Ερωτικά φιλιά...ποιά η σημαντικότητα τους σε μια σχέση;

Η σημασία των ερωτικών φιλιών δεν είναι κοινή στους άνδρες και στις γυναίκες

Γιατί το φιλί παίζει τόσο αποφασιστικό ρόλο στην ερωτική ζωή ανδρών και γυναικών; Είναι απλώς ένα στάδιο «προθέρμανσης» για την ερωτική συνεύρεση ή κάτι περισσότερο; Και έχει για τον άνδρα την ίδια βαρύτητα που έχει για τη γυναίκα;
Αμερικανοί ψυχολόγοι από το Πανεπιστήμιο Albany της Νέας Υόρκης μελέτησαν την ερωτική συμπεριφορά 1.041 φοιτητών. Και κατέληξαν σε μια σειρά από ενδιαφέροντα συμπεράσματα, τα οποία και δημοσίευσαν τον περασμένο μήνα στην επιστημονική επιθεώρηση «Evolutionary Psychology».
Ενα από τα πρώτα συμπεράσματα ήταν ότι το φιλί είναι όντως μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή κατά τη διαδικασία του ζευγαρώματος, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους για τον άνδρα και τη γυναίκα. Οι άνδρες αντιδρούν και επεξεργάζονται διαφορετικά την εμπειρία του πρώτου φιλιού από τις γυναίκες. Για τους περισσότερους άνδρες ένα βαθύ φιλί δεν είναι παρά το αναγκαίο βήμα για να περάσουν στο επόμενο στάδιο, της «ολοκλήρωσης» της ερωτικής σχέσης. Αντίθετα, για τις γυναίκες φαίνεται ότι αποτελεί περισσότερο ένα είδος δοκιμασίας, προκειμένου να διαπιστώσουν αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν.

Επίσης, φαίνεται ότι το είδος φιλιού που αρέσει περισσότερο στους άνδρες είναι το υγρό φιλί με γλώσσα, ενώ οι περισσότεροι (53%) παραδέχτηκαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν σεξ και χωρίς να έχουν προηγηθεί φιλιά, πράγμα το οποίο για τις περισσότερες γυναίκες ήταν αδιανόητο. Επίσης, οι περισσότεροι άνδρες δήλωσαν ότι θα έκαναν σεξ ακόμη και με μια γυναίκα που φιλάει άσχημα. Αντίθετα, για τις γυναίκες τα όμορφα χείλη, η ωραία οδοντοστοιχία και η ευχάριστη αναπνοή και γεύση του στόματος είναι παράγοντες που έχουν μεγάλη βαρύτητα στην απόφασή τους να κάνουν ή όχι σεξ.

Οι Αμερικανοί ερευνητές αποδίδουν αυτές τις διαφορές στον τρόπο που τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τον ρόλο του φιλιού στην εξελικτική μας ιστορία. Σύμφωνα με τη δαρβινική θεωρία περί «σεξουαλικής επιλογής», η επιλογή του ερωτικού μας συντρόφου γίνεται με κριτήριο τη μεγιστοποίηση της αναπαραγωγικής μας επιτυχίας. Ο μηχανισμός της ερωτικής έλξης ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα εξελίχθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να μας επιτρέπει να επικεντρώνουμε τις προσπάθειές μας για ζευγάρωμα σε συγκεκριμένα μόνο άτομα, εξοικονομώντας έτσι πολύτιμη ενέργεια και διευκολύνοντας την επιλογή του συντρόφου. Το φιλί λοιπόν εξελίχθηκε σε μια στρατηγική αξιολόγησης των ερωτικών μας συντρόφων.
Ωστόσο, αυτή η στρατηγική δεν είναι κοινή στα δύο φύλα. Οπως επισημαίνει ο Gordon Gallup, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Albany και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης, «από εξελικτική σκοπιά, το τίμημα και οι συνέπειες της αναπαραγωγής είναι ριζικά διαφορετικά για τον άνδρα και για τη γυναίκα». Για τον άνδρα απώτερος στόχος είναι να «μεταφέρει» το DNA του σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό γυναικών. Για τη γυναίκα, αντίθετα, το φιλί είναι ένας τρόπος για να διαπιστώσει αν ο υποψήφιος ερωτικός σύντροφος διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα, τόσο τα βιολογικά όσο και τα ψυχολογικά, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί καλύτερα στον ρόλο του πατέρα.

