Να ζείς.Να μην ζείς.Αυτη είναι η ερώτηση.
Τί συμφερει στον Άνθρωπο.
Να πάσχει,να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές
από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος;
Ή να επαναστατει;Να αντισταθεί στην ατέλειωτη
παλίρροια των λυπημένων κόπων;
Να πεθάνεις.Να κοιμηθείς.Αυτό είναι όλο.
Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν
όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος.
Να μην ξυπνήσουν πια ποτέ.
Αυτόν τον ύπνο να εύχεσαι για σένα.
Να πεθάνεις.Να κοιμηθείς.
Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο;
Τί θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα του σώματος ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα;
Πώς ονειρεύεται ο θάνατος;
Σε πιάνει φόβος,αργείς.Και ζείς.
Και η πανωλεθρία διαρκεί ζώντας απο τη ζωή σου.
Τελείωσε τον κόσμο εσύ.
Τελείωσε την ζωή σου.Αυτή την στιγμή.Τώρα.Μ'ένα μαχαίρι.

Ποιός προτιμάει να ζεί ρημάζοντας μέσα στο χρόνο;
Να τον αδικεί ο ισχυρός,να τον συντρίβει ο επηρμένος.
Να ερωτεύεται,να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται την ύβρι της εξουσίας,τη νύστα του νόμου.
Να νικά ο ανάξιος τον άξιο.Που η αξία του η ίδια τον έχει από πρίν νικήσει.
Ποιός θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής,να σέρνεται να ερημώνει,να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του αν δεν ήταν τρόμος.
Για αυτό που στέκεται εκεί.
Εκεί που αρχίζει ο θάνατος.Σ'αυτή την άγνωστη Γή,που σε κανέναν ορίζοντα μακρυά κανείς ποτέ δεν είδε.
Κι εκείνοι πο ξεκίνησαν και φύγαν,ποτέ δεν ξαναφάνηκαν στη Πύλη.
Ο φόβος ταράζει τη θέληση και θέλεις να είναι ο εχθρός σου γνώριμος,παρά να δείς να έρχεται κατα πάνω σου το αγνώριστο.
Η συνείδηση μας έχει κάνεις όλους δειλούς.
Η φύση δεν της έδωσε μια λειτουργία θανάτου.Δέν έχει όργανο για το άγνωστο.
Άστραψε η απόφαση και αμέσως την σβήνει,την θαμπώνει η υγρα΄σία της σκέψης.Και τα έργα τα μεγάλα που για αυτά γεννήθηκες δεν τα τολμάς.
Θρύβουν,χάνονται.
Ποτέ δεν θα ονομαστούν Πράξεις.