Χορεύοντας με τους Ανθρώπους.....

West side story όπως λέμε Ρωμαίος και Ιουλιέτα....

Από την πρώτη προβολή της ταινίας West Side Story, σαρανταδύο χρόνια πριν, μέχρι σήμερα, τα εκατομμύρια φανατικών θαυμαστών ανά τον κόσμο που την λάτρεψαν και οι αμέτρητοι κριτικοί κινηματογράφου που ασχολήθηκαν μαζί της, δεν μπόρεσαν ποτέ στ'αλήθεια να απαντήσουν με απόλυτη βεβαιότητα στο ακόλουθο ερώτημα: ήρθε το West Side Story να υπηρετήσει πιστά και με σεβασμό το κινηματογραφικό είδος των musicals, των μουσικοχορευτικών κωμωδιών δηλαδή, ένα είδος που το 1961, μέτραγε ήδη πάνω από τρεις δεκαετίες ζωής; Ή μήπως αποτέλεσε ταινία-σταθμό στην ιστορία της έβδομης τέχνης, όχι μόνο χάρη στα αλησμόνητα μουσικά του κομμάτια και τις αιθέριες χορογραφίες, αλλά και επειδή τόλμησε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, εισάγοντας την «μουσική τραγωδία», ένα είδος musical λιγότερο παραμυθένιο και «χρωματιστό» και περισσότερο σκληρό και ρεαλιστικό; Δεν είναι ανάξιο λόγου, να αναφερθεί, εξάλλου, πως πολύ συχνά το West Side Story χαρακτηρίστηκε «κοινωνιολογικό ντοκουμέντο», μεταφρασμένο βέβαια σε όρους τέχνης.



Όλα ξεκινούν το 1949, όταν ο διάσημος ήδη χορογράφος και σκηνοθέτης του Broadway, Jerome Robbins, προτείνει στον θεατρικό συνθέτη Leonard Bernstein την θεατρική μεταφορά του έργου του William Shakespeare, Romeo and Juliet. Με μόνη διαφορά, πως το δραματικό ζευγάρι δεν θα προέρχεται αυτή τη φορά από τα γένη των Καπουλέτων και των Μοντέγων, αλλά από οικογένειες διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Συγκεκριμένα, η διαμάχη θα προκύπτει μεταξύ Εβραίων και Καθολικών. Η πρόταση γίνεται αρχικά αποδεκτή με αρκετό ενθουσιασμό. Η δυσκολία, όμως, των συντελεστών να επικεντρωθούν στο σχέδιο αυτό, οδηγεί την ιδέα στο «ψυγείο», όπου και μένει για έξι χρόνια. Το 1955 το εγχείρημα δρομολογείται και πάλι, αυτή τη φορά δυναμικά. Η σκέψη της θρησκευτικής διαμάχης όμως παύει να είναι ελκυστική. Το «ανανεωμένο» όραμα, θέλει το «Ρωμαίο» να είναι μέλος μίας συμμορίας Αμερικανών δεύτερης γενιάς, ενώ την «Ιουλιέτα» να προέρχεται από συμμορία νεοφερμένων Πορτορικανών. Η ιστορία θα διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 50. Το νέο σχέδιο εμπνέει συνθέτη και σκηνοθέτη και με τη συμβολή του Arthur Laurents, θεατρικού συγγραφέα, το West Side Story σηκώνει για πρώτη φορά αυλαία στις 19 Αυγούστου του 1955. Έκτοτε δεν έχει σταματήσει να παίζεται, στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.

