Καλό ταξίδι Νίκο.....

Αγρός με πράσινα στάρια στην Οβερ (Vincent Van Gogh)...

(Green Wheat Fields, Auvers) Αγρός με πράσινα στάρια στην Οβερ λέγεται το έργο του Βινσεντ Βαν Γκογκ που παρουσιάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Ουάσινγκτον και που μέχρι σήμερα είχε εκτεθεί μόνο μία φορά για το κοινό.

Γιατί δεν χαμογελούν οι Ρώσοι;

  Ιωσήφ Στέρνιν, πρόεδρος του τμήματος γενικής γλωσσολογίας και υφολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Βορόνεζ.

Οι ρώσοι, σύμφωνα με τους ξένους, είναι ψυχροί, σκυθρωποί, αγέλαστοι. Εντούτοις, η έλλειψη χαμόγελου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ψυχρότητα. Αποχαρακτηρίζοντας τα «μυστικά» της ρωσικής επικοινωνίας, σας παρουσιάζουμε δέκα από τις πιο χαρακτηριστικές εθνικές ιδιαιτερότητες του ρωσικού χαμόγελου.

Το ρωσικό χαμόγελο αποτελεί μια μεγάλη εθνική πρωτοτυπία. Έχει κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο. Στην πραγματικότητα, εκφράζει εντελώς διαφορετικά, αν όχι αντίθετα, συναισθήματα και λειτουργίες απ’ ό,τι μας δείχνει ένα χαμόγελο σε άλλες χώρες. Οι ρώσοι, σύμφωνα με τους ξένους, είναι ψυχροί, σκυθρωποί, αγέλαστοι. Εντούτοις, η έλλειψη χαμόγελου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ψυχρότητα.

Στη Ρωσία υπάρχει το φαινόμενο της «αγέλαστης επικοινωνίας», που εκφράζει μια από τις πιο ζωντανές εθνικές ιδιαιτερότητες της ρωσικής μη-λεκτικής συμπεριφοράς και της ρωσικής επικοινωνίας ευρύτερα.

Αποχαρακτηρίζοντας τα «μυστικά» της ρωσικής επικοινωνίας, σας παρουσιάζουμε δέκα από τις πιο χαρακτηριστικές εθνικές ιδιαιτερότητες του ρωσικού χαμόγελου.

1. Το ρωσικό χαμόγελο εκφράζεται συνήθως μόνο με τα χείλη και περιστασιακά, χαμογελώντας,  γίνεται ελαφρώς ορατή η επάνω σειρά των δοντιών. Το χαμόγελο με επιδεικτικά ανοικτό το στόμα, με όλα τα δόντια να φαίνονται σε κοινή θέα, θεωρείται χυδαίο. Το χαμόγελο αυτό θεωρείται γκριμάτσα και ονομάζεται «χαμόγελο του αλόγου».

2. Το χαμόγελο, στο ρωσικό κώδικα επικοινωνίας, δεν αποτελεί ένδειξη ευγένειας. Το συνεχές ευγενικό χαμόγελο στα ρωσικά ονομάζεται «υπηρεσιακό χαμόγελο» και θεωρείται ένα κακό σημάδι για τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Εκφράζει την ανειλικρίνεια του συγκεκριμένου προσώπου, τον «κλειστό» του χαρακτήρα του, την απροθυμία να δείξει τα πραγματικά του συναισθήματα.

3. Στη ρωσική επικοινωνία, δεν είναι αποδεκτό να χαμογελάς σε αγνώστους. Το χαμόγελο στη ρωσική επικοινωνία, απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που γνωρίζεις. Αυτός είναι ο λόγος που οι πωλήτριες δεν χαμογελούν στους πελάτες – απλά, δεν τους γνωρίζουν. Σε γνωστούς πελάτες, οι πωλήτριες θα χαμογελάσουν.

4. Στους ρώσους, δεν συνηθίζεται να ανταποκρίνονται αυτόματα με χαμόγελο στο χαμόγελο. Το χαμόγελο από ένα γνωστό πρόσωπο, θα συνοδεύεται πάντα από την ίδια αντίδραση – με χαμόγελο. Περισσότερο, θεωρείται σαν μια πρόσκληση για επικοινωνία, για να ξεκινήσει η κουβέντα …

5. Το χαμόγελο για τους ρώσους, αποτελεί ένα σήμα για την προσωπική του άποψη απέναντι σε εκείνον που απευθύνεται. Το ρωσικό χαμόγελο, δείχνει ότι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνεται η έκφραση, αντιμετωπίζεται με μια προσωπική συμπάθεια από αυτό που χαμογελά. Έτσι, οι ρώσοι, χαμογελούν μόνο στους γνωστούς τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μετά από ένα χαμόγελο σε έναν άγνωστο άνθρωπο, μπορεί να ακολουθήσει η αντίδραση: «Γνωριζόμαστε;»

6. Οι ρώσοι δεν συνηθίζουν να χαμογελάνε στη διάρκεια της εργασίας τους, ή κατά την εκτέλεση των υπηρεσιακών τους καθηκόντων. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι δεν χαμογελούν γιατί είναι απασχολημένοι με σοβαρά θέματα. Οι πωλητές στα μαγαζιά, οι σερβιτόροι, επίσης. Είναι ασυνήθιστο για δεις μαθητές να χαμογελούν στην τάξη. Οι ρώσοι ενήλικες διδάσκουν τα παιδιά τους να μην χαζογελάνε, να είναι σοβαρά στο σχολείο και όταν μιλάνε με ενήλικες. Μία από τις πιο κοινές παρατηρήσεις ενός δασκάλου σε ρωσικό σχολείο είναι: «Τι γελάς, γράφε».

7. Το ρωσικό χαμόγελο θεωρείται σαν μια αληθινή έκφραση της καλής διάθεσης ή, ότι η προδιάθεση προς το συνομιλητή πρέπει να είναι ειλικρινής.

Στη ρωσική επικοινωνιακή συνείδηση, ​​υπάρχει ένας κανόνας: Το χαμόγελο θα πρέπει να είναι μια ειλικρινής αντανάκλαση μιας καλής διάθεση και καλή στάσης. Για να χαμογελάσει κάποιος, θα πρέπει πραγματικά να συμπαθεί τον συνομιλητή του ή να έχει τη δεδομένη στιγμή υπέροχη διάθεση.

8. Το χαμόγελο του ρώσου πρέπει να έχει κάποια αιτία, που θα πρέπει να είναι γνωστή στο περιβάλλον του. Αν ένας ρώσος δεν καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο χαμογελάει ο συνομιλητής του, ανησυχεί και ψάχνει να βρει την αιτία που προκάλεσε το χαμόγελο. 

