Πεκίνο: Η τόλμη του σκηνοθέτη

Αυτό που κατάφερε ο Θόδωρος Τερζόπουλος στο Πεκίνο ήταν ένας θεατρικός άθλος. Λίγοι έχουν τέτοιες αντοχές δασκάλου και τόσο υψηλούς στόχους ώστε να το πετύχουν. Το να σκηνοθετήσεις αρχαία τραγωδία με κινέζους ηθοποιούς στη γλώσσα τους, σε τρεις μάλιστα εβδομάδες, μοιάζει ουτοπικό. Όχι όμως για τον Τερζόπουλο που πήγε εκεί, στο πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού προγράμματος ενταγμένου στο Πολιτιστικό Έτος της Ελλάδας στην Κίνα, και υπερέβη τη γλώσσα, τη μέθοδο, την τεχνική, την παιδεία των κινέζων ηθοποιών. Εκείνοι είχαν διδαχθεί την περιγραφικότητα.
…Την ερμηνεία σε πρώτο επίπεδο. Λένε «σ’ αγαπώ» και δείχνουν την καρδιά. Μιλάνε για τον ουρανό και κοιτάνε επάνω. Τα αισθήματα κραυγαλέα μπροστά. Ο Τερζόπουλος ομολογεί πως αρχικά έπαθε σοκ. Οι θεατρικές διαφορές ήταν μεγάλες. Η ψυχραιμία του και η αποτελεσματικότητά του τον διέσωσαν. Έπρεπε να δουλέψει με μια ολόκληρη τάξη, 55 μαθητές, τους τελειόφοιτους της Κεντρικής Ακαδημίας Θεάτρου, που ίδρυσε ο Μάο πριν από 60 χρόνια και η οποία στα πρώτα δέκα χρόνια της λειτουργίας της είχε σοβιετικούς δασκάλους μέχρι που ο Μάο τα τσούγκρισε με την ΕΣΣΔ και έτσι η εκπαίδευση πέρασε στους Κινέζους οι οποίοι δημιούργησαν έναν παράξενο ρεαλισμό. Τον βλέπουμε και στο σινεμά. Οι ηθοποιοί κλαίνε οποιαδήποτε στιγμή. Ρεαλισμός δακρύων. «Παιδεύτηκα πολύ μαζί τους. Πήρα ένα άναρχο υλικό. Παιδιά που είχαν καλοδιδαχθεί όμως τον ρεαλισμό, οπότε αυτό ήταν μια βάση. Ό,τι είδατε ήταν το αποτέλεσμα ενός εργαστηρίου, μια προσπάθεια εξοικείωσης με το αρχαίο δράμα». Το έργο το επέλεξε ο ίδιος. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, έργο δύσκολο, στατικό, με απαιτήσεις μεγάλης αυτοσυγκέντρωσης. «Είναι κείμενο στο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια για άμεσες συγκινήσεις, όπως στις “Τρωάδες” ή στις “Βάκχες”. Είναι μια πολύ στατική τραγωδία, που χρειάζεται απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία», εξηγεί. Η πρώτη εβδομάδα μαζί με την ομάδα των φοιτητών ήταν ανιχνευτική. Εβδομάδα γνωριμίας. Μετά θα έρχονταν οι ασκήσεις. Ήθελε πρωτίστως να καταλάβει τις δυνατότητές τους σε κάποια επίπεδα. Κινητοποιούν τις αισθήσεις ή παίρνουν μια εξωγενή εντολή από τον δάσκαλο ή τον σκηνοθέτη και την εκφράζουν; Ήθελε να ανιχνεύσει την παιδεία τους, την εργατικότητα, τη φαντασία. Ήθελε να διαπιστώσει και την επιθυμία τους. Τη δεύτερη εβδομάδα προχώρησε στη δομή της παράστασης. «Τα νέα παιδιά δεν έχουν καμιά παιδεία στην αρχαία τραγωδία. Ήταν ένα μάθημα γι’ αυτά η πρώτη συνάντησή τους με την τραγωδία. Και πολύ φοβάμαι, η πρώτη τους συνάντηση με μεγάλο κλασικό κείμενο. Δεν διδαχθήκανε ποτέ Σαίξπηρ, Γκαίτε ή Σίλερ και Μπρεχτ ακόμα. Κινήθηκαν μεταξύ Μολιέρου, Τσέχοφ και ενός νεονατουραλισμού κινέζικου. Κι έρχομαι εγώ και λειτουργώ κάθετα τελείως. Έμεινα άφωνος από την καθήλωσή τους, την περιγραφικότητά τους. Είχα γίνει