Ακροάσεις ηθοποιών από ''περιηγητές της ομίχλης''.

 Ολο και πιο εξουθενωτικές γίνονται οι ακροάσεις..

 

Η ατμόσφαιρα θυμίζει απαρχαιωμένη δημόσια υπηρεσία, όπου όλα λειτουργούν σαν ρολόι. Σταματημένο. Από πολύ νωρίς το πρωί, ουρές ηθοποιών σχηματίζονται έξω από θέατρα και μέσα σε φουαγιέ. Οι πιο έμπειροι, φροντίζουν να ξυπνήσουν από τα άγρια χαράματα προκειμένου να φτάσουν από τους πρώτους και να πάρουν αριθμό προτεραιότητας. Και από εκεί και πέρα, αρχίζει το μαρτύριο: οι ώρες περνούν, η ουρά μεγαλώνει, τα νεύρα σπάνε και οι εκατοντάδες ηθοποιοί που έχουν ετοιμάσει μονολόγους και τραγούδι προκειμένου να ξεχωρίσουν στην πολυαναμενόμενη οντισιόν, κοντεύουν να ξεχάσουν τα λόγια τους εξαιτίας της ατέρμονης αναμονής.

Είναι σχεδόν σαδιστικός ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται ουκ ολίγοι σκηνοθέτες, φτασμένοι αλλά και πρωτοεμφανιζόμενοι-αυτοαποκαλούμενοι «καλλιτέχνες», σε ανθρώπους που ονειρεύονται να παίξουν κάποια στιγμή στο θέατρο. Η τέχνη θέλει θυσίες λένε, αλλά γιατί να πρέπει εκτός από τόσα και τόσα άλλα να θυσιάσεις και την αξιοπρέπειά σου για μια θέση σε έναν θίασο;

Τα πηγαδάκια που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια της αναμονής έχουν ενδιαφέρον: τρώνε το κολατσιό που έχουν φέρει από το σπίτι, άλλοι τραγουδούν, άλλοι παίρνουν έναν υπνάκο ζητώντας από κάποιον έμπιστο να τους ειδοποιήσει όταν έρθει η σειρά τους. Και φυσικά, προσπαθούν να γελάσουν με το δράμα τους: «εσύ σε πόσες οντισιόν πήγες αυτή τη βδομάδα;  Α ναι! Τώρα σε θυμήθηκα! Σε είχα δει και στην άλλη ακρόαση πριν από ένα μήνα! Τζίφος ε; / Ζητάνε και αυτοσχεδιασμό;».

Ο αυτοσχεδιασμός που και βέβαια ζητάνε, είναι κεφάλαιο από μόνο του: «Κάνε ότι κάνεις έρωτα με τον τοίχο και φτάσε σε οργασμό!» / «Γίνε μωβ και πες μας πώς νιώθεις!» / «Κάνε το φλυτζανάκι του καφέ!». Και άλλα τέτοια ευφάνταστα. Κάποιοι υποκύπτουν σε αυτά τα αλλόκοτα προστάγματα χωρίς να είναι 100% σίγουροι ότι ο άνθρωπος που τους τα ζήτησε τα έχει τετρακόσια. Κάποιοι άλλοι, που θεωρούν ότι όλα αυτά είναι εκτός τόπου και χρόνου και ζητούν επεξήγηση, κόβονται με συνοπτικές διαδικασίες.

«Ετσι όπως γίνονται πλέον οι οντισιόν, το να μην σε επιλέξουν είναι αυτό που σε πειράζει λιγότερο. Το χειρότερο είναι ότι ξεκινάς το πρωί από το σπίτι σου γεμάτος κέφι και τρακ, έχεις προβάρει τα λόγια σου, έχεις προσέξει την εμφάνισή σου και όσο περνά η ώρα και δεν έρχεται η σειρά σου και συνειδητοποιείς ότι εκτός από μεσημεριανό σε λίγο θα φας και βραδινό ενώ κάθεσαι κατάχαμα, ξέρεις πλέον ότι κάποιοι παίζουν σαδιστικά με την υπομονή και με την ανεργία σου» μου εξηγούσε πριν από λίγο καιρό φίλος ηθοποιός που πηγαίνει πολύ συχνά σε τέτοιου είδους δοκιμασίες.

Ειδικά από μεγάλα θέατρα και καταξιωμένους σκηνοθέτες, κάποιος θα περίμενε μεγαλύτερο επαγγελματισμό. Δυστυχώς όμως, πολλές φορές, εκεί ακριβώς είναι που κατοικοεδρεύει το χειρότερο πρόσωπο του σαδισμού. Σε μια Ελλάδα που παρά την κρίση εξακολουθεί να παράγει ταλέντα και σε μια Αθήνα που όπως τα μπαρ, έτσι και τα θέατρα ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο, ίσως εκείνοι που βρίσκονται στην πλευρά του κριτή να πρέπει να αντιμετωπίζουν τους κρινόμενους με την ίδια σοβαρότητα που απαιτούν και στο ανέβασμα της δουλειάς τους.

 

(από:http://www.tovima.gr)