Όσα δεν έζησα...

 Πέντε πράγματα για τα οποία μετανιώνουν οι ετοιμοθάνατοι. 

 Μια νοσοκόμα που δούλεψε με ανθρώπους με ανίατες ασθένειες, μοιράζεται την εμπειρία της και δίνει πολύτιμες συμβουλές, σε μας τους μη-ετοιμοθάνατους.

"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της ζωής τους.    Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει.    

 Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις τους. Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά:   
  1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.   Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν κάνει.   Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου ίσως να είναι αργά.  

 2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.   Αυτό μου το είπαν σχεδόν όλοι οι άντρες ασθενείς μου. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο θα μπορούσαν συντροφιά με το έτερό τους ήμισυ, δεν διασκέδασαν όσο ήθελαν.  Απλοποιώντας τον τρόπο ζωής σας και κάνοντας συνειδητές επιλογές κατά τη διάρκειά της είναι δυνατόν να ζήσετε με λιγότερα απ' όσα νομίζετε. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες - πιο ταιριαστές με τον νέο τρόπο ζωής σας.  

  3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.  Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για αποφύγουν τσακωμούς ή για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν πως συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους.  Δε μπορούμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Παρ' ό,τι όμως οι άλλοι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν άσχημα αν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, μακροπρόθεσμα οι σχέσεις σας θα γίνουν πιο υγιείς και πιο  ουσιαστικές. Αν δεν γίνουν, τότε απλώς ξεφορτώνεστε μια τοξική σχέση απ' τη ζωή σας. Σε κάθε περίπτωση κερδίζετε.   

  4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.   Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τα ωφέλη μιας παλιάς, καλής φιλίας - μέχρι τότε. Και τότε συχνά ήταν αργά για να εντοπίσω τα άτομα απ' το παρελθόν τους. Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο με τις ζωές τους που είχαν αφήσει καταπληκτικές φιλίες να μαραθούν. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν "ξοδέψει" περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.  Ούτε τα λεφτά ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως η αγάπη.   

 5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.   Παραδόξως γι' αυτό μετανιώνουν πολλοί ετοιμοθάνατοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει, μέχρι το παρά πέντε, ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Είχαν μείνει προσκολλημένοι σ' αυτά που είχαν μάθει, στις συνήθειές τους. Η "ασφάλεια" του οικείου δεν τους είχε αφήσει να αλλάξουν ποτέ.   Ο φόβος της αλλαγής τούς είχε κάνει να υποκρίνονται στους άλλους (αλλά και στους εαυτούς τους!) ότι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να γελάσουν και πάλι με την ψυχή τους, να σαχλαμαρίσουν ξανά... 
(από:www.lifo.gr)

Εμμανουήλ Κουπέ - Καλομοίρης...φωτογραφίες από ψηλά!

 

Σαν πέτρα ...

Ο εγωισμος ειναι σαν την πετρα σκληρος.
Με αυτη χτιζεις ευκολα τοιχους, μα τους γκρεμιζεις δυσκολα.
Κι οταν πια φτασεις να χτισεις το δικο σου δωματιο,χωρις πορτες,χωρις παραθυρα,το σκοταδι θησαυριζει την ψυχη σου...
τοτε ειναι ο καιρος που δεν βλεπεις, ουτε ακους διολου.Δεν μπορεις να ακουσεις μηδε το κελαηδημα του δασους που ολογυρα σε συντροφευει.
Η μονη αγκαλια σου,η μοναξια σου...
σε αυτην αν στηριχτεις,δεν θα μαθεις ποτέ να μιλας.Δεν μπορεις.
Μα η ελπιδα υπαρχει σε αυτους που ζουν φυλακισμενοι πως μια μερα θα λυγισει το φως και θα στρεψει κατα πανω τους.Και ξαφνικα! ενα τρανταγμα καταφερνει να λυγισει την πετρα.Να την! σκαει!....και ετσι οπως χαρασσεται ο τοιχος...μια ρωγμη τη σπρωχνει...
νιωθεις το φως να σε τρυπαει , και τοτε καταλαβαινεις πως πρεπει να λυγισεις πιοτερο απο ολες τις πλευρες......γιατι ετσι κυλαει το βιος....με ρωγμες...... απο τις ρωγμες περναει το φως....

Ο βασιλιάς δεν ξέχασε ....

Το 1969 ο JohnRendall και ο Ace Bourke είδαν ένα μωρό λιοντάρι σε βιτρίνα του Harrod στο Λονδίνο και αμέσως… αποφάσισαν να το αγοράσουν και να το μεγαλώσουν οι ίδιοι, αν και έμεναν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.

Του έδωσαν το όνομα Κρίστιαν και το έκαναν αμέσως αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας...

Σκοπός τους δεν ήταν να το κρατήσουν για πάντα, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό έτσι ή αλλιώς στα πλαίσια της ζωής τους σε μια μεγαλούπολη, αλλά να το επιστρέψουν μετά από έναν χρόνο περίπου στο φυσικό του περιβάλλον, στην Αφρική. 