έξαλλος από την πρώτη εβδομάδα. Κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά είπα ότι εδώ κερδίζεται ένα στοίχημα στη νέα Κίνα, που βγαίνει αυτή τη στιγμή με τη συγκεκριμένη οικονομία των δεικτών και του Χρηματιστηρίου, ενώ η παιδεία της είναι σε μια άλλη εποχή». Η Κεντρική Ακαδημία Θεάτρου, που προεδρεύει όλων των Ακαδημιών της Ασίας, ρίχνει σήμερα στην αγορά 3.000 ηθοποιούς, αλλά δεν φτάνουν! Ετοιμάζεται μία ακόμα που θα βγάζει 10.000. Έχουν μεγάλη ανάγκη ηθοποιών τα επαρχιακά θέατρα και τα 500 κανάλια με τα άπειρα σίριαλ – που σε μια διετία θα γίνουν, λένε, χίλια. Τι μαθαίνουν εκεί οι σπουδαστές; «Σήμερα αυτό που ισχύει στις σχολές είναι ένας περίεργος κινέζικος ψυχολογικός ρεαλισμός, με όλα τα κατάλοιπα του σοβιετικού. Μια παράξενη μείξη που τη διαπίστωσα. Ένα απίστευτο πρώτο επίπεδο. Ψυχολογικό μπουλβάρ, επιφανειακό, που με σόκαρε. Είναι όμως μια παρθένα αγορά». Ο Τερζόπουλος έκανε μια παρέμβαση κάθετη στο εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα. Τους έδειξε από τι πρέπει ν απαλλαγούν. Η βραδιά της πρεμιέρας στις 27 Μαΐου ήταν θριαμβευτική. Εικαστικότητα και πειθαρχία. Οι τελειόφοιτοι της Ακαδημίας ανταποκρίθηκαν απολύτως στις προσδοκίες του σκηνοθέτη. Λειτούργησαν όλα τέλεια. Ακόμα και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη από το «Άξιον Εστί» «Πού να βρω την ψυχή μου / το τετράφυλλο δάκρυ», που ερμήνευσαν σε άπταιστα ελληνικά και συγκίνησε τους θεατές. Ο Προμηθέας που είδαν οι Κινέζοι είναι ένα συλλογικό πρόσωπο που συγκρούεται με τη βία της εξουσίας. Από την ατομικότητα ο Τερζόπουλος πέρασε στη συλλογικότητα, γιατί ταιριάζει με την ψυχολογία αυτού του λαού. Ο Προμηθέας δεν ήταν ένας, ήταν δέκα! «Επειδή ο Προμηθέας βρίσκεται σε μια κατάσταση παραισθήσεων αιώνων είναι πολλαπλασιασμένη και η φωνή και το παραλήρημά του», εξηγεί ο σκηνοθέτης. Το θερμό και διαρκές χειροκρότημα στο φινάλε του έργου, η συγκίνηση των παιδιών στην υπόκλιση και η χαρά τους να σταθούν δίπλα στον δάσκαλο πάνω στη σκηνή υπογράμμισαν με τον καλύτερο τρόπο την επιτυχία της παράστασης. Για δέκα παραστάσεις παίχτηκε ο «Προμηθέας Δεσμώτης» στο Πεκίνο, αλλά δεν ήταν αυτή η πρώτη επαφή του δραστήριου και εκπαιδευμένου στις αντιξοότητες σκηνοθέτη. Η σχέση του με τον κινέζικο πολιτισμό ξεκινά το 1985, όταν ως διευθυντής τότε του Κέντρου Δελφών κάλεσε τον σκηνοθέτη Λούο Γιν Λιν να ανεβάσει «Οιδίποδα Τύραννο». Ήταν η πρώτη του τραγωδία και ήταν παραγγελία του Κέντρου Δελφών. Στη συνέχεια ο Λιν σκηνοθέτησε τη «Μήδεια», κωμωδίες του Αριστοφάνη, πέρυσι ανέβασε στο Πεκίνο τις «Θεσμοφοριάζουσες». Είναι ο άνθρωπος που έκανε γνωστό στο κινέζικο κοινό το αρχαίο ελληνικό δράμα. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Ο Τερζόπουλος έχει δουλέψει με πάθος προς αυτή την κατεύθυνση οργανώνοντας διάφορα εργαστήρια στο Πεκίνο, ενώ από το 1992 έχει ανεβάσει εκεί «Αντιγόνη», «Προμηθέα» και «Επιγόνους».