9. Το χαμόγελο, θα πρέπει να ταιριάζει με το περιβάλλον, να είναι σχετικό με τη δεδομένη κατάσταση.  Δεν είναι αποδεκτό να χαμογελά κανείς σε μια έντονη, αγχωτική κατάσταση, ή αν δίπλα υπάρχουν άνθρωποι που είναι γνωστό ότι πάσχουν από μια σοβαρή κατάθλιψη, ή κάποιος είναι άρρωστος, ή έχει προσωπικά προβλήματα, κλπ.8. Το χαμόγελο του ρώσου πρέπει να έχει κάποια αιτία, που θα πρέπει να είναι γνωστή στο περιβάλλον του. Αν ένας ρώσος δεν καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο χαμογελάει ο συνομιλητής του, ανησυχεί και ψάχνει να βρει την αιτία που προκάλεσε το χαμόγελο.

10. Για τους ρώσους, παρατηρείται μια ακαθόριστη διάκριση μεταξύ χαμόγελου και γέλιου. Στην πράξη, συχνά το ένα εξομοιώνεται με το άλλο.

Σε γενικές γραμμές, οι ρώσοι λένε συχνά στους ανθρώπους που χαμογελάνε: «Δεν καταλαβαίνω, ποιό είναι εδώ το αστείο!».

Η ειλικρίνεια και η διαφάνεια, είναι χαρακτηριστικά της ρωσικής επικοινωνιακής κουλτούρας. Η συλλογικότητα, ο «κολεκτιβισμός» της καθημερινής ζωής του απλού ρώσου, προϋποθέτει ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο, ότι δεν θα πρέπει να κρατάμε κάποια ειδικά  μυστικά από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Από αυτή την ιδιαιτερότητα του ρωσικού πολιτισμικού χαρακτήρα, αναδεικνύεται η επιθυμία και η συνήθεια να μην μένουν κρυφά τα συναισθήματα και η διάθεση.

«Γιατί γελάς;»

Η καθημερινή ζωή του ρώσου, ήταν για πολλούς αιώνες ένας ανηλεής αγώνας για την επιβίωση. Η ζωή των απλών ανθρώπων ήταν εξαιρετικά σκληρή και η ανησυχία είχε παγιωθεί σαν μια κανονιστική διακωμώδηση της ρωσικής καθημερινότητας. Το χαμόγελο υπό αυτές τις συνθήκες, αντανακλά την εξαίρεση στον κανόνα: Την ευημερία, τον πλούτο, την καλή διάθεση. Και όλα αυτά μπορεί να τα διαθέτουν μόνο λίγοι και σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Και αφού όλα είναι φανερά, μπορεί να προκαλέσουν ερωτήματα, φθόνο ακόμη και εχθρότητα: «Γιατί γελάς;»

Άγνωστα μυστικά της τέχνης του Πικάσο που φανερώνει η τεχνολογία....

   

Ο Πικάσο είχε μερικά καλά κρυμμένα μυστικά που σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποκαλύπτονται και αλλάζουν τον τρόπο που τον βλέπαμε.....δεν ήταν απλώς ένας ακόμη ζωγράφος που απλά πρωτοπόρισε στην εποχή του πατώντας πάνω στις πρωτοποριακές ιδέες του Σεζάν.Καταφέρνει να μας εκπλήσσει ακόμα και σήμερα με τις αποκαλύψεις που κάνει πια η τεχνολογία,όπως η χρήση χρωμάτων για το σπίτι,οι μυστικές αόρατες υπογραφές,τα κρυμμένα σύμβολα στα έργα του,οι καλά κρυμμένες λέξεις που ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν και που μεταφέρουν εκτός από την ένδειξη γνησιότητας του έργου,μυνήματα στις επόμενες γενιές... 

δείτε μια μικρή συραφή αρθρων που ανίχνευσα στο διαδύκτιο..... 

1.Ο Πικάσο ζωγράφιζε με χρώματα που χρησιμοποιούνται στις βαφές σπιτιών!

 Ο Πάμπλο Πικάσο ήταν αντισυμβατικός μέχρι και στα χρώματα που χρησιμοποιούσε: η εξέταση ενός πίνακα με ακτίνες-Χ υψηλής ενέργειας επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι ο συνιδρυτής του κυβισμού χρησιμοποιούσε χρώμα για τοίχους, πιθανώς για να δώσει στα έργα του μια γυαλιστερή υφή που κρύβει τα ίχνη του πινέλου. Την ανακάλυψη έκαναν ερευνητές του αμερικανικού Εθνικού Εργαστηρίου Argonne στο Ίλινοϊ, οι οποίοι δανείστηκαν τον πίνακα Η Κόκκινη Πολυθρόνα του 1931 από το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.

Για την εξέταση του πίνακα χρησιμοποιήθηκε ένα μικροσκόπιο «σκληρών ακτίνων-Χ», δηλαδή ακτίνων-Χ υψηλής ενέργειας που παράγονται σε έναν ογκώδη επιταχυντή και εστιάζονται στο δείγμα. Η τεχνική αυτή, την οποία μπορούν να εφαρμόζουν ελάχιστα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο, επιτρέπει τη μικροσκοπική εξέταση του δείγματος με ανάλυση 30 νανομέτρων (ένα φύλλο χαρτί έχει πάχος γύρω στα 100.000 νανόμετρα).

Η ανάλυση αποκάλυψε ότι τα σωματίδια χρωστικών στον πίνακα ταιριάζουν απόλυτα με τη χημική σύσταση των προϊόντων της Ripolin, της πρώτης μάρκας χρωμάτων για οικιακή χρήση. Επιπλέον, η μελέτη των προσμείξεων που βρέθηκαν στο χρώμα επέτρεψαν στους ερευνητές να προσδιορίσουν ακόμα και την περιοχή όπου παράχθηκε η συγκεκριμένη παρτίδα μπογιάς.

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Applied Physics A: Materials Science & Processing, επιβεβαιώνει για πρώτη φορά τις υποψίες των ιστορικών τέχνης, οι οποίοι είχαν διατυπώσει την άποψη ότι ο Πικάσο είχε στραφεί στην ασυνήθιστη αυτή τεχνοτροπία. Σε αντίθεση με τα λάδια που χρησιμοποιούνται στις ελαιογραφίες, τα χρώματα οικιακής χρήσης στεγνώνουν πιο γρήγορα και κρύβουν τα ίχνη του πινέλου, αν αφήνουν άλλα ίχνη όπως μικροσκοπικές ρωγμές και σταγόνες μπογιάς. Πολλοί ιστορικοί της τέχνης πιστεύουν ότι το εφέ που διάλεξε ο Πικάσο θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί με συμβατικά χρώματα ζωγραφικής. 

2. Fingerprinting works of art was a technique that Picasso sometimes employed. 

In 1914, the French criminologist, Alphonse Bertillon, proposed that artists fingerprint their work in order to prevent the fraud. An article about this appeared in Le Matin under the title 'Bertillonage, on ne trouquera plus les d'oeuvres d'art,' in which a number of famous artists, including Rodin, were said to have ascribed to the system. A cutting of the article later appeared in Juan Gris' cubist painting, 'Figure Seated In A Cafe'.

At this time Gris and Picasso were in close communication, therefore it seems probable that Picasso learned about fingerprinting at around this time.