Έξι χρόνια αργότερα, το Hollywood, «εθισμένο» από καιρό στις κινηματογραφικές μεταφορές μεγάλων επιτυχιών του Broadway υποδέχεται το West Side Story. Mε τους Robert Wise και Jerome Robbins, μαζί στο σκηνοθετικό τιμόνι, την προϋπάρχουσα μουσική του Berstein και στίχους του Stephen Sondheim, μία νέα σελίδα κινηματογραφικής ιστορίας γράφεται. Στις πρωταγωνιστικές θέσεις λάμπουν οι Natalie Wood, στο ρόλο της Maria και ο Richard Breymer, στο ρόλο του Tony, και οι δύο επιλεγμένοι λόγο της επιτυχούς θεατρικής τους θητείας. Την παράσταση όμως, από τους ντουμπλαρισμένους αστέρες, κλέβουν οι ερμηνείες των δεύτερων, Rita Moreno (Anita), George Ckakiris (Bernando) και Russ Tumblyn (Riff). Αρκετά μεγάλο μέρος των σκηνών γυρίζεται σε φυσικά τοπία του Manhattan, γήπεδα, δρόμους, σοκάκια, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο αναγκαίος ρεαλισμός.
Το κινηματογραφικό πια West Side Story, σημειώνει ρεκόρ στο θεσμό των Oscars αφού κερδίζει 10 από τα 11 βραβεία για τα οποία προτάθηκε, μεταξύ άλλων, καλύτερης βΑ ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας καθώς επίσης και καλύτερης ταινίας. Πέρα από τα βραβεία, όμως, εμπλουτίζει την παγκόσμια μουσική κληρονομιά με αλησμόνητα κομμάτια, όπως το «Maria» και το «America». Δεν είναι τυχαίο πως ο δίσκος με τη μουσική επένδυση της ταινίας είναι από τους πλέον επιτυχημένους της μουσικής ιστορίας.

Πέρα από βραβεία και διακρίσεις, λαμπερά ονόματα και παρασκηνιακές περιπέτειες, το West Side Story θεωρείται ένα ανεκτίμητο διαμάντι γιατί στόχευσε με πραγματικό θράσος στην καρδιά των θεατών. Τύλιξε ακραίες συμπεριφορές, όπως το μίσος για τη διαφορετικότητα, τραχιές αλήθειες, όπως η σκληρότητα της ζωής, αλλά και υπέροχα συναισθήματα, όπως η φαταλιστική αγάπη, που μονάχα ο Shakespeare τόλμησε να φωτίσει, με το φανταχτερό, πολύχρωμο περιτύλιγμα, που μονάχα ένα musical μπορεί να προσφέρει. ΓιΑαυτόν ακριβώς το λόγο, ο θεατής συνειδητοποιεί χωρίς καμία προετοιμασία, το απέραντο μέγεθος του μίσους αλλά και της αγάπης, όπως μονάχα μέσα από την πεζή, οικεία πραγματικότητα αναδεικνύονται.

(από http://www.cinemanews.gr/)

Η Ρωσική ταινία Οστροβ (Νησί)...

επειδή μου το ζητήσατε έβαλα και την ταινία Οστροβ με Ελληνικούς υπότιτλους....
πατώντας full-screen μπορειτε να δείτε κανονικά την ταινία όπως στην τηλεόραση.

Η Ρωσική ταινία "Τσάρος" ....

Ο ΤΣΑΡΟΣ from NAMA wvc on Vimeo.


είναι μια απο τις καινούργιες ταινίες και είναι με Ελληνικούς υπότιτλους....

Πνευματικά λόγια από τον Pyotr Mamonov,ηθοποιό και μουσικό...

Αυτό το κείμενο αποδεικνύει ότι ο τεράστιος αυτός ηθοποιός και μουσικός, καταλαβαίνει πολύ καλά τι είναι πνευματική ζωή και ότι ο ρόλος του στο έργο μόνο τυχαίος δεν ήταν.

- “Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα! Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι μυθικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)



Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιά και αριστερά.



Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις να πλύνεις τα πιάτα χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι.

Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο”. Κάνε υπομονή δύο λεπτά να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με το ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη…», «ο άντρας πρέπει…» κ.τ.λ.

Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις. Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.



Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό τα απορρίπτουμε.


Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον”. Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.


Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ'Εμένα το κάνεις”.


Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς στο προσκέφαλο της μάνας του, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες. Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία. Ένας κρετίνος πετάει μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της. Δε δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής. Αβάπτιστος. Σκέφτηκε όμως χριστιανικά.


Γιατί τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια; Χωρίς μια χριστιανική πράξη. Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα. Βλέπεις ένα φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”. – “Δώσε του 50 καπίκια. Δε θα φτωχύνεις”. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση….

Δε διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα.
Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος. Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να μισείς την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά θα γευτείς το άρωμα της νίκης.Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω.


Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι την Μόσχα. Δύο ώρες χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω από το λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε...


Όλα είναι στα χέρια μας: το πώς ακούμε, το αν τα μάτια μας είναι καθαρά, το εάν τα αυτιά μας είναι κλεισμένα, το εάν η ψυχή μας είναι ξεκλειδωμένη, το αν η συνείδησή μας είναι καθαρή. Με αυτά τα πράγματα πρέπει να ασχοληθούμε. Οι άγιοι μας μαθαίνουν: σώσου και είναι αρκετό για μια ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τον εαυτό σου. Ένα χιλιοστόμετρο. Αλλά αυτό το χιλιοστόμετρο θα φέρει πιο πολύ φως. Εάν μείνουμε όμως μόνο σε διαπιστώσεις…. τίποτα δε θ’ αλλάξει. Μόνο το κακό, από το οποίο έχουμε αρκετό, θα πολλαπλασιαστεί. Να ελαττώσουμε την κακία. Αυτό προσπαθήσαμε και με την ταπεινή ταινία μας το “Ostrov”.


Ίσως κάποιοι κριτικοί έχουν δίκιο. Ίσως υπάρχει πολύ “φλυαρία” στις κινήσεις. Προσπάθησα να τις εξηγήσω. Βρισκόμασταν σε μια περίεργη κατάσταση, μια αδυναμία από την οποία προσπαθήσαμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις να βγούμε. Όπως τα παιδιά,δεν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, αλλά να συγκρατήσουμε τι συμβαίνει με τον άνθρωπο που αρχίζει να πιστεύει, και προσπαθεί να γνωρίσει το Θεό, όπως ήταν ο ήρωάς μου…..

Επειδή ξεχνάμε ότι η αμαρτία είναι έλλειψη φωτός. Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή...Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο…Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή, όταν βγαίνει στο φως, λειώνει.


Το μόνο που θέλω είναι να μεταδώσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι σαν όλους τους άλλους – αδύνατος. Αλλά αισθάνθηκα μια ανάγκη. Αισθάνομαι την Αλήθεια σαν κάτι το επείγον, σαν έναν κόμπο στο λαιμό. Μια από τις ονομασίες του Χριστού είναι ο Ήλιος της Αλήθειας. Προς αυτόν τον ήλιο κατευθύνομαι μ’ όλες μου τις πενιχρές δυνάμεις.

Διαβάζω: «Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι οι σκέψεις μας πετάνε, πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού».



Αισθάνομαι ηθοποιός; Εγώ είμαι ο Μαμμόνωφ Πέτρος Νικολάεβιτς. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Δίνω κάθε στιγμή όλες μου τις δυνάμεις. Όταν μετά από πέντε χρόνια θα κοιτάξω πίσω και θα πω: «Πως μπόρεσες να παίξεις τόσο χάλια;» Θα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, επειδή εκείνη τη στιγμή έκανα ότι μπορούσα.


Έτσι ήταν και με την ταινία “Ostrov”. Πέτυχε έτσι; Θα εντυπωσιάσει. Προσπάθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι πίστευε ότι σ’ αυτό, απευθύνονται όλα αυτά.

Έτσι είμαστε και εμείς σαν τον όνο που έφερε το Χριστό.

Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε… Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμμόνωφ δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω με τι να περηφανευτώ; Σ’ όσους ο Θεός δίνει, τους το ζητάει. Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα…

Η πολιτισμική ιστορία του...οργασμού!

«Η επιθυμία για συνουσία είναι η ευφυΐα του γένους» έγραψε ο Σοπενχάουερ. Πώς εξελίχθηκε αυτή η διαδικασία της επιθυμίας; Υπάρχει ιστορία, δηλαδή εξέλιξη στον οργασμό; Αντικειμενικά δεν ήταν πάντα ίδιος;

Το βιβλίο του δημοσιογράφου Τζόναθαν Μαργκόλις με τίτλο "Η απόκρυφη ιστορία του οργασμού" δεν θα το έλεγες ούτε επιστημονικό ούτε αμιγώς δημοσιογραφικό. Είναι κάτι ανάμεικτο, μια καταγραφή σημαντικών αλλά και λιγότερο σημαντικών στοιχείων, ερευνών, απόψεων κ.ά. πάνω στην ιστορία του οργασμού.



Έχει αλλάξει ο οργασμός στη διάρκεια των αιώνων;


Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται από τον συγγραφέα είναι τα εξής: Υπάρχει ιστορία του οργασμού; Ο οργασμός στη διάρκεια των αιώνων έχει αλλάξει;

Σύμφωνα με το βιβλίο, η ανθρώπινη σεξουαλικότητα από την αρχαία Αθήνα ως τη δεκαετία του 1980 στο Σαν Φρανσίσκο υπόκειται τόσο στις κοινωνικές εξελίξεις όσο και στις ανθρώπινες ορμόνες. Στην ουσία ο οργασμός υπάρχει στα 100.000 χρόνια περίπου που τα ανθρώπινα όντα θεωρούνται πολιτισμένα.

Οσον αφορά την πορεία του οργασμού, είναι γνωστό ότι υπήρχαν κοινωνίες που τον έθεσαν σε περιορισμό και άλλες που τον αναζήτησαν ως κυριαρχικό στοιχείο μιας καλής ζωής. Η Ιστορία έδειξε αυτά τα σκαμπανεβάσματα, στα οποία στέκεται αναλυτικά ο συγγραφέας.



Ο προχριστιανικός οργασμός


Ο προχριστιανικός κόσμος ήταν αρκετά απελευθερωμένος στην αναζήτηση της ευχαρίστησης στο σεξ. Για παράδειγμα, στην Αίγυπτο «ο συνδυασμός των καιρικών συνθηκών,η αυτοπεποίθηση για την κουλτούρα τους και της μεγάλης ευφορίας του Δέλτα του Νείλου έκανε τους Αιγύπτιους λαό ιδιαίτερα αισθησιακό. Κάτω από τον ανελέητο ήλιο οι γυναίκες φορούσαν μόνον έναν κοντό διάφανο χιτώνα και οι άνδρες μια πτυχωτή κοντή φούστα. Πώς να μην έχουν συνεχώς τον νου τους στον έρωτα σε ένα τόσο ερωτικό σκηνικό;».



Ο οργασμός στη Βίβλο και στο Κοράνι



Αλλά και «η Βίβλος», όπως καταγράφει ο συγγραφέας, «αναφέρεται στη σεξουαλικότητα ως θείο δώρο και τη χαρακτηρίζει κεντρικό κόμβο της ανθρώπινης ύπαρξης,συχνά μάλιστα περιγράφει σκηνές χωρίς να διευκρινίζει αν οι συμμέτοχοι είναι παντρεμένοι ή όχι. Υπάρχουν ένα σωρό χωρία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ερωτικές περιγραφές,όπως η αφήγηση στο βιβλίο της Ρουθ, όπου η Ρουθ ξελογιάζει τον Βοόζ στο δάπεδο του αλωνιού».