(Ποντίκι, 12.6.2008)

«Ας μη γελιόμαστε, αγαπάμε τον πόλεμο»

ΧΑΒΙΕΡ ΘΕΡΚΑΣ

Του Μανώλη Πιμπλή

«Γράφω με εμμονές και εικόνες», λέει ο Χαβιέρ Θέρκας. «Δεν γράφω ιστορικό μυθιστόρημα, πιστεύω όμως ότι το παρελθόν δεν παρέρχεται ποτέ»
Το σύγχρονο μυθιστόρημα εμπεριέχει όλα τα είδη γραφής, από το θέατρο μέχρι τη δημοσιογραφία, λέει ο Ισπανός μπεστσελερίστας Χαβιέρ Θέρκας
«Στον πόλεμο βλέπεις τα πάντα. Είναι σαν μεγεθυντικός φακός με τον οποίο βλέπεις καθαρά την ανθρώπινη φύση», λέει στα «ΝΕΑ» ο Χαβιέρ Θέρκας, ο Ισπανός πεζογράφος που έγραψε για τον πόλεμο και που έγινε διάσημος γι΄ αυτό. Το μυθιστόρημά του «Οι στρατιώτες της Σαλαμίνας», που αναφερόταν στον ισπανικό εμφύλιο, του έδωσε Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και τον έκανε διεθνώς γνωστό, ενώ τον ώθησε να αφήσει την πανεπιστημιακή διδασκαλία για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία- του χάρισε επίσης και μία στήλη στην εφημερίδα «Εl Ρais» η οποία, πάλι λόγω του βιβλίου, του προσέφερε θέση χρονογράφου.
Το επόμενο βιβλίο του, «Η ταχύτητα του φωτός» (Εκδ. Πατάκης), του χάρισε και στη χώρα μας ένα βραβείο. Μόλις προχθές του απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος του περιοδικού «(δε)κατα». Πρόκειται για μυθιστόρημα που έχει ξανά ως έναυσμα έναν πόλεμο, αυτή τη φορά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ασυνήθιστο θέμα για έναν Ευρωπαίο πεζογράφο, ωστόσο ο Θέρκας εμπνεύστηκε την ιστορία από έναν ιδιαίτερο άνθρωπο που συνάντησε στο Ιλινόι, όπου είχε πάει ως επισκέπτης καθηγητής. Ήταν συγκάτοικος και συνάδελφός του, ήταν όμως και βετεράνος του Βιετνάμ που κουβάλαγε εξαιτίας αυτού μια πολύ ιδιαίτερη ψυχολογική ιδιοσυστασία. «Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι αγαπούν τον πόλεμο», λέει. «Κι εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα έγραφα γι΄ αυτό το θέμα, αλλά το θέμα ήρθε μόνο του».
Στους «Στρατιώτες της Σαλαμίνας» (που έγινε και ταινία) ο ήρωας του Χαβιέρ Θέρκας είναι δημοσιογράφος που φέρει μάλιστα το όνομα του ίδιου του συγγραφέα. Το βιβλίο παίζει ιδιαίτερα με τη δημοσιογραφική γραφή και λογική. «Η δημοσιογραφία είναι λογοτεχνικό είδος», λέει. «Στους “Στρατιώτες” υπήρχε δημοσιογραφική έρευνα. Είναι αυτό που έλεγε κατά κάποιο τρόπο ο Αριστοτέλης, ότι η μυθοπλασία είναι ανώτερη από την πραγματικότητα. Άλλωστε και η δημοσιογραφία είναι λογοτεχνία με την έννοια ότι δεν υπάρχει εντελώς αντικειμενική πραγματικότητα, ούτε αντικειμενική γραφή. Κάθε δημοσιογράφος περιγράφει διαφορετικά το ίδιο γεγονός. Όταν δίνω το όνομά μου στον ήρωα- δημοσιογράφο λέω ακριβώς αυτό: ότι δεν είμαι εγώ αλλά η μάσκα μου. Όπως, με έναν τρόπο, έκανε ο κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερος δημοσιογράφος του 20ού αιώνα Έρικ Μπλερ, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ». Ο Τζορτζ Όργουελ είχε, άλλωστε, γράψει και αυτός για τον ισπανικό εμφύλιο- είχε πολεμήσει δεχόμενος μάλιστα μια σφαίρα στον λαιμό. Ο Χαβιέρ Θέρκας, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, λέει ότι «το σύγχρονο μυθιστόρημα έχει αφομοιώσει πολλά είδη: θέατρο, βιογραφία, ιστορία, δημοσιογραφία». Και ότι ούτως ή άλλως στην περιπέτεια αυτή «το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην απάντηση, αλλά στην ερώτηση».
Ο Ισπανός συγγραφέας δεν είναι από εκείνους που πιστεύουν στον θάνατο του μυθιστορήματος. «Δεν μπορείς να γράψεις πια όπως στον 20ό αιώνα που ήταν αρκετά ελιτίστικος, αν σκεφτεί κανείς συγγραφείς όπως ο Τζόις και ο Κάφκα. Πιστεύω βαθιά ότι το μυθιστόρημα είναι λαϊκό είδος, όπως το σινεμά», λέει.