Jean Gluck, a former secretary of Picasso, responsible for cataloguing the artist's work, claimed in 1994, that there were a number of Picasso drawings signed with a fingerprint. John Richardson stated that Picasso never signed that way and like a number of historians close to the Picasso estate, he dismisses the fingerprint as evidence.

Εδώ ένα άγνωστο σχέδιο του Πικάσο που δωρηθήκε από τον ίδιο σε ένα ρώσο συλλέκτη από την Αγία Πετρούπολη:

παρακάτω ακολουθεί μια λιθογραφία (paloma et claude) την οποία έφτιαξε με τα δακτυλικά του αποτυπώματα! 

ακολουθεί ένα σχέδιο που βγήκε σε κλήρωση έναντι 100 δολαρίων από τον εγγονό του καλλιτέχνη..

......

παρόλο που οι επιστήμονες μόλις πρόσφατα κατάφεραν να μιλήσουν με βεβαιότητα για την χρήση της ριπολίνης απο τον Πικάσο,ένας δικος μας..ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας αποκαλύπτει πρίν πολλά χρόνια την ριπολίνη στα έργα του Πικάσο....στην παρακάτω επιστολή,προς το τέλος της,λέει καθαρά ότι είδε έργο του από το συγκεκριμένο υλικό:

Ἐπιστολὴ Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα πρὸς Δ. Πικιώνη

Χατζηκυριάκος-Γκίκας Νίκος

19 Ἰουλίου 52

Ἀγαπητὲ Μίμη,

Δὲν ἔλαβα ἀκόμη ἀπάντησή σου, συνεχίζω ὅμως τὴ φυλλάδα ποὺ ἄρχισα νὰ σοῦ γράφω.

Χτὲς πῆγα σὲ μιὰ μεγάλη ἔκθεση τοῦ Rouault στὸ Musée d'Art Moderne — 6 σάλες σὺν 2 διάδρομοι, σὺν τὶς σκάλες ἑνὸς πατώματος, σὺν τὰ πλατύσκαλα.

Ἀρχίζει μὲ μεγάλα ἀντίγραφα ἀπὸ τὸν Gustave Moreau, πολὺ καλὰ φτιαγμένα, τῶν ἐτῶν 1890. Ὕστερα μεγάλες ὑδατογραφίες, aquarelles καὶ gouaches μὲ τὸ θέμα les filles, ὡραῖες, στὴν τεχνική του Cézanne, μὲ bleu γραμμές, bleu demi-teintes, ρὸζ φῶτα, καὶ μὲ τὴν προσθήκη μαύρων γραμμῶν. Αἰσθητικῶς ἀπαράδεκτα εἶναι αὐτά, ἀλλὰ τεχνικῶς ἄρτια. Ὕστερα ἔρχεται ἡ σειρὰ les juges, caricatures πολὺ ἀντιαισθητικές, καμωμένες μὲ λάδι ποὺ εἶναι βαρύτερο καὶ πιὸ μουντὸ ἀπὸ τὶς aquarelles (1906). Ἕπονται Χριστοί, σταυρώσεις, πιὸ ἐνδιαφέροντες, καὶ ἡ σειρὰ τῶν μεγάλων clowns σὰν ταπισερί, ὅπου ζωγραφίζει καὶ μία μπορντούρα γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, φαρδιὰ καὶ ὡραία, μὲ πράσινα ἢ κόκκινα. Ὕστερα μία ποικιλία ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα, μιὰ époque de transition,(1) καὶ gravures, μερικὲς ὡραῖες, 2 πολὺ ὡραῖες, πολὺ φίνες tapisseries, καὶ δύο θαυμάσια vitraux, τὰ ὡραιότερα ποὺ εἶδα. Θὰ ἤθελα νὰ μάθω πῶς ἔγιναν, γιατί ἔχουν ἐλάχιστες ἀποχρώσεις ἄλλοτε πρὸς τὸ μώβ, ἄλλοτε πρὸς τὸ πράσινο ἢ λαδὶ κ.τ.λ. Κατόπιν πάλι gravures καὶ émaux de Limoges, καὶ ὕστερα 2 τελευταῖες αἴθουσες μὲ τὰ καινούργια ἔργα, μερικὰ τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαίσια (κεφάλια, Μαγδαληνές, Χριστοί, Πόρνες, clowns). Ἐδῶ ζωγραφίζει καὶ ὁλόκληρο τὸ κάδρο, τὴν κορνίζα, καὶ μὲ ἕναν τρόπο ἐλεύθερο, δεξιὰ λ.χ. βάζοντας κόκκινο, ἀριστερὰ πράσινο ἢ gris, ἢ κάνοντας μία πλευρὰ σὲ 2-3 ἀποχρώσεις, χωρὶς κανένα τελείωμα, χωρὶς προσοχή, τελείως ἀκατάστατα.

Ἔτσι τὸ ἔργο μοιάζει νὰ προεκτείνεται ὡς τὴν ἄκρη τῆς κορνίζας. Ἔχει καὶ μιὰ λαϊκότητα ποὺ θυμίζει ἂς ποῦμε Θεόφιλο.

Αὐτή ἡ ἔκθεσις μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, δεδομένου ὅτι ποτὲ δὲν μοῦ ἄρεσε ἐξαιρετικὰ ὁ Rouault (δὲν εἶχα δεῖ καὶ ποτὲ πολλὰ ἔργα του). Καταλήγω νὰ πῶ ὅτι εἶναι ὁ μεγαλύτερος coloriste, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ χαίρεται πραγματικὰ τὸ χρῶμα. Σὰν τεχνικὴ εἶναι πολὺ περίεργη. Αὐτὰ τὰ ἔργα εἶναι σχεδὸν ἀνάγλυφα, ὁλόκληρο ἕνα μέτωπο ἢ ἕνα μάγουλο εἶναι παχὺ ὥσαμε 6 χιλιοστά. Ἔχει καὶ τοπία μὲ βιβλικὰ θέματα λιγότερο καλά. Βέβαια εἶναι μία τέχνη ὄχι ἀπόλυτα ὡραία καὶ ποὺ δύσκολα θὰ στεκόταν δίπλα σὲ κάτι ἑλληνικό, ἀλλὰ περιέργως πώς, μερικὰ ἔργα φθάνουν κοντὰ στὰ κοπτικὰ ὑφάσματα, ὅταν τὸ σχέδιο εἶναι ἀρκετὰ καθαρὸ καὶ τὸ χρῶμα πολὺ ἔντονο, λόγω μιᾶς ἁπλουστεύσεως τῶν κυρίων σχημάτων, μιᾶς εὐαισθησίας διάχυτης καὶ ἑνὸς παλμοῦ, ποὺ λ.χ. σπανίζουν σὲ ἀνάλογα ἔργα τοῦ Matisse, ποὺ εἶναι πάντα ξηρὰ καὶ σκληρὰ ἐν συγκρίσει, καὶ ποὺ ὡς μορφὲς δὲν φθάνουν σχεδὸν ποτὲ ὥς τὴν τυποποίηση, καὶ ποὺ ἔχουν ἐπιπροσθέτως ἐκεῖνο τὸν ἀφόρητο γαλλισμὸ τῆς grâce τοῦ 18ου αἰῶνος. Στὸν Rouault εἶναι, ἔκδηλες οἱ ἐπιρροὲς τοῦ Greco, Rembrandt κ.τ.λ. Μιὰ μορφὴ Χριστοῦ εἶναι παρμένη ὁλόκληρη ἀπὸ τὸν Greco. Ἔπειτα ἔχει ἐκεῖνο ποὺ ἐγὼ τοῦ δίνω μεγάλη σημασία: ὅτι ἀποδίδει τὸ θέμα του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγαμε καὶ στὴν Ἰταλία, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ θρησκευτικοῦ περιεχομένου ἔργα, οὔτε θρησκευτικὰ εἶναι οὔτε περιεχόμενο ἔχουν. Ἐδῶ ὑπάρχει περιεχόμενο καὶ ὑπάρχει θρησκευτικότης, καὶ θέμα.

Φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι νεωτερίζει καὶ καινοτομεῖ. Εἶναι ἁπλῶς μιὰ νέα version παλαιῶν τρόπων. Καί, στὸ τέλος, ἀπὸ ὅλη τὴν ἔκθεση λίγα ἔργα, καμιὰ 15αριά, εἶναι πρώτης τάξεως.

Αὐτὴ ἡ παρατήρησις μὲ ἄγει εἰς τὸ νὰ τὴν γενικεύσω. Παρατηρῶ δηλαδὴ ὅτι ἡ ἐποχή μας δὲν κάνει ἐπιλογὴ ἀλλὰ φύρδην μίγδην δέχεται ἢ ἀπορρίπτει ἀνθρώπους ἢ ἐποχές. Ἔλειψε ὁ τύπος τοῦ connaisseur, ποὺ ἄλλοτε ἔβλεπε διάφορες ποιότητες μεταξὺ ἔργων τοῦ ἰδίου τεχνίτη καὶ τῆς ἰδίας ἐποχῆς, καὶ ἀξιολογοῦσε, σύμφωνα μὲ κάποιους νόμους. Ἴσως αὐτὸς νὰ περιέπιπτε σὲ κάποια στενότητα ἀντιλήψεως καὶ νὰ ἔφερε τὴν σημερινὴ ἀντίθετη στάση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρον πέσαμε στὸ ἄλλο. Οὔτε ὑπάρχει πιὰ ἡ ἔννοια τοῦ chef-d'oeuvre γιὰ τὸ ὁποῖον δικαίως ἐπαίρετο ὁ κατασκευάσας.

Τοῦτα ὅλα δείχνουν ὅτι δίδεται ἡ μεγαλυτέρα σημασία στὴν αὐθόρμητη ἢ μὴ ἔκφραση, στὴν σύλληψη κάποιων ἀπόρρητων σχέσεων, στὴν δημιουργία ἑνὸς πλαστικοῦ συμπλέγματος, ὅπως-ὅπως, καὶ πάση θυσία —πράγμα ὀρθὸν κατ' ἀρχήν, καὶ ποὺ δίνει στὴν μοντέρνα τέχνη ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον της καὶ τὴ ζωτικότητά της— ἀλλὰ καὶ ποὺ δημιουργεῖ παρεξηγήσεις — μιὰ οἱαδήποτε ἀνοησία μπορεῖ νὰ διεκδικήσει τὴν πρώτη θέση ἀνάμεσα σὲ γνήσια καὶ σημαντικὰ ἔργα. Ἔτσι στὸ Λοῦβρο λ.χ. πωλοῦν «μεταξὺ ἄλλων» καὶ ἔγχρωμες φωτογραφίες τῶν ἔργων τοῦ Magnelli! Πρᾶγμα πού μοῦ φάνηκε σκανδαλῶδες εἰς τὸ ἔπακρον. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ Ἰταλὸς ποὺ εἶχε μία μικρὴ αἴθουσα δική του στὴν Biennale καὶ ποὺ κάνει κάτι σχήματα σὰν κομμένα χαρτιὰ πολύχρωμα κολλημένα σ' ἕνα φόντο. Ὡς ἄνθρωπος σημειωτέον εἶναι λίαν συμπαθής. Μὲ κάλεσε καὶ φάγαμε καὶ μοῦ 'δειξε τὰ ἔργα του.(2) Ἔχει καὶ μιὰ ὡραία κολεξιὸν ἀπὸ nègres.

Δεύτερη σπουδαία ἔκθεσις εἶναι τοῦ Braque.(3) Αὐτὸς εἶναι toniste Ὄχι coloriste. Μεταχειρίζεται μὲ μαεστρία ἕνα εἶδος γενικοῦ chiaro-scuro, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς φωτοσκιάσεως ἀλλὰ τῆς γενικῆς tonalité τοῦ ταμπλώ Τῆς οἰκονομίας τοῦτ' ἔστιν τῶν λευκῶν καὶ τῶν μαύρων, καὶ κυρίως τῶν γκρίζων. Τὰ τελευταῖα του ἔργα ἔχουν μεγάλο λυρισμὸ μὲ τὰ πιὸ κοινὰ ἀντικείμενα (ἀκόμη καὶ καλοσχεδιασμένοι ἠλεκτρικοὶ λαμπτῆρες) καὶ μιὰ τεχνικὴ προσπάθεια νὰ ἀποδοθοῦν τὰ μακρινὰ πλάνα (τοπία) καὶ ταυτοχρόνως νὰ εἶναι στὸ πρῶτο ἐπίπεδο (πρᾶγμα ποὺ τὸ κατορθώνει σχετικά). Σὲ ἄλλο ἔργο ζωγραφίζει τὴ βροχή. Ταυτοχρόνως, καὶ ὅταν δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὸ Baroque, εἶναι ὁ πιὸ «Ἕλλην» ζωγράφος.(4) Τοῦ τὸ εἶπα. Πῆγα καὶ τὸν εἶδα στὸ atelier του. Διατείνεται ὅτι ἡ Γαλλία εἶναι ἡ πιὸ «ἑλληνική» χώρα τῆς Δύσεως, θρεμμένη μὲ ἑλληνικὰ ἔργα. Ὁμολογῶ ὅτι κάθε ἄλλο βλέπω. To atelier του εἶναι δυτικομεσημβρινό, ὅπως καὶ τὰ δύο ἄλλα atelier ποὺ ἔχτισε τελευταίως στὴν Varengeville, στὴν Νορμανδία, καὶ κανονίζει τὸ φῶς μὲ μεγάλα ἄσπρα πανιά, ὅπως οἱ φωτογράφοι. Καὶ αὐτὸς ἀποδίδει τὸ θέμα του ἐντάξει. Ἔχει στὴν ἔκθεσή του ἕνα ἔργο(5) ὅπου ὅλος ὁ πίνακας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕναν μπάγκο περιβολιοῦ, μπροστὰ στὸν ὁποῖο βρίσκεται ἕνα στρογγυλὸ τραπεζάκι σιδερένιο μὲ κάτι ἀντικείμενα ἀπάνω, καὶ γύρω-γύρω φυλλώματα, καὶ φῶτα ποὺ πέφτουν ἀνάμεσα, ἐντελῶς ἐκπληκτικὸ στὴν ἀκρίβεια τοῦ συναισθήματος καὶ στὸν πλοῦτο τῆς τεχνικῆς, γιατί αὐτὰ τὰ φῶτα καὶ αὐτὰ τὰ φυλλώματα εἶναι πινελιὲς ἀπὸ ὅλα τὰ χρώματα ριγμένες ἡ μιὰ ἀπάνω στὴν ἄλλη, τυχαῖα, ὅπως ὅταν δοκιμάζει κανεὶς τὰ χρώματα στὸ πλάι τοῦ χαρτιοῦ ὅπου ζωγραφίζει.

