Πώς σας πείθουν να ξοδέψετε τα χρήματα σας....

Μη σας φαίνεται περίεργο που βγαίνετε για φάτε κάτι πρόχειρο και καταλήγετε να δίνετε μία περιουσία, χωρίς να καταλαβαίνετε πώς την πατήσατε...

Σύμφωνα με το Business Insider, πίσω από τους καταλόγους των εστιατορίων υπάρχει ολόκληρη μελέτη από ψυχολόγους και συμβούλους, που έχουν σκεφτεί πολύ προσεκτικά πως θα διαμορφωθεί το μενού ώστε να είναι πιο θελκτικό στον καταναλωτή.

1. Δεν χρησιμοποιούν το σύμβολο του ευρώ
Το σύμβολο του ευρώ θα υπενθύμιζε αυτομάτως στους καταναλωτές ότι ξοδεύουν χρήματα και γι' αυτό το λόγο είναι και το βασικό που αποφεύγουν οι καταστηματάρχες να φαίνεται στον κατάλογο. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, οι επισκέπτες που είχαν κατάλογο χωρίς το σήμα του δολαρίου, ξόδεψαν πολλά περισσότερα χρήματα από εκείνους που δεν έβλεπαν το σήμα του δολαρίου. Ακόμα κι αν οι τιμές ήταν γραμμένες με τη μορφή «δέκα δολάρια», οδηγούσαν τους καταναλωτές να ξοδέψουν λιγότερα.

2. Είναι ύπουλοι με τους αριθμούς
Οι εστιάτορες καταλαβαίνουν ότι η τιμή 9,99, πολλές φορές εκλαμβάνεται ως λιγότερο ποιοτική. Αντίθετα, η τιμή που λήγει σε 0,95 (π.χ. 10,95) είναι πιο αποτελεσματική και φιλική στον καταναλωτή. Τις περισσότερες φορές τα μενού έχουν μόνο «στρογγυλές τιμές» ώστε να φαίνονται πιο απλά και καθαρά.

3. Χρησιμοποιούν περιγραφική γλώσσα
Έρευνα του Πανεπιστημίου Κορνέλ έδειξε ότι τα προϊόντα του καταλόγου που περιγράφονταν με έναν όμορφο τρόπο ήταν και τα πιο δημοφιλή. Ταυτόχρονα, μία ακόμα έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις έδειξε ότι τα προϊόντα με περιγραφές είχαν 27% μεγαλύτερη ζήτηση σε σχέση με εκείνα που δεν είχαν καμία περιγραφή.

4. Συνδέουν το φαγητό με την οικογένεια
Το καταναλωτικό κοινό νιώθει μεγαλύτερη σύνδεση όταν ο κατάλογος χρησιμοποιεί τις λέξεις «μαμά» ή «γιαγιά», όπως για παράδειγμα το «αρνάκι της γιαγιάς».

5. Χρησιμοποιούν έθνικ όρους για τα φαγητά από άλλες χώρες ώστε να φαίνονται πιο αυθεντικά
Ο καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Τσαρλς Σπενς, βρήκε ότι μία εθνική ή γεωγραφική ταμπέλα, όπως ένα ιταλικό όνομα, τραβάει την προσοχή του καταναλωτή σε ένα συγκεκριμένο πιάτο.

6. Χρησιμοποιούν φωτογραφίες
Όταν τα πιάτα στον κατάλογο είναι υπογραμμισμένα, έχουν έντονο χρώμα ή συνοδεύονται από φωτογραφίες, μοιάζουν περισσότερο ξεχωριστά. Παρ' ολ' αυτά τα πολύ καλά εστιατόρια αποφεύγουν τέτοιου είδους τακτικές γιατί τις θεωρούν κακόγουστες.

7. Χρησιμοποιούν τα πολύ ακριβά πιάτα για να προωθήσουν τα πιο φτηνά τους πιάτα
Πολλά εστιατόρια χρησιμοποιούν πολύ ακριβά πιάτα ως αντιπερισπασμό, προκειμένου τα λιγότερο ακριβά πιάτα (αλλά πάλι υψηλά σε τιμή) να φαίνονται φτηνότερα. Ο μόνος λόγος για να υπάρχει σε έναν κατάλογο ένα πιάτο των 50 ευρώ είναι για να νιώσει καλύτερα ο καταναλωτής όταν παραγγείλει ένα πιάτο που έχει 35 ευρώ.

8. Έχουν μικρό, μεσαίο και μεγάλο μέγεθος
Ο καταναλωτής δεν έχει ιδέα πόσο μικρή είναι η μικρή σαλάτα και θεωρούν ότι επειδή είναι φτηνότερη θα έχει μία καλή αναλογία τιμής και ποιότητας. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο καταναλωτής είναι ότι τα εστιατόρια θέλουν να πουλήσουν τις μικρές ποσότητες και οι μεγάλες ποσότητες βρίσκονται στον κατάλογο μόνο για λόγους σύγκρισης.

9. Τοποθετούν τα πιάτα ανάλογα με τον τρόπο που διαβάζει ο καταναλωτής
Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Κορέα, το 1/3 των συμμετεχόντων ήταν πολύ πιο πιθανό να παραγγείλουν το πρώτο πιάτο που θα τους τραβούσε την προσοχή. Έτσι, τα εστιατόρια τοποθετούν τα πιο «κερδοφόρα» πιάτα τους στην πάνω δεξιά θέση του καταλόγου, επειδή εκεί πέφτει πρώτα το μάτι του πελάτη.

10. Προσφέρουν περιορισμένες επιλογές
Προκειμένου να μη νιώσει ο επισκέπτης του εστιατορίου ότι έχει πάρα πολλές επιλογές από τις οποίες αναγκάζεται να διαλέξει, τα εστιατόρια προσφέρουν λιγότερες επιλογές, με τον ιδανικό αριθμό των πιάτων να είναι 6 πιάτα σε κάθε κατηγορία για τα fast food και 7 με 10 πιάτα ανά κατηγορία στα εστιατόρια.

11. Δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα
Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο Λέστερ, η κλασσική μουσική στα εστιατόρια ενθαρρύνει τους πελάτες να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα. Αντίθετα, η ποπ μουσική ωθεί τους καταναλωτές να ξοδεύουν 10% λιγότερα χρήματα στα γεύματά τους.

(από:http://www.ingossip.gr/)

Συνήθειες ευφυιών ανθρώπων...

Έχουν διαφορετικές συνήθειες οι “έξυπνοι” άνθρωποι;

Οι ευφυείς δεν προσεγγίζουν τυχαία τη ζωή, αλλά «καθοδηγούν» το μυαλό τους μέσα από τις καθημερινές συνήθειες. Από μικρή ηλικία βάζουν στόχους τους οποίους και πετυχαίνουν μέσα από την οργάνωση και τις επιλογές όλου του 24ωρου. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι δυο από τους πιο έξυπνους διάσημους, σήμερα, είναι η Natalie Portman, που έχει τελειώσει το Harvard και θεωρείται μια από τις πιο έξυπνες νέες ηθοποιούς και ο Quentin Tarantino με IQ 160. Ωστόσο, δεν υπάρχει ευφυες άτομο που να μην ακολουθεί υποσυνείδητα τις παρακάτω κινήσεις.

Θέτουν φιλόδοξους στόχους και τους πετυχαίνουν!
Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει όνειρα, αλλά οι έξυπνοι είναι γεμάτοι φιλοδοξίες και ρεαλιστικούς στόχους. Το μυαλό τους ασυνείδητα προχωράει πιο μπροστά, ώστε να μην χάνουν το ενδιαφέρον τους. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, δεν ψάχνουν για το γρήγορο και εύκολο δρόμο προς την κορυφή. Με άλλα λόγια, «σπάνε» το στόχο τους… σε μικρότερους και εργάζονται ξεχωριστά με αυτούς. Έτσι, ανεβαίνουν σιγά σιγά τη σκάλα της επιτυχίας και δεν κινδυνεύουν να πέσουν απότομα στο έδαφος.

«Ευφυΐα χωρίς φιλοδοξία είναι πουλί χωρίς φτερά», Salvador Dali.

Είναι από τους καλύτερους ακροατές
Σήμερα, δύσκολα βρίσκει κανείς έναν καλό ακροατή! Η εξυπνάδα φαίνεται στο γεγονός ότι μέσα από μια συζήτηση «κρύβεται» μια πολύτιμη δόση σοφίας. Δεν το παίζουν παντογνώστες, αλλά αντίθετα ακούν το συνομιλητή τους με την επιθυμία να μάθουν κάτι καινούριο ή να διευρύνουν τη σκέψη τους.

Λειτουργούν προνοητικά και «όχι» απερίσκεπτα
Οι έξυπνοι άνθρωποι δεν παίρνουν εύκολες αποφάσεις, αλλά σκέφτονται κάθε ενδεχόμενο πριν πουν το «ναι». Αυτή η προνοητικότητα τους ξεχωρίζει από το πλήθος. Κάθε κίνηση τους ακολουθείται από μια σωστή σκέψη, με αποτέλεσμα όταν κάνουν λάθη… να μαθαίνουν από αυτά και να μην γκρινιάζουν όλο το 24ωρο! Άλλωστε, ποιος έξυπνος επιχειρηματίας δεν έχει κάνει λάθη πριν πετύχει;

«Ο έξυπνος άνθρωπος θα βρει διέξοδο από μια δύσκολη κατάσταση. Ο σοφός δεν θα βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση», Γερμανός συγγραφέας Jean-Paul Richter.

Έχουν σχέδιο, δεν αγχώνονται και γελούν!
Το γέλιο και η θετική σκέψη αποτελεί μια από τις στάνταρ συνήθειες των έξυπνων! Όταν όλοι γύρω τους έχουν βουτηχτεί στην κατάθλιψη, αυτοί απομακρύνονται από τα «μελανά» σημεία και βλέπουν τις θετικές λεπτομέρειες. Έτσι, καταφέρνουν να γελούν και να ανεβάζουν τη ψυχολογία τους.

Γνωρίζουν τα όρια τους
Δεν είναι από αυτούς που υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους. Τα έξυπνα άτομα πάντα γνωρίζουν τις ικανότητες, τα ταλέντα τους και τα όριά τους. Με άλλα λόγια, δεν σημαίνει ότι «περιορίζουν» τις δυνάμεις τους, αλλά ότι τις γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Στη σημερινή κοινωνία, εάν δεν ξέρει κάποιος που να σταματήσει ή μέχρι που μπορεί να φτάσει, τότε κατά 99% θα αποτύχει.


«Ο καθένας είναι μεγαλοφυΐα, αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο», Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Δεν αποθαρρύνονται από την πρώτη αποτυχία
Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε. Αρκετοί πέφτουν στον πάτο της αποτυχίας και αποθαρρύνονται ή σταματούν τα όνειρα. Οι έξυπνοι άνθρωποι, όμως, πάντα θα βρουν μια λύση που θα προσπεράσει το εμπόδιο, με αποτέλεσμα να είναι αισιόδοξοι και όχι αρνητικοί. Ακόμα και εάν αποτύχουν παταγωδώς, γνωρίζουν πώς να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα.

Ωφελούνται από την περιέργεια τους
Αρκετά άτομα είναι εκ φύσεως περίεργα, κάνοντας πολλές ερωτήσεις, κυρίως εξαιτίας της ανάγκης για νέες πληροφορίες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο καλύτερος τους φίλος είναι το google. Ψάχνουν διαρκώς στη μηχανή αναζήτησης για απαντήσεις. Αλλιώς, ζητούν τα «φώτα» των γύρω τους, αφήνοντας το μυαλό τους να κωδικοποιήσει τις καινούριες έννοιες.

