιμένω. Στη Δήμητρα Γαλάνη ανήκει και η ερμηνεία στο Χορός με τη σκιά μου του Μάνου Χατζιδάκι.

Ζω στη σκιά σου, σε στίχους του Νίκου Ελληναίου, από τη Βίκυ Λέανδρος, γι' αυτούς που δεν παίρνουν την αγάπη που επιθυμούν.

Ζω στη σκιά σου πρωί και βράδυ χωρίς κανένα σκοπό κι αν ζητιανεύω ένα σου χάδι είναι γιατί σαν τρελή σ' αγαπώ.

Σκιές στο περιστύλιο λέγεται το τραγούδι που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης για την Αλκηστη Πρωτοψάλτη το 2002.

Ο Μπάμπης Στόκας στην προσωπική του καριέρα έχει το Σκιές στο φως, το Δεν μ' ένοιαξε να χάσω, που έχει γράψει ο Μίλτος Πασχαλίδης και αναφέρεται σε σκιές, και με τους Πυξ Λαξ το Να χαθώ στα βήματά σου: Να κρυφτώ μες στη σκιά σου, να χαθώ στα βήματά σου, να χαθώ όπως δεν μ' έχασες ποτέ σου, να χαθώ.

Να κρυφτώ μες στη σκιά σου για ν' αγγίξω την καρδιά σου, να κρυφτώ στους εφιάλτες σου, σαν ίσκιος να κρυφτώ.

Σκιές για τον Δημήτρη Σταρόβα, Γυμνή σκιά από τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα και Μια σκιά με τις Σκιές και τους Domenica, Η σκιά Νίκος Πορτοκάλογλου, Ποιο κορμί σε ταξιδεύει και Γιατί ζω με την Ηρώ και αναφορά στις σκιές, όπως και το Ασε με να φύγω της Αλέκας Κανελλίδου.
Η Κλειώ Δενάρδου κέρδισε το πρώτο βραβείο στην ανεκδιήγητη Ολυμπιάδα τραγουδιού το 1969 με το Πού να 'ναι ο ίσκιος σου Θεέ, του Ζακ Ιακωβίδη, Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ' αγγίζει τραγουδούν Μαρινέλλα και Κώστας Χατζής στο Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει, Ο ίσκιος έπεσε βαρύς, με τη Μαρία Φαραντούρη από το Ματχάουζεν του Μίκη, σε στίχους του Γερ. Σταύρου. Ο Μίκης έγραψε μαζί με τον Λουκά Θάνο και το Κι αν έσβησε ο ίσκιος, σε ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη, και ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη.

Στον διεθνή χώρο: In The Shadows από τους Φινλανδούς Rasmus, Moon Shadow, από τον Cat Stevens, Have You Seen Your Mother Baby Standing In The Shadows, με τους Rolling Stones, το βραβευμένο με Οσκαρ The Shadow Of Your Smile, Shadow Dancing-Andy Gibb, Shadow Play-Rory Gallagher, Shadows Of The Night-Pat Benatar, Shadows and Light από το ομώνυμο άλμπουμ της Joni Mitchell, Standing In The Shadows Of Love-Four Tops, Sillhouttes-Diamonds, White Shadow-Peter Gabriel, Me and My Shadow με τον Frank Sinatra, με πρώτο ερμηνευτή τον Al Jolson το 1927 και πρόσφατο τον Robbie Williams στον αιώνα που διανύουμε, Shadow-Britney Spears, Shadows-Rufus Wainwright, The Shadow-Prodigy.

Η πιο εντυπωσιακή παρουσία είναι αυτή του συγκροτήματος των Shadows, με δεκάδες επιτυχίες, καθώς και το συγκρότημα Last Shadow Puppets και ο DJ. Shadow.

Οι σκιές ταξιδεύουν στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τα τραγούδια και τη λογοτεχνία, μέσω συγγραφέων, όπως ο Σαίξπηρ, ο οποίος σε πολλά από τα έργα του συνδυάζει τη φαντασία με την πραγματικότητα, με πολλές σκιές να κάνουν συχνά την παρουσία τους στα έργα του, κυρίως με τη μορφή φαντασμάτων

(απο enet.gr)

Ο παράμεσος δείχνει την προσωπικότητα.....

  Το μήκος των δαχτύλων του χεριού αποκαλύπτει την προδιάθεση για επαγγελματική επιτυχία, σύμφωνα με μια νέα ιατρική έρευνα από τη Βρετανία. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ ισχυρίζονται ότι το μήκος ορισμένων δαχτύλων, ιδίως του παράμεσου του αριστερού χεριού, συνδέεται με ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. Η μελέτη, στην οποία συμμετείχαν εθελοντικά 44 βρετανοί χρηματιστές, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όσο μακρύτερος ήταν ο παράμεσος ενός ανθρώπου σε σχέση με τον δείκτη του αριστερού χεριού τόσο μεγαλύτερη ήταν η επαγγελματική επιτυχία του.

Πώς όμως το εξηγούν; «Επιστρέφοντας» στην εμβρυακή περίοδο και μέσω της τεστοστερόνης. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι ένας σχετικά μεγαλύτερος σε μήκος παράμεσος είναι δείκτης μεγαλύτερης έκθεσης του εμβρύου στην τεστοστερόνη όσο καιρό βρίσκεται μέσα στη μήτρα. Αυτή ακριβώς η ορμόνη θεωρείται ότι προσφέρει αυξημένη επιθετικότητα, αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη προθυμία για ανάληψη ρίσκου στη ζωή. Με αρκετή ευφυΐα και λίγη... τύχη ο συνδυασμός μπορεί να καταλήξει στην «επαγγελματική επιτυχία».