Οσο για τα υγρά φιλιά που τόσο αρέσουν στους άνδρες, η εξήγηση, κατά τον Gallup, είναι απλή: με την ανταλλαγή σάλιου διευκολύνεται η ανταλλαγή ορμονών μεταξύ των δύο ερωτικών συντρόφων. Στο ανδρικό σάλιο υπάρχει η ανδρική ορμόνη «τεστοστερόνη», η οποία αυξάνει τη σεξουαλική διέγερση στη γυναίκα, άρα και τις πιθανότητες να «ενδώσει».

Το πρώτο φιλί, όμως, μπορεί να έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα: το 66% των γυναικών, σύμφωνα με προηγούμενη έρευνα του Gallup, δήλωσε ότι έχασε κάθε ερωτικό ενδιαφέρον για τον σύντροφό του μόλις τον φίλησε.
(enet.gr)

Η πόλη των Μάγια αποκαλύπτεται με την χρήση Laser!

"Ένα ειδικό Λέιζερ που τοποθετήθηκε σε αεροσκάφος "αφαίρεσε" την πυκνή βλάστηση από το τροπικό δάσος, αποκαλύπτοντας νέες εικόνες της αρχαίας μητρόπολης των Μάγια που είναι πολύ μεγαλύτερη από ο, τι γνώριζαν οι αρχαιολόγοι έως τώρα.

Τον Απρίλιο του 2009 μια πτήση πάνω από την πόλη των Μάγια Caracol, με την χρήση Light Detection και Ranging (LiDAR) εξοπλισμό που συνέλεγε τις ακτίνες λέιζερ που αντανακλούσαν στο έδαφος, κατάφεραν οι επιστήμονες να κατασκευάσουν ένα 3-D χάρτη του οικισμού που βρίσκεται στη Δυτική Μπελίζ. Η... έρευνα αποκάλυψε άγνωστα κτίρια, δρόμους, καθώς και άλλες κατασκευές, που δεν είχαν εντοπιστεί μέχρι σήμερα, μόλις στις 4 πρώτες μέρες της λειτουργίας του εγχειρήματος. Οι ανακοινώσεις για τα ευρήματα έγιναν στις αρχές αυτού του μήνα στο Διεθνές Συμπόσιο Αρχαιομετρίας στην Τάμπα της Φλόριντα.

Οι ανθρωπολόγοι Arlen και Diane Chase από το University of Central Florida έχουν περάσει δεκαετίες μέσα στην βλάστηση που περιβάλει την πόλη που ευδοκιμούσε μεταξύ του 550 και 900 μ.χ. αποκαλύπτοντας ένα μικρό μόνο μέρος από τα ερείπια.Όπως δήλωσαν : "με την νέα αυτή μέθοδο είναι σαν κυριολεκτικά να απομακρύνεις όλη την βλάστηση της περιοχή, έτσι ώστε να μπορέσεις να δεις τι κρύβεται από κάτω".
Η όλη έρευνα είναι μια συλλογική προσπάθεια του University of Central Florida, του Μπελίζ Ινστιτούτο Αρχαιολογίας και της NASA και διεξήχθη από το National Center for Airborne Laser Mapping."

Ο τρόμος που προκαλεί η μουσική των θρίλερ έχει εξήγηση....