«Όσο πιο έξυπνος είσαι τόσο πιο πολλά πρέπει να μάθεις», Αμερικάνος ευθυμογράφος Don Herold.

Δίνουν έμφαση στο μήνυμα και όχι στον ακροατή
Τα έξυπνα άτομα δεν εστιάζουν στο εάν ένας ακροατής είναι βαρετός, άσχημος ή βρίσκεται σε συγκεκριμένο κόμμα… αλλά δίνουν βάση στο πως μπορούν να επηρεάσουν τις γνώσεις τους. Έτσι, καλωσορίζουν το υλικό με αντικειμενική ματιά και δεν αφήνουν κανέναν να τους επηρεάζει ή να ασκεί έλεγχο πάνω τους. 

(από:http://www.mylady.gr/arthra/2014/05/04-okto-sunitheies-ton-exupnon-anthropon!/?fb_action_ids=10202734695346598&fb_action_types=og.likes&fb_ref=.U2a67jGQF38.like#uQeFYkeFuK0dwMjX.99)

Ψυχικές ασθένειες και δημιουργικότητα ...

         

Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν τουλάχιστον ένα όνομα ενός διάσημου καλλιτέχνη ή συγγραφέα που αυτοκτόνησε (Hemingway, Plath) ή έκανε κάτι εξωφρενικά εκκεντρικό (ο Van Gogh κόβοντας το αυτί του). Στο Hollywood φαίνεται να πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια σύνδεση. Ταινίες όπως το «A Beautiful Mind» (2001) και το «Shine» (1996) δείχνουν μια συσχέτιση μεταξύ της Διανόησης και της Καλλιτεχνικότητας, με τις ψυχικές ασθένειες.

Oι πιο πρόσφατες μελέτες, όταν είναι καλά σχεδιασμένες, καταλήγουν με συνέπεια στην ίδια διαπίστωση: Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της δημιουργικότητας και της ψυχικής ασθένειας. Αντίθετα μάλιστα, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Robert Epstein, PhD, η δημιουργικότητα μπορεί να παρεμποδίζεται από το άγχος.

Το NEWS 247 σε συνεργασία με το InvitroMagazine σας παρουσιάζουν τις περιπτώσεις διάσημων προσωπικοτήτων που είχαν κάποια ψυχική ασθένεια.

Διάσημες προσωπικότητες:

Ο James Joyce είχε μια κόρη με σχιζοφρένεια και είχε πολλά σχιζότυπα χαρακτηριστικά. Ο Albert Einstein είχε ένα γιο με σχιζοφρένεια και ήταν επίσης ο ίδιος σχιζότυπος και εκκεντρικός. Ο Bertrand Russell είχε πολλά μέλη της οικογένειας του με σχιζοφρένεια ή ψύχωση. Ο Winston Churchill, ο Vincent van Gogh και ο Edgar Allan Poe πιστεύεται ότι είχαν διπολική διαταραχή.

Χέμινγουέι

Το μυθιστόρημα της Joanne Greenberg «Ποτέ δεν σας υποσχέθηκα έναν κήπο με τριανταφυλλιές» – I Never Promised You A Rose Garden (1964), είναι ένα αυτοβιογραφικό κείμενο της εφηβείας της στο Chestnut Lodge, σε συνεργασία με την Δρ Frieda Fromm-Reichmann. Εκείνη την εποχή, είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, αν και δύο ψυχίατροι που εξέτασαν το αυτοβιογραφικό της βιβλίο το 1981 κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν σχιζοφρενής, αλλά είχε βαριά κατάθλιψη και διαταραχή σωματοποίησης. Η αφήγηση θέτει συνεχώς το δίλλημα του πρωταγωνιστή μεταξύ ψυχικής ασθένειας και καλλιτεχνικής ικανότητας.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει κάποια συσχέτιση μεταξύ των δημιουργικών – καλλιτεχνικών επαγγελμάτων και των ψυχικών νόσων, συμπεριλαμβανομένων της διπολικής διαταραχής και της σχιζοφρένειας.

Η συσχέτιση μεταξύ της διπολικής διαταραχής και της δημιουργικότητας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία το 1970, αλλά η ιδέα ενός συνδέσμου μεταξύ της «τρέλας» και «ιδιοφυΐας» είναι πολύ παλαιότερη και χρονολογείται τουλάχιστον από την εποχή του Αριστοτέλη. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η δημιουργικότητα προήλθε από τους θεούς, και ιδίως από τις Μούσες, τις μυθικές προσωποποιήσεις των τεχνών και των επιστημών, που ήταν εννέα θυγατέρες του Δία. Η ιδέα ενός πλήρους έργου τέχνης που αναδύεται χωρίς συνειδητή σκέψη ή προσπάθεια ενισχύθηκε σαν άποψη στην Ρομαντική εποχή.

Βαν Κόγκ

Έχει επίσης προταθεί ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη συσχέτιση μεταξύ της δημιουργικότητας και της διπολικής διαταραχής, ενώ η μείζονα καταθλιπτική διαταραχή φαίνεται να είναι πολύ πιο συχνή μεταξύ των θεατρικών συγγραφέων, μυθιστοριογράφων, βιογράφων, και καλλιτεχνών. Τα ψυχωτικά άτομα πάλι, ερμηνεύουν τον κόσμο με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο αντιλαμβανόμενοι πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν.

Θετική διάθεση, ψυχική ασθένεια και Δημιουργικότητα

Η έρευνα αποκαλύπτει ότι οι άνθρωποι είναι πιο δημιουργικοί όταν είναι σε μια θετική διάθεση και ότι οι ψυχικές ασθένειες όπως η κατάθλιψη, η σχιζοφρένεια μπορούν πραγματικά να μειώσουν τη δημιουργικότητα.

Οι άνθρωποι που έχουν εργαστεί στον τομέα της Τέχνης, είχαν συχνά προβλήματα με τη φτώχεια, τις διώξεις, την κοινωνική αποξένωση, ψυχολογικά τραύματα, κατάχρηση ουσιών, υψηλή πίεση στο περιβάλλον τους και άλλους τέτοιους παράγοντες που συνδέονται με την ανάπτυξη και ίσως προκαλούν ψυχική ασθένεια. Είναι επομένως πιθανό ότι, όταν η δημιουργικότητα η ίδια συνδέεται με θετικές διαθέσεις, την ευτυχία και την ψυχική υγεία, η επιδίωξη μιας σταδιοδρομίας στον χώρο της τέχνης μπορεί να φέρει προβλήματα με το άγχος και το (αρχικά συνήθως χαμηλό) εισόδημα. Άλλοι παράγοντες, όπως το στερεότυπο του «Τρελού καλλιτέχνη» μπορούν να τροφοδοτήσουν τις πεποιθήσεις και προσδοκίες σχετικά με το πώς ένας καλλιτέχνης πρέπει να άγεται και να φέρεται, καθιστώντας τον καλλιτεχνικό τομέα πιο ελκυστικό για τα άτομα με προϋπάρχουσα ψυχική ασθένεια ή επιρρέπεια προς ψυχοπαθολογία.

Μια μελέτη από τον ψυχολόγο J. Philippe Rushton βρήκε ότι η Δημιουργικότητα συσχετίζεται με την ευφυΐα και την ψυχωτική προδιάθεση. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι η Δημιουργικότητα είναι μεγαλύτερη σε σχιζότυπους παρά σε σχιζοφρενείς. Η προέλευση της αποκλίνουσας σκέψης συνδέθηκε με ενεργοποίηση του προμετωπιαίου φλοιού, στα σχιζότυπα άτομα.

Τρεις πρόσφατες μελέτες από τον Mark Batey και Adrian Furnham έχουν καταδείξει τις σχέσεις μεταξύ σχιζότυπης και υπομανιακής προσωπικότητας με την Δημιουργικότητα.

Άλμπερτ Αινστάιν

Ο Kay Redfield Jamison συνοψίζει μελέτες των διαταραχών της διάθεσης σε ένα πλήθος συγγραφέων, ποιητών και καλλιτεχνών. Εντοπίζει τις διαταραχές της διάθεσης σε διάσημους συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως ο Ernest Hemingway (ο οποίος αυτοκτόνησε μετά από θεραπεία ηλεκτροσπασμοθεραπείας), η Βιρτζίνια Γουλφ (η οποία πνίγηκε, πάσχουσα από καταθλιπτικό επεισόδιο), ο συνθέτης Robert Schumann (ο οποίος πέθανε σε ψυχιατρικό ίδρυμα), ενώ εντοπίζει ψυχοπαθολογία ακόμη και στον περίφημο εικαστικό Michelangelo .

Η δημιουργικότητα και η διπολική διαταραχή

Υπάρχει μια σειρά από κλινικούς τύπους της διπολικής διαταραχής. Τα άτομα με διπολική διαταραχή βιώνουν σοβαρά επεισόδια μανίας και κατάθλιψης με περιόδους φυσιολογικού συναισθήματος μεταξύ των επεισοδίων. Κατά την διάρκεια των μανιακών επεισοδίων, τα άτομα αδυνατούν να οργανώσουν τις ιδέες και σκέψεις που τους κατακλύζουν. Οι ταχύτατη εναλλαγή σκέψεων και η υπερδραστηριότητα μπορεί να μετατραπεί σε τέχνη οποιασδήποτε μορφής. Πολλοί άνθρωποι με διπολική διαταραχή μπορεί να αισθάνονται έντονα συναισθήματα, τόσο κατά τις φάσεις της κατάθλιψης όσο και της μανίας, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να βοηθούν περιστασιακά στη δημιουργικότητα. Επειδή η μανία μειώνει την κοινωνική αναστολή, οι καλλιτέχνες είναι συχνά τολμηροί.

Κατά συνέπεια των ως άνω, οι δημιουργοί παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά που συχνά συνδέονται με την ψυχική ασθένεια. Η συχνότητα και η ένταση αυτών των συμπτωμάτων φαίνεται να ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος και τον τομέα των δημιουργικών επιτευγμάτων. Ταυτόχρονα, αυτά τα συμπτώματα δεν είναι ισοδύναμα με την πλήρη ανάπτυξη ψυχοπαθολογίας ενός κλινικού μανιακού επεισοδίου το οποίο, εξ ορισμού, συνεπάγεται σημαντική έκπτωση λειτουργικότητας.

"Μεταθανάτια διάγνωση"

Σε μερικούς καλλιτέχνες βρέθηκε μεταθανάτια ότι έπασχαν από διπολική ή μονοπολική διαταραχή με βάση τις βιογραφίες, επιστολές, αλληλογραφία ή άλλο ανέκδοτο υλικό. Σύμφωνα την Kay Redfield Jamison ειδικά η διπολική διαταραχή, αλλά και λοιπές συναισθηματικές διαταραχές, μπορεί να βρεθεί σε ένα δυσανάλογο αριθμό ατόμων σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα όπως οι ηθοποιοί, καλλιτέχνες, κωμικοί, μουσικοί, συγγραφείς και ποιητές .

Τζέιμς Τζόις

Σύγχρονες απόψεις

Το 2012 στο βιβλίο «Ταλαιπωρημένοι Καλλιτέχνες» (The Myth of the Tortured Artist — and Why It’s Not a Myth) του αμερικανού δημοσιογράφου Christopher Zara, καταδεικνύεται η δύσκολη ζωή, οι απογοητεύσεις και η ταλαιπωρία πολλών καλλιτεχνών. Καλλιτέχνες όπως οι Charles Schulz, Charlie Parker, Lenny Bruce, Michelangelo, Madonna, Andy Warhol, Amy Winehouse, και δεκάδες άλλοι, αναλύονται ως προς τα προσωπικά τους βιώματα και των δυσκολιών που αντιμετώπισαν στην ζωή τους μέχρι να καταξιωθούν (όσοι μπόρεσαν εν ζωή). Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας επιχειρεί να κάνει μια σύνδεση μεταξύ της τέχνης και της προσωπικής ταλαιπωρίας του καλλιτέχνη.