Στο διάστημα αυτό του πρόσφεραν απεριόριστη αγάπη και εκείνο ανταπέδιδε κάθε φορά ό,τι καλό του έκαναν.

Μαζί ζούσαν, μαζί έπαιζαν και έδινε ο ένας στον άλλο σπουδαία συναισθήματα που πάντα έμπαιναν επάνω από τα άγρια ένστικτα του ζώου. Τους αγάπησε και το αγάπησαν πολύ, ενώ μέσα σε μόλις πέντε μήνες έγινε η τοπική διασημότητα, παρουσιάστηκε σε εκπομές, ενώ γράφτηκε και βιβλίο για τη σχέση των τριών. 

Μέχρι που ήρθε η οδυνηρή ώρα του αποχωρισμού και ο Κρίστιαν βρέθηκε σε έναν ζωολογικό κήπο στην Αφρική, προκειμένου να ενσωματωθεί σιγά σιγά σε μια φυσιολογική για τον ίδιο ζωή.

Εκεί έγινε ο αρχηγός της αγέλης, απέκτησε σύζυγο και ζούσε πια τη ζωή του! Οι δύο φίλοι θέλησαν μετά από έναν χρόνο να τον επισκεφθούν αλλά οι υπεύθυνοι του πάρκου τούς είπαν ότι πλέον ο Κρίστιαν ήταν ένα άγριο λιοντάρι, αρχηγός ανάμεσα στους ομοίους του και προφανώς δεν θα τους θυμόταν, ενώ επισήμαναν πως δεν θα έπρεπε να ρισκάρουν μια συνάντηση μαζί του έστω και από μακριά. Όμως ο John και ο Ace αποφάσισαν να το ρισκάρουν.

Επισκέφθηκαν τον Κρίστινα στον Κήπο και βρέθηκαν μπροστά σε μια έκπληξη: Όχι μόνο τους αναγνώρισε, αλλά τους έδειξε και τόσο μεγάλη αγάπη, όπως παλιά. Γι” αυτόν δεν είχε σημασία πως ήταν ένα άγριο ζώο, με άγρια ένστικτα! Σημασία είχε πως οι δυο φίλοι τού έδειξαν αγάπη και αυτό δεν μπορούσε να το ξεχάσει με τίποτα. Άλλωστε γι” αυτούς ποτέ δεν υπήρξε άγριο ζώο ούτε το είδαν έτσι. 

Ήταν ο Κρίστιαν το λιονταράκι τους. Και έτσι ακριβώς τους υποδέχτηκε σαν το λιοντάρακι τους. Μόνο που έφερε και τη σύζυγό του να την γνωρίσουν…  

(απόhttp://gr.omg.yahoo.com)

Έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι βρέθηκε σε τράπεζα!

Isabella d’Este: dopo 500 anni
trovato il ritratto di Leonardo

Rinvenuto in un caveau in Svizzera: era tra i dipinti di una collezione privata L’opera rappresenta la trasposizione del disegno preparatorio esposto al Louvre. Ma secondo lo studioso Tomaso Montanari si tratta di una crosta.

• arte

Email

• +
• -

Il ritratto che Leonardo da Vinci fece alla marchesa di Mantova Isabella d'Este è stato ritrovato dopo 500 anni. Rinvenuto nel caveau di una banca in Svizzera. Ad attestarne l'autenticità, come riporta Veronica Artioli nell'articolo apparso su Sette, il magazine del Corriere della Sera, è il professor Carlo Pedretti considerato uno dei massimi esperti di Leonardo. La Artioli, mantovana, nipote di Umberto, storico e critico teatrale scomparso nel 2004, ha seguito da più di due mesi le tracce di questo ritrovamento. Il dipinto era tra le opere di una collezione privata di una famiglia italiana che vive tra il centro Italia e la Svizzera.

«L'opera - spiega Artioli - è un olio su tela di 61x46,5 centimetri e rappresenta la trasposizione del celebre disegno preparatorio esposto oggi al Louvre. I risultati della perizia effettuata con la prova carbonio-14, eseguita dall’Università dell’Arizona, dimostrano che il dipinto ha il 95,4% di probabilità di essere stato realizzato in un periodo compreso tra il 1460 e il 1650, un quadro dunque compatibile con l'opera e l'epoca di Leonardo. Secondo Pedretti - aggiunge - potrebbe risalire a un periodo più tardo dell'attività del genio toscano. Nel volto, soprattutto, riconosce la mano di Leonardo, il resto potrebbe essere anche opera dei suoi allievi Salai e Melzi ». Sarebbero stati almeno due i disegni preparatori.

Quando sarebbe stato dipinto da Leonardo? L’artista fuggi da Milano in seguito all'invasione dei francesi nel 1499 e venne accolto a Mantova. Proprio in quel periodo Isabella d'Este gli aveva strappato la promessa di un ritratto «di colore». Ma quasi ne aveva perso le speranze. ]

 

Η λίμνη που ο θάνατος ασκείται στην τέχνη...

 

 

Μια λίμνη στην Τανζανία χαρίζει μοναδικά γλυπτά από ζώα που πέθαναν όρθια και έμειναν να κοιτάνε το χρόνο .....