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάποιοι από εμάς, στο άκουσμα μιας μουσικής υπόκρουσης από ταινία τρόμου, νιώθουμε... ανατριχίλα; Γιατί συνεχίζουμε να ακούμε ακόμη και στον ύπνο μας την τρομαχτική μελωδία;
Οι επιστήμονες βρίσκονται σε θέση πλέον να δώσουν τη δική τους ερμηνεία για το τι συμβαίνει με τη μουσική που χρησιμοποιείται στα θρίλερ και ταλανίζει τον ανθρώπινο νου.

Από τον ανατριχιαστικό ήχο του πασίγνωστου Psycho έως στη μυστηριώδη φύση του δρόμου με τις λεύκες, η ομάδα του καθηγητή Daniel Blumstein από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια εξέτασε μια μια τις νότες προκειμένου να αποφανθούν τι είναι αυτό που προκαλεί φρίκη και τρομοκρατεί τους θεατές. Εστίασαν σε παράγοντες όπως ειδικά εφέ και παράξενες κραυγές που πρωταγωνιστούν σε κάθε σκηνή.

Η ηχητική ανάλυση ήταν σαφέστατη: Οι μουσικές συνθέσεις που συνοδεύουν κάθε κινηματογραφικό πλάνο μιμούνται κραυγές φοβισμένων ζώων. Οι ταινίες τρόμου υιοθετούν κατά κόρον γυναικείες φωνές, ενώ οι περιπέτειες ανδρικές. Η χρήση των ιδιαίτερων αυτών ηχητικών απειλών δεν είναι τυχαία. Ουσιαστικά ενεργοποιούν το συναισθηματικό κομμάτι και εντοπίζουν ανθρώπινους φόβους και ανασφάλειες.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Royal Society -Biology Letters: "Οι ήχοι που κινητοποιούν το άγχος και τις φοβίες παράγονται από ζώα που βρίσκονται υπό την απειλή εχθρού. Όταν πανικοβάλλονται, ο αέρας που διασχίζει το λάρυγγα αλλοιώνεται. Λίγο πριν τους επιτεθεί ένα αρπακτικό προσπαθούν να βγάλουν μια κραυγή. Αυτή ακριβώς την αντίδραση κατάφεραν να εντοπίσουν οι κινηματογραφιστές και να την αναπαράγουν. Ουσιαστικά όπως αντιδρά το ανθρώπινο είδος, συμπεριφέρονται και αυτά".
Την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσετε κάποια ταινία τρόμου, κλείστε τα μάτια και τεντώστε τα αυτιά σας. Σας θυμίζει κάποιο άγριο ζώο η μελωδία που ακούτε; Αν αυτό σας δημιουργεί πανικό, υπάρχει και γι αυτό εξήγηση: οι ήχοι από τα θρίλερ, ανασύρουν στην επιφάνεια φοβίες και ανασφάλειες που προϋπάρχουν στον καθέναν μας και συνεχίζουν να μας απασχολούν και μετά το "The End" της ταινίας


(από pyles.tv)

Το πλύσιμο των χεριών απαλλάσει από τις ενοχές........

Η Λαίδη Μακμπέθ, η γνωστή ηρωΐδα του Σαίξπηρ, ίσως είχε δίκιο να νίπτει διαρκώς τας χείρας της για να απαλλαγεί από τις τύψεις -το πλύσιμο των χεριών πράγματι καθαρίζει το μυαλό από τις ενοχές και τις αμφιβολίες για τις επιλογές μας, υποστηρίζουν Αμερικανοί ερευνητές στο περιοδικό Science...
Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι που αναγκάζονται να λάβουν δύσκολες αποφάσεις έχουν την τάση να επινοούν εκ των υστέρων επιχειρήματα που δικαιολογούν τις επιλογές τους και καθησυχάζουν τη συνείδησή τους.
Φαίνεται ότι το πλύσιμο των χεριών απαλλάσσει τους ανθρώπους από την ανάγκη για τέτοιου είδους εκλογικεύσεις: «Οι μελέτες μας δείχνουν ότι το πλύσιμο των χεριών μπορεί συμβολικά να 'καθαρίσει' αυτές τις ανησυχίες» αναφέρει ο Σπάιλ Λι του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

«Από τη στιγμή που πλένει κανείς τα χέρια του, νιώθει άνετα με τις αποφάσεις του και δεν χρειάζεται πια να προχωρήσει στη νοητική εργασία που κάνει την επιλεγμένη εναλλακτική λύση να φαίνεται πολύ καλύτερη από αυτή που απορρίφθηκε.