Η πρώτη εκκλησία στον κόσμο

Χρονολογείται από το 33 μ.Χ. έως το 70 μ.Χ., είναι υπόγεια σπηλιά και ανακαλύφθηκε κάτω από ναό του Αγίου Γεωργίου στο Ριχάμπ. «Η μόνη παρόμοια είναι στη Θεσσαλονίκη»
«E» 10/6


Η πρώτη χριστιανική εκκλησία του κόσμου βρίσκεται στην Ιορδανία κάτω από τον ναό του Αγίου Γεωργίου στο Ριχάμπ, σύμφωνα με χθεσινή ανακοίνωση αρχαιολόγων στην εφημερίδα «Τάιμς της Ιορδανίας».


«Η ανακάλυψη ήταν εκπληκτική», δήλωσε ο αρχαιολόγος Αμπντούλ Καντέρ Χασάν, επικεφαλής του Κέντρου Αρχαιολογικών Μελετών του Ριχάμπ. «Αποκαλύψαμε αυτή που θεωρούμε πρώτη εκκλησία στον κόσμο, η οποία χρονολογείται από το 33 μ.Χ. έως το 70 μ.Χ. Εχουμε στοιχεία που μας κάνουνε να πιστεύουμε ότι αποτέλεσε το καταφύγιο των πρώτων χριστιανών: των 70 μαθητών του Ιησού Χριστού».