Γιὰ τοὺς νέους ζωγράφους, τοὺς σημερινούς, τοὺς «abstraits», λέει ὅτι εἶναι διακοσμηταὶ καὶ ὄχι plasticiens. Γιὰ τὸν Picasso ὅτι il n'est pas grec. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖς σὲ λίγη ὥρα νὰ τὸν κάνεις νὰ πεῖ πράγματα θετικά, γιατί δὲν εἶναι ἄνθρωπος ποὺ μιλάει εὔκολα.

Ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς ὁ Picasso εἶναι πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρων. Ἀλλὰ τώρα εἶναι στὸ Midi(6) καὶ δὲν τὸν εἶδα. Εἶχε μιὰ ἔκθεση δική του, ἕνα εἶδος μικρῆς rétrospective, μὲ τὸν τίτλο Picasso inspire son époque.(7) Εἶχα πράγματι τὴν ἐντύπωση ὅτι κατὰ κάποιον τρόπο σβήνει ὅλα τὰ ἄλλα, τόσο μεγάλη εἶναι ἡ explosivité του. Ἔτσι δικαιολογεῖται ἀπόλυτα αὐτὸς ὁ prétentieux τίτλος τῆς ἐκθέσεώς του. Μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἔχει πολλὰ ἔργα raté καὶ ὅτι καὶ τὰ καλύτερά του δὲν στεροῦνται ἐλαττωμάτων. Ἐν τούτοις καὶ παρ' ὅλα ταῦτα εἶναι πάντα τόσο ἀπροσδόκητα τόσο foncièrement original μὲ τὴν βαθιὰ σημασία τῆς λέξεως, δηλαδὴ τόσο βαθύτατα ἀληθινὰ ὥστε καταντοῦν fascinants δηλαδὴ proprement magiques.

Νομίζω ὅτι καὶ ὡς ἄνθρωπος εἶναι τὸ ἴδιο. Μοῦ ἔλεγε ἕνας Ἰσπανὸς γλύπτης(8) ποὺ τὸν ξέρει καλὰ ὅτι πολλὲς φορὲς ἒτυχε νὰ πέσει στὴν ἀγκαλιὰ του κλαίγοντας σὲ μαύρη ἀπελπισία, λέγοντας ὅτι δὲν ἔκανε τίποτα καὶ πότε θὰ προφτάσει νὰ κάνει; Τὸ ἴδιο δὲ λέει καὶ στὴ Μάτση(9) (πρώην Κα Ἐμπειρίκου καὶ νῦν Vilato — εἶναι δὲ ὁ Vilato ἀνιψιὸς τοῦ Picasso) ὅτι καὶ ἐκείνη τὸν εἶδε σὲ παρόμοιες κρίσεις, ἑπομένως εἶναι ἀλήθεια. Ἔχει δὲ μείνει, καὶ τώρα ποὺ εἶναι πιὰ γέρος, τὸ ἴδιο ἁπλὸς καὶ direct στὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ πράγματα. Αὐτὸ ἄλλωστε νομίζω ὅτι εἶναι καὶ ἡ μεγάλη του ἀξία. Τίποτα δὲν παρεμβαίνει ἀνάμεσα στὴν ἄμεση ἐντύπωση (ποὺ φυσικὰ προϋποτίθεται ἔντονη καὶ πρωτότυπη) καὶ στὸ χέρι ποὺ τὴν ἐκτελεῖ. Ἐν τούτοις ἔβλεπα ἕνα μικρὸ σχέδιο μὲ μολύβι πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, μοιάζει καμωμένο μὲ μεγάλη εὐκολία, πόσα σβησίματα ἔχει — τόσα πολλὰ ὥστε θὰ πρέπει, ἂν χρονομετροῦσε κανεὶς τὴν ἐκτέλεση, νὰ χρειάστηκε πολλὲς ὧρες γιὰ νὰ τὸ κάνει. Τὸ ἴδιο παρατηρεῖται στὸ μεγάλο ἔργο Guernica. Ἔχει ἀλλάξει βασικὰ τουλάχιστο τέσσερεις φορές. Τοῦτο ἔρχεται εἰς ἀντίφασιν μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγα παραπάνω. Ἴσως ὅμως νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ συνέχισις τοῦ αὐθορμητισμοῦ διὰ μέσου τῆς ἀλλαγῆς.

Ὡς πρὸς ἐμὲ δὲν τὸν παρομοιάζω μὲ ἄλλον παρὰ μόνον μὲ τὸν Δαίδαλον —τὸν πατέρα τῶν τεχνῶν— ποὺ πρῶτος τὶς ἀνακάλυψε, ἔτσι κι αὐτὸς ἀνακάλυψε ἕνα ἄλλο εἶδος τέχνης. Ψυχολογικὰ ἴσως καὶ πιὸ σημαντικῆς ἢ θεμιτῆς. Ἔχει δὲ ἕνα ἀνοιχτό, ἀεικίνητο καὶ ξύπνιο μάτι (τὸν ἔβλεπα πρὸ καιροῦ σὲ ἕνα θέατρο) ποὺ τὸν κάνει νὰ μοιάζει περισσότερο μὲ ἕναν πολὺ κοινὸ καὶ πολὺ ἔξυπνο λαϊκὸ ἄνθρωπο (ἢ ἕνα ἔξυπνο ζῶο) παρὰ μὲ τίποτα ἄλλο. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀνήκουστη περιφρόνησή του πρὸς τὴν τεχνικὴ καὶ τὴν ματιέρα. Ἐδῶ ἡ ματιέρα εἶναι πραγματικὰ συνώνυμος μὲ τὴν ὕλη. Καὶ τὴν βιάζει συνεχῶς εἰς τὸ νὰ κάνει πράγματα ποὺ ἐκείνη δὲν ἐπιδέχεται. Εἶναι ἕνα πορτραῖτο (;) στὸ Musée d'Art Moderne καμωμένο μὲ ripolin ποὺ ἔτρεξε παντοῦ καὶ εἶναι γεμάτο ἀπὸ ρυτίδες, κοιλιές, δάκρυα, αὐλάκια, καὶ ὅμως εἶναι περίφημο. (Τὰ χείλια εἶναι καμωμένα μὲ bleu cobalt ἀνοιχτὸ ἀντὶ γιὰ κόκκινο.)(10)