Ο συγγραφέας αναφέρει επίσης ότι πολλοί μελετητές του Κορανίου «υποστηρίζουν ότι ο Μωάμεθ και οι μαθητές του ευνοούσαν τη γυναικεία σεξουαλικότητα και τις σεξουαλικές ηδονές της γυναίκας εντός του γάμου. Συγκεκριμένα, ο Μωάμεθ ενθάρρυνε τους άνδρες να είναι φιλοφρονητικοί στο κρεβάτι: Οταν κάποιος από εσάς κάνει έρωτα στη σύζυγό του, ας μην το κάνει όπως γίνεται στα πουλιά,αντίθετα να αργείτε και να παρατείνετε».


Η γυναικεία περιτομή, καταγεγραμμένη κατά πρώτον από τον έλληνα γεωγράφο Στράβωνα, δεν είναι αποκλειστική παράδοση του Ισλάμ αλλά έθιμο σε πολλές γεωγραφικές περιοχές που ενστερνίστηκε αργότερα το Ισλάμ.



Η ηδονή για την ηδονή στην αρχαία πόλη-κράτος


Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, κατά τον Μάργκολις, οι αρχαίοι Ελληνες υπήρξαν ο πρώτος πολιτισμός που μεθόδευσε την επιδίωξη της ηδονής. Στην ελληνική γλώσσα απαντάται για πρώτη φορά και η λέξη «οργασμός», που σημαίνει τη σφοδρή και ακατάσχετη φυσιολογική διέγερση. Ισως αυτή η αναζήτηση της ηδονής για την ηδονή να οδήγησε στην πρωτοποριακή άνθηση του ελληνικού θεάτρου, της τέχνης, της κωμωδίας, αλλά και του αθλητισμού και του σεξουαλισμού.

Το δικαίωμα στον οργασμό είχαν όχι μόνον οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες, και είναι γνωστές οι σκηνές της «Λυσιστράτης» αλλά και οι «Βάκχες», όπου εκφράζεται η σεξουαλική επιθετικότητα των γυναικών, τέτοια που να προκαλεί φόβο στους άνδρες.

Αντίθετα με την Αίγυπτο, οι γυναίκες ήταν σεμνότερα ντυμένες αλλά οι άνδρες μονίμως γυμνοί και «ετοιμοπόλεμοι». Στην αρχαία πόλη-κράτος ο έρωτας είχε πολλές εκφάνσεις, όπου ομοφυλοφιλία και παιδεραστία ήταν ένα καθημερινό γεγονός, απόλυτα νόμιμο και κοινωνικά ζητούμενο. Οι γυναίκες-σύζυγοι ήταν περιορισμένες αλλά είχαν κι αυτές τις διαφυγές τους, σύμφωνα με νεότερες έρευνες.



Στην Ανατολή



Η Ανατολή με το 1.700 ετών ινδικό Κάμα Σούτρα, με τις 529 ερωτικές στάσεις, και ο αραβικός Κήπος της Ηδονής του 1500 είναι οι σίγουροι τρόποι εισαγωγής στη σεξουαλική απόλαυση στον κόσμο της Ανατολής.
Το προφητικό βιβλίο της αρχαίας Κίνας Ι Τζιγκ που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα π.Χ. περιέχει μια περιγραφή των οργασμικών διαφορών των δύο φύλων βασισμένη στα στοιχεία φωτιά και νερό προσομοιάζει με την ανάλογη αντίληψη αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων 1.000 χρόνια μετά.