Ο αντίλογος

Από τις πλέον γνωστές μελέτες, που περιλαμβάνει περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, που έγινε από Σουηδούς ερευνητές στο Karolinska Institute, ανέφερε μια σειρά από συσχετίσεις μεταξύ των δημιουργικών – καλλιτεχνικών επαγγελμάτων και των ψυχικών ασθενειών. Οι συγγραφείς είχαν υψηλότερο κίνδυνο άγχους και διπολικών διαταραχών, σχιζοφρένειας, μονοπολικής κατάθλιψης και κατάχρησης ουσιών και καταδείχθησαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες από το γενικό πληθυσμό για αυτοκτονικότητα. Οι χορευτές και οι φωτογράφοι είχαν επίσης περισσότερες πιθανότητες να έχουν διπολική διαταραχή. Ωστόσο, ως ομάδα, αυτά τα δημιουργικά – καλλιτεχνικά επαγγέλματα δεν είχαν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές από τους άλλους ανθρώπους, αν και ήταν πιο πιθανό να έχουν κάποιο στενό συγγενή με μια διαταραχή. Η δύναμη της μελέτης Kyaga είναι ότι είχε πρόσβαση σε τεράστιες βάσεις δεδομένων των διαγνώσεων, που παρέχονται από το σουηδικό εθνικό σύστημα υγείας μεταξύ του 1973 και του 2003, όμως, η αδυναμία της μελέτης είναι ότι οι ερευνητές δεν είχαν κανένα τρόπο για να μετρηθεί η δημιουργικότητα αυτών των ανθρώπων που χρησιμοποίησαν ως δείγμα. Έτσι, ως υποκατάστατο για τη δημιουργικότητα, η ομάδα χρησιμοποίησε τα δεδομένα των επαγγελματικών πληροφοριών που παρέχονται επίσης από τη σουηδική κυβέρνηση, σύμφωνα με τα επίσημα ερωτηματολόγια απογραφών το 1960, 1970, 1980, και 1990.

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Υπάρχουν τέσσερις μεγάλες παλαιότερες μελέτες που είναι παρόμοιες με τη μελέτη Kyaga. Καμία από τις μελέτες αυτές δεν διαπίστωσαν αυξημένο βαθμό της ψυχικής ασθένειας σε δημιουργικούς ανθρώπους:

Το 1904, ο Βρετανός ψυχολόγος Havelock Ellis μελέτησε 1.030 επιφανή άτομα και διαπίστωσε ότι η συχνότητα εμφάνισης της ψυχικής ασθένειας ήταν ουσιαστικά η ίδια όπως και στο γενικό πληθυσμό. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε καμία σχέση μεταξύ ιδιοφυΐας και της ψυχικής ασθένειας. Το 1947, ο WG Bowerman βρήκε μόνο ένα 2% συχνότητα εμφάνισης ψυχικών διαταραχών μεταξύ των ιδιοφυιών επιστημόνων και καλλιτεχνών.

Ο Αυστριακός ψυχίατρος Adele Juda ανάλωσε 16 χρόνια στην ανάλυση 19.000 Γερμανών καλλιτεχνών και επιστημόνων που εργάστηκαν μεταξύ 1650 και 1900. Η συχνότητα εμφάνισης της ψυχικής ασθένειας ήταν οριακά υψηλότερη από ό,τι στο γενικό πληθυσμό και καταλήγει: «Δεν υπάρχει συγκεκριμένη σχέση μεταξύ υψηλότερου βαθμού ευφυΐας και των ψυχικών διαταραχών».

Μπέρνανρντ Ράσελ

Στα ίδια ευρήματα καταλήγουν το 1962, οι Mildred και Victor Goertzel με μια μελέτη 400 επιφανών καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος και επιστήμης και βρήκαν ένα ποσοστό κάτω από 2% για την επικράτηση σε ψυχικές ασθένειες. Η μελέτη τους αναδημοσιεύθηκε το 2004. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι γονείς, τα αδέλφια και οι αδελφές των 400 του δείγματος είχαν χαμηλότερο από τον μέσο όρο κριτηρίων ψυχικής ασθένειας.

Το 1994, ακολούθησε μια μελέτη από 291 βιογραφίες διάσημων ανδρών. Καμία από αυτές τις ιδιοφυΐες δεν πληρούσαν τα κριτήρια του DSM-III για ψυχιατρική διάγνωση (το αμερικάνικο διαγνωστικό σύστημα ψυχικών νόσων – σήμερα υπάρχει η V αναθεώρηση).

Παρά τις πολλές μελέτες που δεν διαπίστωσαν καμία σχέση μεταξύ της δημιουργικότητας και ψυχικών ασθενειών, τις τελευταίες δεκαετίες οι ερευνητές συνέχισαν να ερευνούν για στοιχεία που να υποστηρίζουν τη δυτική πολιτισμική πεποίθηση ότι η ψυχική ασθένεια συνδέεται με τη δημιουργικότητα. (οι περισσότεροι από τους μη-δυτικούς πολιτισμούς δεν συμμερίζονται αυτή την πεποίθηση) Αυτές οι πιο πρόσφατες μελέτες, όταν είναι καλά σχεδιασμένες, καταλήγουν με συνέπεια στην ίδια διαπίστωση: Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της δημιουργικότητας και της ψυχικής ασθένειας. Αντίθετα μάλιστα, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Robert Epstein, PhD, η δημιουργικότητα μπορεί να παρεμποδίζεται από το άγχος.