Επικαλούμενος ιστορικές πηγές, ο Χασάν είπε πως οι 70 μαθητές ζούσαν και ασκούσαν μυστικά τις λειτουργίες τους μέσα στην υπόγεια εκκλησία, ενώ «πιστεύουμε ότι δεν εγκατέλειψαν τη σπηλιά και έζησαν εκεί έως ότου η χριστιανική θρησκεία έγινε αποδεκτή από τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Τότε χτίστηκε και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου».

Στο μωσαϊκό πάτωμα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου απεικονίζονται οι πρώτοι χριστιανοί, που περιγράφονται ως «οι 70 αγαπημένοι του Θεού και του Θείου». Οι 70 θεωρείται πως έφυγαν από την Ιερουσαλήμ κατά τον διωγμό των χριστιανών και πήγαν στο βόρειο τμήμα της Ιορδανίας και κυρίως στο Ριχάμπ.

Ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος της Ελληνορθόδοξης Επισκοπής περιέγραψε στην εφημερίδα την ανακάλυψη της σπηλιάς ως «ορόσημο για τους χριστιανούς όλου του κόσμου». «Η μόνη παρόμοια σε σχήμα και σκοπό σπηλιά είναι στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα».

Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Χασάν, σημαντικά ως προς την παροχή στοιχείων ήταν και τα ευρήματα κοντά στη σπηλιά: τα κομμάτια πήλινων αγγείων που χρονολογούνται από τον 3ο έως τον 7ο αιώνα και που αποδεικνύουν την παρατεταμένη ύπαρξη των πρώτων χριστιανών έως την ύστερη ηγεμονία των Ρωμαίων. Μια κυκλική επιφάνεια που πιστεύεται ότι ήταν η αψίδα και, τέλος, διάφορα πέτρινα καθίσματα που προορίζονταν για τους ιερωμένους.

Το γεγονός ότι η εκκλησία αποτέλεσε παράλληλα και χώρο κατοίκησης αποδεικνύεται -σύμφωνα με τον Χασάν- από την ύπαρξη τούνελ που οδηγούσε σε πηγή νερού και από την ύπαρξη ενός τοίχου με μία είσοδο, που αποτελούσε το μοναδικό διαχωριστικό της Αγίας Τράπεζας από τον χώρο όπου ζούσαν.

Σοφία Στυλιανού

Βρήκαν τον αρχαιότερο ναό της Γής......

«E» 24/4

Στην Τουρκία, στα σύνορα με τη Συρία, ένας αρχαιολογικός χώρος με λαξευμένους λίθους, τοποθετημένους σε κύκλους πριν από 11.500 χρόνια, θάμπωσε τους αρχαιολόγους.

Πρώτος αντίκρισε το Γκόμπεκλι Τεπέ ο Κλάους Σμιτ, μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.


Οταν ανακάλυψε το άνοιγμα ναών, σχεδόν δύο φορές αρχαιότερο απ' οτιδήποτε σε αυτόν τον πλανήτη, είπε: «Αυτός ο τόπος είναι σουπερνόβα. Από το πρώτο λεπτό που το είδα ήξερα ότι είχα δύο επιλογές: να φύγω και να μην πω τίποτα σε κανέναν ή να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου δουλεύοντας εδώ».

Υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου είκοσι κύκλοι από μεγαλίθους, από τους οποίους κανένας δεν ξεπερνάει σε διάμετρο τα 30 μέτρα, ενώ έως τώρα έχουν ανασκαφεί τέσσερις.

Αυτό που κάνει τις στήλες σε σχήμα «Τ» αξιοθαύμαστες, είναι οι ανάγλυφες μορφές των αγριόχοιρων, των αλεπούδων των λιονταριών, των πουλιών, των φιδιών και των σκορπιών που είναι λαξευμένες πάνω τους, καθώς και η ηλικία τους.

Χρονολογούνται γύρω στο 9.500 π.Χ. Κι αυτό σημαίνει ότι αυτές οι πέτρες είναι 5.500 χρόνια αρχαιότερες από τις πρώτες πόλεις της Μεσοποταμίας και 7.000 χρόνια αρχαιότερες από το Στόουνχετζ.