Οι εθελοντές της μελέτης, όλοι τους φοιτητές πανεπιστημίου, νόμιζαν ότι συμμετείχαν σε μια έρευνα αγοράς που αφορά τη μουσική. Κλήθηκαν να κοιτάξουν 30 CD, να διαλέξουν 10 από αυτά και να τα βάλουν σε σειρά προτίμησης. Ως αντάλλαγμα, θα έπαιρναν το πέμπτο ή έκτο CD στη σειρά που διάλεξαν.

Αμέσως μετά την αξιολόγηση των CD, οι μισοί από τους εθελοντές έπλυναν τα χέρια τους. Οι συνεντεύξεις που έδωσαν αργότερα έδειξαν ότι οι φοιτητές αυτής της ομάδας ήταν πιο ικανοποιημένη με τις επιλογές τους, συγκριτικά με τους φοιτητές που δεν έπλυναν τα χέρια.

Τα ευρήματα επιβεβαιώθηκαν αργότερα με ένα ακόμα πείραμα, στο οποίο οι εθελοντές έπρεπε να διαλέξουν ένα βάζο με μαρμελάδα και μετά να καθαρίσουν τα χέρια τους με απολυμαντικά πανάκια.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η καθαριότητα όχι μόνο «καθαρίζει» το μυαλό από τα «ίχνη» προηγούμενων ανήθικων συμπεριφορών, αλλά και από τα ίχνη προηγούμενων αποφάσεων, τις οποίες δεν χρειάζεται πια να δικαιολογούμε στον εαυτό μας.
Το συνεχές πλύσιμο των χεριών είναι συχνό σύμπτωμα της ψυχαναγκαστικής διαταραχής, ωστόσο οι ερευνητές δεν συνδέουν τα ευρήματά τους με τη συγκεκριμένη πάθηση. Πιστεύουν αντίθετα ότι το φαινόμενο λειτουργεί στις καθημερινές επιλογές μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Η Λαίδη Μακμπέθ, την οποία ορισμένοι ψυχολόγοι θεωρούν χαρακτήρα-σύμβολο της ψυχαναγκαστικής διαταραχής, προσπαθούσε να ξεπλύνει τις ενοχές της επειδή έπεισε το σύζυγό της να σκοτώσει τον βασιλιά της Σκωτίας και να πάρει το θρόνο του.

(απο fimotro)

τα μαθηματικά αποκτούν μορφή και εικόνα...

Οταν τα παιδιά διδάσκονται στο σχολείο μαθηματικά, μπορούν να προσεγγίσουν την ομορφιά τους μόνο με αφηρημένο και θεωρητικό τρόπο. Σίγουρα όχι με χρώμα και εικόνες.

Η έκθεση «Ιmaginary» έρχεται να ανατρέψει αυτόν τον κανόνα, δίνοντας σε όλους μας τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε εικόνες τέχνης με ένα ανέλπιστο εργαλείο: την αλγεβρική γεωμετρία
Oταν οι αδαείς περί τα μαθηματικά ακούνε κάποιον να λέει πόσο όμορφη είναι μια εξίσωση, συνήθως τον κοιτάζουν με δυσπιστία. Τώρα ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουν. Σε αυτό θα τους βοηθήσει η έκθεση «Ιmaginary». Δίνοντας μορφή και χρώμα στους αφηρημένους αλγεβρικούς τύπους η πρωτότυπη πρωτοβουλία του γερμανικού μαθηματικού ινστιτούτου Μathematische Forschungsinstitut Οberwolfach φιλοδοξεί να κάνει ακόμη και όσους μισούν τα μαθηματικά να τα αγαπήσουν. Ή τουλάχιστον- και αυτό είναι ίσως πιο σημαντικό- να τα κατανοήσουν.