11 Σεπτ. 52

Σοῦ στέλνω ἐπιτέλους αὐτὸ τὸ ἀτελείωτο γράμμα, γιατί ἔτσι ὅπως πάει μπορεῖ νὰ μὴν τελειώσει ποτέ. Ἐν τῶ μεταξὺ ἔλαβα καὶ τὸ γράμμα σου καὶ σὲ εὐχαριστῶ. Δὲν προφταίνω νὰ σοῦ ἀπαντήσω σ' αὐτὰ ποὺ γράφεις — θέλουν καιρὸ καὶ ἡσυχία. Ἔχω κάνει 5 ἔργα ἀρκετὰ μεγάλα. Ἄρχισε κρύο καὶ ἄσχημος καιρός. Χρειαζόμουνα ἀκόμη ἕνα χρόνο ἐδῶ.

Χαιρετισμοὺς στὴν Ἀλεξάνδρα, τὰ παιδιὰ καὶ ὅλους.

Νίκος

Εἶναι ἐδῶ ὁ Συμεών(11) καὶ χάρηκα ποὺ τὸν εἶδα. 

σημείωση: εκτός από τον Pablo Piccaso την ριπολίνη χρησιμοποίησαν επίσης ο Ελβετός αρχιτέκτονας-ζωγράφος Le Corbusier και ο Γάλλος Francis Picabia.

Όταν κοιτάζω από ψηλά...

Πλάτωνος λόγος...

       

Toν Μυστικό Κώδικα των κειμένων του Πλάτωνα ανακοίνωσε οτι έσπασε ένας Βρετανός επιστήμονας και αποκάλυψε την «κρυμμένη» μουσική δομή, που δεν πιάνει ανθρώπινο αυτί!

«Ηταν σαν να ανοίγαμε έναν τάφο και να εντοπίζαμε μέσα του καινούργια έργα του Πλάτωνα», λέει ο δρ Τζέι Κένεντι, ιστορικός της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
Η ύπαρξη κρυμμένων μηνυμάτων στα πλατωνικά κείμενα είχε συζητηθεί αρκετές φορές στους επιστημονικούς κύκλους, έλειπε όμως μία συγκροτημένη θεωρία που να αποδεικνύει την ύπαρξή τους. Ο Βρετανός επιστήμονας, τα συμπεράσματα του οποίου δημοσιεύτηκαν στην αμερικανική επιθεώρηση «Apeiron», αποκαλύπτει ότι ο Πλάτωνας χρησιμοποίησε μια διάταξη συμβόλων, εμπνευσμένη από τη θεωρία του Πυθαγόρα, για να δώσει στα έργα του μουσική δομή.

Τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Πυθαγόρας είχε διακηρύξει ότι οι ουράνιες σφαίρες παράγουν μια μουσική που δε γίνεται αντιληπτή με την ακοή. Ο Πλάτων μιμήθηκε αυτήν την κρυφή μουσική στην «Πολιτεία» και άλλα έργα του: τοποθέτησε ομάδες λέξεων που σχετίζονται με τη μουσική ύστερα από κάθε δωδέκατο του κειμένου, κρύβοντας έτσι ένα είδος κλίμακας με δώδεκα νότες.

«Ο Πλάτωνας θεωρείται συχνά μόνο φιλόσοφος, ενώ ήταν επίσης σπουδαίος επιστήμονας. Συμμετέχω σε ένα κίνημα ανάμεσα στους ιστορικούς των Επιστημών να στραφούν στη μελέτη των μαθηματικών του, της φυσικής, της μουσικής θεωρίας και της φυσιολογίας του», εξηγεί μιλώντας στον «Α» ο δρ Κένεντι, που εδώ και χρόνια ερευνά το πλατωνικό σύμπαν, πεπεισμένος ότι κρύβει πολλά ακόμη μυστικά. «Η αποκρυπτογράφηση της μουσικής δομής δείχνει ότι ο Πλάτων χρησιμοποιεί το συμβολισμό, πράγμα που μας οδηγεί σε πολλά άλλα είδη συμβολισμού», τονίζει.
Συγγραφέας και του βιβλίου «Space, time and Einstein», ο δρ Κένεντι συνεχίζει την έρευνά του στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. «Η μελέτη μου, που πρέπει φυσικά να επικυρωθεί και από άλλους ειδικούς, δείχνει ότι οι απόψεις μας για πολλούς αρχαίους φιλοσόφους πρέπει να αναθεωρηθούν. Για παράδειγμα, ο Αριστοτέλης ήταν σκεπτικός στην πυθαγόρεια κληρονομιά. Καθώς η έρευνά μου δείχνει ότι ο Πλάτων ήταν οπαδός του Πυθαγόρα, διαπιστώνουμε ότι η απόσταση μεταξύ τους ήταν μεγαλύτερη απ' όσο πιστεύαμε». 

   

Ο Βρετανός ειδικός στέκεται ιδιαίτερα στις «τεράστιες πρακτικές επιρροές» της πλατωνικής σκέψης. Θυμίζει τη διαπίστωση του Ελληνα καθηγητή στο Πρίνστον Αλέξανδρου Νεχαμά: «Ο Πλάτων εκπροσωπεί το πέρασμα από την κοινωνία του πολέμου στην κοινωνία της σοφίας».\

Οπως λέει ο δρ Κένεντι, «μετά τον Πλάτωνα, στη θεωρία και συχνά στην πράξη, η πολιτική αφορούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, πράγμα που δεν ήταν αυτονόητο πριν από αυτόν. Ο Πλάτων συνέβαλε επίσης στο να επηρεαστεί η δυτική παράδοση από τα μαθηματικά και την επιστήμη -από αυτό βιώνουμε τόσο τα οφέλη όσο και τις βλαβερές συνέπειες. Κι ακόμη, παρά το ότι στην «Πολιτεία» αντιμάχεται τους ποιητές, ο ίδιος ήταν σπουδαίος ποιητής. Η σαγηνευτική δύναμη κειμένων όπως το «Συμπόσιο», ο «Φαίδρος» και ο «Φαίδων» πηγάζει από το πάντρεμα της βαθιάς φιλοσοφικής του σκέψης και μιας υψηλής ποίησης»…

Πηγή: Εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" 

Θερμό και ψυχρό φώς...

Το συγκεκριμένο άρθρο θα σας αναλύσει την σημασία που έχει η θερμοκρασία χρώματος ενός λαμπτήρα και την καταλληλότερη εφαρμογή τους σε κάθε χώρο.

Ιδανική θερμοκρασία χρώματος

Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που πρέπει να λάβετε υπόψιν, είναι η αίσθηση που προκαλούν οι λαμπτήρες, ανάλογα με την θερμοκρασία χρώματος που έχουν.