«Το Γκόμπεκλι Τεπέ αλλάζει τα πάντα», λέει ο καθηγητής ανθρωπολογίας, Ιαν Χόντερ, επικεφαλής των ανασκαφών στο Τσατάλχουγιουκ, τον πιο διάσημο νεολιθικό χώρο της Τουρκίας από το 1993.

«Είναι επεξεργασμένο, είναι σύνθετο και ανήκει στην καλλιεργητική περίοδο. Αυτό από μόνο του κάνει το μνημείο ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα εδώ και πολύ καιρό».

Σύμφωνα με τον καθηγητή, έως τώρα θεωρούσαμε ότι τέτοιου είδους μνημειώδη έργα έχτιζαν μόνο συγκροτημένοι πολιτισμοί, οι οποίοι προέκυψαν μόνο μετά την ανακάλυψη της καλλιέργειας της γης». Συμπεραίνουν πως οι κάτοικοι ζούσαν σε χωριά και ήταν κυρίως κυνηγοί.

Ως προς το ποια ήταν η λειτουργία του Γκόμπεκλι Τεπέ, μερικοί θεωρούν ότι ήταν κέντρο τελετουργιών γονιμότητας, καθώς πιστεύουν ότι οι δύο ψηλές πέτρες στο κέντρο κάθε κύκλου αναπαριστούν άνδρα και γυναίκα. Με κάποια φυλλάδια έχουν ήδη αρχίσει να διατυμπανίζουν: Επισκεφθείτε τον Κήπο της Εδέμ. Δείτε τον Αδάμ και την Εύα.

Ο Σμιτ όμως είναι επιφυλακτικός. Συμφωνεί πως το Γκόμπεκλι Τεπέ ίσως αποτελεί «την τελευταία άνθηση ενός ημι-νομαδικού κόσμου, που απειλούνταν να καταστραφεί από την ανάπτυξη της καλλιέργειας», όμως θεωρεί πως οι στήλες δεν έχουν φύλο: «Νομίζω ότι είμαστε αντιμέτωποι με την πιο πρώιμη αναπαράσταση θεών. Δεν έχουν ούτε μάτια, ούτε στόματα, ούτε πρόσωπα. Αλλά έχουν χέρια. Είναι δημιουργοί».

Σοφία Στυλιανού

Ο... μελωδικός καλόγερος

Μέσα σε 10 χρόνια ο πατέρας Αγγελος δημιούργησε στο μοναστήρι τέσσερα μουσεία, με ξεχωριστό «κόσμημα» την έκθεση με τα 1.600 μουσικά όργανα «E» 19/4


Με πολύ μεράκι, ένας αλλιώτικος, ξεχωριστός καλόγερος, μετέτρεψε μέσα σε 10 χρόνια το εγκαταλειμμένο ιστορικό μοναστήρι της Ευαγγελίστριας ψηλά στο βουνό της Σκιάθου -εκεί που κάποτε πήγαινε και έψελνε ο Παπαδιαμάντης- σ' ένα θαυμάσιο, πολυθεματικό πολιτιστικό κέντρο.


Πρόκειται για τον σημερινό ηγούμενο της Μονής της Ευαγγελίστριας, πατέρα Αγγελο, κατά κόσμον Σπυρίδωνα Λύσσαρη, που οργάνωσε τέσσερα μουσεία-έκπληξη, ενώ ανάμεσά τους ξεχωρίζει το μουσείο με τα 1.600 μουσικά όργανα.

Εκτός από τις πολλές προθήκες με μοναδικά ιστορικά κειμήλια και οστεοθήκες με λείψανα αγίων, υπάρχει η βιβλιοθήκη, που από τη μια έχει μοναδικά συγγράμματα των αγίων πατέρων και από την άλλη, όλους τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς!