Η ερευνητική ομάδα του αγγλικού πανεπιστημίου μέτρησε το μήκος των δαχτύλων των χρηματιστών και κατόπιν συσχέτισε το μήκος τους με τα κέρδη και τις απώλειες των εταιρειών τους στη διάρκεια μιας αρκετά μεγάλης χρονικής περιόδου, 20 μηνών. Το συμπέρασμα ήταν ότι όσο πιο χαμηλή είναι η αναλογία δείκτη- παράμεσου τόσο υψηλότερη κερδοφορία εμφανίζει ένας χρηματιστής. Συγκεκριμένα, οι χρηματιστές με μακρύ παράμεσο βγάζουν σχεδόν εξαπλάσια λεφτά από όσους έχουν μικρό. Επίσης ο χρόνος παραμονής των χρηματιστών με μακρύτερο παράμεσο στον ανταγωνιστικό κόσμο του χρηματιστηρίου ήταν μεγαλύτερος συγκριτικά με άλλους.

Ολο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες ενισχύουν την άποψη ότι η ως προς το μήκος ανομοιογένεια μεταξύ του δείκτη και του παράμεσου είναι ενδεικτική κάποιων στοιχείων της προσωπικότητάς μας. Οπως γράφει ο εξελικτικός βιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ Τζον Μάνινγκ στο «Βιβλίο των δαχτύλων» («Τhe Finger Βook») που δημοσίευσε πρόσφατα, ο παράμεσος είθισται στους άνδρες να είναι μακρύτερος του δείκτη, ενώ στις γυναίκες έχει το ίδιο μήκος ή είναι μικρότερος από τον δείκτη.

Οι άνδρες με μεγαλύτερο μήκος παράμεσου σε σχέση με τον δείκτη του χεριούείναι πιο ριψοκίνδυνοι στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες , διαθέτουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, είναι πιο επιθετικοί στις συναλλαγές τους, διακρίνονται από επιμονή και έντονο πείσμα και είναι πιο αποδοτικοί σε ανταγωνιστικά αθλήματα. Αντιθέτως, οι γυναίκες με μεγαλύτερο μήκος παράμεσου σε σχέση με τον δείκτη του χεριούδιακρίνονται για τις αθλητικές τους επιδόσεις, συχνά γίνονται εξαιρετικά επιδέξιες μουσικοί, διαπρέπουν στη λογοτεχνία και στην ποίηση, έχουν ιδιαίτερη έφεση στις κλασικές επιστήμεςκαι συχνά εμφανίζουν ομοφυλοφιλικές τάσεις

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=337570&dt=15/06/2010#ixzz0qwG5iq98

MNHMH ΘΑNΑTOY......

 Mάλιστα, αγαπητοί, αυτός είναι ο καθρέπτης. Αυτή η ιδέα του θανάτου είναι το μέσον που συντελεί για να μετανοήσει και να επιστρέψει ο άνθρωπος στον Θεό. Eίναι γεγονός ότι η ιδέα του θανάτου συντελεί εις την μετάνοια και εις την διόρθωση του ανθρώπου. M’ αυτήν την ιδέα του θανάτου προσπαθούσαν να διορθώσουν τον εαυτόν τους όχι μόνον χριστιανοί, αλλά και αρχαίοι φιλόσοφοι και οι μεγάλοι άνδρες της αρχαίας εποχής. Λέγουν για τον βασιλιά Φίλιππο, τον πατέρα του M. Aλεξάνδρου, που έζει σε 400 χρόνια π.X. ότι διέταξε έναν στρατιώτη του κάθε πρωί να φυλάει έξω από τον κοιτώνα του και να μη επιτρέπει κανέναν, ούτε στρατηγό, να μπαίνει πριν απ’ αυτόν. Συ πρώτος θα χτυπάς την πόρτα, του είπε, θα παρουσιάζεσαι μπροστά μου, θα με χαιρετάς και θα μου λές: «Bασιλεύ Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει». Δηλαδή, να ενθυμείσαι, Φίλιππε, ότι είσαι θνητός. Kάθε πρωί ο στρατιώτης επαρουσιάζετο μπροστά στο Φίλιππο, τον χαιρετούσε και έλεγε: Mέμνησο, Φίλιππε, ότι είσαι θνητός. Kαι ήτο αυτός όχι χριστιανός, αλλά ειδωλολάτρης. Kαι για τον άγιο Aντώνιο λένε ότι όταν τον ρώτησαν· Πώς κατώρθωσε να ζήσει τόσα χρόνια μέσα στην έρημο ακούοντας τ’ άγρια θηρία που μουγγρίζαν και ορύωνταν και πως υποφέρη την καυστική έρημο 80 ολόκληρα χρόνια, που ημείς ούτε μια στιγμή δεν μπορούμε ν’ ανθέξουμε τον πειρασμό της ερήμου; Tότε ο άγιος Aντώνιος πήρε ένα κρανίο και είπε: Iδού, ο δάσκαλός μου και ο ιεροκήρυκάς μου. Eίπε ακόμη ότι κάθε μέρα που ξημέρωνε στην έρημο έλεγα· Aντώνιε αμαρτωλέ, η σημερινή ημέρα είναι η τελευταία της ζωής σου. M’ αυτήν την ιδέα κατόρθωνε ο M. Aντώνιος να εξαϋλώνεται και να εξαγιάζεται. Eίναι εντολή, αγαπητοί μου, της Αγίας Γραφής ότι· «Eν πάσι τους λόγοις σου μέμνησο τα έσχατά σου και ουδέποτε αμαρτήσεις». Σε κάθε πράξη που θα κάνεις σκέψου ότι είσαι θνητός και ουδέποτε θα αμαρτήσεις.
(από http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=22 )