Λεμόνια και καρδιές

Η εξίσωση x2+z2=y3 (1-y)3 είναι ένα πράσινο λεμόνι, η (x2+9/4y +z21)3-x z3=0- μια ενδιαφέρουσα για τους μαθηματικούς «κορυφή» ή «παραδοξότητα»- είναι μια κατακόκκινη ζουμερή καρδιά. Πώς κάτι τόσο «στεγνό» όσο ένας μαθηματικός τύπος μπορεί να μετατραπεί σε έργο τέχνης; «Η όλη ιδέα ξεκίνησε από το γεγονός ότι τα μαθηματικά είναι πολύ αφηρημένα,κάτι το οποίο πραγματικά συμβαίνει μέσα στο μυαλό μας και απέχει πολύ από τον πραγματικό κόσμο» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο Αντρέας Ματ, διδάκτωρ μαθηματικός και συντονιστής της έκθεσης. «Θελήσαμε να τα κάνουμε πιο “χειροπιαστά” για το ευρύ κοινό και διαλέξαμε αυτή την κάπως διαφορετική προσέγγιση, την καλλιτεχνική οπτικοποίησή τους».
Η βάση αυτής της οπτικοποίησης είναι η αλγεβρική γεωμετρία, ο κλάδος των μαθηματικών που συνδυάζει την αντιμεταθετική άλγεβρα με τη γεωμετρία. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η άλγεβρα» εξηγεί ο κ. Ματ «είναι ο τύπος και η γεωμετρία είναι η εικόνα. Αυτό είναι και το νόημα του τίτλου“Ιmaginary”. Η λέξη “εικόνα”- “image”- αποτελεί μέρος του αφηρημένου “φανταστικού”“imaginary”» . Το όλο εγχείρημα έχει δύο σκέλη: ένα καθαρά μαθηματικό και ένα δημιουργικό, καλλιτεχνικό. Ειδικά προγράμματα που αναπτύχθηκαν από τους μαθηματικούς επιτρέπουν την «τοποθέτηση» των αλγεβρικών εξισώσεων στον χώρο και τη δημιουργία των ανάλογων σχημάτων- αλγεβρικών επιφανειών- τα οποία στη συνέχεια ο καθένας μπορεί να «γεμίσει» με τα χρώματα που θεωρεί κατάλληλα. Και όταν λέμε «ο καθένας» το εννοούμε: τα προγράμματα είναι εύχρηστα και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις. Αντιθέτως, καθώς αναπτύσσει κάποιος το σχήμα, σιγά σιγά εκπαιδεύεται και αρχίζει να μπαίνει στο πνεύμα των μαθηματικών και να κατανοεί τη λειτουργία τους.

Οδηγίες χρήσης

«Κατ΄ αρχάς επιλέγετε έναν τύπο, οποιονδήποτε τύπο» εξηγεί ο κ. Ματ. «Ας πούμε τον x2+y 2-z=0. Οπως βλέπετε, ο τύπος αυτός περιλαμβάνει τρεις μεταβλητές, οι οποίες, όπως μπορείτε να φανταστείτε, αντιστοιχούν στον χώρο». Το x για παράδειγμα μπορεί να είναι στα δεξιά ή στα αριστερά, το y επάνω ή κάτω και το z στο κέντρο. Δίνοντας διαφορετικές τιμές στις μεταβλητές- π.χ., 5 στο x, 3 στο y και 1 στο z- μπορείτε να τις αντιστοιχίσετε κάθε φορά με ένα σημείο στον χώρο. «Ολα τα σημεία που λύνουν την εξίσωση ενώνονται μεταξύ τους σε ένα σχήμα. Αυτό που βλέπετε, δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο από τη λύση της εξίσωσης.Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί η εικόνα είναι τελικά ένας άλλος τρόπος για να δει κανείς τον τύπο».