Τα Κοινωνικά Στερεότυπα.

Δεν είναι αμελητέο να αναφέρουμε ότι εκτός από τα στερεότυπα του «τρελού καλλιτέχνη, επιστήμονα ή διανοητή», η ίδια η Κοινωνία θα αναζητήσει και θα αναγνωρίσει πολύ πιο εύκολα αποκλίνουσες συμπεριφορές σε γνωστά και διάσημα πρόσωπα, ενώ δεν θα τα εντοπίσει στην καθημερινότητα και στους χιλιάδες άλλους που συναναστρεφόμαστε. Τα στερεότυπα αυτά ενισχύονται επίσης από το star system, που προάγει την εικόνα του ιδιότροπου, εκκεντρικού καλλιτέχνη και επιστήμονα, ως μέρος μιας εικόνας με σαφή «εμπορικά» στοιχεία. Η αναγκαστική πολλές φορές συμμετοχή των ίδιων των καλλιτεχνών στον ρόλο που καλούνται να υιοθετήσουν, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να πυροδοτήσει ψυχοπαθολογικά στοιχεία, τα οποία σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσαν να ελέγχονται επαρκώς από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Η αναγκαστική αυτή «απελευθέρωση» των στοιχείων της προσωπικότητας του, εκτός από Τέχνη θα μπορούσε να παράξει επίσης ψυχοπαθολογία.  

(απόnews247)

Η Ρωσική πρωτοπορία και η συλλογή του κρατικού μουσείου σύγχρονης τέχνης της Θεσσαλονίκης

 Ιβάν Κλιούν

Η συλλογή Κωστάκη είναι η μεγαλύτερη, η πιο ολοκληρωμένη και αντιπροσωπευτική όλων των κινημάτων και των καλλιτεχνών της Ρωσικής Πρωτοπορίας, που βρίσκεται εκτός Ρωσίας. Γι’ αυτό και είναι περιζήτητη σε Ευρώπη και Αμερική, προσδίδοντας στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγάλες εκθέσεις των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, που σχετίζονται με τη Ρωσική Πρωτοπορία, τα ευρωπαϊκά κινήματα και τον μοντερνισμό. Ταυτόχρονα, προσφέρει ανταποδοτικά οφέλη, οικονομικά και εκθεσιακά, που επιτρέπουν στο μουσείο να έχει αξιοπρεπή παρουσία σε καιρούς οικονομικής κρίσης. 

Ιβάν Κλιούν-κρατικό μουσείο σύγχρονης τέχνης Θεσσαλονίκης

Από τον περασμένο Οκτώβριο, μέρος της συλλογής παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ιταλία. Μετά το Palazzo Chiablese στο Τορίνο, την περασμένη εβδομάδα εγκαινιάστηκε στην ιστορική Villa Manin, στα περίχωρα της Βενετίας, η έκθεση«Ρωσική Πρωτοπορία 1910-1930. Αριστουργήματα της συλλογής Κωστάκη»(διάρκεια έως 28 Ιουνίου), με 300 έργα και αρχειακό υλικό. Πίνακες και σχέδια των Μαλέβιτς, Ποπόβα, Ρότσενκο, Ροζάνοβα, Ελ Λισίτσκι, Στεπάνοβα, Τάτλιν κ.ά., έργα σε καμβά, γκουάς και ακουαρέλες, έγγραφα, φωτογραφίες, βιβλία, περιοδικά, αποκόμματα εφημερίδων και ταινίες από το αρχείο Κωστάκη, μια ομάδα σχεδίων κονστρουκτιβιστικής αρχιτεκτονικής δίνουν την ευκαιρία στο ιταλικό κοινό να γνωρίσει τη Ρωσική Πρωτοπορία.  

Ναταλία Γκοντσαροβα (σχέδιο)

Η έκθεση καλύφθηκε με μεγάλα αφιερώματα στον Τύπο, δημιούργησε ουρές επισκεπτών και, καθώς συμπίπτει και με την 56η Μπιενάλε Βενετίας (9 Μαΐου- 22 Νοεμβρίου), οι διοργανωτές της συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμα ξεναγήσεις, ομιλίες, περφόρμανς από σύγχρονους καλλιτέχνες, για να αναδείξουν τη σημαντικότητα της Ρωσικής Πρωτοπορίας και της συλλογής Κωστάκη. Το εύρος της καλύπτει 1.277 έργα τέχνης και το αρχείο της αποτελείται από 3.000 αντικείμενα. Το άμεσος όφελος για το ΚΜΣΤ από την παρουσίασή της στην Ιταλία είναι 46.000 ευρώ και μια δυνατή έκθεση σύγχρονης ιταλικής τέχνης με έργα του 20ού αιώνα, που θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο. Ο δανεισμός έργων της συλλογής στο εξωτερικό φέτος έχει προσφέρει στο ΚΜΣΤ συνολικά 120.000, υπολογίσιμο έσοδο στον πετσοκομμένο προϋπολογισμό των 500 χιλιάδων ευρώ. 

Λιούμποβ Πόποβα (επάνω εξώφυλλο από το βιβλίο του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι ''πύρινο άλογο'' και κάτω μία από τις μελέτες για το εξώφυλλο)

«Οντως υπάρχει μεγάλη κινητικότητα της συλλογής. Προσπαθούμε να ανταποκριθούμε όσο μπορούμε περισσότερο -τα τελευταία χρόνια είναι και θέμα επιβίωσης. Για να ανταποκρινόμαστε στον δανεισμό πρέπει να έχουμε τα έργα σε καλή κατάσταση, να τα συντηρούμε. Εκτός από το δάνειο που μπορεί να λαμβάνουμε (όπου υπάρχει οικονομική δυνατότητα, γιατί και τα ξένα μουσεία περνούν δύσκολα), υπάρχουν και άλλα ανταποδοτικά, όπως η προβολή του ΚΜΣΤ ή μια έκθεση», λέει η Μαρία Τσαντσάνογλου, διευθύντρια του ΚΜΣΤ.