Συνεργάζεται με πανεπιστήμια, που μελετούν τα σπάνια χειρόγραφα, εκ των οποίων κάποια χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα, ενώ εξέδωσε τρία dvd με σκαναρισμένα, σελίδα σελίδα, τα πρώτα 59 βιβλία.

Σε μια σειρά άλλων αιθουσών, όπου ήταν το παλιό ελαιοτριβείο, λειτουργεί το λαογραφικό μουσείο, στο οποίο ζωντανεύουν καθημερινές εικόνες από τη ζωή της Σκιάθου.

Τη δράση του μοναστηριού συμπληρώνουν οι οικολογικές καλλιέργειες και οι ειδικοί χώροι με συλλογές σπάνιων ζώων και πουλιών.

Από το πρατήριο του μοναστηριού μπορεί ο επισκέπτης ν αγοράσει αρχαίες ποικιλίες κρασιού, γλυκά του κουταλιού και εξαιρετικό λάδι.

Οι τοπικοί φορείς και οι κάτοικοι του νησιού είναι όλοι αρωγοί στο έργο του ηγούμενου και περήφανοι για το μοναστήρι τους. Εύποροι ντόπιοι, που βλέπουν ότι ο πατέρας Αγγελος αξιοποιεί την όποια βοήθεια του παρέχουν, υποστηρίζουν συνεχώς την προσπάθειά του.

«Το μουσείο της εποποιίας των Βαλκανικών Πολέμων ήταν στο Μέτσοβο», μας εξηγεί ο ηγούμενος. «Μόλις ολοκληρώθηκε όμως η πτέρυγα της μονής, ο ιδιοκτήτης του, ο κ. Ανδρέας Ποταμιάνος, η μητέρα του οποίου είναι από τη Σκιάθο, το δώρισε στο μοναστήρι μας με πολλή χαρά».

Από τους Κολοκοτρωναίους
«Ηρθα τον Γενάρη του 1998, ύστερα από τη χειροτονία μου και όταν το μοναστήρι ήταν κλειστό και ερειπωμένο, μετά την αποδημία του προκατόχου μου, πατέρα Γεράσιμου», μας λέει ο πατέρας Αγγελος, που για πολλά χρόνια και έως το 1997 ήταν προϊστάμενος στον Οργανισμό Νεολαίας και Αθλησης του Δήμου Αθηναίων. «Η καταγωγή μου είναι από το Λιμποβίσι της Αρκαδίας και οι γονείς μου κατάγονται από τον Κολοκοτρώνη, δηλαδή 100% με... αίμα κολοκοτρωναίικο»!

Η ΔΩΡΗΤΡΙΑ
«Κάθε όργανο είναι και μια ξεχωριστή ιστορία»

«Το καθένα από τα περίπου 1.600 μουσικά όργανα είναι και μια ξεχωριστή συγκίνηση, καθένα και μια ιστορία από τη ζωή της οικογένειάς μας, στα αμέτρητα ταξίδια 30 χρόνων, σε όλες σχεδόν της χώρες του πλανήτη», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η κ. Αννα Δεληγιάννη.

«Είδαμε ότι ο πατέρας Αγγελος ασχολείται με πολλή αγάπη με την οργάνωση αυτών των πολιτιστικών χώρων μέσα στο μοναστήρι και με χαρά συνεργαστήκαμε γι αυτή την έκθεση. Από τα αγαπημένα μας μουσικά όργανα είναι μια παλιά λίρα αρχαϊκής μορφής από την Κένυα και ιδιαίτερη συναισθηματική αξία έχουν τα φλάουτα των παιδιών μου και τα κλαρινέτα του παππού. Από τις κόρες μου, η Μελανή παίζει θαυμάσια άρπα και η Σελήνη εκπληκτικό πλάγιο φλάουτο. Μουσική παιδεία είχε ο πατέρας τους, αλλά και η πεθερά μου, κι εγώ, βεβαίως, που παίζω πιάνο. Συνεχίζουμε μέχρι σήμερα μαζί με την κόρη μου τη Σελήνη Μονιέ ν ασχολούμαστε με τη βελτίωση της έκθεσης, που την επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι πάνω από 15.000 άτομα».