Ακούγεται ίσως λίγο μπερδεμένο, αν όμως το προσπαθήσετε στο Surfer, το ειδικό πρόγραμμα που είναι ανοιχτό στο κοινό, θα δείτε ότι τελικά είναι πάρα πολύ απλό. «Οσο και αν προσπαθήσω να σας το εξηγήσω, ο καλύτερος τρόπος για να το μάθετε είναι να το δοκιμάσετε. Ετσι άλλωστε λειτουργούν τελικά τα μαθηματικά» λέει ο κ. Ματ. «Απλώς παίζετε, μπορείτε να βάλετε έναν οποιονδήποτε τύπο ή να πάρετε έναν από τους υπάρχοντες και να τον αλλάξετε λιγάκι.Τότε θα δείτε έναν καινούργιο τύπο και μια καινούργια εικόνα. Και μπορείτε να συνεχίσετε να τον αλλάζετε,και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθετε τα μαθηματικά:παίζοντας» .

Το Ινστιτούτο προσφέρει επίσης κάποιες οδηγίες, μερικά «μαθηματικά κόλπα», για να φτιάξει κανείς συγκεκριμένες εικόνες. Αν π.χ. θέλετε να φτιάξετε ένα πρόσωπο, θα μάθετε ποιους τύπους θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε για να πετύχετε δύο μάτια, ένα στόμα και ούτω καθ΄ εξής. Και, αφού θα έχετε εξασκηθεί παίζοντας, θα φθάσετε, όπως εξηγεί ο μαθηματικός, σε κάποιο σημείο στο οποίο μόνοι σας θα μπορείτε να αλλάζετε τις εικόνες και να τις κάνετε όπως ακριβώς θέλετε. Τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσετε και ο τίτλος που θα τους δώσετε δεν έχουν καμία σχέση με τα μαθηματικά. Εναπόκεινται απλώς στη δημιουργικότητά σας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=332009&dt=16/05/2010#ixzz0o5a5CQLG

Ο πατέρας του ραπ .....

«The revolution will not be televised». Την επανάσταση δεν θα τη δείξει η τηλεόραση. Με τον τίτλο αυτό έγραψε το 1970 ένα τραγούδι που, αν και δεν παίχτηκε καν στα ραδιόφωνα της εποχής, επρόκειτο να μείνει κλασικό.

Αργότερα, μάλιστα, αρκετοί ράπερ αλλά και ο Ελβις Κοστέλο θα αφαιρούσαν το not από τον τίτλο προτείνοντας τη δική τους εκδοχή: «The revolution will be televised». Την επανάσταση θα δείξει η τηλεόραση... Οταν όμως ο Γκιλ Σκοτ Χίρον έγραφε το κομμάτι, δεν υπήρχε Διαδίκτυο. Από τις οθόνες της TV παρήλαυναν ο Νίξον, ο Αγκνιου και οι αστέρες των σίριαλ της εποχής. «Η επανάσταση δεν θα "πηγαίνει" καλύτερα με Coca-Cola», τραγουδούσε τότε πάνω στον «πρωτόγονο» ρυθμό των τυμπάνων ο Γκιλ: «Η επανάσταση θα σε τοποθετήσει στη θέση του οδηγού. Δεν θα τη δείξει η τηλεόραση. Και δεν θα 'χει πισωγυρίσματα, αδέρφια. Η επανάσταση θα είναι ζωντανή».
Ποιητής, τραγουδιστής, μουσικός, συγγραφέας και ακτιβιστής, ο Γκιλ Σκοτ Χίρον γενήθηκε στο Σικάγο την Πρωταπριλιά του 1949. Η μητέρα του ήταν βιβλιοθηκάριος, ο πατέρας του ποδοσφαιριστής, έγινε μάλιστα ο πρώτος μαύρος που έπαιξε στη Σέλτικ της Γλασκώβης. Ο Γκιλ μεγάλωνε στα γκέτο, στο Τενεσί, στο Μπρονξ, στο Τσέλσι, στο Χάρλεμ. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε τα έργα των μαύρων ποιητών της «Αναγέννησης του Χάρλεμ». Το 1968 κυκλοφόρησε το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, «The Vulture». Την επόμενη χρονιά, ο συνεργάτης του Κολτρέιν και παραγωγός της τζαζ Μπομπ Θιλ τον ενθάρρυνε να ηχογραφήσει τον πρώτο του δίσκο διαβάζοντας ποιήματά του πάνω σ' ένα υπόβαθρο που έστρωναν μερικοί από τους καλύτερους, τότε, μουσικούς της τζαζ και του φανκ. Το «The revolution will not be televised» ξεχώρισε, αποκαλύπτοντας τον ρόλο των media και την -άγνωστη για τον μέσο Αμερικανό- κατάσταση στα γκέτο.