Με δεδομένο ότι η διεθνής αγορά κατακλύζεται από πλαστά έργα Ρωσικής Πρωτοπορίας, «η γνησιότητα της συλλογής είναι μεγάλο πλεονέκτημα», τονίζει η διευθύντρια του ΚΜΣΤ. «Είναι μια ενδιαφέρουσα εποχή, τα έργα κοστολογούνται πολύ ακριβά και ορισμένοι θεωρούν ότι είναι εύκολο να πλαστογραφηθούν, επειδή είναι γεωμετρική τέχνη, ενώ υπάρχει ασάφεια με το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους. Μπορεί κανείς να εφεύρει την πλαστή καταγωγή ενός έργου και να κατασκευάσει μια ιστορία». 

Αλεξάνδρα Έκστερ (κυβοφουτουρισμός-θεατρικό κοστούμι για το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ)

Εχουν φτάσει και στο ΚΜΣΤ πλαστά έργα για να εκτιμηθούν; «Αρκετές φορές μάς έχουν ζητήσει πιστοποιητικά γνησιότητας», λέει η Μαρία Τσαντσάνολου. «Ποτέ δεν δώσαμε και έπαψαν να απευθύνονται σε εμάς. Ενημερώνουμε, όμως, το αρχείο που έχουμε δημιουργήσει για δική μας χρήση και κατακλύζεται από πλαστά. Επειδή διαχειριζόμαστε μια τεράστιας αξίας συλλογή, είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε τι γίνεται στον χώρο της Ρωσικής Πρωτοπορίας, όχι μόνον επιστημονικά και εκθεσιακά, αλλά και στην αγορά της τέχνης». 

Καζιμίρ Μαλέβιτς-Σχέδιο που ήταν μέρος βιβλίου-1914-Κρατικό μουσείο σύγχρονης τέχνης Θεσσαλονίκης

Το επόμενο διάστημα στο ΚΜΣΤ εκτιμητές διεθνών οίκων, και μάλιστα δωρεάν, θα κάνουν την τρίτη κατά σειρά οικονομική εκτίμηση της συλλογής Κωστάκη. Το 1998, όταν το υπουργείο Πολιτισμού, επί Ευάγγελου Βενιζέλου, πήρε τη γενναία απόφαση να την αγοράσει, κατέβαλε 60 εκατομμύρια δολάρια. Στην προηγούμενη αξιολόγηση, πριν από τέσσερα χρόνια, η αξία της έφτασε τα 110 εκατ. λίρες Αγγλίας. Τόσο εκτιμήθηκαν «τα άχρηστα σκουπίδια που συλλέγει ο τρελός Ελληνας», όπως έγραφε στην αυτοβιογραφία του ο Γιώργος Κωστάκης ότι τον αποκαλούσαν στους κύκλους των συλλεκτών της Μόσχας. 

Αλεξάντερ Ροντσένκο-αφίσα

Εκείνο ωστόσο που έχει μεγαλύτερη αξία είναι ότι η Ρωσική Πρωτοπορία «είναι κεφάλαιο στην ιστορία της τέχνης από τα πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο μελετημένα», καταλήγει η Μ. Τσαντσάνογλου. «Εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και ζωντανή. Δεν είναι τυχαίο ότι εκατό χρόνια μετά ο Ρώσος πατριάρχης άσκησε κριτική στο “Μαύρο τετράγωνο” του Μαλέβιτς. Μπορώ να καταλάβω γιατί. Ο Μαλέβιτς είχε μιλήσει για τον σουπρεματισμό και είχε προσδώσει κάποιες ιδιότητες θρησκείας στην τέχνη του. Το συγκεκριμένο έργο το είχε παρουσιάσει το 1915 ανάμεσα σε δύο τοίχους, όπως παραδοσιακά τοποθετείται το εικονοστάσι. Και βλέπουμε σήμερα την Εκκλησία να επανέρχεται και να το θεωρεί ιεροσυλία». 

Μιχαήλ Λαριόνοφ-Ραγιονισμός

Ετοιμάζει, λοιπόν, έκθεση στη Μονή Λαζαριστών αφιερωμένη στον Μαλέβιτς και τους μαθητές του, με αφορμή τα 100 χρόνια από το κίνημα του σουπρεματισμού (στο πλαίσιο της 5ης Μπιενάλε Θεσσαλονίκης). Θα τοποθετήσουν, μάλιστα, ανάμεσα σε δύο τοίχους το «Μαύρο Ορθογώνιο» του Μαλέβιτς, που ανήκει στην ίδια περίοδο. 

(το κείμενο είναι από:http://www.efsyn.gr/arthro/exagoyme-rosiki-protoporia και φωτογραφίες από το διαδύκτιο)

Ο Βασίλι Καντίνσκι δημιουργούσε εικόνες της μουσικής...

  

Η σχέση ανάμεσα στα χρώματα και τους ήχους, η μυστική συνήχηση εικαστικής και μουσικής εμπειρίας, έμελλε να είναι το θεμέλιο της τέχνης του, που θα συνδύαζε το ορθολογικό με το μυστικιστικό στοιχείο...

Tο 1896, ο τριαντάχρονος Βασίλι Καντίνσκι θα πάρει την οριστική απόφαση να φύγει από τη Μόσχα. 

Θα εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή του καριέρα -είχε σπουδάσει νομικά και οικονομικά, ενώ του είχε προταθεί και μια θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας- και θα εγκατασταθεί στο Μόναχο για να σπουδάσει ζωγραφική.  
 Δυο περιστατικά θα τον οδηγήσουν σε αυτή του την απόφαση: η έκθεση των Γάλλων ιμπρεσιονιστών στη Μόσχα και το “ανέβασμα” του Λόενγκριν του Βάγκνερ στο Βασιλικό Θέατρο. 