Οι λαμπτήρες με θερμό φως προτιμούνται κυρίως σε σπίτια και εστιατόρια, καθώς προσφέρουν μια ζεστή ατμόσφαιρα και την αίσθηση της άνεσης.

Αντιθέτως τα ψυχρά χρώματα σε λαμπτήρες προτιμούνται για χώρους εργασίας, σχολεία, καθώς προκαλούν εγρήγορση και επαγρύπνηση. Επίσης βελτιώνουν την οπτική διαύγεια και την αντίληψη ακόμη και σε χαμηλότερα επίπεδα φωτισμού. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιλέγονται για το φωτισμό των Σούπερ Μάρκετ, καθώς έτσι εξοικονομούν ενέργεια.

Για να γίνει κατανοητή η επιρροή της θερμοκρασίας χρώματος στη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου, παραθέτουμε ένα παράδειγμα που αφορά στη σύγκριση ενός fast-food και ενός εστιατορίου πολυτελείας.

Στο πρώτο, ο φωτισμός προέρχεται από λαμπτήρες φθορισμού με ψυχρό χρώμα, ώστε να δημιουργείται μια κατάσταση εγρήγορσης. Να φάμε γρήγορα και να φύγουμε, ώστε να δώσουμε τη θέση μας στον επόμενο πελάτη…

Ενώ στο εστιατόριο πολυτελείας, ο φωτισμός προέρχεται συνήθως από λαμπτήρες πυράκτωσης, οι οποίοι αποδίδουν θερμό χρώμα προσφέροντας την αίσθηση της ζεστασιάς και της άνεσης. Αυτή η αίσθηση μας προκαλεί να καθήσουμε παραπάνω και να απολαύσουμε την εμπειρία.

Η επιλογή λαμπτήρων Τα χρώματα που έχετε επιλέξει για να διακοσμήσετε τον χώρο σας, καθορίζουν και το τι είδους λαμπτήρες θα χρησιμοποιήσετε. Εάν υποθέσουμε ότι έχετε ένα δωμάτιο με έντονα κόκκινα χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσετε έναν λαμπτήρα πυράκτωσης γιατί θα αναδείξει στο έπακρο το κόκκινο.

Αντιθέτως, οι λαμπτήρες φθορισμού αναδεικνύουν περισσότερο τα ψυχρά χρώματα, όπως το μπλε και το πράσινο. Εφόσον επιθυμείτε να αναδείξετε όλα τα χρώματα ενός χώρου, θα πρέπει να επιλέξετε έναν λαμπτήρα με υψηλή χρωματική απόδοση (Daylight).

Correlated Color Temperature (CCT) 
Η Συσχετισμένη Θερμοκρασία Χρώματος υποδηλώνει το χρωματικό φάσμα, το οποίο εκπέμπει ένας λαμπτήρας. Η μέτρηση του CCT γίνεται σε κλίμακα Kelvin (K). Μία χαμηλή θερμοκρασία χρώματος (3000 K) περιγράφει μια θερμή πηγή, όπως είναι ένας λαμπτήρας πυράκτωσης.

Μια υψηλή θερμοκρασία χρώματος (4000 K και περισσότερο) περιγράφει μια ψυχρή πηγή, όπως είναι ένας λαμπτήρας φθορισμού.

Color Rendering Index (CRI) 
Ο δείκτης απόδοσης χρωμάτων (CRI) είναι η μονάδα μέτρησης της ποιότητας, που αφορά στην ικανότητα μιας φωτεινής πηγής να αναδείξει τα χρώματα των διάφορων αντικειμένων στον χώρο με τον ιδανικότερο τρόπο.

Η κλίμακα του CRI μετριέται από το 0 έως το 100. Οι παλιού τύπου λαμπτήρες απέδιδαν από 52 CRI έως 62 CRI, ενώ οι σημερινοί λαμπτήρες μπορούν να φτάσουν μέχρι και 95 CRI.

Επιμέλεια: Μαρία Γεωργιάδου 

(από:http://www.flashlight.gr/index.php?maincat=12&newsid=641&subcat=37)

Όσα δεν έζησα...

 Πέντε πράγματα για τα οποία μετανιώνουν οι ετοιμοθάνατοι. 

 Μια νοσοκόμα που δούλεψε με ανθρώπους με ανίατες ασθένειες, μοιράζεται την εμπειρία της και δίνει πολύτιμες συμβουλές, σε μας τους μη-ετοιμοθάνατους.

"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της ζωής τους.    Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει.    

 Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις τους. Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά:   
  1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.   Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν κάνει.   Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου ίσως να είναι αργά.  

 2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.   Αυτό μου το είπαν σχεδόν όλοι οι άντρες ασθενείς μου. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο θα μπορούσαν συντροφιά με το έτερό τους ήμισυ, δεν διασκέδασαν όσο ήθελαν.  Απλοποιώντας τον τρόπο ζωής σας και κάνοντας συνειδητές επιλογές κατά τη διάρκειά της είναι δυνατόν να ζήσετε με λιγότερα απ' όσα νομίζετε. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες - πιο ταιριαστές με τον νέο τρόπο ζωής σας.  

  3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.  Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για αποφύγουν τσακωμούς ή για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν πως συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους.  Δε μπορούμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Παρ' ό,τι όμως οι άλλοι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν άσχημα αν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, μακροπρόθεσμα οι σχέσεις σας θα γίνουν πιο υγιείς και πιο  ουσιαστικές. Αν δεν γίνουν, τότε απλώς ξεφορτώνεστε μια τοξική σχέση απ' τη ζωή σας. Σε κάθε περίπτωση κερδίζετε.   

  4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.   Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τα ωφέλη μιας παλιάς, καλής φιλίας - μέχρι τότε. Και τότε συχνά ήταν αργά για να εντοπίσω τα άτομα απ' το παρελθόν τους. Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο με τις ζωές τους που είχαν αφήσει καταπληκτικές φιλίες να μαραθούν. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν "ξοδέψει" περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.  Ούτε τα λεφτά ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως η αγάπη.   

 5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.   Παραδόξως γι' αυτό μετανιώνουν πολλοί ετοιμοθάνατοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει, μέχρι το παρά πέντε, ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Είχαν μείνει προσκολλημένοι σ' αυτά που είχαν μάθει, στις συνήθειές τους. Η "ασφάλεια" του οικείου δεν τους είχε αφήσει να αλλάξουν ποτέ.   Ο φόβος της αλλαγής τούς είχε κάνει να υποκρίνονται στους άλλους (αλλά και στους εαυτούς τους!) ότι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να γελάσουν και πάλι με την ψυχή τους, να σαχλαμαρίσουν ξανά... 
(από:www.lifo.gr)

Εμμανουήλ Κουπέ - Καλομοίρης...φωτογραφίες από ψηλά!

 

Σαν πέτρα ...