Τον είπαν «νονό» και «πατέρα του ραπ». Οταν, στο τέλος μιας συναυλίας του στο «Jazz Cafe» του Λονδίνου, πριν από μια δεκαετία, του το υπενθύμισα, γέλασε: «Είμαι απλώς ένας τζαζ πιανίστας και ποιητής», είπε. «Αλλωστε εμείς οι μαύροι ραπάρουμε ανέκαθεν, μεταφέροντας την ιστορία των κοινοτήτων μας, όπως έκαναν οι γκριό στην Αφρική».

Στη μουσική του συναντά κανείς πρώτη φορά το υβρίδιο της άσιντ τζαζ. Ο στίχος του, μια εύστροφη γεμάτη σάτιρα, προειδοποίηση, όχι μόνο για τους Αφροαμερικανούς αλλά και στους πολίτες του κόσμου. Το «The Bottle», από τα χρόνια του '80, έγινε η μεγαλύτερή του επιτυχία, ενώ ράπερ όπως ο Chuck D και ο Mos Def μιλούν γι' αυτόν με σεβασμό. Επειτα από 16 χρόνια σιωπής και δικαστικών περιπετειών που οδήγησαν στον εγκλεισμό του σε σωφρονιστικά και ιδρύματα απεξάρτησης λόγω χρήσης κοκαΐνης, ο Γκιλ επέστρεψε φέτος με το «Ι'm new here».

(από http://www.enet.gr/)

Η ηθική είναι έμφυτη συμπεριφορά.....

Οι γονείς αγχώνονται πώς θα καταφέρουν να μεταφέρουν τις κατάλληλες ηθικές αρχές στο παιδί τους, ίσως όμως αυτό τελικά να τους έχει προλάβει και αυτοί να μην το ξέρουν. Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα...

τα μωρά μπορούν να αρχίσουν να κάνουν ηθικές κρίσεις και να ξεχωρίζουν τι είναι καλό και τι είναι κακό, ήδη από την ηλικία των έξι μηνών, κάτι που δείχνει ότι ίσως γεννιούνται με έμφυτες και "καλωδιωμένες" στον εγκέφαλό τους τις θεμελιώδεις ηθικές αξίες.

Τα ευρήματα της νέας μελέτης ανατρέπουν την κυρίαρχη μέχρι σήμερα αντίληψη ότι οι άνθρωποι ξεκινάνε τη ζωή τους ως μια "άγραφη πλάκα" ηθικής, που διαμορφώνεται στη συνέχεια από τις επιρροές των γονέων και του υπόλοιπου περιβάλλοντος. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, υπό τον καθηγητή Πολ Μπλουμ, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τους "Τάιμς της Ν. Υόρκης".