Η ΣΥΛΛΟΓΗ
Από ινδιάνικες φλογέρες μέχρι πνευστά από οστά ζώων

Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι το μουσείο μουσικών οργάνων, μια απίστευτη συλλογή, ίσως η πιο πλήρης στη χώρα, πάνω από 1.600 αυθεντικά έγχορδα, κρουστά, πνευστά, όλων των μεγεθών, από ξύλο, οστά ζώων, θαλασσινά όστρακα και μέταλλο, απ όλες τις χώρες του κόσμου. Ανάμεσά τους φλάουτα από την Ελβετία, γκάιντες από τη Σκοτία, έγχορδα από το Θιβέτ, την Αφρική, τις Ανδεις, την Ινδία, αλλά και ισπανικές κιθάρες, γερμανικά φαγκότο και όμποε. Αλλά και τρομπέτες, κλαπαδούρες, εμφώνια, τρομπόνια από την Τσεχοσλοβακία, όπως και δικά μας παραδοσιακά: κρητικές και ποντιακές λίρες, ούτια, τουμπελέκια, κλαρινέτα και βιολιά. Επίσης, σαξόφωνα «άλτο» και «τενόρους» από τη Γερμανία και την Ελβετία, τύμπανα από διάφορες φυλές ιθαγενών της Αφρικής και της Αυστραλίας, ινδιάνικες φλογέρες από το Μάτσου Πίτσου, ιταλικά βιολιά και πλήθος άλλα, μικρά και μεγάλα, από τα πλέον σπάνια παραδοσιακά μουσικά όργανα του κόσμου. «Είναι μια σπουδαία συλλογή της κ. Αννας Δεληγιάννη και των θυγατέρων της», μας εξηγεί ο π. Αγγελος.

«Είναι Σκιαθίτισσα και η συλλογή προέρχεται από τις χώρες που έζησε η ίδια με τον διπλωμάτη σύζυγό της και τα ταξίδια τους ανά τον κόσμο με τις διπλωματικές αποστολές. Εμείς προσπαθήσαμε και βάλαμε σε προθήκες, με δικά μας έξοδα και πολλές θυσίες, όσο περισσότερα όργανα μπορούσαμε».

Γ. ΚΡΗΤΙΚΟΣ

πετρος μαμονωβ (Петр Мамонов)

Ο Πετρος Μαμονωβ ειναι ενας εξαιρετικος Ρωσος ηθοποιος και παλιο μελος ροκ συγκροτηματος που ακολουθει στην προσωπικη του ζωη την ασκητικη και εχει ως οδηγο του το βιβλιο "οι περιπετειες ενος προσκυνητη"......αυτη η εσωτερικη διαδρομη τον διακρινει και στον τροπο που προσεγγιζει την τεχνη του ηθοποιου......
λεγεται δε οτι ζει απομονωμενος κοντα σε ενα χωριο εξω απο τη Μοσχα και βγαινει απο το σπιτι του μονο για επαγγελματικους λογους......
πολλοι του αποδιδουν ιδιοτητες ασκητη μοναχου......
ταινιες που εχει πρωταγωνιστησει ειναι οι Ostrov,Pyl,Terra ingognita,Vremya pechali yeshchyo ne prishlo,Noga,Anna Karamazov,Taxi blue,Igla....επισης παρουσιαζει το θεατρικο δρωμενο Shokoladnyy Puskin.....

μια ταινια που τον σημαδεψε ως ηθοποιο ειναι το "Νησι" ή "Ostrov" στα Ρωσικα την οποια μπορειτε να παρακολουθησετε μεταγλωτισμενη εδω:
http://video.google.de/videoplay?docid=-7645380399411010665&q=anatol+wmv&total=1&start=0&num=10&so=0&type=search&plindex=0

...................................................................................