Ο εγωισμος ειναι σαν την πετρα σκληρος.
Με αυτη χτιζεις ευκολα τοιχους, μα τους γκρεμιζεις δυσκολα.
Κι οταν πια φτασεις να χτισεις το δικο σου δωματιο,χωρις πορτες,χωρις παραθυρα,το σκοταδι θησαυριζει την ψυχη σου...
τοτε ειναι ο καιρος που δεν βλεπεις, ουτε ακους διολου.Δεν μπορεις να ακουσεις μηδε το κελαηδημα του δασους που ολογυρα σε συντροφευει.
Η μονη αγκαλια σου,η μοναξια σου...
σε αυτην αν στηριχτεις,δεν θα μαθεις ποτέ να μιλας.Δεν μπορεις.
Μα η ελπιδα υπαρχει σε αυτους που ζουν φυλακισμενοι πως μια μερα θα λυγισει το φως και θα στρεψει κατα πανω τους.Και ξαφνικα! ενα τρανταγμα καταφερνει να λυγισει την πετρα.Να την! σκαει!....και ετσι οπως χαρασσεται ο τοιχος...μια ρωγμη τη σπρωχνει...
νιωθεις το φως να σε τρυπαει , και τοτε καταλαβαινεις πως πρεπει να λυγισεις πιοτερο απο ολες τις πλευρες......γιατι ετσι κυλαει το βιος....με ρωγμες...... απο τις ρωγμες περναει το φως....

Ο βασιλιάς δεν ξέχασε ....

Το 1969 ο JohnRendall και ο Ace Bourke είδαν ένα μωρό λιοντάρι σε βιτρίνα του Harrod στο Λονδίνο και αμέσως… αποφάσισαν να το αγοράσουν και να το μεγαλώσουν οι ίδιοι, αν και έμεναν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.

Του έδωσαν το όνομα Κρίστιαν και το έκαναν αμέσως αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας...

Σκοπός τους δεν ήταν να το κρατήσουν για πάντα, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό έτσι ή αλλιώς στα πλαίσια της ζωής τους σε μια μεγαλούπολη, αλλά να το επιστρέψουν μετά από έναν χρόνο περίπου στο φυσικό του περιβάλλον, στην Αφρική. 

Στο διάστημα αυτό του πρόσφεραν απεριόριστη αγάπη και εκείνο ανταπέδιδε κάθε φορά ό,τι καλό του έκαναν.

Μαζί ζούσαν, μαζί έπαιζαν και έδινε ο ένας στον άλλο σπουδαία συναισθήματα που πάντα έμπαιναν επάνω από τα άγρια ένστικτα του ζώου. Τους αγάπησε και το αγάπησαν πολύ, ενώ μέσα σε μόλις πέντε μήνες έγινε η τοπική διασημότητα, παρουσιάστηκε σε εκπομές, ενώ γράφτηκε και βιβλίο για τη σχέση των τριών. 

Μέχρι που ήρθε η οδυνηρή ώρα του αποχωρισμού και ο Κρίστιαν βρέθηκε σε έναν ζωολογικό κήπο στην Αφρική, προκειμένου να ενσωματωθεί σιγά σιγά σε μια φυσιολογική για τον ίδιο ζωή.

Εκεί έγινε ο αρχηγός της αγέλης, απέκτησε σύζυγο και ζούσε πια τη ζωή του! Οι δύο φίλοι θέλησαν μετά από έναν χρόνο να τον επισκεφθούν αλλά οι υπεύθυνοι του πάρκου τούς είπαν ότι πλέον ο Κρίστιαν ήταν ένα άγριο λιοντάρι, αρχηγός ανάμεσα στους ομοίους του και προφανώς δεν θα τους θυμόταν, ενώ επισήμαναν πως δεν θα έπρεπε να ρισκάρουν μια συνάντηση μαζί του έστω και από μακριά. Όμως ο John και ο Ace αποφάσισαν να το ρισκάρουν.

Επισκέφθηκαν τον Κρίστινα στον Κήπο και βρέθηκαν μπροστά σε μια έκπληξη: Όχι μόνο τους αναγνώρισε, αλλά τους έδειξε και τόσο μεγάλη αγάπη, όπως παλιά. Γι” αυτόν δεν είχε σημασία πως ήταν ένα άγριο ζώο, με άγρια ένστικτα! Σημασία είχε πως οι δυο φίλοι τού έδειξαν αγάπη και αυτό δεν μπορούσε να το ξεχάσει με τίποτα. Άλλωστε γι” αυτούς ποτέ δεν υπήρξε άγριο ζώο ούτε το είδαν έτσι. 

Ήταν ο Κρίστιαν το λιονταράκι τους. Και έτσι ακριβώς τους υποδέχτηκε σαν το λιοντάρακι τους. Μόνο που έφερε και τη σύζυγό του να την γνωρίσουν…  

(απόhttp://gr.omg.yahoo.com)

Έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι βρέθηκε σε τράπεζα!

Isabella d’Este: dopo 500 anni
trovato il ritratto di Leonardo

Rinvenuto in un caveau in Svizzera: era tra i dipinti di una collezione privata L’opera rappresenta la trasposizione del disegno preparatorio esposto al Louvre. Ma secondo lo studioso Tomaso Montanari si tratta di una crosta.

• arte

Email

• +
• -

Il ritratto che Leonardo da Vinci fece alla marchesa di Mantova Isabella d'Este è stato ritrovato dopo 500 anni. Rinvenuto nel caveau di una banca in Svizzera. Ad attestarne l'autenticità, come riporta Veronica Artioli nell'articolo apparso su Sette, il magazine del Corriere della Sera, è il professor Carlo Pedretti considerato uno dei massimi esperti di Leonardo. La Artioli, mantovana, nipote di Umberto, storico e critico teatrale scomparso nel 2004, ha seguito da più di due mesi le tracce di questo ritrovamento. Il dipinto era tra le opere di una collezione privata di una famiglia italiana che vive tra il centro Italia e la Svizzera.

«L'opera - spiega Artioli - è un olio su tela di 61x46,5 centimetri e rappresenta la trasposizione del celebre disegno preparatorio esposto oggi al Louvre. I risultati della perizia effettuata con la prova carbonio-14, eseguita dall’Università dell’Arizona, dimostrano che il dipinto ha il 95,4% di probabilità di essere stato realizzato in un periodo compreso tra il 1460 e il 1650, un quadro dunque compatibile con l'opera e l'epoca di Leonardo. Secondo Pedretti - aggiunge - potrebbe risalire a un periodo più tardo dell'attività del genio toscano. Nel volto, soprattutto, riconosce la mano di Leonardo, il resto potrebbe essere anche opera dei suoi allievi Salai e Melzi ». Sarebbero stati almeno due i disegni preparatori.

Quando sarebbe stato dipinto da Leonardo? L’artista fuggi da Milano in seguito all'invasione dei francesi nel 1499 e venne accolto a Mantova. Proprio in quel periodo Isabella d'Este gli aveva strappato la promessa di un ritratto «di colore». Ma quasi ne aveva perso le speranze. ]