Σε ένα από τα πειράματα, νήπια ηλικίας έξι μηνών έως ενός έτους παρακολούθησαν ένα φιλμ με κινούμενα σκίτσα, όπου "πρωταγωνιστούσαν" απλά γεωμετρικά σχήματα. Μια κόκκινη μπάλα με μάτια προσπαθούσε να ανέβει ένα λόφο, την ίδια στιγμή που ένα κίτρινο τετράγωνο προσπαθεί να τη βοηθήσει σπρώχνοντάς την από πίσω, ενώ αντίθετα ένα πράσινο τρίγωνο εμποδίζει την μπάλα να ανέβει και την υποχρεώνει να γυρίσει πίσω. Τα παιδιά είδαν αρκετές φορές την ταινία και σε ποσοστό 80%, όταν στη συνέχεια κλήθηκαν να επιλέξουν, έδειξαν την προτίμησή τους στο "καλό" κίτρινο τετράγωνο που βοηθούσε την μπάλα και όχι στο "κακό" πράσινο τρίγωνο που την εμπόδιζε.
Σε ένα δεύτερο πείραμα, ένας σκύλος-παιγνίδι προσπαθεί να ανοίξει ένα κουτί. Ένα αρκουδάκι τον βοηθά, αλλά ένα άλλο τον εμποδίζει. Αφού είδαν κι αυτό το σύντομο φιλμ πολλές φορές, τα παιδάκια στη συντριπτική πλειονότητά τους έδειξαν την προτίμησή τους για το φιλικό αρκουδάκι που βοηθά το σκύλο.

Σύμφωνα με τον Μπλουμ, τέτοιου είδους πειράματα έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις διάσημων ψυχαναλυτών όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ, που πίστευαν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ως ένα "ανήθικο ζώο", ή ψυχολόγων όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς, που θεωρούσε ότι η νοητική ζωή του νήπιου βρισκόταν σε "μεγάλη σύγχυση". "Υπάρχει πια ένα αυξανόμενο σώμα επιστημονικών στοιχείων που υποστηρίζουν την ιδέα ότι ίσως εκ γενετής υπάρχει κάποια αίσθηση καλού και κακού", τόνισε ο Μπλουμ.
Δεν πείθονται πάντως όλοι οι επιστήμονες. Η συμπεριφορίστρια ψυχολόγος Νάντζα Ράισλαντ του βρετανικού πανεπιστημίου του Ντέραμ εμφανίστηκε επιφυλακτική για τη νέα αντίληψη. Όπως είπε, για παράδειγμα, το γεγονός ότι τα παιδιά προτιμούν τον "καλό" που βοηθά την μπάλα να πάει προς τα πάνω, ίσως να μην αποτελεί ένδειξη για κάποια έμφυτη ηθική στο μωρό υπέρ του καλού, αλλά απλώς του γεγονότος ότι τα μωρά προτιμούν να βλέπουν τα πράγματα να πηγαίνουν προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Σημείωσε επίσης ότι τα παιδιά αρχίζουν να κοινωνικοποιούνται και να μαθαίνουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό (δηλαδή αυτό που επιτρέπεται και αυτό που απαγορεύεται) ήδη από τη στιγμή της γέννησής τους.
Ο καθηγητής ψυχολογίας του βρετανικού πανεπιστημίου του Νταντί, από την άλλη, επεσήμανε ότι "δεν μπορεί κανείς να μπει στο μυαλό του μωρού. Δεν μπορείς να το ρωτήσεις. Πρέπει να αρκεστείς να παρατηρείς τι είναι αυτό που τραβά την προσοχή του. Ξέρουμε πια ότι κατά το πρώτο εξάμηνο τα μωρά μαθαίνουν διάφορα πράγματα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θεωρούσαμε δυνατό. Είναι όμως δύσκολο να ξεχωρίσουμε αυτό που έχουν μέσα τους εκ γενετής, από αυτό που μαθαίνουν μόλις γεννιούνται".

(από τροκτικό)