Η εντελώς ‘νέα’ ενορχήστρωση του Λόενγκριν, θα αποκαλύψει στον Καντίνσκι τις δυνατότητες μιας συναισθητικής εμπειρίας. 

Η σχέση ανάμεσα στα χρώματα και τους ήχους, η μυστική συνήχηση εικαστικής και μουσικής εμπειρίας, έμελλε να είναι το θεμέλιο της τέχνης του, που θα συνδύαζε το ορθολογικό με το μυστικιστικό στοιχείο: 
«Τα βιολιά, οι χαμηλές νότες του βαθύφωνου και κυρίως τα πνευστά ενσάρκωναν συμπυκνωμένη την ώρα του δειλινού, για μένα τότε.
Είδα όλα τα χρώματα που είχα στο νου μου.
Άγριες, σχεδόν παράφορες γραμμές διαγράφονταν μπρος μου.
Δεν τόλμησα να χρησιμοποιήσω την έκφραση ότι ο Βάγκνερ είχε ζωγραφίσει μουσικά την “ώρα μου”.
Αλλά συνειδητοποίησα πως η τέχνη είναι γενικά πιο δυνατή απ' ό,τι νόμιζα και ακόμα πως η ζωγραφική μπορεί να αποκτήσει τόση δύναμη όση και η μουσική…»[1] 

Το 1909, ο Καντίνσκι αρχίζει να κατατάσσει τα έργα του σε τρεις βασικές ομάδες: Εντυπώσεις,Αυτοσχεδιασμούς και Συνθέσεις. 

Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει έργα στα οποία υπάρχουν ακόμα στοιχεία νατουραλιστικής αναπαράστασης. 

Οι υπόλοιπες δύο, που οι τίτλοι τους παραπέμπουν στη μουσική, μας δείχνουν την -επιτακτική για τον Καντίνσκι- ανάγκη να μιμηθεί η ζωγραφική τη μουσική: μόνο τότε θα απελευθερωθεί από τη παραστατικότητα και θα διευρύνει τις εκφραστικές δυνατότητες της εικαστικής γλώσσας. 

 

Ο Καντίνσκι θαύμαζε καλλιτέχνες -όπως τον Maeterlink, τον Wagner, τον Musorgskij, τον Debussy, τον Skrjabin- που με το έργο τους εισηγήθηκαν μια ‘νέα’ αντιληπτικότητα, εκθέτοντας τις δημιουργικές δυνατότητες και δυναμικές των καθαρών καλλιτεχνικών μέσων: 
Καθαρός ήχος: μουσικές μορφές δίχως τη διάθεση να περιγράψουν. 
Καθαρός ήχος: λέξεις δίχως τη διάθεση να δηλώσουν κάτι. 
Καθαρός ήχος: εικαστικές μορφές δίχως διάθεση να απεικονίσουν. 

Είναι επίσης γνωστή η συγγένεια των θεωρητικών απόψεων του Καντίνσκι με εκείνες του Schonberg. 
Κοινός συντελεστής η γοητεία που τους ασκούσε ο Βάγκνερ και οι ιδέες του περί συνολικού έργου τέχνης (Gesamtkunstwerk), όπου εγκαταλείπει κανείς “τα όρια των επιμέρους τεχνών στο όνομα του απείρου που τις διαπερνά όλες”.[2] 



Στο βιβλίο του Για το πνευματικό στην τέχνη - επηρεασμένο από τη γερμανική ιδεαλιστική φιλοσοφία των Καντ, Φίχτε, Σέλινγκ και από τη διάχυτη στους καλλιτεχνικούς κύκλους αντίθεση στον θετικισμό- θεωρεί δεδομένη μια εσωτερική σχέση μεταξύ μουσικής και ζωγραφικής. 

Η μουσική δεν είναι υποχρεωμένη να περιγράφει την εξωτερική πραγματικότητα και, όπως το μουσικό έργο βασίζεται στον ρυθμό και το τονικό ύψος των ήχων, έτσι και η ζωγραφική θα έπρεπε να περιοριστεί στα απόλυτα αληθινά της στοιχεία: το σχέδιο και το χρώμα. 

Για τον Καντίνσκι, σχέδιο και χρώμα είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζει η ζωγραφική.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που χαρακτήριζε τη δουλειά του “μεγάλο ρεαλισμό”. 

Ο Καντίνσκι έβλεπε τα χρώματα και τις φόρμες του σαν “ήχους” και “δονήσεις”. 
Μιλούσε για “μελωδικές”, απλές δηλαδή, μορφές και για “συμφωνίες”, δηλαδή σύνθετες.
Συμμεριζόταν την ιδέα του Γκαίτε, πως η Τέχνη θα πρέπει να έχει κι αυτή το δικό της basso continuo.
Πολλοί θα προσπαθήσουν, με τρόπο επιφανειακό, να ερμηνεύσουν τη ζωγραφική του ως εικαστική εκδοχή μουσικών κανόνων, όμως η νεότερη έρευνα θα επιχειρήσει να καταγράψει τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο Καντίνσκι επεξεργάζεται, καλλιτεχνικά και θεωρητικά, την ουσιαστική αλληλεπίδραση και συλλειτουργία οπτικών και ηχητικών διεργασιών.[3] 

Η Τέχνη του, δεν είναι άσκοπη δημιουργία αλλά απόπειρα ευαισθητοποίησης, ανάπτυξης της ανθρώπινης ψυχής, "έκφραση πνευματικής ενόρασης".[4]




«Ωραίο είναι εκείνο που πηγάζει από μια εσωτερική αναγκαιότητα.
Ωραίο είναι εκείνο που είναι εσωτερικά ωραίο».[5]  

(κείμενο από:http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=821,φωτογραφίες από:http://www.wassilykandinsky.net/work-293.php)