Ο ταντρισμός (καθυστέρηση της εκσπερμάτισης και διαδοχικοί εσωτερικοί οργασμοί για τον άνδρα) βρήκε την έκφρασή του στο Ταό. Οι οπαδοί του ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν έναν τρόπο ώστε οι άνδρες να εκτρέπουν την οργασμική τους ενέργεια προς τα επάνω, μέσω της σπονδυλικής στήλης προς τον εγκέφαλο, και να τον επαναφέρουν πολλές φορές προς τα κάτω, εκσπερματώνοντας τη χρονική στιγμή που επέλεγαν αυτοί. Οι Κινέζοι φρόντιζαν για τον οργασμό της γυναίκας, αν και ως γνήσιοι φαλλοκράτες είχαν θεωρίες που ευνοούσαν τους άνδρες, όπως π.χ. το ιδανικό του να κάνει κάθε άνδρας της μεσαίας τάξης έρωτα με εννέα γυναίκες ταυτόχρονα, αρκεί να φρόντιζε να φτάσουν όλες σε οργασμό.



Βικτωριανή ηθική και ερωτική παλινόρθωση


Ο βικτωριανός καθωσπρεπισμός επέβαλε νέες αυστηρές δίαιτες στην ερωτική απόλαυση. Ο γυναικείος οργασμός θεωρήθηκε «ασθένεια» και αποδόθηκε με τον όρο «υστερικός παροξυσμός». Οι γιατροί επιλήφθηκαν του θέματος και οι σύζυγοι χρησιμοποιούσαν τη ράβδο για να συνετίσουν τις γυναίκες και με τον νόμο.

Η πορνεία ανθούσε και η παραφιλολογία ανώνυμων έβριθε ωμών ερωτικών φαντασιώσεων. Ο αυνανισμός και ο σεξουαλική σκέψη στη Γαλλία του 18ου αι., όπως έδειξε ο Φουκό, θεωρούνταν κοινωνικό πρόβλημα. Ενας κάποιος βικτωριανισμός επέζησε ως τις μέρες μας στις ΗΠΑ, όπου ακόμη υπάρχουν νόμοι ενάντια στο στοματικό έρωτα σε κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ.

Ο διαβόητος αρχηγός του FΒΙ Εντγκαρ Χούβερ έλεγε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50: «Μετά λύπης αναφέρω ότι εμείς,στο FΒΙ, αδυνατούμε να δράσουμε σε περιπτώσεις στοματικών σεξουαλικών περιπτύξεων, εκτός αν αυτές παρακωλύουν το διαπολιτιστικό εμπόριο»! Ο 20ός αιώνας σήμανε την επέλαση της σεξουαλικότητας και την απελευθέρωση της ηδονής, όχι χωρίς μάχες.



Τα απόκρυφα σημεία και η ηδονή


Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Μέση Ανατολή και Κεντρική Αμερική ήταν τόποι ερωτικής απελευθέρωσης. Ακόμη και στη χριστιανική Ευρώπη πολύς κόσμος χλεύαζε τους άτεγκτους νόμους της επίσημης ηθικής και έβρισκε τρόπους να τους παρακάμψει.

Στην Κίνα το αντιπροσωπευτικό πόδι-λωτός της ενήλικης γυναίκας, το οποίο δεν ήταν πάνω από δέκα εκατοστά, ήταν το πιο απόκρυφο σημείο της, ικανό να προσφέρει τη μεγίστη ηδονή στον άνδρα. Το δάχτυλο του μικροσκοπικού αυτού σαν μπουμπούκι άκρου με μια δόση υπερβολής έμοιαζε με μικρός πέος, ενώ η σαρκώδης περιοχή κάτω από τις καμάρες θεωρούνταν και χρησίμευε τόσο ως ζεύγος βοηθητικών κόλπων όσο και ως θηλυκό ανάλογο του πέους. Αντίθετα, στην Ινδία, ερωτική ανταγωνίστρια της Κίνας, αναγνωρίζεται η «ζώνη Grafenberg»,το μετέπειτα περίφημο σημείο G, ως η πλέον ενδεδειγμένη περιοχή για τη γυναικεία εκσπερμάτιση. Η Ιαπωνία δεν πάει πίσω. Πρακτικές ηδονών καταγράφονται στο Παραμύθι του Γκένζι.

Πηγή: www.tovima.gr