«Εσπέρας της Πέμπτης, 8 Φεβρουαρίου 1901, ώρα 9
Εφθάσαμεν εν τω λιμένι Ποταμώ Αντικυθήρων περί ώραν 5ην μ.μ.
Εύρομεν εκεί τους φιλοπάτριδας τους τιμίους Συμαίους. Δεν γνωρίζω τι επώνυμον
να δώσω εις τον χαρακτήρα των, χαρακτήρα, δια τον οποίον και αυταπάρνησις
και αφιλοκέρδεια και αυτοθυσία είναι λέξεις ανεπαρκείς και ωχραί. Εν τη χώρα,
όπου η απεμπόλησις των αρχαίων κειμηλίων έχει αναχθή εις επιστήμην και
επάγγελμα, είναι ακατάληπτος των αγαθών νησιωτών η φιλοπατρία, οι οποίοι
όχι μόνον ολόκληρον αδέσποτον αρχαιολογικόν θησαυρόν κατέδειξαν, αλλά και
με μόχθους και κινδύνους, των οποίων την φρίκην τίποτε δεν δύναται να
περιγράψη, αποσπούν από βάθους μέχρι 35 οργυιών και προσφέρουν εις το
Έθνος. Μόνον τον μικρόν εκείνον χάλκινον κεχηνότα, τον αδέσποτον εν τω βυθώ
του πελάγους, όπως οι σπόγγοι, εάν επώλουν εις το εξωτερικόν, θα ήρκει να
απαλλαγούν το υπόλοιπον του βίου των, των βασάνων και των κινδύνων του
φοβερωτέρου των επαγγελμάτων, εκ των οποίων οι οδόντες του καρχαρίου δεν
είναι ο τρομερότερος, απέναντι των αιμορραγιών του εγκεφάλου και νωτιαίου,
των κεραυνοβόλων εν τω βυθώ αποπληξιών και της γενικής παραλύσεως. Είναι
όλοι φυσιογνωμίαι άδολαι, ειλικρινείς, ανδρικαί, κεραμόχροοι μορφαί, τας
οποίας έψησεν η άλμη και ο ήλιος. Παραδίδω τα άσημα των μετριοφρόνων
τούτων ηρώων ονόματα εις την δημοσίαν συμπάθειαν. Είθε πάντοτε τόσον έντιμα
ονόματα να ηξιούντο της αναγραφής εν τω τύπω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου